All Chapters of ทะลุมิติมาเป็นหญิงตาบอด ยุค 70 : Chapter 41 - Chapter 50

บทที่ 42 ซื้อตึกเปิดร้านอาหาร“งั้นเราเริ่มพรุ่งนี้ดีไหมคะ พรุ่งนี้เช้าชุนเป้ยกับโหย่วอิ๋นไปหาพี่กับพี่เฟยหลงที่ร้านนะ เดี๋ยวพวกเราไปดูตึกที่ย่านขายอาหารด้วยกัน อยู่ไม่ไกลจากย่านการค้าเท่าไร” หลินเพ่ยหลันบอกอย่างใจกว้าง“ได้ค่ะ ถ้าเอาเรื่องนี้ไปบอกพี่โหย่วอิ๋น เขาก็คงดีใจมากแน่ ๆ” ซ่งชุนเป้ยพูดด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้มหลินเพ่ยหลันกับซ่งชุนเป้ยพูดคุยกันอย่างสนิทสนม ซ่งเฟยหลงที่เห็นทั้งคู่คุยเรื่องนี้กันมาตั้งแต่ต้นแล้วก็อดที่จะยิ้มไม่ได้ ในใจก็คิดว่าภรรยาของตัวเองเป็นคนที่มีน้ำใจจริง ๆ ตั้งแต่มาอยู่ที่นี่ ก็ทำอะไรเพื่อบ้านซ่งอยู่เสมอ มีอะไรเธอก็จะเอาออกมาให้ โดยที่ไม่หวงแหนเลยแม้แต่น้อย ขายของหาเงินมาได้ก็เอามาให้แม่ของเขาเก็บเป็นเงินกองกลางของบ้าน และมาตอนนี้เธอก็ยังจะเปิดร้านอาหารให้กับน้องสาวของเขาอีก ภรรยาที่ดีกว่านี้ไม่มีอีกแล้วถึงเวลาอาหารเย็น ทุกคนก็นั่งร่วงวงกินอาหารกันอย่างเอร็ดอร่อย“ทุกคนค่ะ ฉันมีข่าวดีจะบอก พี่สะใภ้สามจะลงทุนเปิดร้านอาหารให้ฉันนะคะ”พอซ่งชุนเป้ยเล่าว่าหลินเพ่ยหลันจะเปิดร้านอาหารให้ ทุกคนที่ได้ฟังต่างก็ยิ้มอย่างยินดี “จริงเหรอซุนเป้ย” เจียงโหย่วอิ๋นถามภรรยาด้ว

บทที่ 44 ทายาทตระกูลจงก่อนนอนพวกเขายังคงพูดคุยกันถึงเรื่องที่ปักกิ่งนิดหน่อย หลินเพ่ยหลันถามเขาว่าจะไปหาข้อมูลเรื่องโรงพยาบาลที่ไหน ซ่งเฟยหลงตอบว่าคงจะไปสอบถามที่โรงพยาบาลของเมืองนี้นั่นแหละ สอบถามกับหมอที่เคยรักษาหลินเพ่ยหลัน เขาน่าจะแนะนำได้หลินเพ่ยหลันก็พอจะรู้จักชื่อเสียงของโรงพยาบาลที่ปักกิ่งอยู่บ้างจากการเรียนประวัติศาสตร์ เพราะเป็นโรงพยาบาลที่ทันสมัยที่สุดในสมัยนี้ แต่ก็ยังไม่มั่นใจว่าโรงพยาบาลในสมัยนี้จะสามารถรักษาคนตาบอดที่บอดมานานแล้วให้หายได้จริงไหมในขณะที่คนบ้านซ่งกำลังวางแผนเรื่องการรักษาตาของหลินเพ่ยหลันอยู่นั้น บ้านตระกูลจงก็มีชายคนหนึ่งกำลังรอฟังข่าวเรื่องของหลินเพ่ยหลันจากลูกน้องคนสนิทที่เขาส่งให้ไปสืบมา อยู่ ๆ ลูกน้องคนสนิทของเขาหายไปหลายวัน ก่อนที่จะกลับมาพร้อมกับข้อมูลเต็มมือ“เล่ามาคร่าว ๆ ก่อน เดี๋ยวฉันค่อยไปเปิดอ่านข้อมูลพวกนี้ทีหลัง” จงหยวนต้าบอกกับลูกน้องที่ยืนอยู่ตรงหน้า“ครับนายท่านรอง” ลูกน้องคนสนิทพยักหน้ารับ ก่อนจะเริ่มรายงานออกมา“ผู้หญิงคนนั้นมีชื่อว่าหลินเพ่ยหลันครับ เธอเป็นภรรยาของลูกชายคนที่สามบ้านซ่ง อาศัยอยู่ที่หมู่บ้านไผ่หลิว ทางทิศตะวันออกของ

