Semua Bab ทะลุมิติมาเป็นหญิงตาบอด ยุค 70 : Bab 21 - Bab 30

บทที่ 21 ทำการค้าครั้งแรกในที่สุดวันนี้ก็มาถึง วันที่หลินเพ่ยหลันจะเอาสินค้าออกมาขายที่ตลาดมืด เปิดร้านครั้งแรกทั้งที่เธอก็คิดว่าจะขายสินค้าประเภทเครื่องแก้วลายคราม กระถางสามขา หรือพวกของใช้ที่มีรูปแบบโบราณในยุคที่เธอจากมา แต่น่าจะเหมาะสมกับยุคนี้ อีกอย่างเพราะคิดว่าของพวกนี้น่าจะขายได้ราคาแพงและทำเงินได้ไม่น้อยจึงตัดสินใจนำมาขายหลินเพ่ยหลันออกจากบ้านในเวลาประมาณเก้าโมงเช้า หลังจากที่ทุกคนออกไปทำงานกันแล้วที่บ้านก็เหลือเพียงแค่เธอกับนางหยางเจี่ยเท่านั้น ก่อนออกมาเธอบอกกับแม่สามี“แม่คะ ฉันจะเข้าไปทำธุระในเมืองสักหน่อย แล้วก็ซื้ออาหารดี ๆ มาทำกินกันเย็นนี้ด้วย แล้วจะรีบไปรีบมานะคะ” เธอบอกกับแม่สามี ในมือก็มีไม้เท้านำทางด้วย“ไปคนเดียวได้ด้วยเหรอ ไม่รอให้คนพาไปล่ะ” นางหยางเจี่ยพูดขึ้นมาอย่างเป็นห่วง ตั้งแต่วันที่สามีหายป่วยเพราะยาที่ลูกสะใภ้คนนี้นำมาให้กิน นางก็มองเธอเปลี่ยนไป“ฉันจะไปหาสหายสักหน่อยค่ะ ได้ข่าวว่าเธอเพิ่งกลับมาจากเมืองหลวง เลยว่าจะไปหาสักหน่อย” หลินเพ่ยหลันพยายามคิดหาข้ออ้าง เพื่อที่จะไม่ให้แม่สามีห้ามปรามอีก “อย่างนั้นก็ไปเถอะ ระวังตัวด้วยล่ะ ส่วนนี้เงินค่ากับข้าว หา

บทที่ 23 สงสัยไม่ต่างกันเมื่อได้สติก็พยักหน้าและพยายามข่มความโกรธของตัวเองเอาไว้ ก่อนจะบอกกับสหายข้างบ้าน “อืม...ถ้าอย่างนั้นฉันไปก่อนนะยายฟ่าน ไว้คุยกันวันหลัง”“ได้ ๆ แต่ถ้ามีอะไรให้ช่วยเหลือบอกฉันได้เลยนะไปเถอะ ฉันก็จะเข้าบ้านเหมือนกัน” นางฟ่านพูดอย่างเห็นด้วยเพราะไม่อยากให้มีเรื่องกัน จากนั้นทั้งสองจึงแยกย้ายกันเข้าบ้านใครบ้านมันเป็นเพราะคำพูดของนางเฉิน จึงทำให้นางหยางเจี่ยสงสัยมากขึ้นไปอีก จากเดิมที่มั่นใจว่าลูกสะใภ้ของตัวเองไม่มีทางทำอะไรเสื่อมเสีย แต่มาตอนนี้จะอดคิดก็ไม่ได้แล้ว“อย่างไรถ้าซ่งเฟยหลงกลับมาจากทำงาน จะต้องถามให้รู้เรื่อง ปล่อยไว้แบบนี้ไม่ดีแน่” นางหยางเจี่ยพูดกับตนเองตกเย็นพวกที่ไปทำงานที่คอมมูนก็กลับมาตามเวลาปกติ ทุกคนต่างเหนื่อยและก็หิวมาก จึงแยกย้ายกันไปอาบน้ำแล้วค่อยมากินข้าวร่วมกัน มีก็แต่ซ่งเฟยหลงที่ถูกแม่ลากไปหลังบ้าน เพื่อที่จะถามรายละเอียดเกี่ยวกับเรื่องของหลินเพ่ยหลัน“มีอะไรเหรอครับแม่ ทำไมต้องเรียกผมมาคุยที่นี่ด้วย คุยในบ้านก็ได้” ซ่งเฟยหลงเห็นแม่ของตัวเองมีท่าทีแปลก ๆ ก็อดไม่ได้ที่จะถามขึ้นมาอย่างสงสัย“เรื่องนี้แม่อยากจะคุยกับลูกแค่สองคนก่อน ยังไม่

