บททั้งหมดของ ทะลุมิติมาเป็นหญิงตาบอด ยุค 70 : บทที่ 51 - บทที่ 60

บทที่ 51 คิดหาทางกลั่นแกล้งตอนนี้พวกเขาต่างก็นั่งรออยู่ที่โต๊ะอาหารกันเรียบร้อยแล้ว วันนี้อาหารเย็นกินกันดึกหน่อย เพราะกว่าที่พวกหลินเพ่ยหลันจะมาถึงก็ปาเข้าไปสามทุ่มแล้ว แต่ทุกคนต่างก็รอด้วยความเต็มใจ เพราะอยากจะเห็นหน้าตาหลินเพ่ยหลันว่าจะเหมือนจงหลันฮวามากแค่ไหน“เพ่ยหลัน มานั่งตรงนี้ มานั่งข้าง ๆ พี่” จงซุนเทียน พี่ชายคนรองเรียกให้น้องสาวมานั่งใกล้ ๆ ตนเองพร้อมทั้งยกเก้าอี้ให้เธอ“นั่งก่อนนะ เดี๋ยวให้คุณปู่พร้อมก่อน พวกเราถึงจะกินอาหารได้” จงเซียนหยางพี่ชายคนที่สามบอกธรรมเนียมแก่น้องสาวด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม“เดินทางมาไกล เหนื่อยไหม ดื่มน้ำก่อนได้นะ” จงกว่างชวนพี่ชายคนที่สี่บอก จากนั้นเขาก็หันหน้าไปบอกแม่บ้าน “ลี่หลิน รินน้ำให้เพ่ยหลันหน่อย”“พวกแกพอก่อน น้องเพิ่งเดินทางมาเหนื่อย ๆ จะไปเร่งเร้าเธอทำไม ให้เธอได้พักผ่อนก่อนดีกว่า” จงจื่อหลงเอ็ดน้องชายทั้งสามเล็กน้อย“ขอบคุณพี่ ๆ มากเลยนะคะ ที่ใส่ใจฉัน” หลินเพ่ยหลันพยักหน้าให้พวกเขาอย่างนอบน้อมเหมือนว่าซ่งเฟยหลงจะถูกลืมไว้ข้างหลัง เมื่อบรรดาพี่ชายเห็นน้องสาวของตัวเองแล้ว ก็มุ่งความสนใจไปที่เธออย่างเดียว ไม่ได้สนใจน้องเขยที่เดินทางมาด้

บทที่ 53 งานเลี้ยงตระกูลจงคำตอบของเขาทำเอาหลินเพ่ยหลันถึงกับเขินอายไม่เป็นท่า เธอผลักอกสามีเล็กน้อยแล้วพูดว่า “จะมีลูกตั้งสามคนเลยเหรอ จะเลี้ยงกันไหวหรือเปล่า”“ต้องไหวสิ พี่จะช่วยเพ่ยหลันเลี้ยงลูกเอง” เขาตอบด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่นก๊อก ๆ ก๊อกๆทั้งคู่ยังไม่ทันจะได้พูดเรื่องอื่นต่ออยู่ ๆ ก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้นสองสามครั้ง“มีอะไรเหรอครับ” ซ่งเฟยหลงเป็นคนตะโกนถามออกไป“ท่านเจ้าบ้านให้มาเชิญคุณเพ่ยหลันลงไปประชุมกันที่ห้องรับประทานอาหารค่ะ” เสียงหญิงวัยกลางคนที่อยู่หน้าประตูตอบกลับมา“ได้ครับ เดี๋ยวพวกเราตามไป” ซ่งเฟยหลงตอบกลับไปอีกครั้ง“ลุงใหญ่เรียกประชุมจะต้องมีเรื่องสำคัญแน่ ๆ เลย พวกเรารีบไปกันเถอะ” หลินเพ่ยหลันลุกขึ้นจากเตียงไปจูงมือสามีให้เดินออกไปด้วยกันซ่งเฟยหลงทำท่าทางเหมือนไม่ค่อยมั่นใจสักเท่าไร เพราะในความรู้สึกตอนนี้เหมือนกับว่าเขาเป็นส่วนเกินในตระกูลจง ก็เลยคิดว่าตัวเองไม่ควรจะไปเข้าร่วมการประชุมในครั้งนี้“เพ่ยหลันไปเถอะ พวกเขาไม่ได้เรียกพี่ ถ้าพี่ไปคิดว่าคงไม่เหมาะเท่าไร” เขาพูดออกมาเบา ๆ“ไปด้วยกันเถอะค่ะ พี่เป็นสามีของฉัน ถ้าเรื่องไหนเกี่ยวกับฉัน ก็แสดงว่าต้องเกี่ยว

