All Chapters of ทะลุมิติมาเป็นหญิงตาบอด ยุค 70 : Chapter 11 - Chapter 20

บทที่ 12 มันคืออะไรกันแน่หลังจากสามีออกไปแล้วหญิงสาวยังคงนั่งเหม่อลอยอยู่บนที่นอนสักพัก พยายามจับต้นชนปลายว่า สรุปแล้วเรื่องที่เกิดขึ้นนั้นมันเป็นอย่างไรกันแน่เมื่อคืนที่เธอได้เข้าไปในห้างสรรพสินค้านั้นเป็นความฝันหรือว่าเป็นความจริง ถ้าหากว่าเป็นความฝันแล้วลิปสติกแท่งนี้จะมาอยู่ในมือของเธอได้อย่างไร และถ้าเป็นความจริงแล้วมันก็ออกจะแปลกเกินไปหน่อยแล้วหลินเพ่ยหลันคิดอยู่ครู่หนึ่ง เมื่อรู้สึกว่าคิดเท่าไรก็หาคำตอบไม่ได้จึงได้วางความคิดนั้นลง จากนั้นจึงไปเตรียมเสื้อผ้ามาให้สามีเอาไว้เปลี่ยนเพื่อใส่ไปทำงาน“เสื้อผ้าของพี่ฉันวางเอาไว้ให้ที่โต๊ะหน้าห้องน้ำนะคะ” หลินเพ่ยหลันตะโกนบอกสามีที่ตอนนี้กำลังอาบน้ำอยู่“ครับ เดี๋ยวพี่จัดการต่อเอง” เสียงของซ่งเฟยหลงตะโกนกลับออกมาจากห้องน้ำหลังจากที่เตรียมข้าวของต่าง ๆ ให้สามีเรียบร้อยแล้วเธอจึงเดินเข้าไปในครัวเพื่อที่จะเตรียมอาหารเช้าอย่างง่าย ๆ เมื่อเปิดตู้เพื่อหยิบแป้งออกมาจะทำหมั่นโถว สักพักก็มีเสียงของพี่สะใภ้ดังมาจากทางด้านหลัง“เช้านี้ทำอะไรเหรอเพ่ยหลัน” จ้าวจินเยว่ถามขึ้นอย่างใส่ใจ“ทำหมั่นโถวค่ะ กินกับน้ำแกง” หลินเพ่ยหลันตอบกลับไปด้วยน้ำเสีย

บทที่ 14 ตอบอย่างไร้พิรุธ“อ้อ...เมื่อครู่นี้ฉันไปห้องน้ำมาค่ะ” หลินเพ่ยหลันตอบออกไป ซึ่งท่าทางของเธอไม่เหมือนคนโกหกเลย“แล้วทำไมพี่ไม่เห็นเลยล่ะ” จ้าวจินเยว่ยังคงงุนงง“ตอนนั้นพี่สะใภ้คงไม่ได้มองฉันมั้งคะ แต่ฉันรู้สึกว่าพี่อยู่ข้างนอกนะ” หญิงสาวทำเป็นตามน้ำโดยบอกว่า เธอรู้สึกเหมือนพี่สะใภ้อยู่ข้างนอก เพื่อให้น่าเชื่อว่าเธอไปเข้าห้องน้ำมาจริง ๆ“แล้วทำไมพี่กลับมาละคะ ลืมอะไรหรือเปล่า” เธอถามเพื่อเปลี่ยนเบี่ยงเบนความสนใจ“อ๋อ ใช่ พอดีพี่ลืมของนิดหน่อยน่ะ เป็นน้ำมันแก้วิงเวียนของพี่เอง แต่หาตั้งนานก็หาไม่เจอ เพ่ยหลันพอจะรู้บ้างไหมว่ามันอยู่ที่ไหน”จ้าวจินเยว่เมื่อถูกถามก็หันมาสนใจเรื่องที่ตัวเองกลับมาบ้านในตอนนี้ ด้วยการถามน้องสะใภ้ถึงแม้ว่าหลินเพ่ยหลันจะมองไม่เห็น แต่ว่าเธอก็สัมผัสทุกซอกทุกมุมในบ้านหลังนี้จนคุ้นชิน จึงรู้จักบ้านหลังนี้ดีกว่าคนอื่น เวลาที่ทุกคนหาของไม่เจอก็มักจะมาถามกับเธอเสมอ“งั้นเหรอคะ เดี๋ยวฉันขอนึกก่อนนะคะ” หลินเพ่ยหลันพยักหน้าก่อนจะตอบกลับไป และนั่งครุ่นคิดครู่หนึ่งแล้วยิ้มออกมา“เมื่อวานฉันรู้สึกว่ามันน่าจะอยู่บนโต๊ะในห้องนั่งเล่นนะคะ ฉันเช็ดโต๊ะแล้วคลำเจอ คิดว่า

