MasukShare
Chapter 22. กระท่อมนายพราน
Terakhir Diperbarui:
2025-03-06 00:41:25
Bab terkait
จารใจทุรยศ Chapter 23. บุรุษรูปงาม
“เจ้าเห็นบุรุษรูปร่างสูงโปร่งสง่างามใบหน้าหล่อเหลาดวงตาคมปลาบบ้างหรือไม่” ซูหลี่น่ายื่นหน้ามาจ้องมองเด็กสาว เพราะความสูงที่ต่างกันมาก นางจึงต้องค้อมเอวลงเล็กน้อย “เจ้านี่ตัวเล็กยิ่งกว่ากระต่ายป่าเสียอีก” “ข้า...ข้าน้อยร่างกายบาดเจ็บตั้งแต่ยังเด็กจึงตัวเล็กเช่นนี้ แม่นางช่างงามสง่าจนน่าอิจฉายิ่ง” เสิ่นฉางซีเอ่ยเสียงเบา ลอบมองหญิงสาวเบื้องหน้า เสื้อผ้าสีสันสดใสฉูดฉาดปักลวดลายไม่คุ้นตา เครื่องประดับทำด้วยเงิน ดูแล้วนางไม่ใช่คนที่นี่ อาจเป็นชนเผ่าอื่นหรือคนในพรรคหนึ่งพรรคใดในยุทธภพ “แน่นอน ข้างามสง่าเหนือผู้ใด” ซูหลี่น่ายิ้มรับคำชม ยื่นปลายนิ้วมาเชยคางเด็กสาวขึ้น “เจ้าชื่ออะไร” “เอ่อ” นางอึกอักเล็กน้อย “ข้าเป็นเด็กกำพร้าชื่อฉางซีเจ้าค่ะ” “ชื่อเพราะดี” ปลายนิ้วของซูหลี่น่า เลื่อนขึ้นไปที่ตีนผมของเด็กสาว บริเวณหน้าผากของนาง มีรอยแผลเป็นสีชมพูคล้ายรอยนิ้วบีบศีรษะ บาดแผลเช่นนี้นางคุ้นตาดีแต่ไม่คิดว่าจะมีคนรอดชีวิตจาก ‘ฝ่ามืออัคคี’ ได้ ดูจากรอยแผลเป็นนี้อาจจะสี่ห้าปีผ่านมาแล้ว แสดงว่าเวลานั้นเด็กสาวคนนี้เป็นเพียงเด็กหญิงเล็กๆ คนหนึ่ง
Terakhir Diperbarui : 2025-03-08จารใจทุรยศ Chapter 24. ฝันไปเถอะ!
“ฝันไปเถอะ! เจ้ากล้ามาแย่งคนของข้าเรอะ!” เกาเทียนฉีตวาดลั่น แล้วใช้ร่างกายบดบังร่างเล็กของเสิ่นฉางซี “คนของเจ้า?” ซูหลี่น่าขมวดคิ้วแล้วกวาดตามองชายคนนี้อีกรอบ “เจ้าเฒ่าตัณหากลับ! แก่ขนาดนี้แล้วยังคิดจะล่อลวงเด็กสาวเรอะ ข้าเป็นพรรคมารยังไม่ทำเรื่องต่ำช้าเช่นเจ้า” สมองของเกาเทียนฉียังคิดไม่ทันที่อีกฝ่ายพูด จึงได้แต่เบิกตากว้างอย่างงุนงง เห็นเพียงแขนเรียวยื่นมาคว้าแขนของเสิ่นฉางซี พลันเขาได้สติกระแทกฝ่ามือออกไป ซูหลี่น่าที่กินยังไม่อิ่มคาบน่องไก่ในปากมือหนึ่งคว้าแขนของเด็กสาว อีกมือรับการปะทะจากชายหนุ่ม “แก่บ้าอะไร ข้าเพิ่งอายุยี่สิบหก!” เขาซัดฝ่ามือใส่นางหลายกระบวนท่าแต่อีกฝ่ายก็รับได้ง่ายดายนัก มือข้างหนึ่งของเขาคว้าแขนของเสิ่นฉางซีไว้ไม่ให้นางมารกระชากตัวไป อีกมือก็ซัดเพลงหมัดใส่ไม่สนใจว่านางจะเป็นสตรี เสิ่นฉางซีแขนซ้ายถูกซูหลี่น่าฉุด แขนขวาถูกเกาเทียนฉีกระชากซ้ำ ทั้งสองยังใช้มือข้างที่ว่างสู้กันอีก นางส่งสายตาขอความช่วยเหลือจากผู้ติดตามซูหลี่น่า ทว่าแต่ละคนกลับนั่งแทะกระดูกไก่ไม่สนใจสิ่งที่เกิดขึ้น นางที่ไม่ค่อยมีปากเสียงกับใครจึงตะโกนออกสั่งให้ทั้งสองหยุดเสียที “พวกท่านหย
