Chapter 27. ข้าไม่ได้ตั้งใจ

เสิ่นฉางซีเงยหน้ามองเจ้าของเสียง แววตางุนงงเล็กน้อยแต่เห็นสายตาของเขามองที่ขาของนาง เด็กสาวยิ้มส่ายหน้าไปมาแทนคำตอบ ครั้งนี้เขาไม่ได้ตวาดจนคนกลัวตัวสั่น เมื่ออยู่ใกล้ นางจึงเห็นว่าชายผู้นี้มีใบหน้าหล่อเหลาที่อ่อนโยน หากไม่เพราะรอบกายมีกลิ่นคาวเลือดคงทำให้เขาดูเป็นคุณชายเจ้าสำอาง

“เข้าไปด้านในเถิดเจ้าค่ะ” เพราะความคุ้นเคย นางจึงเดินนำชายแปลกหน้าเข้ามาด้านในห้องรักษาคนเจ็บ เห็นเขาทำท่าจะก้าวเข้าไปด้านใน นางจึงรั้งแขนเขาไว้ก่อน

“รักษาคนเจ็บต้องใช้สมาธิมาก ท่านเข้าไปรังแต่จะเกะกะเสียเปล่าๆ นั่งรอด้านนอกเถิดเจ้าค่ะ”

นางผายมือเชื้อเชิญให้เขานั่งรอที่ตั่ง ชายหนุ่มมีท่าทีเหม่อลอยเล็กน้อย นางเดินไปเปลี่ยนน้ำร้อนในกา ชงน้ำชาให้เขาแล้วเดินหายไปครู่หนึ่งกลับมาพร้อมอ่างน้ำและผ้าสำหรับเช็ดใบหน้า นางเห็นเขายังคงนั่งนิ่งอยู่ จึงกระแอมไอเรียกสติแต่เขายังคงนั่งนิ่งจึงหยิบผ้าชุบน้ำบิดหมาดๆ เช็ดใบหน้าของเขาเบาๆ

แม้สัมผัสเพียงแผ่วเบาแต่ทำให้ฝูหรงได้สติ เขาผงะไปเล็กน้อยแต่ยอมให้นางเช็ดใบหน้าให้เขา

“ไม่ใช่เลือดของข้า” เขารู้ว่านางเ