บทที่ 55 ตัดสินใจเข้ากองทัพในห้องไม่ได้มีเพียงแต่นายท่านผู้เฒ่าจง ยังมีลูกชายทั้งสามอยู่ด้วย ดังนั้นคำพูดของนายหญิงผู้เฒ่าจึงไม่เพียงแต่สื่อสารกับสามี แต่ยังคงกระทบถึงบรรดาลูกชายด้วย“ก็คนอย่างซ่งเฟยหลงนั่นไม่เหมาะสมกับหลานสาวของเราแม้แต่น้อย ที่จริงก็ควรจะให้เงินเขาไปสักก้อน แล้วให้กลับชนบทไปเสีย เท่านี้ก็ถือว่าเราเมตตามากแล้ว” นายท่านผู้เฒ่าตอบกลับมาอย่างที่เขาคิด“นั่นน่ะสิครับ ผมเองก็เห็นด้วยกับพ่อ” จงหยวนต้าพูดสนับสนุนทันที“แล้วคิดว่าหลานสาวของเราจะยอมหรืออย่างไร นี่เธอก็มาอยู่กับเราหลายเดือนแล้ว ยังมองไม่ออกเหรอว่าพวกเขารักกันมากขนาดนี้ แม่จะบอกให้นะ ผู้หญิงอย่างเพ่ยหลันน่ะ ไม่เห็นความสะดวกสบายดีกว่าคนที่เคียงข้างกันมาตลอดอย่างสามีของเธอหรอก เพราะฉะนั้นใครก็ไม่สามารถแยกพวกเขาออกจากกันได้” นายหญิงผู้เฒ่าพูดออกมาอย่างที่เห็นนางกลืนน้ำลายลงคออึกหนึ่ง ก่อนจะหันไปจ้องสามีอย่างเอาเรื่องและพูดขึ้นอีกครั้ง “อีกอย่างนะ หากว่ายังทำอย่างนี้อีก ต่อไประวังประวัติศาสตร์จะซ้ำรอยนะ อยากสูญเสียเพ่ยหลันไปเหมือนกับที่สูญเสียหลันฮวาไปอย่างนั้นเหรอ”คำพูดของนายหญิงผู้เฒ่าทำเอาทุกคนในห้องถึงกับสะอ

บทที่ 57 อิจฉาตาร้อนเช้าวันหนึ่ง...หัวหน้าหมู่บ้านได้แจ้งข่าวสาร เรื่องที่จะมีคนของโรงพยาบาลรัฐมาตรวจสุขภาพเบื้องต้นให้กับชาวบ้านในหมู่บ้าน แต่ละบ้านก็จะส่งตัวแทนไปที่บ้านของหัวหน้าหมู่บ้านเพื่อฟังรายละเอียด บ้านซ่งนั้นก็ให้นางหยางเจี่ยไปเป็นตัวแทน เพราะคนอื่น ๆ ต้องเข้าเมืองไปเปิดร้านรวมทั้งซ่งตงลี่ก็ด้วย“ตามนี้นะ ในวันศุกร์นี้ให้ทุกคนมารวมตัวกันที่หน้าบ้านของฉัน ฉันจะเป็นคนแจกแจงให้เองว่า ใครได้ตรวจก่อน ใครได้ตรวจทีหลัง ต้องมากันให้ครบล่ะ กว่าจะมีโอกาสดี ๆ แบบนี้ไม่ใช่เรื่องง่าย ทางการเขาไม่ได้ส่งหมอมาตรวจให้พวกเราตลอดหรอกนะ” หัวหน้าหมู่บ้านย้ำกับทุกคนอีกครั้ง“ครับ/ค่ะ หัวหน้าหมู่บ้าน” ทุกคนตอบแทบจะพร้อมกันหลังจากที่หัวหน้าหมู่บ้านพูดจบ ทว่าชาวบ้านก็ไม่ได้แยกย้ายกันไปในทันที ยังคงอยู่พูดคุยกัน ถามสารทุกข์สุกดิบกันเช่นเคย ชาวบ้านต่างให้ความสนใจกับบ้านซ่งมากเป็นพิเศษ เพราะว่าตอนนี้จะว่าบ้านซ่งร่ำรวยที่สุดในหมู่บ้านเลยก็ว่าได้“นี่หยางเจี่ย เมื่อวานฉันไปซื้อของที่ร้านของเพ่ยหลันมา มีแต่ของดี ๆ ทั้งนั้นเลย แล้วก็ขายราคาไม่แพงด้วย ฉันว่าเธอน่าจะมาเปิดขายใกล้ ๆ หมู่บ้านอีกสักร้านหนึ่

บทที่ 59 ผู้กองซ่งหลินเพ่ยหลันมาถึงห้างสรรพสินค้าตอนบ่ายกว่า ๆ ก็ตรงขึ้นมาที่ห้องประชุมเลย เธอบอกตัวเองอยู่เสมอว่าเป็นผู้น้อยไม่ควรจะมาสาย และให้เหล่าผู้บริหารอาวุโสรอนาน มาถึงเธอก็จัดแจงเรื่องสถานที่ประชุมต่าง ๆ อย่างเสร็จสรรพการประชุมครั้งนี้เป็นความคิดของเธอเอง ที่จะเสนอให้ห้างสรรพสินค้าของตระกูลจงไปเปิดสาขาที่เมืองอื่นด้วย ก่อนหน้าที่เธอยื่นเสนอเรื่องนี้ไป ก็ได้รับความสนใจเป็นอย่างมาก ทั้งจงหยวนต้าและเหล่าผู้บริหารอาวุโสต่างก็เห็นด้วยและเชื่อใจเธอ เพราะผลงานที่ผ่านมาของเธอนั้นสร้างกำไรให้กับห้างสรรพสินค้าแห่งนี้มากมาย จึงได้มีการเปิดประชุมเพื่อชี้แจงแผนงานอย่างละเอียดในบ่ายวันนี้“สวัสดีค่ะผู้บริหารทุกท่าน เพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลา ฉันขอเข้าเรื่องเลยนะคะ อย่างที่ได้พูดคุยกันบ้างอย่างไม่เป็นทางการก่อนหน้านี้แล้วว่า ฉันอยากจะเสนอให้ห้างสรรพสินค้าของเราไปเปิดสาขาที่เมืองอื่น” หลินเพ่ยหลันเปิดการประชุมอย่างตรงไปตรงมา“ว่ามาเถอะเพ่ยหลัน พวกเราตื่นเต้นอยากฟังแล้ว” จงหวง ผู้มีศักดิ์เป็นลุงของเธอรอฟังอย่างใจจดใจจ่อหลินเพ่ยหลันบอกให้เลขาแจกจ่ายเอกสารที่เธอทำเป็นชุด ๆ ไว้ให้ผู้บริหารแต