Semua Bab จารใจทุรยศ : Bab 91 - Bab 100

“ข้าสามารถเขียนรายกายอาหารให้เจ้านำไปให้แม่ครัวทำให้ได้” “เจ้าทำเองไม่ได้รึ” เสี่ยวจูขมวดคิ้ว “อ้อ! เจ้าไม่ใช่แม่ครัวแล้วนี่ เป็นอนุคนโปรดของท่านแม่ทัพ ต้องขออภัยที่ข้าลืมเรื่องนี้ไปเสียสนิท” “ไม่เป็นไร ประเดี๋ยวข้าเข้าครัวทำให้ฮูหยินน้อยเอง” เสิ่นฉางซีตอบแล้วหันไปคุยกับอันอันด้วยภาษามือ รอบเรือนหลังนี้มีองครักษ์ลับอยู่แต่นางก็ไม่ไว้ใจ หญิงสาวจึงให้เด็กน้อยวางพู่กันแล้วหยิบผ้าเปียกเช็ดมือน้อยๆ ให้อันอัน เด็กชายตัวน้อยอมยิ้ม เขาชอบที่เสิ่นฉางซีใส่ใจดูแลเขาเช่นนี้ ในหัวสมองน้อยๆ ของเขา เอาแต่คิดหาทางจะให้นางกับหยางหยางไปอยู่กับเขาในวังหลวง “เจ้ายิ้มอะไร” เสิ่นฉางซีหัวเราะเบาๆ เห็นเด็กน้อยเอาแต่อมยิ้ม นางก็อดยิ้มตามไม่ได้ อันอันไม่ตอบแต่โผเข้ากอดขาของนาง “เจ้ากอดแม่เช่นนี้จะเดินได้อย่างไร” นางส่ายหน้าไปมาแล้วแกะมือที่รัดรอบขาออก “ไปเถิด ไปในครัวกัน เจ้าอยากกินขนมละสินะ” นางจูงมืออันอันเดินไปที่ครัวด้วยกัน “ฮูหยินน้อยไม่ค่อยอยากอาหารแต่ถ้าเป็นของว่างของกินเล่น นางจะชื่นชอบมาก” เสิ่นฉางซีพึมพำขณะที่จูงมืออันอัน “อันอัน

เสิ่นฉางนั่งเขียนรายการสินเดิมที่ยังทำไม่เสร็จ เหตุที่ทำช้าเพราะนางมักคิดเรื่องวัยเด็กของตน ตำราต่างๆ ที่มารดาสะสมไว้ ความทรงจำเก่าๆ ย้อนคืน จุดรอยยิ้มขึ้นบนใบหน้าของนาง เสียงคนโหวกเหวกโวยวายดังที่หน้าเรือน เด็กน้อยที่อยู่บนตั่งใกล้ๆ ถึงกับผวา นางคว้าอันอันมากอดกระซิบปลอบโยน ประตูเรือนเปิดออกอย่างแรงพร้อมกับคนงานชายสามสี่คนพุ่งเข้ามา “เกิดเรื่องใดขึ้น! เหตุใดบุกเข้ามาเช่นนี้!” เสี่ยวจูวิ่งเข้ามาทั้งน้ำตานองหน้า นิ้วเรียวชี้มายังเสิ่นฉางซีแล้วตวาดด้วยความโกรธแค้น “เป็นเจ้า! เจ้าทำให้ฮูหยินน้อยแท้งบุตร! เจ้าเจตนาทำร้ายฮูหยินน้อยและบุตรของท่านแม่ทัพสวินเย่ว์!” “เป็นไปไม่ได้!” เสิ่นฉางซีส่ายหน้าไปมา นางมึนงงสับสนกับเรื่องราวที่เกิดขึ้น แต่ยังไม่ทันได้สอบถามเรื่องราวเท็จจริงเป็นอย่างไร ร่างของนางถูกบ่าวชายฉุดกระชากลากออกมาจากเรือน หญิงรับใช้อีกสองคนเข้ามาคว้าร่างของอันอันไม่ให้วิ่งตาม เด็กน้อยถีบเท้าไปมาดิ้นรนขัดขืน แผดเสียงร้องไห้จ้าแต่ไม่อาจส่งเสียงพูดขอความช่วยเหลือได้ ร่างของหญิงสาวถูกลากออกไปที่ลานหน้า

            “เย่ว์เอ๋อร์ ใจเย็นก่อน” ฮูหยินใหญ่รีบห้ามปราม เด็กคนนี้โกรธร้ายโมโหแรง สามีของนางไม่อยู่ หากเขาระเบิดอารมณ์ออกมาเกรงว่าคนรอบข้างได้ล้มตายกันแน่!            “สวินเย่ว์” นางเรียกชื่อเขา เป็นครั้งแรกที่นางเรียกชื่อเขาต่อหน้าผู้อื่นเช่นนี้ เสิ่นฉางซีเองรับรู้ในสิ่งที่เกิดขึ้น “ข้า...”            “ไม่ต้องพูดอะไรทั้งสิ้น” เขาอุ้มนางไม่สนใจว่าตนเองจะเปื้อนเลือดของนาง “ตามหมอเดี๋ยวนี้! สั่งปิดจวน ห้ามผู้ใดเข้าออก ข้าสวินเย่ว์ต้องรู้ว่าเกิดเรื่องใดขึ้นกับคนของข้า!”            “รับทราบ!”            “องครักษ์เงา คุ้มครององค์ชายฝูเจี๋ย!”         

