All Chapters of พนันร้ายกลายรัก: Chapter 1 - Chapter 10

มหาวิทยาลัยชื่อดังแห่งหนึ่งปริ้น! ปริ้น! ปริ้น!เสียงบีบแตรดังลั่น ส่งผลให้หญิงสาวที่กำลังเดินข้ามถนนตกใจกับเสียงที่ได้ยินจนเธอสะดุดขาตัวเองล้มลงเมื่อเห็นว่ารถหรูคันหนึ่งกำลังจะพุ่งเข้ามาหาเธอ“ว้าย!” เสียงกรีดร้องของหญิงสาวทำให้ชายหนุ่มรีบลงมาจากรถทันที เขาเดินเข้าไปหาหญิงสาวที่ตอนนี้กำลังนั่งอยู่บนพื้นถนน มือเล็กข้างหนึ่งจับที่ข้อเท้าของตัวเองไว้“น้องเป็นอะไรมากมั้ยครับ?” ชายหนุ่มเอ่ยถามออกไปก่อนจะก้มลงไปใกล้ๆ หญิงสาว“เจ็บข้อเท้านิดหน่อยค่ะ..คุณขับรถยังไงเนี่ย? ไม่เห็นคนเดินข้ามถนนหรือยังไง” หญิงสาวเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาสบตากับชายหนุ่ม ทันใดนั้น หัวใจของเธอก็เต้นแรงแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน“เอ่อ..พี่ขอโทษนะครับ พอดีพี่รีบไปสอบน่ะ..น้องลุกไหวมั้ย?” ชายหนุ่มเอ่ยถามเมื่อเห็นว่าเธอพยายามพยุงตัวเองลุกขึ้นมา“ไหวๆ โอ๊ย!” หญิงสาวตอบออกไปก่อนจะร้องเสียงดังขึ้นมาอีกครั้งด้วยความเจ็บปวดที่ข้อเท้า“พี่ว่าข้อเท้าน้องต้องแพลงแน่เลย เดี๋ยวพี่พาไปหาหมอ”“ไม่เป็นไร..นั่งพักเดี๋ยวก็คงหาย” พูดจบหญิงสาวพยายามลุกขึ้นอีกครั้งอย่างช้าๆ“พี่ว่าไปหาหมอดีกว่านะ..”“ไปไม่ได้..วันนี้ม

หนึ่งสัปดาห์ผ่านไป / วันเสาร์ในที่สุด วันที่อนาคินรอคอยก็มาถึง ชายหนุ่มไปรับหญิงสาวที่บ้านก่อนจะขับรถมุ่งหน้าไปยังหัวหิน ระหว่างทาง อนาคินจับมือของหญิงสาวไว้ตลอดเวลา ส่วนภายในใจนั้น คืนนี้แหละเขาจะเผด็จศึกหญิงสาว เขาเฝ้ารอเวลานี้มาเกือบสามเดือน เขาไม่มีทางปล่อยให้โอกาสหลุดมือไปอย่างแน่นอนอนาคินใช้เวลาห้าชั่วโมงกว่าในการขับรถมาถึงหัวหิน เพราะชายหนุ่มพาหญิงสาวแวะถ่ายรูปตามสถานที่ท่องเที่ยวต่างๆ ตลอดทาง ชายหนุ่มพาหญิงสาวไปที่ห้องพักสุดหรูริมทะเล เป็นห้องพักส่วนตัวมีกำแพงต้นไม้ล้อมรอบ บรรยากาศดี สดชื่น สถานที่ประดับประดาด้วยดอกไม้ต่างๆ อย่างสวยงาม“พี่คินจองห้องเดียวเหรอคะ?” หญิงสาวถามออกไปด้วยความสงสัย“พอดีพี่จองช้าเพราะไม่รู้ว่าครีมจะมาได้มั้ย ห้องพักก็เลยเต็มครับ เดี๋ยวครีมนอนบนเตียง ส่วนพี่จะไปนอนที่โซฟาเอง ครีมไม่ต้องกลัวนะครับ” ชายหนุ่มอธิบายให้หญิงสาวฟัง“อ่อ..ครีมไม่ได้ว่าอะไรค่ะ แค่ถามเฉยๆ”“พี่ว่าเราไปเดินเล่นกันดีกว่านะ”“ค่ะ”ท่ามกลางบรรยากาศยามเย็น เกลียวคลื่นพัดเข้าสู่ชายฝั่ง สายลมพัดโชยเอากลิ่นน้ำเค็มจากท้องทะเลขึ้นมา สองหนุ่มสาวเดินเรื่อยๆ ไปตามชายหาด ในขณะที่ดวงอาทิตย

