All Chapters of ทะลุมิติมาเป็นหญิงตาบอด ยุค 70 : Chapter 31 - Chapter 40

บทที่ 31 จูบแรกของกันและกันตอนนี้หลินเพ่ยหลันกับซ่งเฟยหลงเริ่มจะเหมือนสามีภรรยาที่รักใคร่กลมเกลียวกันแล้ว ทั้งสองต่างช่วยกันทำมาหากิน ไม่เพียงแค่ดูภายนอกที่เหมือน แต่ภายในนั้นความสัมพันธ์ที่ก่อตัวขึ้นก็พัฒนาไปอย่างก้าวกระโดดแล้วเช่นกันซ่งเฟยหลงคิดอยากจะเก็บเงินให้ได้จำนวนเยอะ ๆ เพื่อจะได้รักษาตาให้กับหลินเพ่ยหลันอย่างจริงจัง ดังนั้นตอนนี้เขาจึงขยันทำงานเก็บเงินเป็นพิเศษแล้วพาเธอไปรักษา แต่เพราะครอบครัวไม่ได้มีเส้นสายอะไร ทำให้การรักษานั้นไปไม่ถึงไหน ทำได้เพียงแค่พาไปรักษาที่โรงพยาบาลที่อยู่ในเมืองเท่านั้น เขารู้สึกปวดใจมาก แต่หลินเพ่ยหลันก็ช่วยปลอบใจบอกว่าตอนนี้ที่เป็นอยู่ก็ไม่ได้ลำบากอะไร ค่อย ๆ รักษาไปก็ได้ เธอเองก็ไม่ได้รีบร้อนหรอก“พี่สัญญานะเพ่ยหลันว่าพี่จะพาน้องไปรักษาจนน้องมองเห็นให้ได้” ชายหนุ่มพูดกับภรรยาในตอนที่อยู่ด้วยกันในห้อง“ขอบคุณนะคะที่ห่วงฉัน แต่ตอนนี้ฉันก็มีความสุขแล้ว เพราะมีพี่กับทุกคนในบ้านซ่งเป็นดวงตาแทนฉันอย่างไรล่ะ” หลินเพ่ยหลันตอบกลับไปด้วยใบหน้าที่มีรอยยิ้ม“ไม่รู้ล่ะ ถ้าจะต้องไปรักษาที่เมืองหลวง พี่ก็จะพาเพ่ยหลันไปให้ได้” ชายหนุ่มจับมือภรรยาไว้แล้วพูดอย่

บทที่ 33 ต้องรักษาหายแน่ ๆท่าทีของซ่งเฟยหลงดูเหมือนจะเป็นกังวลเล็กน้อย ทว่าในน้ำเสียงของเขากลับไม่แสดงออกให้หลินเพ่ยหลันได้ยิน แต่แล้วทำไมก็ไม่รู้เธอจึงรู้สึกได้ถึงความกังวลนั้น จึงพูดให้เขาคลายกังวล“ถ้าพี่กังวลเรื่องรายได้แล้วละก็ ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกค่ะ ฉันคุยกับแม่เรื่องนี้แล้วเมื่อตอนกลางวัน ตอนนี้พวกเรามีเงินพอที่จะใช้ให้ผ่านช่วงนี้ไปได้อย่างไม่มีปัญหาค่ะ อีกอย่างของกินของใช้ ฉันก็ยังเอาออกจากมิติมาได้โดยที่ไม่ต้องซื้อ พวกเราไม่อดอยากแน่นอนค่ะ”“จริงด้วย พี่ลืมคิดเรื่องนี้ไปเสียสนิทเลย ตอนนี้ก็ค่อยโล่งใจได้แล้ว” ซ่งเฟยหลงยิ้มออกมาเมื่อรู้ว่าคนบ้านซ่งจะไม่ต้องอดอยากตอนนี้เงินเก็บของบ้านซ่งนั้นมีมากมาย ไม่ต้องพูดถึงว่าจะมีเงินพอใช้ให้ผ่านช่วงนี้เลย ต่อให้เหตุการณ์ไม่สงบต่อไปอีกห้าปี พวกเขาก็สามารถอยู่ได้อย่างไม่มีปัญหา และอีกอย่างทุกคนก็ยังคงไปทำงานที่คอมมูนได้อยู่ อย่างน้อยก็ได้แต้มได้ตั๋ว ไม่ถึงกับขาดแคลนหรอก และอย่างที่หลินเพ่ยหลันบอกว่าของในมิติของเธอมีมากมาย และสามารถเอาออกมาได้ไม่มีวันหมด ถึงอย่างไรคนบ้านซ่งก็ไม่มีทางอดตาย“ถ้าไม่มีเรื่องหนักใจแล้ว ถ้าอย่างนั้นวันนี้พี่จะพา