Terakhir Diperbarui : 2025-03-08จารใจทุรยศ Chapter 25. ข้าชอบเด็กคนนี้ เจ้าคิดเท่าไหร่
เกาเทียนฉีไม่อยากใช้งานเสิ่นฉางซี แต่เขาหิวมากจึงพยักหน้าให้นางไปจัดการ เด็กสาวหมุนตัวรีบไปจัดการอย่างรวดเร็ว ชายหนุ่มกินอาหารอย่างหิวโหย เมื่อท้องอิ่มเขาจึงเอ่ยถาม “เหตุใดเจ้ามาอยู่ที่นี่” “ฉางซีมาขุดหาโสมเจ้าค่ะ” นางเองอยากถามว่าทำไมนายท่านรองอยู่ในสภาพนี้ แต่คิดว่าถ้าเอ่ยปากถามออกไป คงเป็นการตอกย้ำอีกฝ่ายจึงได้แต่เก็บถ้อยคำไว้รอจังหวะดีๆ นายท่านรองคงปริปากเล่าเอง “ขุดโสม เจ้าจะเอาไปทำอะไร ไปขายเจ้าหมอหวังอีกเรอะ” เขาเบ้ปาก ครั้งนี้เขาออกมาหาสมุนไพรหายาก แต่ดวงซวยเจอนางมารเข้าให้ จึงไม่มีอะไรติดมือเลยสักอย่าง “จะเอาไปให้เกาฮูหยินเจ้าค่ะ” นางเอ่ยเสียงเบาพร้อมรอยยิ้มจาง “พี่สะใภ้ข้าไม่สบายหรือ?” เสิ่นฉางซีส่ายหน้าไปมา “ฉางซีตั้งใจจะไปหยุนหนาน ไปครั้งนี้ไม่รู้จะกลับเมื่อไหร่ จึงอยากหาสิ่งของมอบให้เกาฮูหยิน แต่ฉางซีไม่มีของมีค่าใด จึงอาศัยติดตามนายท่านรองมาขุดหาโสมชั้นดีมอบให้เกาฮูหยินเจ้าค่ะ” “เจ้าตัดสินใจแล้วสินะ” เกาเทียนฉีพยักหน้าเป็นเชิงรับรู้ “เจ้าเองก็ไม่ใช่เด็กเล็กๆ แล้ว อยากทำอะไรก
Terakhir Diperbarui : 2025-03-08จารใจทุรยศ Chapter 26.ชีวิตคนเราจะต้องการอะไรไปมากมายนักเล่า?
‘ชีวิตเจ้าข้าเป็นคนช่วยไว้ เพราะฉะนั้นข้าเป็นเจ้าของชีวิตเจ้า’ เสียงของสวินเย่ว์ในวัยสิบสี่ยังคงแจ่มชัดในความรู้สึกของเสิ่นฉางซี ผ่านมาห้าปี เขาเป็นชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่งและงามสง่า สิ่งที่นางมอบให้เขาไปนั้น หวังว่าจะทดแทนบุญคุณที่เขาเคยช่วยชีวิตนาง ต่อไปนี้ นางจะได้ไม่รู้ติดค้างผู้ใด จะเริ่มต้นใช้ชีวิตใหม่ของตนเอง ไม่หวนคิดถึงสิ่งที่ผ่านมาเจ้าของร่างบอบบางระบายยิ้มน้อยๆ แล้วหมุนตัวเดินออกมาไม่หันหลังกลับไปมองจวนตระกูลสวินอีก ต่อไปนี้นางไม่ต้องทำตัวหลบๆ ซ่อนๆ เป็นหนู หรือยื่นหูฟังผู้ใดพูดเรื่องสวินเย่ว์อีกแล้ว เสิ่นฉางซีบอกตัวเองซ้ำแล้วซ้ำเล่าราวกับจะสะกดจิตใจให้สงบลง นางเดินไปตามเส้นทางที่คุ้นเคยซึ่งมิรู้ว่าเมื่อใดจะได้กลับมาเยือนอีก นางชอบใช้เส้นทางริมลำคลองเดินไปยังโรงหมอของท่านหมอหวังข่าย ระหว่างเดินทอดน่องอำลาเมืองที่ตนถือกำเนิด ก่อนหน้านี้นางแวะไปดูบริเวณที่เคยเป็น ‘บ้าน’ ของนาง ที่ที่อาศัยอยู่กับบิดามารดา ปกติมารดาแทบไม่ได้พบปะกับผู้ใด นางเองก็เติบโตโดยไร้พี่น้องญาติมิตร เมื่อย้อนกลับไปจึงพบเพียงเศษซากของบ้านที่ถูกไฟไหม้ไม่มีใครมารื้อซากเหล่านั้น แต่
