LOGINShare
Chapter 17. พิษปลุกกำหนัด
Last Updated:
2025-03-05 11:10:07
Related chapters
จารใจทุรยศ Chapter 18. ผู้หญิงของเขาไม่ควรใช้ชีวิตลำบากอีกต่อไป
น้ำเสียงแหบพร่าเปี่ยมด้วยความปรารถนาเอ่ยปลอบ ค่อยๆ กดแก่นกายเข้าไปในโพรงที่คับแคบและอุ่นร้อน ความปรารถนาที่กลายเป็นเปลวเพลิงผลักดันให้เขาขยับกายดุนดันเข้าไปจนสุดทาง กดแช่ไว้เพื่อให้ร่างกายของนางปรับตัวรับกับแท่งหยกร้อนของเขา ร่างบางสั่นระริกพร้อมกับเสียงครางออกมาอย่างห้ามไม่ได้ เขาถอนกายออกมาอย่างเชื่องช้าแล้วผลักดันกลับเข้าไปใหม่ ให้กลีบดอกไม้ค่อยๆ เบ่งบานรับความรัญจวนที่เกิดขึ้น ช่องท้องของนางอุ่นร้อนและเสียวซ่าน เหงื่อหลั่งออกมาจนเสื้อผ้าของนางเปียกชุ่ม การเคลื่อนไหวที่แรกเริ่มเชื่องช้าค่อยๆ เร็วขึ้น รุนแรงขึ้น และลึกล้ำจนร่างกายของนางแทบกระเด็นกระดอนเพราะแรงกระแทกกระทั้น ลมหายใจร้อนระอุรินรดอยู่บนไหล่ของนาง และเสียงหอบครางหนักหน่วงของเขา นำพาให้นางมึนเมากับรสสัมผัสร้อนแรงและหวามไหว ครั้งนี้นางสัมผัสได้ถึงความซ่านเสียวที่ทำให้ร่างกายอ่อนระทวยแทบไร้เรี่ยวแรง ปล่อยให้ร่างแกร่งจ้วงลึกดุดันจนกระทั่งร่างกายของนางสัมผัสความสุขสมที่ไม่คุ้นเคย นางหลุดปากหวีดร้องเป็นจังหวะเดียวกับที่กระแสธารชีวิตอันอุ่นร้อนหลั่งรินในกายของนางพร้อมเสียงคำรามของชายหนุ่มที่ซ้อนกายอยู่ด้านหลัง
Last Updated : 2025-03-05จารใจทุรยศ Chapter 19. ความทรงจำอันอบอุ่น
เสิ่นฉางซีเอ่ยแล้วประคองให้เขานั่งลงที่เก้าอี้ไม้ตัวหนึ่ง นางเผลอมองเขาราวกับกำลังมองภาพวาด แดดเช้าทอดเงาทาบทับร่างสง่างาม เขามิใช่บุรุษบอบบางแต่เป็นร่างกายของชายผู้ผ่านสนามรบมา ใช้ชีวิตในกองทัพมาห้าปี ไต่เต้าจากทหารชั้นผู้น้อยสู่การเป็นแม่ทัพ “เจ้าผ่าฟืนเองรึ” เขาถาม ด้วยไม่คิดว่ามือเล็กๆ คู่นี้ต้องทำงานหนักหนาถึงเพียงนี้ “ฟืนชิ้นไม่ใหญ่นัก ข้าทำเองทุกครั้งไป” นางหัวเราะเก้อเขิน แล้วก้มมองฝ่ามือหยาบกระด้างของตนเอง จริงซินะ เขาคงประหลาดใจที่มาเจอผู้หญิงอย่างนาง หญิงสาวตระกูลสูงศักดิ์ เขียนโคลงกลอนหรือวาดภาพ บรรเลงเพลงพิณ เรื่องเหล่านั้นนางไม่มีความรู้เอาเสียเลย “ข้าทำให้เอง” เสิ่นฉางซีเห็นเขาลุกขึ้นยืน นางก็รีบกดไหล่ให้เขานั่งลงตามเดิม สวินเย่ว์ขมวดคิ้ว ไม่เคยมีใครทำแบบนี้กับเขามาก่อน โดยเฉพาะสตรีตัวเล็กๆ คนหนึ่ง “ท่านยังต้องพักผ่อน ดวงตาท่านก็ปิดอยู่ ไม่ควรทำอะไรกระทบกระเทือนจนเกินไป” เมื่อเห็นเขายอมนั่งลงตามเดิมแล้ว นางจึงรีบชักมือกลับเพราะเกรงว่ามือหยาบกระด้างของตนจะระคายผิวกายของเขา “ท่านหิวแล้วหรือไม่ ข้าทำโ
