All Chapters of จารใจทุรยศ : Chapter 21 - Chapter 30

จุดหมายวันนี้นางจะเดินไปที่กระท่อมนายพรานบนเขาทางทิศเหนือ โดยปกติเป็นที่สำหรับนายพรานมาพักระหว่างล่าสัตว์ ไม่ว่าใครก็สามารถใช้ได้ นายท่านรองพานางไปพักที่นี่บ่อยๆ และนำสมุนไพร ยารักษาโรคหรือบาดแผลฟกช้ำวางไว้ เผื่อมีคนจำเป็นต้องใช้ และยังมีอาหารแห้งบางส่วนวางไว้ นางไม่อาจรู้ได้ว่าเกาเทียนฉีปลอดภัยดีหรือไม่ แม้ปกตินายท่านรองจะขึ้นเขานานนับเดือน แต่ครั้งนี้จิตใจของนางไม่อยู่กับเนื้อกับตัวนัก อย่างน้อย ให้นางได้เดินตามรอยทางที่เขาเคยมา สำรวจดูบริเวณนี้ว่า ไม่มีร่องรอยการต่อสู้หรือมีผู้ใดบาดเจ็บ หากไม่มีสิ่งใดผิดปกติ นางอาจจะรอที่นี่สักสองหรือสามวัน เพราะอย่างไรก็เป็นเส้นทางที่เกาเทียนฉีกลับทางนี้ สองหรือสามวัน คนผู้นั้นคงกลับไปแล้ว เสิ่นฉางซีมีไม้ลำหนึ่งใช้ต่างไม้เท้า ยามเดินขึ้นเขาใช้มันช่วยพยุงร่างกาย นอกจากนี้ยังใช้กวาดไปมาไล่สัตว์เลื้อยคลานที่ไม่ทันสังเกตเห็นได้ด้วย นางคุ้นชินกับเส้นทางตรงหน้า มือเล็กๆ เคยมีมือใหญ่ของเกาเทียนฉีจับจูง และหลายครั้งที่เขาเจอสิ่งที่น่าสนใจเผลอปล่อยมือนาง แม้กระทั่งไปเดินตลาดด้วยกัน บางครั้งสายตาของเกาเทียนฉีถูกดึงดูดด้วย

“ฝันไปเถอะ! เจ้ากล้ามาแย่งคนของข้าเรอะ!” เกาเทียนฉีตวาดลั่น แล้วใช้ร่างกายบดบังร่างเล็กของเสิ่นฉางซี “คนของเจ้า?” ซูหลี่น่าขมวดคิ้วแล้วกวาดตามองชายคนนี้อีกรอบ “เจ้าเฒ่าตัณหากลับ! แก่ขนาดนี้แล้วยังคิดจะล่อลวงเด็กสาวเรอะ ข้าเป็นพรรคมารยังไม่ทำเรื่องต่ำช้าเช่นเจ้า” สมองของเกาเทียนฉียังคิดไม่ทันที่อีกฝ่ายพูด จึงได้แต่เบิกตากว้างอย่างงุนงง เห็นเพียงแขนเรียวยื่นมาคว้าแขนของเสิ่นฉางซี พลันเขาได้สติกระแทกฝ่ามือออกไป ซูหลี่น่าที่กินยังไม่อิ่มคาบน่องไก่ในปากมือหนึ่งคว้าแขนของเด็กสาว อีกมือรับการปะทะจากชายหนุ่ม “แก่บ้าอะไร ข้าเพิ่งอายุยี่สิบหก!” เขาซัดฝ่ามือใส่นางหลายกระบวนท่าแต่อีกฝ่ายก็รับได้ง่ายดายนัก มือข้างหนึ่งของเขาคว้าแขนของเสิ่นฉางซีไว้ไม่ให้นางมารกระชากตัวไป อีกมือก็ซัดเพลงหมัดใส่ไม่สนใจว่านางจะเป็นสตรี เสิ่นฉางซีแขนซ้ายถูกซูหลี่น่าฉุด แขนขวาถูกเกาเทียนฉีกระชากซ้ำ ทั้งสองยังใช้มือข้างที่ว่างสู้กันอีก นางส่งสายตาขอความช่วยเหลือจากผู้ติดตามซูหลี่น่า ทว่าแต่ละคนกลับนั่งแทะกระดูกไก่ไม่สนใจสิ่งที่เกิดขึ้น นางที่ไม่ค่อยมีปากเสียงกับใครจึงตะโกนออกสั่งให้ทั้งสองหยุดเสียที “พวกท่านหย