Terakhir Diperbarui : 2025-03-09จารใจทุรยศ Chapter 27. ข้าไม่ได้ตั้งใจ
เสิ่นฉางซีเงยหน้ามองเจ้าของเสียง แววตางุนงงเล็กน้อยแต่เห็นสายตาของเขามองที่ขาของนาง เด็กสาวยิ้มส่ายหน้าไปมาแทนคำตอบ ครั้งนี้เขาไม่ได้ตวาดจนคนกลัวตัวสั่น เมื่ออยู่ใกล้ นางจึงเห็นว่าชายผู้นี้มีใบหน้าหล่อเหลาที่อ่อนโยน หากไม่เพราะรอบกายมีกลิ่นคาวเลือดคงทำให้เขาดูเป็นคุณชายเจ้าสำอาง “เข้าไปด้านในเถิดเจ้าค่ะ” เพราะความคุ้นเคย นางจึงเดินนำชายแปลกหน้าเข้ามาด้านในห้องรักษาคนเจ็บ เห็นเขาทำท่าจะก้าวเข้าไปด้านใน นางจึงรั้งแขนเขาไว้ก่อน “รักษาคนเจ็บต้องใช้สมาธิมาก ท่านเข้าไปรังแต่จะเกะกะเสียเปล่าๆ นั่งรอด้านนอกเถิดเจ้าค่ะ” นางผายมือเชื้อเชิญให้เขานั่งรอที่ตั่ง ชายหนุ่มมีท่าทีเหม่อลอยเล็กน้อย นางเดินไปเปลี่ยนน้ำร้อนในกา ชงน้ำชาให้เขาแล้วเดินหายไปครู่หนึ่งกลับมาพร้อมอ่างน้ำและผ้าสำหรับเช็ดใบหน้า นางเห็นเขายังคงนั่งนิ่งอยู่ จึงกระแอมไอเรียกสติแต่เขายังคงนั่งนิ่งจึงหยิบผ้าชุบน้ำบิดหมาดๆ เช็ดใบหน้าของเขาเบาๆ แม้สัมผัสเพียงแผ่วเบาแต่ทำให้ฝูหรงได้สติ เขาผงะไปเล็กน้อยแต่ยอมให้นางเช็ดใบหน้าให้เขา “ไม่ใช่เลือดของข้า” เขารู้ว่านางเ
Terakhir Diperbarui : 2025-03-09จารใจทุรยศ Chapter 28. ไร้ถ้อยคำใดจะเอ่ย
เการุ่ยเฉียงก้าวเท้าเร็วๆ มาที่ห้องของเสิ่นฉางซี มือกร้านผลักบานประตูเข้าไปทันที โดยไม่สนใจว่าเจ้าของห้องจะอนุญาตหรือไม่ เสิ่นฉางซีที่กำลังนั่งเย็บถุงหอม นางสะดุ้งตกใจจนเผลอแทงเข็มเข้าปลายนิ้วตัวเอง เลือดสีสดไหลออกมา นางรีบชักมือกลับไม่ให้เลือดหยดลงบนถุงหอม “คุณชาย เอ่อ พี่รุ่ยเฉียงกลับมาแล้วหรือเจ้าคะ” เสิ่นฉางซีเอ่ยถาม ระยะนี้นายท่านใหญ่เริ่มมอบหมายงานให้เการุ่ยเฉียงมากขึ้น แต่ละครั้งที่ออกจากบ้านไปก็หลายวัน บางครั้งก็นานนับสัปดาห์ เช่นครั้งนี้กินเวลากว่าครึ่งเดือน นางกวาดตามองเห็นเสื้อตัวนอกยังมีฝุ่นเกาะอยู่ ใบหน้ามีคราบเหงื่อ นางหยิบผ้าเช็ดหน้ายื่นมือไปหมายจะเช็ดคราบสกปรกบนใบหน้าเขาคงรู้ข่าวว่านางจะไม่อยู่ที่นี่จึงรีบเร่งเดินมาหาทั้งที่ยังไม่ได้ผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าเช่นนี้ แต่นางกลับชะงักมือค้างในอากาศ เวลานี้นางไม่ใช่เด็กหญิงตัวเล็กๆ ที่เดินตามเการุ่ยเฉียงอีกแล้ว นางจึงดึงมือกลับแล้วทำเป็นเช็ดเลือดที่ปลายนิ้วตัวเอง “เจ้าจะไปหยุนหนานหรือ? เหตุใดเจ้าต้องไปถึงหยุนหนาน มีใครทำสิ่งใดให้เจ้าลำบากใจ บอกข้ามา ข้าจะเป็นคนจัดการมันผู้นั้นเอง!”