บทที่ 16 ข้ออ้างที่ฟังไม่ขึ้น“ขอโทษค่ะแม่ ฉันมองไม่เห็นเลยต้องใช้เวลาหาของนานหน่อย นี่ค่ะกระเป๋าน้ำร้อน” หลินเพ่ยหลันรีบพูดขอโทษก่อนจะยื่นกระเป๋าน้ำร้อนให้นางหยางเจี่ย“ยังใหม่ ๆ อยู่เลยนี่ แถมยังดูดีกว่ากระเป๋าน้ำร้อนที่ฉันเคยเห็นอีก เหมือนจะเป็นของแพง เธอได้มันมายังไง” นางหยางเจี่ยรับกระเป๋าน้ำร้อนมาแล้วก็เลิกคิ้วอย่างสงสัยจนอดไม่ได้ที่จะถามกลับมา“เจ้านายของพ่อให้มาค่ะ พวกเรายังไม่เคยใช้เลย พ่อให้ฉันเอามาด้วยเพราะเห็นฉันไม่ค่อยแข็งแรง” หลินเพ่ยหลันตอบกลับไปทันที คำตอบเรื่องของที่นำมาจากบ้านเดิมยังคงใช้ได้ผลอยู่“ดี ๆ ขอบใจนะ” นางหยางเจี่ยตอบกลับอย่างดีใจและหันไปเอาน้ำร้อนใส่กระเป๋าเพื่อนำไปให้สามี“ค่ะแม่” ส่วนหลินเพ่ยหลันก็ตอบกลับไปด้วยรอยยิ้มกว้างเพราะนี่เป็นครั้งแรกที่หลินเพ่ยหลันได้ยินคำว่า ‘ขอบใจ’ จากปากของแม่สามี ตั้งแต่เธอเข้ามาอยู่ในบ้านนี้ แม้แต่ในความทรงจำของเจ้าของร่างก็ไม่เคยได้ยินนางหยางเจี่ยพูดคำว่าขอบใจกับเธอเลยสักครั้ง ต่อให้พยายามทำดีกับนางมากเท่าไรก็ตาม ครั้งนี้เป็นครั้งแรกก็เลยทำให้อึ้งเล็กน้อยแต่ความดีใจนั้นมีอยู่เต็มหัวใจ“จะไปทำอะไรก็ไปทำเถอะ อย่ามาเกะกะแถวน