Last Updated : 2025-03-05จารใจทุรยศ Chapter 20. ทำอาหาร
นางหมุนตัวเดินไปเตรียมทำอาหาร เมื่อวานนางทำอาหารหลายจาน หนึ่งในนั้นมีกบนึ่งเห็ดหอม เดิมทีนางทำไว้ให้ตนเอง อย่างไรกบสองตัวนั้นก็ถูกส่งมาให้นางทำเป็นอาหารอยู่แล้ว นางกินเองก็ไม่เห็นเป็นไร แล้วทำไก่ตุ๋นเครื่องยาจีนให้เขาแทน แต่พอเขาออกมากินมื้อเที่ยง กลับถามหากบนึ่งเห็ดหอมเสียนี่ ‘ข้าทำไก่ตุ๋นเครื่องยาจีนให้ท่าน’ ‘แล้วข้าจะกินกบนึ่งเห็ดหอมของเจ้าไม่ได้รึ’ ‘แต่มันเป็นกบ’ ‘แล้วอย่างไร’ นางเห็นท่าทางของเขาเหมือนสั่งการทหารอย่างไรอย่างนั้น นางจึงได้แต่ทำตามที่เขาสั่ง คีบเนื้อกบที่เลาะกระดูกออกแล้วส่งเข้าปากของเขา ‘อืม ไม่เลว’ นางอมยิ้มแล้วป้อนเนื้อไก่จริงๆ ให้เขาอีกคำ ‘คล้ายแต่ก็แตกต่างกัน’ ‘ประสาทรับรสของท่านแม่ทัพดีเยี่ยม’ นางเอ่ยแล้วป้อนอาหารให้เขาต่อ เห็นเขาขมวดคิ้วเล็กน้อยจึงชะงักไป ‘ข้าเป็นคนกินง่ายอยู่ง่าย เจ้าไม่ต้องกังวลเรื่องพวกนี้’ ‘ข้าทราบแล้วเจ้าค่ะ’ ‘เจ้าไม่มีอะไรจะถามข้ารึ’ ‘ข้าควรถามอะไรเจ้าคะ’ นางถามกลับ นิ่งคิดไปครู่หนึ่งก่อนเ
Last Updated : 2025-03-06จารใจทุรยศ Chapter 21. จารจดไว้ในใจก็พอ
เด็กสาวถอนหายใจเบาๆ เผลอวางสายตาที่ประตูเรือนของตนเองแล้วย้ายสายตากลับมาที่กระจาดตรงหน้า กุหลาบตูมดอกเล็กๆ วางอยู่ในนั้น มือเรียวกวาดมือไปเกลี่ยแต่ละดอกในกระจาด เตรียมนำตากแดดเพื่อทำชากุหลาบ บางส่วนสามารถนำไปทำอาหารหรือขนมได้ หลายเดือนก่อนนายท่านรองได้ตำรามาจากท่านหมอหวังข่ายเกี่ยวกับดอกไม้ที่ให้คุณเป็นยา แม้นางจะนั่งฟังอยู่ด้วยแต่ไม่ค่อยเข้าใจการโต้เถียงของทั้งสองนั้น ซึ่งก็เป็นเรื่องราวปกติ จนกระทั่งนายท่านรองสั่งคนงานให้ทำแปลงเพาะปลูกดอกไม้ แต่หลายชนิดนั้นกว่าจะเติบโตให้ดอกผลได้ย่อมต้องใช้เวลา ไม่รู้นายท่านรองไปซื้อดอกกุหลาบมาจากที่ใดเพื่อทดลองทำชาสมุนไพร แต่ด้วยนิสัยใจร้อนของนายท่านรอง จึงทำไม่สำเร็จ นางลองทำตามที่นายท่านรองสอนแต่ผลออกมายอดเยี่ยม ‘เจ้าทำได้อย่างไร เหตุใดยังคงกลิ่นหอมละมุนอยู่เช่นนี้’ ‘ฉางซีก็ทำตามที่นายท่านรองสั่งนี่เจ้าคะ’ นางหัวเราะเบาๆ ‘ตากแดด?’ ‘เจ้าค่ะ แต่ไม่ใช้แดดจัด เลือกกุหลาบที่ไม่ชื้นน้ำค้าง ข้ามาสังเกตว่ากุหลาบแต่ละพันธุ์ให้กลิ่นหอมที่แตกต่างกัน นายท่านรองดมดูซิเจ้าคะ’ นางยื่นฝ่ามือที่มีกลีบก
Last Updated : 2025-03-06จารใจทุรยศ Chapter 22. กระท่อมนายพราน