Terakhir Diperbarui : 2025-03-09จารใจทุรยศ Chapter 29. ชีพจรมงคล
“มารดาเจ้าเตรียมหมั้นหมายจูเอ๋ออิ่งมิใช่เรอะ อีกไม่นานเจ้าก็จะแต่งงานมีภรรยาของตนเอง เหตุใดมาวุ่นวายกับฉางซี นางจะเสื่อมเสียได้”“ขอเพียงข้ารับจูเอ๋ออิ่งเป็นภรรยา ท่านแม่ยินยอมให้ข้าแต่งฉางซีเป็นภรรยารองได้!”“ภรรยารอง! เจ้า! เจ้ามันเอาแต่ใจเกินไปแล้ว ฉางซีเป็นภรรยารองของเจ้าหรืออย่างไร” แม้รู้ดีว่าบุรุษสามารถแต่งงานมีภรรยาและอนุภรรยาได้ แต่เขาเองก็มีภรรยาเดียว พี่ใหญ่เองก็เช่นกัน จึงไม่คิดว่าเการุ่ยเฉียงจะมีความคิดเช่นนี้ เกาเทียนฉีหันไปสบตากับเสิ่นฉางซีที่ยังตื่นตระหนกอยู่ หรือว่า? นางรู้เรื่องนี้แล้วจึงรบเร้าอยากเดินทางไปหยุนหนานกับเขา“ไม่...ฉางซี...ไม่...” นางปวดศีรษะขึ้นมาอีกระลอก นางไม่ได้ปวดศีรษะเช่นนี้มานานจนเผลอคิดไปว่าตนเองหายดีแล้ว ร่างบางทรุดลงนั่งกับพื้น เกาเทียนฉีรีบผละจากหลานชายไปประคองเด็กสาวขึ้นพาไปนั่งบนเตียง“สงบใจไว้” เกาเทียนฉีปลอบนางเช่นเดียวกับที่เคยทำมาห้าปี ยามนางปวดศีรษะทุกข์ทรมาน เขามักลูบผมนาง ปลอบโยนอย่างเก้ๆ กังๆ จนกลายเป็นความคุ้นชินให้นางสงบใจ แต่ท่าทางสนิทสนมที่เการุ่ยเฉียงเห็นนั้นทำให้เพลิงโทสะลุกโหมไหม้ในอก“ท่านอา! ท่านคิดจะแย่งนางไปจากข้างั้นเรอะ
Terakhir Diperbarui : 2025-03-10จารใจทุรยศ Chapter 30. อ้อนวอนด้วยน้ำตา
เกาเทียนฉีตบเข่าตนเองด้วยความตื่นเต้น หลังจากที่ตนเองทดลองจับชีพจรของเสิ่นฉางซีหลายครั้ง เขาไม่มั่นใจตัวเองจึงรีบไปรับหมอหวังข่ายมาตรวจดูอาการของเสิ่นฉางซีด้วยตนเอง ปกติแล้วหมอหวังข่ายมาที่สำนักคุ้มภัยราชสีห์คำรามอยู่บ่อยครั้ง คุ้นเคยกับคนในนี้เป็นอย่างดี เมื่อมีคนเห็นเกาเทียนฉีไปรับหมอหวังข่ายมาที่บ้านก็ไม่รู้สึกประหลาดใจแต่อย่างใด หมอหวังข่ายมองเกาเทียนฉีที่มีสีหน้าเหมือนเด็กเอาชนะได้ก็ส่ายหน้าระอาใจ เขาลอบมองใบหน้าซีดเซียวที่มีแววตาตื่นเต้นยินดีแล้วก็อดถอนหายใจอย่างอึดอัดไม่ได้“ตั้งครรภ์อ่อนๆ ต้องดูแลอย่างดียิ่ง นางคงเดินทางไกลไม่ได้จนกว่าครรภ์จะแข็งแรง”“เรื่องนั้นข้าพอรู้” เกาเทียนฉีพยักหน้าหงึกหงัก“แล้ว...” หมอหวังข่ายอ้ำอึ้ง“มีอะไรอีกเล่า” เกาเทียนฉีหงุดหงิดที่เห็นคนเคยปากมากพูดจาฉะฉานกลายเป็นคนพูดจาไม่รู้เรื่อง“เอ่อ...” หมอหวังข่ายจ้องใบหน้าเด็กสาว หากไม่เพราะเขาสนิทสนมคุ้นเคยกับเสิ่นฉางซีมาหลายปี คงไม่กล้าถามนางออกมาเช่นนี้ “เจ้าตั้งครรภ์กับผู้ใด?”คำถามราวเสียงฟ้าผ่า เกาเทียนฉีเพิ่งได้สติหันขวับไปทางเสิ่นฉางซี เด็กสาวเพียงแต่มีสีหน้าราบเรียบไม่ได้ตื่นตระหนกขวัญเส
Terakhir Diperbarui : 2025-03-10
Bab terbaru
จารใจทุรยศ Chapter 111. จบ.