“ท่านต้องช่วยแก้แค้นให้มารดาของข้า” หยางหยางยืดอกแล้วปรายตามองบ่าวชายสองคนที่หิ้วปีกเสี่ยวจูออกมาพอดี “คนที่ทำให้มารดาของข้าเจ็บ มันต้องเจ็บมากกว่าที่มารดาของข้าได้รับ” เสี่ยวจูที่ได้ยินเข้าถึงกับส่ายหน้าไปมา นางถูกสวินเย่ว์เตะไปหนึ่งครั้งถึงกับกระอักเลือดออกมา เจ็บร้าวซี่โครงจนคาดว่ากระดูกคงจะหัก หากถูกโบยจะมิตายคาไม้เลยหรือ นางพยายามสะบัดตัวแล้วร้องอ้อนวอน “ท่านแม่ทัพเมตตาบ่าวด้วย บ่าวไม่รู้เรื่องใดจริงๆ เจ้าค่ะ” เสียงร้องไห้ของนางน่าเวทนายิ่ง “เรื่องทั้งหมดเป็นความคิดของฮูหยินน้อยทั้งหมดเจ้าค่ะ” สวินเย่ว์กลอกตามองแผ่นฟ้า ไม่คิดว่าชีวิตของตนต้องมาเผชิญเรื่องเช่นนี้ เขาก้มมองหยางหยางที่ถอดแบบเขาแทบจะแกะออกจากพิมพ์เดียวกัน นางเป็นเพียงหญิงชาวบ้านธรรมดา เป็นแม่ครัวในหอนางโลมแต่กลับมีจิตใจงดงาม เลี้ยงดูบุตรชายของเขาได้อย่างดีเยี่ยม ผิดกับคนเหล่านี้ที่เติบโตในสถานที่ที่ดีแต่กลับจิตใจโสมมยิ่งนัก “เรียกสิ” สวินเย่ว์เอ่ยกับหยางหยาง เด็กน้อยแอบเบ้ปากเล็กน้อยแล้วพูดเสียงเบา “ท่านพ่อ” “อะไรนะ” เขาแ

นางกรีดร้องราวคนเสียสติ หลีเหว่ยไม่สนใจรีบลุกขึ้นออกจากรถม้า ทว่าเพียงแค่ลุกขึ้นยืน ผนังด้านหนึ่งของรถม้าก็เปิดออกราวกับเป็นเวทีแสดงงิ้ว เบื้องหน้ามีโต๊ะชุดหนึ่งตั้งอยู่พร้อมกับบุรุษผู้หนึ่งหน้าตาดุดันจ้องมองราวกับจะฉีกคนทั้งสองเป็นชิ้นๆ อีกหนึ่งเป็นสตรีในชุดสีม่วงที่นั่งจิบสุราด้วยท่าทีเกียจคร้าน นางหยิบถั่วทอดเข้าปากแล้วเอ่ยทั้งที่ยังเคี้ยวถั่วทอดอยู่“อะไรกัน? เท่านี้เองรึ ข้าอุตส่าห์ตระเตรียมงานอย่างดี พวกเจ้าสองคนเล่นกันแค่นี้เองหรือ? ไม่คุ้มค่าเหนื่อยของข้าเลย”หลีเหว่ยจำหญิงสาวผู้นี้ได้เป็นอย่างดี นางคือคนที่เขาเคยบังเอิญพบเจอที่โรงเตี๊ยมและยังขอให้เขาช่วยหาที่พักให้ ส่วนจางรั่วเวยถึงกับอ้าปากค้าง เพราะหญิงผู้นั้นคือคนที่มารับนางจากจวนแม่ทัพทว่าคนที่น่ากลัวที่สุดคือบุรุษที่นั่งจ้องหน้านางอยู่ “ท่านแม่ทัพ” สวินเย่ว์ส่งสัญญาณ ทหารที่อยู่ใกล้ลากตัวเสี่ยวจูที่ถูกโซ่ล่ามมือและเท้าแน่นหนามากองตรงหน้า จางรั่วเวยเห็นสภาพเสี่ยวจูแล้ว นางถึงเข่าอ่อนหมดไม่มีแรงลุกขึ้นยืน ซูหลี่น่าเหลือบมองใบหน้าถมึงทึงของสวินเย่ว์ นางยกมือกระดิกนิ้วแล้วชี้ไปยังสองหนุ่มสาวบนร