บทที่ 35 ซื้อตึกสร้างร้านค้าหลังจากพยุงภรรยามานั่งลงแล้วก็รีบปั่นจักรยานไปที่บ้านของหมอเหลียงทันที เพื่อไปรับเขามาตรวจดูอาการของภรรยาเมื่อตรวจดูอาการเรียบร้อยแล้วก็เป็นข่าวดีอย่างที่ซ่งชุนเป้ยพูดมา“ยินดีด้วยนะจ้าวจินเยว่ตั้งครรภ์ได้สองเดือนแล้ว” หมอเหลียงบอกอย่างยินดีด้วย สิ้นสุดคำบอกของหมอ คนบ้านซ่งต่างก็ดีใจกันมาก โดยเฉพาะนางหยางเจี่ยที่ดีใจจนน้ำตาไหล จากนั้นก็ให้ทุกคนแยกย้ายกันไปพักผ่อนหลังจากที่แยกย้ายกันแล้ว หลินเพ่ยหลันกับซ่งเฟยหลงก็ตัดสินใจที่จะเข้าไปในมิติ เพื่อปรึกษากันเรื่องหลังจากนี้ไปจะทำการค้าอย่างไรดีเพราะต่อจากนี้ไปจะเป็นยุคของการเปิดการค้าเสรีแล้ว ดังนั้นต้องวางแผนเอาไว้ตั้งแต่เนิ่น ๆ เพื่อจะคว้าโอกาสให้ได้ก่อนใครอื่น และที่ต้องเข้าไปคุยกันในมิตินั้น ก็เป็นเพราะว่าเวลาที่อยู่ในมิติหลินเพ่ยหลันสามารถมองเห็นได้ เวลาพูดคุยปรึกษากันก็จะสะดวกกว่า อีกอย่างสินค้าของพวกเขาล้วนก็อยู่ในมิติทั้งหมด การเข้ามาในมิตินั้น ไม่ว่าจะเข้ามาในเวลาไหน ที่นี่ก็สว่างไสวตลอด จึงไม่มีปัญหาหากทั้งสองจะเข้ามาในเวลาดึกดื่นแค่ไหนก็ตามทั้งสองมานั่งจิบชากันที่ร้านกาแฟที่เดิม ซ่งเฟยหลงเลือกที่