“เจ้าอย่าได้เข้าใจผิด ข้าไม่ได้คิดมีอนุหรือรับหญิงใดเข้ามาอีก” เขาสารภาพเสียงเบา “เจ้าก็รู้ ข้าไม่คุ้นเคยกับสตรี เป็นข้าต่างหากที่เกรงจะเอาใจใส่เจ้าไม่เพียงพอ”“ท่านพี่ใส่ใจข้าดียิ่ง” เพราะรู้ว่าอยู่กับเพียงลำพัง นางจึงยื่นมือไปไล้เส้นผมของเขาเบาๆ “หากท่านพี่ไม่ใส่ใจข้า ในครรภ์ของข้าจะมีเด็กอยู่ได้อย่างไร”“เจ้าพูดให้ข้าสบายใจอย่างนั้นหรือ?” เขาถอนหายใจเบาๆ “ข้าใช้ชีวิตอยู่กับทหาร อยู่ในสนามรบ ไม่รู้ว่าควรดูแลเจ้าอย่างไร”“ท่านพี่ดูแลข้าดียิ่งจริงๆ” นางหัวเราะเบาๆ ไม่คิดว่าเขาจะกังวลกับเรื่องเล็กน้อยเพียงนี้ “เมื่อครั้งที่ตั้งครรภ์หยางหยาง ข้าอยู่เพียงลำพัง แต่ครั้งนี้มีท่านพี่อยู่ด้วย กลางดึกข้าอยากถ่ายเบา ท่านพี่ก็ช่วยประคองข้าไม่เคยแสดงท่าทีรังเกียจหรือรำคาญ มือเท้าของข้าก็เป็นท่านที่คอยบีบนวดอย่างไม่สนใจว่าผู้อื่นจะมองท่านพี่เป็นคนเช่นไร”“เรื่องเล็กน้อยทั้งนั้น” เขาทำหน้ายุ่ง เขาหาได้ใส่ใจว่าผู้ใดจะคิดกับเขาเช่นไร นางอุ้มท้องลูกของเขา เขาย่อมต้องดูแลนาง มีอะไรผิดกัน ฮึ!“เล็กน้อยสำหรับท่านพี่แต่สำคัญมากสำหรับข้า” นางเชื่อแล้วว่าเขาไม่คุ้นเคยกับสตรีจริงๆ “มิใช่บุรุษทุกคนจะยอมทำเ
จารใจทุรยศ Chapter 110. สะใภ้ที่โชคดีที่สุดในเมืองหลวง
“เอาไปศึกษาดู” สวินเย่ว์ผลักหนังสือเล่มนั้นออก แต่ฝูหรงยัดใส่อกเสื้ออีกฝ่ายซ้ำยังจับสาบเสื้อให้อย่างดีราวกับไม่ได้ซุกซ่อนสิ่งใดไว้ “เรื่องฉลองวันเกิดนาง ข้าย่อมต้องมีส่วนร่วม อย่างไรนางก็เป็นผู้มีคุณของข้าและฝูเจี๋ย” “รู้แล้ว” “เจ้ามาปรึกษาแค่นี้รึ” “อืม” “เช่นนั้นก็ดื่มสุราเป็นเพื่อนข้าสักกาสิ” “ไม่ ข้ามีธุระ” “อ้าว” “ขอตัว” “เฮ้ย!” ฮ่องเต้ฝูหรงได้แต่อ้าปากค้างมองแผ่นหลังของแม่ทัพสวินเย่ว์เดินจ้ำออกไปอย่างรวดเร็วนี่เพราะเป็นสหายใช่ไหม? ถึงได้ทำตัวไร้มารยาทเช่นนี้หลายวันมานี้ เสิ่นฉางซีเห็นท่าทางแปลกๆ ของสวินเย่ว์ จะเรียกว่าแปลกก็ไม่เชิงนัก เพียงแต่มีบางอย่างที่นางรู้สึกว่าเขาปิดบังนางอยู่ หญิงสาวหยุดหน้าห้องหนังสือ นางลังเลอยู่ครู่ก่อนตัดสินใจผลักบานประตูเข้าไป สวินเย่ว์เงยหน้าขึ้นหมายจะตำหนิคนที่เข้ามา แต่พอเห็นว่าเป็นเสิ่นฉางซี เขารีบลุกขึ้นเข้าไปประคองภรรยารัก เป็นเพราะเขาออกคำสั่งไว้ หากนางมาหาเขา สามารถเข้ามาได้ไม่ต้องให้คนรายงาน
จารใจทุรยศ Chapter 109. อยากเป็นองครักษ์