บทที่ 25 เธอตาบอดไม่ใช่เหรอเมื่อได้ปิ่นมาแล้ว ซ่งเฟยหลงก็เดินกลับมาที่หน้าร้านของหลินเพ่ยหลันอย่างไม่รีรอ เขาเห็นเธอยังคงตะโกนเรียกลูกค้าอย่างไม่เหน็ดเหนื่อยก็อดที่จะสงสารไม่ได้ ใจนั้นอยากจะเข้าไปช่วยเธอขายของด้วยซ้ำ แต่ก็ไม่อยากให้เธอรู้ว่าเขาเห็นเธอกำลังทำอะไรอยู่“ป้าเหยียนคะ ตอนนี้อากาศหนาวแล้ว ป้าเลือกเสื้อกันหนาวไปสักสองสามตัวนะคะ ฉันให้” หลินเพ่ยหลันหันไปคุยกับป้าเหยียนที่เปิดแผงขายเนื้อสัตว์ป่าอยู่ข้าง ๆ“ได้ยังไงล่ะ ของซื้อของขายจะมาให้กันฟรี ๆ แล้วจะเอากำไรที่ไหน ป้าไม่เอาหรอก เพ่ยหลันเอาไว้ขายเถอะ” ป้าเหยียนรีบบอกเมื่อได้ยินอย่างนั้น“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันได้ของมาในราคาต้นทุนที่ไม่แพง แบ่งให้ป้าได้ไม่มีปัญหาเพราะฉันก็ขายได้กำไรเยอะแล้ว อีกอย่าง ป้าก็เคยให้เนื้อฉันกลับบ้านไปตั้งหลายครั้งแล้ว ฉันจะจ่ายป้าก็ยังไม่รับเงินเลย ถือว่าเป็นการตอบแทนก็แล้วกันนะคะ ลุงกับลูกชายของป้าเข้าป่าไปล่าสัตว์ทุกวันคงหนาวแย่ ฉันฝากไปให้พวกเขาด้วยนะคะ” หลินเพ่ยหลันพูดพร้อมกับยิ้มอย่างสดใสให้ป้าเหยียน“ก็ได้ๆ ถ้าอย่างนั้นเอาเนื้อกวางนี่ไปด้วยนะ ถ้าเพ่ยหลันไม่รับไปป้าก็ไม่เอาเสื้อเหมือนกัน”หลินเพ่ยหลั