บทที่ 18 เข้าเมืองกับพี่สะใภ้ครั้งแรกเมื่อมั่นใจว่าเจ้าของมือเป็นใคร หญิงสาวก็เอ่ยถามออกมา“แม่มีอะไรให้ฉันช่วยเหรอคะ เดี๋ยวฉันล้างมือก่อนจะไปช่วยทำ” พูดจบเธอก็ดึงมือออกเพื่อจะไปล้างมือ“ไม่ต้องหรอกเพ่ยหลัน แม่แค่มีเรื่องจะพูดคุยด้วยเล็กน้อยเท่านั้น” นางหยางเจี่ยยังดึงมือของลูกสะใภ้ไว้ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล ในแบบที่หลินเพ่ยหลันไม่เคยได้ยินมาก่อน“เอ่อ...แม่มีอะไรเหรอคะ” หลินเพ่ยหลันถามด้วยความไม่แน่ใจ เพราะสิ่งที่แม่สามี กำลังทำอยู่ตอนนี้ผิดแปลกจากที่เธอคิดไว้มาก“แม่อยากจะขอโทษกับเรื่องที่ผ่านมาทั้งหมด ที่แม่เคยมองเพ่ยหลันว่าไม่มีประโยชน์ เคยดุด่าโดยที่ไม่ได้คิดถึงความรู้สึกของเธอเลย ตอนนี้แม่รู้แล้วว่าเธอดีกับพวกเรามากขนาดนั้น แม่ขอโทษจริง ๆ เพ่ยหลันจะให้อภัยแม่ได้ไหม” นางหยางเจี่ยพูดออกมายาวเหยียด ขณะที่พูดน้ำตาก็ไหลอาบแก้มไปด้วยเมื่อได้ฟังคำขอโทษจากแม่สามี หลินเพ่ยหลันก็ยิ่งงุนงงเข้าไปใหญ่ เธอไม่เข้าใจว่าเป็นไปได้อย่างไร ทำไมแม่สามีถึงได้เปลี่ยนไปขนาดนี้ เธอยังหาคำพูดไม่เจอเพราะมัวแต่อึ้งอยู่“แล้วแม่ก็ต้องขอบคุณเพ่ยหลันที่เอายาเม็ดมาให้พ่อกินด้วย ถ้าหากไม่ได้ยาพวกนั้นพ่อก็

บทที่ 20 ความรู้สึกที่เปลี่ยนไปหลินเพ่ยหลันค่อย ๆ ดึงมือออกมาแล้วจับข้อมือตัวเองก็รู้สึกถึงกำไลที่มีจี้หยกจึงทำให้แปลกใจมาก‘หรือว่านี่จะเป็นมิติที่คนอื่นไม่สามารถมองเห็นได้นอกจากเรา’ เธอจับข้อมือแล้วคิดในใจอย่างคลายกังวล“น่าสนใจนะคะ” คิดอย่างนั้นก็พูดขึ้นมาพร้อมกับยิ้มออกมาอย่างมีความสุข ส่วนในหัวก็คิดแล้วว่าจะค้าขายอะไรในตลาดมืดดี โดยไม่สนใจเสียงหยอกล้อของพี่สะใภ้ในมิติของเธอนั้นเป็นห้างสรรพสินค้าที่มีสินค้ามากมาย เรียกได้ว่าครบวงจรเลยก็ว่าได้ หากเธอจะเอาของจากในห้างสรรพสินค้าออกไปขายที่ตลาดมืดนั้นเป็นความคิดที่ดีเลย อีกทั้งของที่เอาออกมา ก็สามารถหยิบออกมาได้ไม่จำกัด เพราะฉะนั้นไม่ต้องเป็นห่วงว่าของจะหมด แต่เธอจะต้องเลือกของที่ไม่ต่างจากยุคนี้จนผิดสังเกตจ้าวจินเยว่และซ่งชุนเป้ยเห็นหลินเพ่ยหลันมีรอยยิ้มก็อดที่จะเอ็นดูไม่ได้ อีกส่วนก็อดสงสารเธอไม่น้อยที่เธอตาบอด ไม่มีโอกาสได้เห็นสิ่งที่น่าตื่นเต้นบนโลกใบนี้“เอาเป็นว่าวันหลังพี่จะพาไปเดินเที่ยวอีกนะ แต่ว่าช่วงนี้ต้องพักก่อน พวกเราไม่ค่อยมีเงินเท่าไร” จ้าวจินเยว่พูดขึ้นมาอย่างเอ็นดู“ขอบคุณค่ะพี่สะใภ้” หลินเพ่ยหลันตอบรับอย่างยินดี