“จิ้นฝานเก่งมากใช่ไหมถึงได้เป็นองครักษ์ของอันอัน” “เจ้าอยากเป็นองครักษ์?” “ข้าอยากปกป้องอันอัน” สวินเย่ว์ตักน้ำราดตัวลูกชาย หยิบผ้ามาซับน้ำให้ ตอนเกิดไม่ได้เลี้ยงดู มาชดเชยเอาตอนนี้แทนก็แล้วกัน “ท่านพ่อ!” เมื่อไม่ได้รับคำตอบ เด็กชายก็ขึ้นเสียง “พ่อเจ้าเก่งกว่าเจ้าองครักษ์นั่นเยอะ” เขาหัวเราะในลำคอ “ไม่ต้องห่วง ข้าจะสอนให้เจ้าแข็งแกร่งกว่าจิ้นฝาน ว่าแต่เจ้าจะทนไหวเรอะ” “ข้าฝึกท่านั่งม้าตั้งแต่ห้าขวบแล้ว” หยางหยางคุยโต เมื่อครั้งที่ติดตามมารดาไปพรรคเงาอสูร ระหว่างมารดาปรุงอาหารอยู่นั้น เขาเล่นสนุกกับคนในพรรคมาร ได้ฝึกท่าพื้นฐานต่างๆ มาบ้าง “เจ้าไม่ค่อยเชื่อฟังคำสั่งข้านี่” เขาจัดการชำระล้างตนเองให้หมดกลิ่นเหงื่อ แต่กระนั้นยังได้ยินเสียงลูกชายบ่นพึมพำ “ท่านยังไม่ค่อยเรียกข้าว่าลูกเลยนี่” “ก็” จะบอกว่าลืมก็กลัวลูกน้อยใจ “ลูกผู้ชายเขาพูดคุยกันเช่นนี้แหละ” “ก็ได้ ข้าเชื่อท่านก็ได้” “หยาง” “อืม” คนเป็นลูกขานรับห้วนๆ เหมือนกับบิดาที่ชอบเ
จารใจทุรยศ Chapter 108. แววตาวิบวับ
“เรื่องเอาใจสตรี ถามเสด็จพ่อของข้าก็ได้” อันอันแย้มยิ้มทำตาวิบวับไร้เดียงสา “ฮ่องเต้มีสนมมากมาย เมื่อถึงวันเกิดของผู้ใดก็จัดสรรของกำนัลให้กงกงนำไปมอบให้ทุกครั้ง” ‘ต้องปรึกษาเรื่องนี้กับคนเช่นนั้นนะรึ? จะได้เรื่องหรือไม่เล่า’ “ไปหาแม่บุญธรรมกันเถอะ ข้าหิวมากเลยพี่หยางหยาง” “อืม”หยางหยางพยักหน้ารับ หันไปสบตากับบิดาอีกครั้ง เห็นเพียงอีกฝ่ายโบกมือไล่ก็เข้าใจความหมาย เขาหันหลังย่อตัวลงให้อันอันปีนขึ้นหลังอย่างคุ้นเคย เด็กน้อยก็ทำตัวเป็นลูกลิงเกาะทันที สวินเย่ว์ได้แต่นวดขมับตนเองไม่รู้จะเตือนลูกชายอย่างไรไม่ให้ตามใจองค์ชายน้อยนัก แต่ช่างเถอะ ประเดี๋ยวมี ‘น้อง’ ของตัวเองแล้วก็คงเลิกใส่ใจองค์ชายฝูเจี๋ยไปเอง “ช่วงนี้ในวังเป็นอย่างไร” สวินเย่ว์เอ่ยถามองครักษ์ที่กำลังจะเดินตามองค์ชายฝูเจี๋ยไป จิ้นฝานชะงักเล็กน้อยแล้วเอ่ยขึ้น “ในวังเรียบร้อยดีขอรับ” “ดี” เขาพยักหน้ารับ “ดูแลเจ้าเด็กนั่นดีๆ อย่าไปตามใจนัก” “ขอรับ” จิ้นฝานได้แต่ลอบโอดครวญในอก เขาเป็นองครักษ์ไม่ต่างจากคนรับใช้ จะมีสิทธิ์อะไรไปห้ามเจ้านา
จารใจทุรยศ Chapter 107. จารใจทุรยศ ตอนพิเศษ
สวินเย่ว์เลิกคิ้วรอถ้อยคำจากริมฝีปากสีชาดของหญิงสาว ไม่น่าเชื่อเลยว่า หัวใจดุจน้ำแข็งของเขาจะถูกหลอมละลายอยู่ในอุ้งมือของนางได้ “ข้าชอบท่านที่สุด” นางยื่นริมฝีปากไปประกบริมฝีปากที่เจือรสสุราชวนมึนเมา วงแขนแข็งแกร่งรวบร่างนางเข้ามากอดแนบแน่น เขาจูบไล้กลีบปากของนางช้าๆ แล้วแทรกเรียวลิ้นเกี่ยวกระหวัดด้วยเสน่หาลึกล้ำ ทำเอาร่างของนางอ่อนระทวยจนต้องเอนกายเข้าหา เขาจึงยอมละริมฝีปากแล้วเลื่อนมาประทับจูบที่รอยแผลเป็นของนางอย่างทะนุถนอม พลางกระซิบเสียงพร่า “ข้าชอบเจ้ามากกว่า” ‘แต่ข้ารักท่าน’ เสิ่นฉางซีไม่ได้พูดในสิ่งที่ใจคิด แต่นางเชื่อว่าเขารับรู้เสียงในหัวใจของนางได้ บางครั้งการกระทำสำคัญกว่าคำพูด