จุดหมายวันนี้นางจะเดินไปที่กระท่อมนายพรานบนเขาทางทิศเหนือ โดยปกติเป็นที่สำหรับนายพรานมาพักระหว่างล่าสัตว์ ไม่ว่าใครก็สามารถใช้ได้ นายท่านรองพานางไปพักที่นี่บ่อยๆ และนำสมุนไพร ยารักษาโรคหรือบาดแผลฟกช้ำวางไว้ เผื่อมีคนจำเป็นต้องใช้ และยังมีอาหารแห้งบางส่วนวางไว้ นางไม่อาจรู้ได้ว่าเกาเทียนฉีปลอดภัยดีหรือไม่ แม้ปกตินายท่านรองจะขึ้นเขานานนับเดือน แต่ครั้งนี้จิตใจของนางไม่อยู่กับเนื้อกับตัวนัก อย่างน้อย ให้นางได้เดินตามรอยทางที่เขาเคยมา สำรวจดูบริเวณนี้ว่า ไม่มีร่องรอยการต่อสู้หรือมีผู้ใดบาดเจ็บ หากไม่มีสิ่งใดผิดปกติ นางอาจจะรอที่นี่สักสองหรือสามวัน เพราะอย่างไรก็เป็นเส้นทางที่เกาเทียนฉีกลับทางนี้ สองหรือสามวัน คนผู้นั้นคงกลับไปแล้ว เสิ่นฉางซีมีไม้ลำหนึ่งใช้ต่างไม้เท้า ยามเดินขึ้นเขาใช้มันช่วยพยุงร่างกาย นอกจากนี้ยังใช้กวาดไปมาไล่สัตว์เลื้อยคลานที่ไม่ทันสังเกตเห็นได้ด้วย นางคุ้นชินกับเส้นทางตรงหน้า มือเล็กๆ เคยมีมือใหญ่ของเกาเทียนฉีจับจูง และหลายครั้งที่เขาเจอสิ่งที่น่าสนใจเผลอปล่อยมือนาง แม้กระทั่งไปเดินตลาดด้วยกัน บางครั้งสายตาของเกาเทียนฉีถูกดึงดูดด้วย
Last Updated : 2025-03-06จารใจทุรยศ Chapter 23. บุรุษรูปงาม
“เจ้าเห็นบุรุษรูปร่างสูงโปร่งสง่างามใบหน้าหล่อเหลาดวงตาคมปลาบบ้างหรือไม่” ซูหลี่น่ายื่นหน้ามาจ้องมองเด็กสาว เพราะความสูงที่ต่างกันมาก นางจึงต้องค้อมเอวลงเล็กน้อย “เจ้านี่ตัวเล็กยิ่งกว่ากระต่ายป่าเสียอีก” “ข้า...ข้าน้อยร่างกายบาดเจ็บตั้งแต่ยังเด็กจึงตัวเล็กเช่นนี้ แม่นางช่างงามสง่าจนน่าอิจฉายิ่ง” เสิ่นฉางซีเอ่ยเสียงเบา ลอบมองหญิงสาวเบื้องหน้า เสื้อผ้าสีสันสดใสฉูดฉาดปักลวดลายไม่คุ้นตา เครื่องประดับทำด้วยเงิน ดูแล้วนางไม่ใช่คนที่นี่ อาจเป็นชนเผ่าอื่นหรือคนในพรรคหนึ่งพรรคใดในยุทธภพ “แน่นอน ข้างามสง่าเหนือผู้ใด” ซูหลี่น่ายิ้มรับคำชม ยื่นปลายนิ้วมาเชยคางเด็กสาวขึ้น “เจ้าชื่ออะไร” “เอ่อ” นางอึกอักเล็กน้อย “ข้าเป็นเด็กกำพร้าชื่อฉางซีเจ้าค่ะ” “ชื่อเพราะดี” ปลายนิ้วของซูหลี่น่า เลื่อนขึ้นไปที่ตีนผมของเด็กสาว บริเวณหน้าผากของนาง มีรอยแผลเป็นสีชมพูคล้ายรอยนิ้วบีบศีรษะ บาดแผลเช่นนี้นางคุ้นตาดีแต่ไม่คิดว่าจะมีคนรอดชีวิตจาก ‘ฝ่ามืออัคคี’ ได้ ดูจากรอยแผลเป็นนี้อาจจะสี่ห้าปีผ่านมาแล้ว แสดงว่าเวลานั้นเด็กสาวคนนี้เป็นเพียงเด็กหญิงเล็กๆ คนหนึ่ง
Last Updated : 2025-03-08จารใจทุรยศ Chapter 24. ฝันไปเถอะ!