‘ชีวิตเจ้าข้าเป็นคนช่วยไว้ เพราะฉะนั้นข้าเป็นเจ้าของชีวิตเจ้า’ เสียงของสวินเย่ว์ในวัยสิบสี่ยังคงแจ่มชัดในความรู้สึกของเสิ่นฉางซี ผ่านมาห้าปี เขาเป็นชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่งและงามสง่า สิ่งที่นางมอบให้เขาไปนั้น หวังว่าจะทดแทนบุญคุณที่เขาเคยช่วยชีวิตนาง ต่อไปนี้ นางจะได้ไม่รู้ติดค้างผู้ใด จะเริ่มต้นใช้ชีวิตใหม่ของตนเอง ไม่หวนคิดถึงสิ่งที่ผ่านมาเจ้าของร่างบอบบางระบายยิ้มน้อยๆ แล้วหมุนตัวเดินออกมาไม่หันหลังกลับไปมองจวนตระกูลสวินอีก ต่อไปนี้นางไม่ต้องทำตัวหลบๆ ซ่อนๆ เป็นหนู หรือยื่นหูฟังผู้ใดพูดเรื่องสวินเย่ว์อีกแล้ว เสิ่นฉางซีบอกตัวเองซ้ำแล้วซ้ำเล่าราวกับจะสะกดจิตใจให้สงบลง นางเดินไปตามเส้นทางที่คุ้นเคยซึ่งมิรู้ว่าเมื่อใดจะได้กลับมาเยือนอีก นางชอบใช้เส้นทางริมลำคลองเดินไปยังโรงหมอของท่านหมอหวังข่าย ระหว่างเดินทอดน่องอำลาเมืองที่ตนถือกำเนิด ก่อนหน้านี้นางแวะไปดูบริเวณที่เคยเป็น ‘บ้าน’ ของนาง ที่ที่อาศัยอยู่กับบิดามารดา ปกติมารดาแทบไม่ได้พบปะกับผู้ใด นางเองก็เติบโตโดยไร้พี่น้องญาติมิตร เมื่อย้อนกลับไปจึงพบเพียงเศษซากของบ้านที่ถูกไฟไหม้ไม่มีใครมารื้อซากเหล่านั้น แต่

เการุ่ยเฉียงก้าวเท้าเร็วๆ มาที่ห้องของเสิ่นฉางซี มือกร้านผลักบานประตูเข้าไปทันที โดยไม่สนใจว่าเจ้าของห้องจะอนุญาตหรือไม่ เสิ่นฉางซีที่กำลังนั่งเย็บถุงหอม นางสะดุ้งตกใจจนเผลอแทงเข็มเข้าปลายนิ้วตัวเอง เลือดสีสดไหลออกมา นางรีบชักมือกลับไม่ให้เลือดหยดลงบนถุงหอม “คุณชาย เอ่อ พี่รุ่ยเฉียงกลับมาแล้วหรือเจ้าคะ” เสิ่นฉางซีเอ่ยถาม ระยะนี้นายท่านใหญ่เริ่มมอบหมายงานให้เการุ่ยเฉียงมากขึ้น แต่ละครั้งที่ออกจากบ้านไปก็หลายวัน บางครั้งก็นานนับสัปดาห์ เช่นครั้งนี้กินเวลากว่าครึ่งเดือน นางกวาดตามองเห็นเสื้อตัวนอกยังมีฝุ่นเกาะอยู่ ใบหน้ามีคราบเหงื่อ นางหยิบผ้าเช็ดหน้ายื่นมือไปหมายจะเช็ดคราบสกปรกบนใบหน้าเขาคงรู้ข่าวว่านางจะไม่อยู่ที่นี่จึงรีบเร่งเดินมาหาทั้งที่ยังไม่ได้ผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าเช่นนี้ แต่นางกลับชะงักมือค้างในอากาศ เวลานี้นางไม่ใช่เด็กหญิงตัวเล็กๆ ที่เดินตามเการุ่ยเฉียงอีกแล้ว นางจึงดึงมือกลับแล้วทำเป็นเช็ดเลือดที่ปลายนิ้วตัวเอง “เจ้าจะไปหยุนหนานหรือ? เหตุใดเจ้าต้องไปถึงหยุนหนาน มีใครทำสิ่งใดให้เจ้าลำบากใจ บอกข้ามา ข้าจะเป็นคนจัดการมันผู้นั้นเอง!”

เกาเทียนฉีตบเข่าตนเองด้วยความตื่นเต้น หลังจากที่ตนเองทดลองจับชีพจรของเสิ่นฉางซีหลายครั้ง เขาไม่มั่นใจตัวเองจึงรีบไปรับหมอหวังข่ายมาตรวจดูอาการของเสิ่นฉางซีด้วยตนเอง ปกติแล้วหมอหวังข่ายมาที่สำนักคุ้มภัยราชสีห์คำรามอยู่บ่อยครั้ง คุ้นเคยกับคนในนี้เป็นอย่างดี เมื่อมีคนเห็นเกาเทียนฉีไปรับหมอหวังข่ายมาที่บ้านก็ไม่รู้สึกประหลาดใจแต่อย่างใด หมอหวังข่ายมองเกาเทียนฉีที่มีสีหน้าเหมือนเด็กเอาชนะได้ก็ส่ายหน้าระอาใจ เขาลอบมองใบหน้าซีดเซียวที่มีแววตาตื่นเต้นยินดีแล้วก็อดถอนหายใจอย่างอึดอัดไม่ได้“ตั้งครรภ์อ่อนๆ ต้องดูแลอย่างดียิ่ง นางคงเดินทางไกลไม่ได้จนกว่าครรภ์จะแข็งแรง”“เรื่องนั้นข้าพอรู้” เกาเทียนฉีพยักหน้าหงึกหงัก“แล้ว...” หมอหวังข่ายอ้ำอึ้ง“มีอะไรอีกเล่า” เกาเทียนฉีหงุดหงิดที่เห็นคนเคยปากมากพูดจาฉะฉานกลายเป็นคนพูดจาไม่รู้เรื่อง“เอ่อ...” หมอหวังข่ายจ้องใบหน้าเด็กสาว หากไม่เพราะเขาสนิทสนมคุ้นเคยกับเสิ่นฉางซีมาหลายปี คงไม่กล้าถามนางออกมาเช่นนี้ “เจ้าตั้งครรภ์กับผู้ใด?”คำถามราวเสียงฟ้าผ่า เกาเทียนฉีเพิ่งได้สติหันขวับไปทางเสิ่นฉางซี เด็กสาวเพียงแต่มีสีหน้าราบเรียบไม่ได้ตื่นตระหนกขวัญเส