เห็นทีว่าประโยคนี้จะใช้กับบุรุษตัวโตเอาแต่ใจได้ดี สวินเย่ว์ก้มมองหญิงสาวที่ช้อนตาขึ้นมองเขาพอดี สิบสามปีก่อน เขาถูกดวงตาสุกใสของนางตราตรึงจนยากจะลืมเลือน หนึ่งครั้งที่เขาช่วยชีวิตนาง หนึ่งครั้งที่นางช่วยชีวิตเขา ชะตานำพาใจสองดวงให้พานพบและผูกพัน เกิดสายใยโยงหัวใจสองดวง แม้ต้องไกลห่างก็นำพาให้หวนคืน ลมหายใจของนาง ไออุ่นจากกายของเขา ทุกส
จารใจทุรยศ Chapter 106. ประตูห้องหอ
“ไมต้องเขินอายไป เรื่องแบบนี้ข้ารู้ว่าพูดยาก แต่ข้าเป็นคนคุยง่าย เจ้าอยากแต่งงานใหญ่โตกว่าท่านแม่ทัพสวินเย่ว์ ข้าก็จัดการให้เจ้าได้”“ใครบอกว่าข้าจะแต่งกับเจ้า”“ก็ข้าพูดออกไปเมื่อครู่ไง” นางทำตาปริบๆ “แต่งกับข้าเถอะน่า ข้าอยากได้ยินคนบ่นข้างหูแบบนี้ทุกวัน”“นี่เจ้าชอบข้าเรอะ!” เขาควรรู้สึกยินดีใช่ไหมที่สตรีประหลาดอย่างซูหลี่น่ามาชอบเขา“อืม” นางพยักหน้า “อยู่กับเจ้าก็เหมือนเลี้ยงนกแก้วให้มันส่งเสียงเจื้อยแจ้วข้างหู”“เจ้ากล้าเปรียบเทียบข้ากับนกแก้วเรอะ!”“อืม” นางพยักหน้าขึ้นลง “ไม่ต้องอาย ข้าจะไปสู่ขอเจ้าเอง”ซูหลี่น่านั่งลงบนตักของเกาเทียนฉี สะโพกกลมกลึงบดเบียดเย้ายวนจนส่วนที่หลับใหลตื่นฟื้น นางยิ้มเจ้าเล่ห์ในขณะที่เกาเทียนฉีได้แต่หลับตาโอดครวญอยู่ในอกที่ไม่สามารถบังคับ ‘ส่วนนั้น’ ของร่างกายได้เลยเอาเถอะ! บางทีชีวิตของเขาอาจรอผู้หญิงบ้าๆ อย่างนางอยู่ก็เป็นได้.เด็กชายวัยเจ็ดขวบยืนตาโตมองมารดาของตนในชุดสีแดงงดงามจับตา เสิ่นฉางซีอยู่ในชุดเจ้าสาว แม้มีผ้าคลุมหน้าอยู่ก็รับรู้ได้ว่าถูกลูกชายจ้องมองจนรู้สึกเขินอาย “เลิกมองแม่ได้แล้ว” “ท่านแม่สวยมาก” หยางหยางพูดขึ
จารใจทุรยศ Chapter 105. หน้าที่ภรรยา
เสิ่นฉางซีหัวเราะออกมาเบาๆ แล้วยื่นหน้าไปประทับริมฝีปากกับชายที่นางรัก นางเคยบอกตัวเองไม่ให้รักชายผู้นี้ แต่หัวใจกลับทรยศนางไม่เชื่อฟัง แม้จะเห็นภาพที่เขาสวมชุดเจ้าบ่าวแต่งงานกับผู้อื่น หัวใจของนางก็ยังรักเขาเรื่อยมา ความรักที่นางเก็บซ่อนไว้ในอกมาตลอดสิบสามปี ความรักที่นางไม่คิดจะให้เขาได้รับรู้ ทว่าโชคชะตานำพาเขากลับมาให้ได้พบกับนาง ด้ายแดงผูกมัดไม่ให้นางกับเขาได้คลาดกันไปไกลอีกแล้วในวันที่เสิ่นฉางซีอายุย่างยี่สิบสี่ นางได้ครอบครองชายที่รัก บุตรชายอันประเสริฐและตำแหน่งองค์หญิงอันเล่อ แต่ไม่มีสิ่งใดมีความหมายมากเท่าชีวิตที่เหลือต่อจากนี้ริมฝีปากอุ่นของเขาย้ำเตือนว่านี่ไม่ใช่ความฝัน จากนี้ไป นางจะไม่โดดเดี่ยวอีกแล้ว.บุรุษหนุ่มในอาภรณ์สีแดงมงคลอยู่บนหลังอาชางามสง่า ใบหน้าคมคายนั้นประดับรอยยิ้มน้อยๆ ที่ยากจะได้เห็นนัก ใครเลยจะรู้ว่าแม่ทัพสวินเย่ว์ยามยกมุมปากเป็นรอยยิ้มจะหล่อเหลาถึงเพียงนี้ บรรดาหญิงสาวที่มาชมขบวนพิธีแต่งงานต่างพากันใจสั่นไหว ไม่คาดคิดว่าบุรุษที่ขึ้นชื่อว่าโหดเหี้ยมร้ายกาจในสนามรบจะมีเสน่ห์ถึงเพียงนี้ บนชั้นสองระเบียงของโรงเตี๊ยมแห่งหนึ่ง หญิงสาวในชุดสีม่วงเย้ายวน ม