“ฝันไปเถอะ! เจ้ากล้ามาแย่งคนของข้าเรอะ!” เกาเทียนฉีตวาดลั่น แล้วใช้ร่างกายบดบังร่างเล็กของเสิ่นฉางซี “คนของเจ้า?” ซูหลี่น่าขมวดคิ้วแล้วกวาดตามองชายคนนี้อีกรอบ “เจ้าเฒ่าตัณหากลับ! แก่ขนาดนี้แล้วยังคิดจะล่อลวงเด็กสาวเรอะ ข้าเป็นพรรคมารยังไม่ทำเรื่องต่ำช้าเช่นเจ้า” สมองของเกาเทียนฉียังคิดไม่ทันที่อีกฝ่ายพูด จึงได้แต่เบิกตากว้างอย่างงุนงง เห็นเพียงแขนเรียวยื่นมาคว้าแขนของเสิ่นฉางซี พลันเขาได้สติกระแทกฝ่ามือออกไป ซูหลี่น่าที่กินยังไม่อิ่มคาบน่องไก่ในปากมือหนึ่งคว้าแขนของเด็กสาว อีกมือรับการปะทะจากชายหนุ่ม “แก่บ้าอะไร ข้าเพิ่งอายุยี่สิบหก!” เขาซัดฝ่ามือใส่นางหลายกระบวนท่าแต่อีกฝ่ายก็รับได้ง่ายดายนัก มือข้างหนึ่งของเขาคว้าแขนของเสิ่นฉางซีไว้ไม่ให้นางมารกระชากตัวไป อีกมือก็ซัดเพลงหมัดใส่ไม่สนใจว่านางจะเป็นสตรี เสิ่นฉางซีแขนซ้ายถูกซูหลี่น่าฉุด แขนขวาถูกเกาเทียนฉีกระชากซ้ำ ทั้งสองยังใช้มือข้างที่ว่างสู้กันอีก นางส่งสายตาขอความช่วยเหลือจากผู้ติดตามซูหลี่น่า ทว่าแต่ละคนกลับนั่งแทะกระดูกไก่ไม่สนใจสิ่งที่เกิดขึ้น นางที่ไม่ค่อยมีปากเสียงกับใครจึงตะโกนออกสั่งให้ทั้งสองหยุดเสียที “พวกท่านหย
Last Updated : 2025-03-08จารใจทุรยศ Chapter 25. ข้าชอบเด็กคนนี้ เจ้าคิดเท่าไหร่
เกาเทียนฉีไม่อยากใช้งานเสิ่นฉางซี แต่เขาหิวมากจึงพยักหน้าให้นางไปจัดการ เด็กสาวหมุนตัวรีบไปจัดการอย่างรวดเร็ว ชายหนุ่มกินอาหารอย่างหิวโหย เมื่อท้องอิ่มเขาจึงเอ่ยถาม “เหตุใดเจ้ามาอยู่ที่นี่” “ฉางซีมาขุดหาโสมเจ้าค่ะ” นางเองอยากถามว่าทำไมนายท่านรองอยู่ในสภาพนี้ แต่คิดว่าถ้าเอ่ยปากถามออกไป คงเป็นการตอกย้ำอีกฝ่ายจึงได้แต่เก็บถ้อยคำไว้รอจังหวะดีๆ นายท่านรองคงปริปากเล่าเอง “ขุดโสม เจ้าจะเอาไปทำอะไร ไปขายเจ้าหมอหวังอีกเรอะ” เขาเบ้ปาก ครั้งนี้เขาออกมาหาสมุนไพรหายาก แต่ดวงซวยเจอนางมารเข้าให้ จึงไม่มีอะไรติดมือเลยสักอย่าง “จะเอาไปให้เกาฮูหยินเจ้าค่ะ” นางเอ่ยเสียงเบาพร้อมรอยยิ้มจาง “พี่สะใภ้ข้าไม่สบายหรือ?” เสิ่นฉางซีส่ายหน้าไปมา “ฉางซีตั้งใจจะไปหยุนหนาน ไปครั้งนี้ไม่รู้จะกลับเมื่อไหร่ จึงอยากหาสิ่งของมอบให้เกาฮูหยิน แต่ฉางซีไม่มีของมีค่าใด จึงอาศัยติดตามนายท่านรองมาขุดหาโสมชั้นดีมอบให้เกาฮูหยินเจ้าค่ะ” “เจ้าตัดสินใจแล้วสินะ” เกาเทียนฉีพยักหน้าเป็นเชิงรับรู้ “เจ้าเองก็ไม่ใช่เด็กเล็กๆ แล้ว อยากทำอะไรก
Last Updated : 2025-03-08
Latest chapter
จารใจทุรยศ Chapter 111. จบ.
