Semua Bab จารใจทุรยศ : Bab 31 - Bab 40

“เช่นนั้นข้าก็เบาใจ ข้าอยากให้เจ้ารู้ว่าข้าไม่เคยรังเกียจเจ้า ขอเพียงให้รุ่ยเฉียงได้แต่งงานกับสตรีเพียบพร้อมอย่างจูเอ๋ออิ่ง คนเป็นแม่อย่างข้าก็สบายใจลงได้บ้าง”“เจ้าค่ะ”“แล้วนี่อีกไม่กี่วันจะเดินทางแล้ว เจ้าตระเตรียมเสื้อผ้าเครื่องใช้เรียบร้อยแล้วหรือ? สตรีอย่างเรามีของจำเป็นต้องใช้มากมายนัก”“ไม่ลำบากอะไรหรอกเจ้าค่ะ” ลำพังเงินที่นายท่านรองตระเตรียมไว้ให้ก็หลายสิบตำลึง ซ้ำท่านหมอหวังยังรับรองความเป็นอยู่ของนางอีก นางคงพอมีชีวิตอยู่รอดจนคลอดเด็กคนนี้ แล้วค่อยหาลู่ทางทำมาหากินเพื่อเลี้ยงปากท้อง อย่างไรนางก็จะอดทน จะต้องทำงานหนักเพียงใดนางก็ไม่หวั่น ขอเพียงมีลูกอยู่กับนาง ขอเพียงนางไม่โดดเดี่ยวเพียงพอแล้ว เกาฮูหยินเห็นรอยยิ้มละมุนของเสิ่นฉางซีที่เผลอยิ้มออกมาแล้วก็อดประหลาดใจไม่ได้ ผู้หญิงตัวคนเดียวไร้ญาติขาดมิตร หากไม่มีสามีให้พึ่งพาได้จะใช้ชีวิตต่อไปอย่างไร นางได้แต่ถอนหายใจเบาๆ อย่างไรนางก็เอ็นดูเสิ่นฉางซี ส่วนจูเอ๋ออิ่งนั้นก็เป็นหญิงที่นางหมายมั่นให้เป็นสะใภ้แตกกิ่งก้านสาขาให้สกุลเกา“เอาเถิดๆ ขาดเหลืออะไรขอให้บอกอย่าได้เกรงใจ”“ขอบคุณเจ้าค่ะ”เสิ่นฉางซีมองเกาฮูหยินเดินจากไปเงียบๆ

เสิ่นฉางซีตกใจ แต่ส่งเสียงไม่ได้ นางพยายามแกะมือที่บีบคอของนางอยู่ สติกำลังจะเลือนหายไปทีละน้อย ความเจ็บปวดผสานความหวาดกลัว เป็นจังหวะเดียวกับจอกสุราปลิวมากระทบหลังมือของเการุ่ยเฉียงอย่างแรงจนมือนั้นปล่อยจากลำคอของนาง ร่างของเการุ่ยเฉียงถอยห่างจากนางไปสองสามก้าว เด็กสาวถึงกับทรุดลงไปนั่งกับพื้นไอหนักๆ หลายหนกว่าจะสูดอากาศเข้าปอดได้“ผู้ใดสอดเรื่องของผู้อื่น!” เการุ่ยเฉียงตวาด ไร้ความสุขุมของบุตรชายคนเดียวของสำนักคุ้มภัยราชสีห์คำราม เสียงจิ๊กจั๊กในลำคอ มาพร้อมกับร่างของชายหนุ่มในชุดสีดำขลิบม่วงเดินเข้ามาด้วยท่าทีเหมือนแมวเกียจคร้าน เคาะพัดบนฝ่ามือเล่นเการุ่ยเฉียงที่โทสะครอบงำจนไร้สติไม่สนใจสิ่งอื่นใด เขาชักกระบี่พุ่งใส่อีกฝ่ายอย่างลืมตัว ชายในชุดดำขลิบม่วงมีใบหน้าหล่อเหลาและงดงามจนสตรีลุ่มหลง เท้าทั้งสองไม่ได้ขยับ มีเพียงยื่นพัดในมือรับกระบี่ที่พุ่งเข้ามา อย่างไรเสียเการุ่ยเฉียงเป็นเพียงชายหนุ่มอายุสิบเจ็ด ยังอ่อนด้อยประสบการณ์แม้เป็นฝ่ายรุกแต่กลับทำอะไรมิได้ ยิ่งรู้สึกถึงความอ่อนด้อยของตนเอง ยิ่งทำไม่อาจคุมสติตนเองได้ ฟาดฟันกระบี่ใส่ไร้ระเบียบ“มู่หญง” น้ำเสียงราบเรียบเอ่ยเพียงคำ