บทที่ 46 สงสารในโชคชะตาของหลานสาว“ตอนนั้นแม่ของหลานกำลังเป็นหญิงสาวที่งดงาม ชายหนุ่มทั่วทั้งปักกิ่งต่างก็หมายปองเธอ อีกทั้งพวกเรายังเป็นตระกูลใหญ่จึงได้รับความสนใจเป็นอย่างมาก ตระกูลใหญ่อื่น ๆ ต่างก็หมายปองอยากให้หลันฮวาแต่งงานกับลูกชายของพวกเขา พวกเขาก็มาทาบทามกัน”นายท่านผู้เฒ่าจงรำลึกถึงความหลัง ตอนที่เขาพูดมาถึงตรงนี้น้ำเสียงของเขาเรียบเฉยมากแทนที่จะดีใจที่มีคนมาชื่นชอบลูกสาวของตนคนบ้านซ่งยังคงนั่งตั้งใจฟังกันอย่างใจจดใจจ่อ ระหว่างนี้ไม่มีใครพูดอะไรเลยแม้แต่คำเดียวนายท่านผู้เฒ่าจงถอนหายใจเฮือกหนึ่ง ก่อนจะหันหน้าไปมองภรรยา อาจจะเป็นเพราะว่าช่วงนี้เป็นช่วงที่เขาไม่อยากเล่าด้วยตัวเองก็ได้ ถ้าหากจะให้เดาแล้ว เขาคงรู้สึกเสียใจมากนายหญิงผู้เฒ่าที่เห็นอย่างนั้นก็เข้าใจและรับช่วงต่อทันที“ตอนนั้นพวกเราได้จัดการหมั้นหมายให้หลันฮวากับลูกชายคนโตของตระกูลฮั่ว ตระกูลฮั่วกับตระกูลจงของพวกเราเป็นพันธมิตรกันมาหลายสิบปี เราเห็นลูกชายคนโตของพวกเขามาตั้งแต่เล็ก ๆ เขาเป็นผู้ชายที่ดีมาก และก็สนใจในตัวของหลันฮวามากทีเดียว พวกเราสองตระกูลเลยตัดสินใจให้พวกเขาแต่งงานกัน”นายท่านผู้เฒ่าที่ฟังมาสักพัก เ