“เจ้าอย่าได้เข้าใจผิด ข้าไม่ได้คิดมีอนุหรือรับหญิงใดเข้ามาอีก” เขาสารภาพเสียงเบา “เจ้าก็รู้ ข้าไม่คุ้นเคยกับสตรี เป็นข้าต่างหากที่เกรงจะเอาใจใส่เจ้าไม่เพียงพอ”“ท่านพี่ใส่ใจข้าดียิ่ง” เพราะรู้ว่าอยู่กับเพียงลำพัง นางจึงยื่นมือไปไล้เส้นผมของเขาเบาๆ “หากท่านพี่ไม่ใส่ใจข้า ในครรภ์ของข้าจะมีเด็กอยู่ได้อย่างไร”“เจ้าพูดให้ข้าสบายใจอย่างนั้นหรือ?” เขาถอนหายใจเบาๆ “ข้าใช้ชีวิตอยู่กับทหาร อยู่ในสนามรบ ไม่รู้ว่าควรดูแลเจ้าอย่างไร”“ท่านพี่ดูแลข้าดียิ่งจริงๆ” นางหัวเราะเบาๆ ไม่คิดว่าเขาจะกังวลกับเรื่องเล็กน้อยเพียงนี้ “เมื่อครั้งที่ตั้งครรภ์หยางหยาง ข้าอยู่เพียงลำพัง แต่ครั้งนี้มีท่านพี่อยู่ด้วย กลางดึกข้าอยากถ่ายเบา ท่านพี่ก็ช่วยประคองข้าไม่เคยแสดงท่าทีรังเกียจหรือรำคาญ มือเท้าของข้าก็เป็นท่านที่คอยบีบนวดอย่างไม่สนใจว่าผู้อื่นจะมองท่านพี่เป็นคนเช่นไร”“เรื่องเล็กน้อยทั้งนั้น” เขาทำหน้ายุ่ง เขาหาได้ใส่ใจว่าผู้ใดจะคิดกับเขาเช่นไร นางอุ้มท้องลูกของเขา เขาย่อมต้องดูแลนาง มีอะไรผิดกัน ฮึ!“เล็กน้อยสำหรับท่านพี่แต่สำคัญมากสำหรับข้า” นางเชื่อแล้วว่าเขาไม่คุ้นเคยกับสตรีจริงๆ “มิใช่บุรุษทุกคนจะยอมทำเ
จารใจทุรยศ Chapter 110. สะใภ้ที่โชคดีที่สุดในเมืองหลวง
“เอาไปศึกษาดู” สวินเย่ว์ผลักหนังสือเล่มนั้นออก แต่ฝูหรงยัดใส่อกเสื้ออีกฝ่ายซ้ำยังจับสาบเสื้อให้อย่างดีราวกับไม่ได้ซุกซ่อนสิ่งใดไว้ “เรื่องฉลองวันเกิดนาง ข้าย่อมต้องมีส่วนร่วม อย่างไรนางก็เป็นผู้มีคุณของข้าและฝูเจี๋ย” “รู้แล้ว” “เจ้ามาปรึกษาแค่นี้รึ” “อืม” “เช่นนั้นก็ดื่มสุราเป็นเพื่อนข้าสักกาสิ” “ไม่ ข้ามีธุระ” “อ้าว” “ขอตัว” “เฮ้ย!” ฮ่องเต้ฝูหรงได้แต่อ้าปากค้างมองแผ่นหลังของแม่ทัพสวินเย่ว์เดินจ้ำออกไปอย่างรวดเร็วนี่เพราะเป็นสหายใช่ไหม? ถึงได้ทำตัวไร้มารยาทเช่นนี้หลายวันมานี้ เสิ่นฉางซีเห็นท่าทางแปลกๆ ของสวินเย่ว์ จะเรียกว่าแปลกก็ไม่เชิงนัก เพียงแต่มีบางอย่างที่นางรู้สึกว่าเขาปิดบังนางอยู่ หญิงสาวหยุดหน้าห้องหนังสือ นางลังเลอยู่ครู่ก่อนตัดสินใจผลักบานประตูเข้าไป สวินเย่ว์เงยหน้าขึ้นหมายจะตำหนิคนที่เข้ามา แต่พอเห็นว่าเป็นเสิ่นฉางซี เขารีบลุกขึ้นเข้าไปประคองภรรยารัก เป็นเพราะเขาออกคำสั่งไว้ หากนางมาหาเขา สามารถเข้ามาได้ไม่ต้องให้คนรายงาน
จารใจทุรยศ Chapter 109. อยากเป็นองครักษ์
