Chapter 42.  ข้าต้องการแม่ครัวคนนี้

ซูเหยี่ยนต้องรักษาตนเอง การฝึกฝ่ามืออัคคีส่งผลให้เขาใกล้เคียงมารร้าย แม้ซูหลี่น่ารู้ว่าซูเหยี่ยนรักและเอ็นดูนางมากเพียงใด แต่หากยามที่สติเลอะเลือนถึงขั้นวิปริตนั้น เขาก็อาจพลั้งมือฆ่านางทั้งที่ยังยิ้มอยู่ก็เป็นได้ มีเพียงมู่หญงที่ดูแลใกล้ชิดซูเหยี่ยนที่สุด ทุกสิบวันพี่ชายจะออกมาจากหอฝึกตนเพื่อกินอาหารหนึ่งมื้อ เป็นเช่นนี้มานานจนเด็กคนนั้นเติบโตเป็นเด็กซุกซนวัยเจ็ดขวบแล้วสินะ

เด็กหนุ่มเห็นนายหญิงเปลี่ยนทางเดิน แม้สงสัยแต่ไม่มีสิทธิ์เอ่ยถาม เขาเดินตามนางไปเงียบๆ จนถึงห้องที่ส่งเสียงดังอยู่

เสิ่นฉางซียืนนิ่งด้วยท่าทีสงบ ใบหน้าเรียบเฉยมีเพียงรอยยิ้มบางๆ ข้างกายนางคือ ‘ผู้คุมกฎแห่งหอวสันต์รัญจวน’ แต่ทุกคนในที่นี้เรียกนางว่า ‘เหมยกุ้ย’

“ข้ามีกำลังวังชาขึ้นเพราะเต่าตุ๋นยาจีนสูตรพิเศษของเจ้า”

เศรษฐีกู่รูปร่างอ้วนท้วนเหมือนก้อนแป้งเดินได้ หลายปีมานี่เพียรพยายามกินยาสารพัด แต่ไม่อาจทำให้ร่างกายมีเรี่ยวแรงได้เท่าวัยหนุ่ม แต่เมื่อเพื่อนฝูงแนะให้มาหาความสำราญที่หอวสันต์รัญจวน ไม่เพียงแต่มีหญิงงามนางบำเรอที่ปรนนิบัติอย่างรู้ใจ แต่อาหารการกินที่เรียกมาบริการนั้นบำรุงกำลังวังชาให้เขาคึกคัก ความรู้