บทที่ 27 เพราะฉันคือคนบ้านซ่ง“พี่จะถามฉันว่าทำไมฉันถึงมาขายของที่ตลาดมืดแบบนี้ ทั้ง ๆ ที่ตัวเองตาบอดใช่ไหมคะ” หลินเพ่ยหลันเป็นฝ่ายถามออกมาก่อน“ใช่ เพ่ยหลันก็รู้นี่ว่าตัวเองตาบอด แค่อยู่บ้านทำงานบ้านกับดูแลพี่ รวมถึงพ่อแม่ของพี่ นี่ก็หนักพอสำหรับเพ่ยหลันแล้วนะ ไม่เห็นต้องมาลำบากถึงขนาดนี้เลย ถ้าเพ่ยหลันอยากสะดวกสบายก็สามารถเข้ามาที่นี่ได้นี่” ซ่งเฟยหลงพูดด้วยความเป็นห่วงเพราะการเป็นหญิงตาบอดมาขายของในตลาดมืดเป็นเรื่องที่เสี่ยงอันตรายมาก“พี่เฟยหลง ฉันแต่งงานกับพี่แล้วก็เท่ากับว่าเป็นคนบ้านซ่งเหมือนกัน ในขณะที่ทุกคนต่างก็ไปทำงานที่คอมมูนเพื่อสะสมแต้ม หาตั๋ว หาเงินมาเป็นค่าใช้จ่ายภายในบ้าน ทุกคนก็ทำงานหนักกันทั้งนั้น แล้วจะให้ฉันอยู่เฉยนั่งกินนอนกินไปวัน ๆ ทำตัวไม่มีประโยชน์ได้อย่างไร ฉันเองก็อยากจะช่วยบ้านซ่งเหมือนกัน ฉันอยากให้ทุกคนในบ้านซ่งมีความเป็นอยู่ที่ดีขึ้น ได้กินดีอยู่ดีบ้างถึงออกมาขายของแบบนี้” หลินเพ่ยหลันอธิบายให้เขาฟังด้วยสีหน้าที่จริงจังและจริงใจ“เพ่ยหลันคิดมากไปหรือเปล่า พวกเราทุกคนไม่มีใครคิดว่าเพ่ยหลันไม่มีประโยชน์เลยนะ และตอนนี้แม่เองก็เข้าใจเพ่ยหลันแล้วด้วย พี่ไม่อ

บทที่ 29 บอกเรื่องการค้ากับครอบครัว“แม่ครับ วันนี้ผมกับเพ่ยหลันจะทำกับข้าวเองนะครับ แม่ไปพักผ่อนเถอะ เดี๋ยวค่ำนี้ผมมีข่าวดีจะบอกทุกคนด้วย”ซ่งเฟยหลงบอกกับแม่ของตนเองด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้มเมื่อเดินมาถึงครัว“ข่าวดีเหรอ นี่แสดงว่า....ตกลง ๆ แม่จะไปรอข้างนอกนะ”นางหยางเจี่ยเมื่อเห็นลูกชายและลูกสะใภ้เดินประคองกันเข้ามาและยังพูดเรื่องข่าวดีอีกก็ยิ้มกว้าง คิดว่าจะมีข่าวดีเกี่ยวกับทายาท เพราะทั้งสองคนก็แต่งงานกันมาหลายเดือนแล้วเมื่อถึงตอนเย็นทุกคนก็กินข้าวร่วมกันตามปกติหลินเพ่ยหลันและซ่งเฟยหลงตัดสินใจกันแล้วว่าจะบอกความจริงเรื่องที่เธอไปขายของในตลาดมืดให้ทุกคนรู้ในวันนี้ ทั้งสองจึงเอาเสื้อผ้าที่เตรียมไว้ออกมาแล้วแจกจ่ายให้กับทุกคน“นี่เป็นเสื้อผ้าที่ผมกับเพ่ยหลันซื้อมาจากตลาดมืดครับ เห็นว่าเสื้อผ้าของทุกคนก็เก่าขาดกันหมดแล้ว เราเลยซื้อมาฝากคนละชุด” ซ่งเฟยหลงพูด พร้อมกับยื่นเสื้อกับกางเกงชุดหนึ่งให้กับซ่งตงลี่ก่อน จากนั้นก็มอบให้ทุกคนตามลำดับซ่งตงลี่กับนางหยางเจี่ยรับเสื้อผ้ามาด้วยอาการตกใจมาก ที่เห็นทั้งสองคนซื้อมาเยอะขนาดนี้ อีกทั้งเสื้อผ้าพวกนี้ยังเป็นผ้าเนื้อดี มองดูก็รู้ว่าราคาแพง แล้ว