“จิ้นฝานเก่งมากใช่ไหมถึงได้เป็นองครักษ์ของอันอัน” “เจ้าอยากเป็นองครักษ์?” “ข้าอยากปกป้องอันอัน” สวินเย่ว์ตักน้ำราดตัวลูกชาย หยิบผ้ามาซับน้ำให้ ตอนเกิดไม่ได้เลี้ยงดู มาชดเชยเอาตอนนี้แทนก็แล้วกัน “ท่านพ่อ!” เมื่อไม่ได้รับคำตอบ เด็กชายก็ขึ้นเสียง “พ่อเจ้าเก่งกว่าเจ้าองครักษ์นั่นเยอะ” เขาหัวเราะในลำคอ “ไม่ต้องห่วง ข้าจะสอนให้เจ้าแข็งแกร่งกว่าจิ้นฝาน ว่าแต่เจ้าจะทนไหวเรอะ” “ข้าฝึกท่านั่งม้าตั้งแต่ห้าขวบแล้ว” หยางหยางคุยโต เมื่อครั้งที่ติดตามมารดาไปพรรคเงาอสูร ระหว่างมารดาปรุงอาหารอยู่นั้น เขาเล่นสนุกกับคนในพรรคมาร ได้ฝึกท่าพื้นฐานต่างๆ มาบ้าง “เจ้าไม่ค่อยเชื่อฟังคำสั่งข้านี่” เขาจัดการชำระล้างตนเองให้หมดกลิ่นเหงื่อ แต่กระนั้นยังได้ยินเสียงลูกชายบ่นพึมพำ “ท่านยังไม่ค่อยเรียกข้าว่าลูกเลยนี่” “ก็” จะบอกว่าลืมก็กลัวลูกน้อยใจ “ลูกผู้ชายเขาพูดคุยกันเช่นนี้แหละ” “ก็ได้ ข้าเชื่อท่านก็ได้” “หยาง” “อืม” คนเป็นลูกขานรับห้วนๆ เหมือนกับบิดาที่ชอบเ
จารใจทุรยศ Chapter 108. แววตาวิบวับ
“เรื่องเอาใจสตรี ถามเสด็จพ่อของข้าก็ได้” อันอันแย้มยิ้มทำตาวิบวับไร้เดียงสา “ฮ่องเต้มีสนมมากมาย เมื่อถึงวันเกิดของผู้ใดก็จัดสรรของกำนัลให้กงกงนำไปมอบให้ทุกครั้ง” ‘ต้องปรึกษาเรื่องนี้กับคนเช่นนั้นนะรึ? จะได้เรื่องหรือไม่เล่า’ “ไปหาแม่บุญธรรมกันเถอะ ข้าหิวมากเลยพี่หยางหยาง” “อืม”หยางหยางพยักหน้ารับ หันไปสบตากับบิดาอีกครั้ง เห็นเพียงอีกฝ่ายโบกมือไล่ก็เข้าใจความหมาย เขาหันหลังย่อตัวลงให้อันอันปีนขึ้นหลังอย่างคุ้นเคย เด็กน้อยก็ทำตัวเป็นลูกลิงเกาะทันที สวินเย่ว์ได้แต่นวดขมับตนเองไม่รู้จะเตือนลูกชายอย่างไรไม่ให้ตามใจองค์ชายน้อยนัก แต่ช่างเถอะ ประเดี๋ยวมี ‘น้อง’ ของตัวเองแล้วก็คงเลิกใส่ใจองค์ชายฝูเจี๋ยไปเอง “ช่วงนี้ในวังเป็นอย่างไร” สวินเย่ว์เอ่ยถามองครักษ์ที่กำลังจะเดินตามองค์ชายฝูเจี๋ยไป จิ้นฝานชะงักเล็กน้อยแล้วเอ่ยขึ้น “ในวังเรียบร้อยดีขอรับ” “ดี” เขาพยักหน้ารับ “ดูแลเจ้าเด็กนั่นดีๆ อย่าไปตามใจนัก” “ขอรับ” จิ้นฝานได้แต่ลอบโอดครวญในอก เขาเป็นองครักษ์ไม่ต่างจากคนรับใช้ จะมีสิทธิ์อะไรไปห้ามเจ้านา
จารใจทุรยศ Chapter 107. จารใจทุรยศ ตอนพิเศษ
สวินเย่ว์เลิกคิ้วรอถ้อยคำจากริมฝีปากสีชาดของหญิงสาว ไม่น่าเชื่อเลยว่า หัวใจดุจน้ำแข็งของเขาจะถูกหลอมละลายอยู่ในอุ้งมือของนางได้ “ข้าชอบท่านที่สุด” นางยื่นริมฝีปากไปประกบริมฝีปากที่เจือรสสุราชวนมึนเมา วงแขนแข็งแกร่งรวบร่างนางเข้ามากอดแนบแน่น เขาจูบไล้กลีบปากของนางช้าๆ แล้วแทรกเรียวลิ้นเกี่ยวกระหวัดด้วยเสน่หาลึกล้ำ ทำเอาร่างของนางอ่อนระทวยจนต้องเอนกายเข้าหา เขาจึงยอมละริมฝีปากแล้วเลื่อนมาประทับจูบที่รอยแผลเป็นของนางอย่างทะนุถนอม พลางกระซิบเสียงพร่า “ข้าชอบเจ้ามากกว่า” ‘แต่ข้ารักท่าน’ เสิ่นฉางซีไม่ได้พูดในสิ่งที่ใจคิด แต่นางเชื่อว่าเขารับรู้เสียงในหัวใจของนางได้ บางครั้งการกระทำสำคัญกว่าคำพูด