บทที่ 48 ญาติที่ร่ำรวยก่อนเวลาเที่ยงเล็กน้อย ลูกน้องของตระกูลจงก็กลับมาพร้อมกับอาหารรสเลิศมากมาย พวกเขาไม่ได้ขอร้องให้คนบ้านซ่งช่วย เพียงแต่ขอยืมครัวกับอุปกรณ์เท่านั้น จากนั้นบนโต๊ะกินข้าวก็เต็มไปด้วยอาหารดีมาก ๆ ไม่ว่าจะเป็น เป็ดปักกิ่ง ห่านตุ๋นสมุนไพร ก๋วยเตี๋ยวหลอดทรงเครื่อง ข้าวผัดซาฮั่ง และอื่น ๆ รวมกันแล้วไม่ต่ำกว่าสิบอย่างคนบ้านซ่งกับคนตระกูลจงต่างร่วมวงกินข้าวด้วยกัน ระหว่างนั้นซ่งเฟยหลงที่รู้ดีว่าคนตระกูลจงไม่ชอบตนเอง แต่เขาก็ตั้งใจที่จะปรนนิบัติภรรยาอย่างดี เพื่อทำให้คนตระกูลจงรู้ว่าเขากับภรรยารักกันขนาดไหน ต่อให้จะโดนดูถูกด้วยสายตาว่าไม่เหมาะสมกับหลินเพ่ยหลันก็เถอะ แต่เขาจะพยายามทำทุกวิถีทาง เพื่อให้คนตระกูลจงยอมรับให้ได้“พี่เฟยหลง ดีจังเลยที่พวกเรามีญาติที่ปักกิ่งแล้ว หากว่าไปรักษาตาจนมองเห็น พี่พาฉันไปเยี่ยมคุณตาคุณยายแล้วก็คุณลุงด้วยนะคะ ฉันอยากเห็นหน้าพวกเขา” หลินเพ่ยหลันพูดด้วยเสียงสดใส ระหว่างการสนทนา เธอเพียงแค่ฟังเสียงของพวกเขาเท่านั้น แต่ไม่รู้ว่าสายตาและท่าทีที่คนตระกูลจงมีต่อซ่งเฟยหลงนั้นเป็นอย่างไร จึงไม่ได้คิดอะไรมาก แต่ซ่งเฟยหลงนั้นรู้สึกได้จากทุกคำพูดและทุ

บทที่ 50 เดินทางมาปักกิ่ง“เอาตามที่ลูกสะใภ้พูดมาก็แล้วกัน พวกเราจะทุ่มสุดตัวเพื่อรักษาตาของเพ่ยหลันให้หาย พวกคุณไม่ต้องเป็นห่วงนะ” ซ่งตงลี่พูดขึ้นมาอย่างเด็ดเดี่ยวเหมือนกัน“ขอบคุณทุกคนนะคะ” หลินเพ่ยหลันบอกขอบคุณคนบ้านซ่งด้วยความดีใจที่พวกเขายืนเคียงข้างเธอ“แต่หากหลานไปกับพวกเรา หลานจะได้รับการรักษาที่ดีกว่าอย่างแน่นอนนะ” นายท่านผู้เฒ่าจงพูดขึ้นมาอีกครั้งหลินเพ่ยหลันเองก็อยากจะตอบตกลงตาของเธอเช่นกัน แต่ขอยื่นข้อเสนอว่าต้องให้ซ่งเฟยหลงติดตามไปด้วย หญิงสาวกุมมือของสามีเอาไว้แน่นแล้วหันมาพูดกับตาของเธออย่างจริงจัง“ฉันก็อยากไปกับคุณตานะคะ แต่ฉันมีข้อเสนอ และข้อเสนอของฉันก็คือให้พี่เฟยหลงติดตามไปด้วย และให้เขาอยู่กับฉันตลอดเวลา คุณตารับข้อเสนอนี้ได้ไหมล่ะคะ” หลินเพ่ยหลันถามออกไปและจ้องไปทิศทางที่คิดว่านายท่านผู้เฒ่าจงนั่งอยู่ด้วยความมุ่งมั่นนายท่านผู้เฒ่าครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ทว่าเขาไม่มีทางเลือกจึงได้แต่พยักหน้าตกลง “ได้ ให้เขาตามไปด้วยก็ได้ ระหว่างที่เพ่ยหลันรักษาตาอยู่ที่ปักกิ่ง ตาจะให้เขาอยู่กับหลานตลอดเวลาอย่างที่หลานต้องการ”“ขอบคุณค่ะที่เข้าใจฉัน เพราะสำหรับฉันแล้ว พี่เฟยหลงเป็