“หอวสันต์รัญจวน เป็นหนึ่งในสาขาของพรรคเงาอสูร หากเจ้าอยากทำงานมีเงินทองไว้เลี้ยงลูกของเจ้า ข้าจะส่งเจ้าไปที่หอวสันต์รัญจวน”“ประมุขซู! ข้าไม่...ไม่ทำ...เรื่องนั้น”“เรื่องไหน?” ซูหลี่น่าเบ้ปาก “ข้าให้เจ้าไปเป็นแม่ครัวที่นั่นต่างหาก เด็กที่เกิดในพรรคมารเป็นสมบัติของพรรคมาร ข้าให้เจ้าเลือก อยากให้ลูกของเจ้าเป็นจอมยุทธ์ก็อยู่ที่พรรคเงาอสูร หากอยากให้ลูกเจ้าเป็นคนธรรมดาก็ต้องไปทำงานที่หอวสันต์รัญจวน”เสิ่นฉางซีแทบไม่ต้องคิด ลูกต้องเป็นของนาง นางจะไม่ยกลูกของนางให้ใครเด็ดขาด“หากไม่ได้ขายตัว ข้าทำงานที่หอวสันต์รัญจวนได้เจ้าค่ะ”ซูหลี่น่ากวาดตามองเสิ่นฉางซีขึ้นลงอีกรอบ “เจ้าคงยังตั้งครรภ์อ่อนๆ ระยะนี้อยู่ที่นี่ไปก่อนก็แล้วกัน”“ขอบคุณเจ้าค่ะ”“ไม่ต้องขอบคุณข้า ไปทำอาหารมาให้ถูกปากข้ากับพี่ใหญ่ก็พอ”เสิ่นฉางซียิ้มกว้าง มือยังวางบนหน้าท้องแบนราบของตน กระซิบบอกลูกในครรภ์ที่เติบโตอย่างช้าๆ ‘แม่จะเลี้ยงดูเจ้าให้ดีที่สุด’พลันเกิดความรู้สึกอบอุ่นในอก‘แม่’ในที่สุด นางก็ได้เรียกตัวเองด้วยคำคำนี้.คืนวันพ้นผ่าน หญิงสาวในชุดผ้าฝ้ายสีเขียวนั่งสงบเสงี่ยม ด้านหน้ามีฉากกั้นปักลายดอกเสาเย่

อายุสิบเจ็ด นางออกจากหอนางโลมมาเช่าบ้านหลังเล็กๆ อยู่กับลูกชายเพียงสองคน แม้จะเป็นเพียงกระท่อมหลังน้อยแต่นางรู้สึกเหมือนคืนวันที่ได้อยู่กับบิดามารดาหวนมาอีกครั้ง นางยังไปทำงานเป็นแม่ครัวที่หอนางโลมเช่นเคยแต่ไม่ได้พักอาศัยที่นั่นอีกแล้ว ด้วยไม่ต้องการให้ลูกชายเติบโตในสถานที่เช่นนั้น อายุสิบแปด นางกลุ้มใจที่ลูกชายยังพูดไม่ได้ ได้แต่ส่งเสียงเป็นคำๆ และปีนี้ฮ่องเต้ที่ได้ยินข่าวว่าประชวรหนักมาหลายปีสิ้นพระชนม์ องค์รัชทายาทขึ้นนั่งบัลลังก์มังกรมีนามว่าฝูหรง อายุสิบเก้า บุตรชายวัยสามขวบเรียกนางว่า “แม่” ได้ครั้งแรก พร้อมกับข่าวแม่ทัพสวินเย่ว์ได้รับปูนบำเหน็จเป็นแม่ทัพปกป้องแคว้น อายุยี่สิบ จากที่เคยกลัวว่าลูกตนเองจะพูดไม่ได้ เวลานั้นหยางหยาง หรือหยางเอ๋อร์ในวัยสี่ขวบพูดจาไม่ยอมหยุด และอาจเพราะบ้านของนางอยู่ใกล้สำนักศึกษา บ่อยครั้งได้ยินเสียงท่องโคลงกลอนหรือคัมภีร์สามอักษร เด็กน้อยถึงท่องได้คล่องปาก ทุกครั้งที่ว่าง นางจับมือบุตรชายหัดคัดชื่อตนเอง อายุยี่สิบเอ็ด ทั่วทั้งแคว้นเฉลิมฉลองฮ่องเต้มีพระโอรสพระองค์แรก ปลายปีเดียวกันแม่ทัพสว

“หนูน้อย เจ้าชื่ออะไร ข้า...เอ่อ...น้าชื่อฉางซี เจ้าเรียกน้าฉางซีก็ได้” นางแปรงผมให้เด็กชายได้สำเร็จเสียที แต่ไม่ว่านางจะถามหรือชวนคุยอะไร เด็กน้อยไม่ยอมตอบ“ท่านแม่ น้องชายพูดไม่ได้ขอรับ” หยางหยางวิ่งถลาเข้ามา“เจ้าว่าอะไรนะ!” นางอุทานอย่างตกใจ“ข้าเจอน้องชายสามวันก่อน ตั้งแต่เจอกันน้องชายไม่พูดสักคำ ข้าคิดว่าน้องชายคงเป็นใบ้ พ่อแม่เลยไม่ต้องการเขา”“เจ้านี่ก็เหลือเกิน เก็บซ่อนไว้ได้อย่างไรตั้งสามวัน”เสิ่นฉางซีส่ายหน้าไปมา แม้หยางหยางจะเป็นเพียงเด็กชายวัยเจ็ดขวบ แต่เป็นเด็กที่แข็งแรงและกตัญญูยิ่ง หยางหยางช่วยงานในบ้านอย่างไม่อิดออด รวมทั้งงานขนฟืนก็ทำด้วยตนเอง นางจึงไม่ค่อยได้เข้าไปสำรวจตรวจดูบริเวณนั้น “ข้าเตรียมน้ำอุ่นไว้ข้างนอกแล้ว พาน้องชายไปอาบน้ำกัน!” หยางหยางเปลี่ยนเรื่อง เขาแลบลิ้นทำหน้าทะเล้นแล้วจูงมือ ‘น้องชาย’ ออกมาที่ด้านหลัง มีตุ่มน้ำหลายใบเพียงพอสำหรับการใช้สอยในบ้าน เขาเตรียมน้ำอุ่นให้น้องชาย “เจ้าก็สกปรกแล้ว อาบน้ำพร้อมน้องชายเถิด”มารดาส่ายหน้าระอาใจ ลูกชายเป็นคนเหงื่อมาก แถมเล่นสนุกซุกซน นางต้องไล่ให้ลูกอาบน้ำทุกวัน หยางหยางอยากจะปฏิเสธแต่เพราะกลัวเส