เห็นทีว่าประโยคนี้จะใช้กับบุรุษตัวโตเอาแต่ใจได้ดี สวินเย่ว์ก้มมองหญิงสาวที่ช้อนตาขึ้นมองเขาพอดี สิบสามปีก่อน เขาถูกดวงตาสุกใสของนางตราตรึงจนยากจะลืมเลือน หนึ่งครั้งที่เขาช่วยชีวิตนาง หนึ่งครั้งที่นางช่วยชีวิตเขา ชะตานำพาใจสองดวงให้พานพบและผูกพัน เกิดสายใยโยงหัวใจสองดวง แม้ต้องไกลห่างก็นำพาให้หวนคืน ลมหายใจของนาง ไออุ่นจากกายของเขา ทุกส
จารใจทุรยศ Chapter 106. ประตูห้องหอ
“ไมต้องเขินอายไป เรื่องแบบนี้ข้ารู้ว่าพูดยาก แต่ข้าเป็นคนคุยง่าย เจ้าอยากแต่งงานใหญ่โตกว่าท่านแม่ทัพสวินเย่ว์ ข้าก็จัดการให้เจ้าได้”“ใครบอกว่าข้าจะแต่งกับเจ้า”“ก็ข้าพูดออกไปเมื่อครู่ไง” นางทำตาปริบๆ “แต่งกับข้าเถอะน่า ข้าอยากได้ยินคนบ่นข้างหูแบบนี้ทุกวัน”“นี่เจ้าชอบข้าเรอะ!” เขาควรรู้สึกยินดีใช่ไหมที่สตรีประหลาดอย่างซูหลี่น่ามาชอบเขา“อืม” นางพยักหน้า “อยู่กับเจ้าก็เหมือนเลี้ยงนกแก้วให้มันส่งเสียงเจื้อยแจ้วข้างหู”“เจ้ากล้าเปรียบเทียบข้ากับนกแก้วเรอะ!”“อืม” นางพยักหน้าขึ้นลง “ไม่ต้องอาย ข้าจะไปสู่ขอเจ้าเอง”ซูหลี่น่านั่งลงบนตักของเกาเทียนฉี สะโพกกลมกลึงบดเบียดเย้ายวนจนส่วนที่หลับใหลตื่นฟื้น นางยิ้มเจ้าเล่ห์ในขณะที่เกาเทียนฉีได้แต่หลับตาโอดครวญอยู่ในอกที่ไม่สามารถบังคับ ‘ส่วนนั้น’ ของร่างกายได้เลยเอาเถอะ! บางทีชีวิตของเขาอาจรอผู้หญิงบ้าๆ อย่างนางอยู่ก็เป็นได้.เด็กชายวัยเจ็ดขวบยืนตาโตมองมารดาของตนในชุดสีแดงงดงามจับตา เสิ่นฉางซีอยู่ในชุดเจ้าสาว แม้มีผ้าคลุมหน้าอยู่ก็รับรู้ได้ว่าถูกลูกชายจ้องมองจนรู้สึกเขินอาย “เลิกมองแม่ได้แล้ว” “ท่านแม่สวยมาก” หยางหยางพูดขึ
จารใจทุรยศ Chapter 105. หน้าที่ภรรยา
เสิ่นฉางซีหัวเราะออกมาเบาๆ แล้วยื่นหน้าไปประทับริมฝีปากกับชายที่นางรัก นางเคยบอกตัวเองไม่ให้รักชายผู้นี้ แต่หัวใจกลับทรยศนางไม่เชื่อฟัง แม้จะเห็นภาพที่เขาสวมชุดเจ้าบ่าวแต่งงานกับผู้อื่น หัวใจของนางก็ยังรักเขาเรื่อยมา ความรักที่นางเก็บซ่อนไว้ในอกมาตลอดสิบสามปี ความรักที่นางไม่คิดจะให้เขาได้รับรู้ ทว่าโชคชะตานำพาเขากลับมาให้ได้พบกับนาง ด้ายแดงผูกมัดไม่ให้นางกับเขาได้คลาดกันไปไกลอีกแล้วในวันที่เสิ่นฉางซีอายุย่างยี่สิบสี่ นางได้ครอบครองชายที่รัก บุตรชายอันประเสริฐและตำแหน่งองค์หญิงอันเล่อ แต่ไม่มีสิ่งใดมีความหมายมากเท่าชีวิตที่เหลือต่อจากนี้ริมฝีปากอุ่นของเขาย้ำเตือนว่านี่ไม่ใช่ความฝัน จากนี้ไป นางจะไม่โดดเดี่ยวอีกแล้ว.บุรุษหนุ่มในอาภรณ์สีแดงมงคลอยู่บนหลังอาชางามสง่า ใบหน้าคมคายนั้นประดับรอยยิ้มน้อยๆ ที่ยากจะได้เห็นนัก ใครเลยจะรู้ว่าแม่ทัพสวินเย่ว์ยามยกมุมปากเป็นรอยยิ้มจะหล่อเหลาถึงเพียงนี้ บรรดาหญิงสาวที่มาชมขบวนพิธีแต่งงานต่างพากันใจสั่นไหว ไม่คาดคิดว่าบุรุษที่ขึ้นชื่อว่าโหดเหี้ยมร้ายกาจในสนามรบจะมีเสน่ห์ถึงเพียงนี้ บนชั้นสองระเบียงของโรงเตี๊ยมแห่งหนึ่ง หญิงสาวในชุดสีม่วงเย้ายวน ม