จารใจทุรยศ Chapter 104 เลื่อนฐานะ
“เหตุใดไม่ได้เล่า ข้าจะได้เป็นพี่น้องกับพี่หยางหยาง” อันอันเบ้ปากทำหน้าจะร้องไห้เสิ่นฉางซีส่ายหน้าไปมาแล้วพูดขึ้น “หม่อมฉันเป็นเพียงหญิงสามัญชน ไม่อาจเป็นแม่บุญธรรมให้องค์ชายฝูเจี๋ยได้เพคะ”อันอันทำหน้าเศร้าแล้วยื่นมือไปโอบรอบคอบิดา ฝูหรงจึงตบหลังเด็กน้อยเบาๆ อาจกล่าวได้ว่าเขารักลูกลำเอียงก็ได้ มีเพียงฝูเจี๋ยที่เขาโอบอุ้มเช่นนี้ บุตรชายบุตรสาวหลายคนของเขามักไม่ค่อยสนิทสนมใกล้ชิดนัก“ได้สิ” ฝูหรงเอ่ยขึ้น “นางไม่ใช่สามัญชนธรรมดา นางเป็นถึงบุตรสาวคนเดียวขององครักษ์เสิ่นที่ยอมใช้ชีวิตปกป้องอดีตรัชทายาท โดยให้บุตรสาวเพียงคนเดียวสวมเสื้อคลุมของรัชทายาท เบี่ยงเบนนักฆ่า ให้มีโอกาสหลบหนีรอดชีวิตมาเป็นฮ่องเต้องค์ปัจจุบัน”ดวงตากลมเบิกกว้างอย่างตื่นตระหนก ไม่คิดว่าเรื่องที่นางปิดบังมานานจะมีผู้อื่นล่วงรู้ นางมองสีหน้าของฮ่องเต้ แล้วย้ายสายตามองไปทางสวินเย่ว์ที่ยืนอยู่ใกล้ๆ กัน “พวกท่านรู้? รู้ว่าข้าเป็นใคร?”“เจ้าอย่าได้โกรธสวินเย่ว์ในเรื่องนี้” ฝูหรงรีบพูดขึ้น แต่สวินเย่ว์หัวคิ้วกระตุกที่ถูกป้ายความผิดให้ แท้จริงเป็นเขาทั้งสองคนที่ปะติดปะต่อเรื่องราวทั้งหมด และจากที่ให้คนไปสืบประวัตินางจ
จารใจทุรยศ Chapter 103. พ้นเคราะห์กรรม
หยางหยางจ้องมองอันอันที่เวลานี้แต่งกายด้วยอาภรณ์งดงามราวองค์ชายน้อย เอ่อ...ไม่สิ อันอันเป็นองค์ชายอยู่แล้วนี่น่า “พี่หยางหยาง” อันอันยื่นมือไปกระตุกมือของหยางหยางเบาๆ ดวงตากลมมีแววกังวลใจ “เจ้าเป็นองค์ชายจริงๆ สินะ” หยางหยางเกาศีรษะแก้เขินไม่รู้จะวางมือไม้ไว้ตรงไหน แม้รู้อยู่เต็มอกว่าอันอันคือองค์ชายฝูเจี๋ย แต่ในความรู้สึกของเขา อันอันคือน้องชายตัวน้อยที่คอยจับมือของเขาตลอดเวลา “พี่หยางหยางไม่รักข้าแล้วหรือ?” เด็กน้อยทำตาปริบๆ น้ำเสียงสั่นเครือทำให้เด็กชายตัวโตกว่ายื่นมือไปโอบเจ้าตัวเล็กมากอดแล้วตบหลังเบาๆ “เจ้าเป็นน้องชายของข้า! และข้าจะเป็นพี่ชายของเจ้าตลอดไป!” หยางหยางให้คำสัญญา สวินเย่ว์มองดูเด็กชายต่างวัยแล้วกลอกตามองบน “ลูกชายเจ้ามันเจ้าเล่ห์!” “หือ?” ฝูหรงที่มารับอันอันเลิกคิ้วแล้วหัวเราะออกมา “นั่นเรียกมิตรภาพระหว่างลูกผู้ชาย” “เฮอะ!” สวินเย่ว์ทำเสียงรำคาญในลำคอ เห็นชัดว่าเจ้าเด็กขี้แยนั่นเหนี่ยวรั้งหยางหยางด้วยท่าทีอ่อนแอ เจ้าเด็กนั่นก็ใจอ่อนเหมือนแม่ไม่มีผิด เห็นใครเดือดร้อนก็จะยื่นมือช่วยเหล