บทที่ 37 สารภาพรักผ่านช่วงปฏิรูปมาระยะหนึ่งแล้ว เศรษฐกิจก็เริ่มฟื้นตัวขึ้น ต่างชาติค่อย ๆ เข้ามาลงทุนกันมากขึ้น ทำให้การค้าของสองสามีภรรยาเจริญเติบโตขึ้นเรื่อย ๆ สินค้าในร้านขายดิบขายดีจนพวกเขาขยายสาขาเพิ่มอีกสาขาตรงใกล้ ๆ กับสถานีรถไฟ เพื่อที่จะได้สะดวกกับลูกค้าที่สั่งซื้อของจากต่างเมืองจนไม่นานก็ได้เอากำไรจากร้านค้าทั้งสองมาสร้างบ้านหลังใหม่ที่ใหญ่โตขึ้น เพราะตอนนี้บ้านซ่งมีสมาชิกเพิ่มมาอีกหนึ่งคน นั่นก็คือลูกชายของซ่งชุนเหยากับจ้าวจินเยว่ บ้านเดิมคับแคบเกินไป หลินเพ่ยหลันอยากให้มีที่สำหรับหลานไว้ทำกิจกรรมด้วย แล้วอีกอย่างในอนาคตเธอกับซ่งเฟยหลงเองก็คงต้องมีลูกเช่นกันชาวบ้านที่ก่อนหน้านี้เคยหัวเราะเยาะและดูถูกบ้านซ่ง ตอนนี้เห็นบ้านซ่งทำบ้านใหม่หลังใหญ่ ก็ถึงกับตะลึงตาค้างกันเป็นแถว พวกเขาหน้าชาราวกับว่าถูกตบหน้าด้วยเงินของบ้านซ่งอย่างไรอย่างนั้นวันนี้เป็นวันเกิดของหลินเพ่ยหลัน อากาศในหมู่บ้านนั้นเย็นสบายอย่างที่เคยเป็นในฤดูใบไม้ผลิ แสงแดดอ่อน ๆ ส่องผ่านยอดไม้ลงมาเปรียบเสมือนพรมที่ปูไปทั่วทุกแห่ง หญิงสาวตื่นขึ้นมาพร้อมกับความรู้สึกที่ดีในเช้านี้แต่เธอไม่รู้ว่าในขณะที่กำลังยุ่งอยู

บทที่ 39 ซื้อตึกเพิ่มอีกแล้ว“ทุกคนคะ พวกเราหาซื้อตึกอีกสักหลังดีไหม เอาที่ย่านการค้านี่แหละ แล้วก็เปิดขายพวกปุ๋ยและอุปกรณ์การเกษตรกัน ตอนนี้รัฐบาลจัดสรรที่ดินทำกินให้ชาวบ้านแล้ว เพราะฉะนั้นทุกบ้านก็ต้องซื้อของพวกนี้ หากเรานำมาขายก่อนคนอื่นต้องได้เปรียบแน่” หลินเพ่ยหลันพูดขึ้นในขณะที่นั่งทานอาหารเย็นร่วมโต๊ะกับทุกคนที่บ้าน“เป็นความคิดที่ดีเลย” ทุกคนในบ้านซ่งพูดพร้อมกัน“พี่เห็นด้วยกับเพ่ยหลันนะ แล้วเราต้องทำอะไรบ้าง”ซ่งเฟยหลงผู้ที่ไม่เคยขัดใจภรรยาก็พูดขึ้นอย่างเห็นด้วยทันทีหลินเพ่ยหลันยืดตัวตรงด้วยความดีใจที่ทุกคนเห็นด้วย ก่อนจะอธิบายต่อด้วยความมุ่งมั่น“ตอนนี้แต่ละบ้านอย่างน้อยก็เริ่มปลูกผักหรือเลี้ยงไก่เอาไว้กินไข่เองโดยที่ไม่ถูกจำกัดจำนวนเหมือนที่ผ่านมา อย่างน้อยก็ต้องใช้อุปกรณ์การเกษตรสักอย่าง แต่ในหมู่บ้านของเรานี่ก็มีตั้งหลายร้อยครัวเรือนแล้ว ยังไม่รวมที่อื่นอีกที่มีมากมาย ลองนับเล่น ๆ ดู สักห้าหมู่บ้าน หมู่บ้านละหนึ่งร้อยครัวเรือน ใช้ปุ๋ยเดือนละหนึ่งถุงต่อครัวเรือน หนึ่งเดือนพวกเราก็...“จริงด้วย นี่ถ้าพวกเราเปิดเป็นร้านแรก ๆ ก็จะต้องมีโอกาสมากกว่าคนอื่น” ซ่งเฟยหลงพูดขึ้นมาด