จารใจทุรยศ Chapter 104 เลื่อนฐานะ
“เหตุใดไม่ได้เล่า ข้าจะได้เป็นพี่น้องกับพี่หยางหยาง” อันอันเบ้ปากทำหน้าจะร้องไห้เสิ่นฉางซีส่ายหน้าไปมาแล้วพูดขึ้น “หม่อมฉันเป็นเพียงหญิงสามัญชน ไม่อาจเป็นแม่บุญธรรมให้องค์ชายฝูเจี๋ยได้เพคะ”อันอันทำหน้าเศร้าแล้วยื่นมือไปโอบรอบคอบิดา ฝูหรงจึงตบหลังเด็กน้อยเบาๆ อาจกล่าวได้ว่าเขารักลูกลำเอียงก็ได้ มีเพียงฝูเจี๋ยที่เขาโอบอุ้มเช่นนี้ บุตรชายบุตรสาวหลายคนของเขามักไม่ค่อยสนิทสนมใกล้ชิดนัก“ได้สิ” ฝูหรงเอ่ยขึ้น “นางไม่ใช่สามัญชนธรรมดา นางเป็นถึงบุตรสาวคนเดียวขององครักษ์เสิ่นที่ยอมใช้ชีวิตปกป้องอดีตรัชทายาท โดยให้บุตรสาวเพียงคนเดียวสวมเสื้อคลุมของรัชทายาท เบี่ยงเบนนักฆ่า ให้มีโอกาสหลบหนีรอดชีวิตมาเป็นฮ่องเต้องค์ปัจจุบัน”ดวงตากลมเบิกกว้างอย่างตื่นตระหนก ไม่คิดว่าเรื่องที่นางปิดบังมานานจะมีผู้อื่นล่วงรู้ นางมองสีหน้าของฮ่องเต้ แล้วย้ายสายตามองไปทางสวินเย่ว์ที่ยืนอยู่ใกล้ๆ กัน “พวกท่านรู้? รู้ว่าข้าเป็นใคร?”“เจ้าอย่าได้โกรธสวินเย่ว์ในเรื่องนี้” ฝูหรงรีบพูดขึ้น แต่สวินเย่ว์หัวคิ้วกระตุกที่ถูกป้ายความผิดให้ แท้จริงเป็นเขาทั้งสองคนที่ปะติดปะต่อเรื่องราวทั้งหมด และจากที่ให้คนไปสืบประวัตินางจ
จารใจทุรยศ Chapter 103. พ้นเคราะห์กรรม
หยางหยางจ้องมองอันอันที่เวลานี้แต่งกายด้วยอาภรณ์งดงามราวองค์ชายน้อย เอ่อ...ไม่สิ อันอันเป็นองค์ชายอยู่แล้วนี่น่า “พี่หยางหยาง” อันอันยื่นมือไปกระตุกมือของหยางหยางเบาๆ ดวงตากลมมีแววกังวลใจ “เจ้าเป็นองค์ชายจริงๆ สินะ” หยางหยางเกาศีรษะแก้เขินไม่รู้จะวางมือไม้ไว้ตรงไหน แม้รู้อยู่เต็มอกว่าอันอันคือองค์ชายฝูเจี๋ย แต่ในความรู้สึกของเขา อันอันคือน้องชายตัวน้อยที่คอยจับมือของเขาตลอดเวลา “พี่หยางหยางไม่รักข้าแล้วหรือ?” เด็กน้อยทำตาปริบๆ น้ำเสียงสั่นเครือทำให้เด็กชายตัวโตกว่ายื่นมือไปโอบเจ้าตัวเล็กมากอดแล้วตบหลังเบาๆ “เจ้าเป็นน้องชายของข้า! และข้าจะเป็นพี่ชายของเจ้าตลอดไป!” หยางหยางให้คำสัญญา สวินเย่ว์มองดูเด็กชายต่างวัยแล้วกลอกตามองบน “ลูกชายเจ้ามันเจ้าเล่ห์!” “หือ?” ฝูหรงที่มารับอันอันเลิกคิ้วแล้วหัวเราะออกมา “นั่นเรียกมิตรภาพระหว่างลูกผู้ชาย” “เฮอะ!” สวินเย่ว์ทำเสียงรำคาญในลำคอ เห็นชัดว่าเจ้าเด็กขี้แยนั่นเหนี่ยวรั้งหยางหยางด้วยท่าทีอ่อนแอ เจ้าเด็กนั่นก็ใจอ่อนเหมือนแม่ไม่มีผิด เห็นใครเดือดร้อนก็จะยื่นมือช่วยเหล