คำกล่าวที่ว่า..ผู้ชายรักผู้หญิงจากร้อยไปศูนย์ และ ผู้หญิงรักผู้ชายจากศูนย์ไปร้อย คงจะจริงสินะ..คริมารู้สึกได้ว่าตั้งแต่ที่กลับมาจากไปเที่ยวทะเล อนาคินดูเปลี่ยนไป เขาไม่ค่อยโทรหา หรือส่งข้อความมา และไม่มารับส่งเธอเหมือนแต่ก่อน มีแต่เธอที่เป็นฝ่ายโทรหาเขา ส่งข้อความไปบางทีเขาก็ไม่อ่าน หรืออ่านแล้วก็ตอบแบบขอไปที ร้ายกว่านั้นคืออ่านแล้วไม่ตอบ ความกังวลและความหวาดกลัวทั้งหมดพลันถาโถมเข้ามาในพริบตาครีม : พี่คินคะ ทำอะไรอยู่ กินข้าวหรือยังคะครีม : ทำไมเดี๋ยวนี้พี่คินไม่โทรมาหาครีมเลยล่ะคะครีม : ครีมทำอะไรให้พี่คินโกรธหรือเปล่าคะครีม : พี่คินตอบครีมหน่อยสิคะ อย่าเงียบไปแบบนี้พี่คิน : พี่ไม่ค่อยว่าง พอดีช่วงนี้พี่ต้องทำทีสิส อีกไม่กี่เดือนพี่ก็จะเรียนจบแล้ว ครีมอย่าโกรธพี่นะที่พี่ไม่ค่อยมีเวลาให้ครีมครีม : ไม่เป็นไรค่ะ ครีมเข้าใจ ขอแค่พี่คินอย่าหายไปก็พอค่ะครีม : ครีมรักพี่คินนะคะพี่คิน : สติ๊กเกอร์ยิ้มคริมาถอนหายใจอย่างโล่งอก อย่างน้อยเธอก็ไม่ได้คิดไปเอง เขาแค่ไม่ว่างเพราะช่วงนี้ต้องทำทีสิสสำหรับคนที่กำลังเรียนอยู่ปีสี่ ปีสุดท้ายของช่วงชีวิตในรั้วมหาวิทยาลัย“นี่แก ฉันได้ข่าวว่ายัย

คริมาไม่รู้ว่าเธอพาร่างกายอันบอบช้ำของเธอมาถึงบ้านได้อย่างไร เมื่อมาถึงห้องนอนหญิงสาวก็ปิดประตู ล้มตัวนอนลงบนเตียงแคบ ร้องไห้สะอึกสะอื้นจนตัวสั่นเทาไปทั้งตัว เธอผล็อยหลับไปทั้งที่น้ำตายังไหลอาบหน้า“วดี” สุชาดาเรียกบุตรสาวคนที่สองที่กำลังนอนกระดิกเท้าบนโซฟาในห้องรับแขกพร้อมกับมือที่ถือโทรศัพท์อยู่ตลอดเวลา“เรียกทำไมแม่” สุชาวดีทำน้ำเสียงหงุดหงิดที่โดนก่อกวนเวลาที่เธอกำลังเล่นเกมอยู่“ไปดูยัยครีมให้แม่ทีสิ..ไม่รู้ว่ามันเป็นอะไรหรือเปล่า มันกลับมาก็หมกตัวอยู่แต่ในห้อง งานบ้านมันยังไม่ได้ทำเลย เดี๋ยวพ่อแกก็จะกลับมาแล้วเนี่ย” สุชาดาพูดด้วยน้ำเสียงเป็นกังวล เพราะงานบ้านทุกอย่างคริมาต้องเป็นคนทำให้เสร็จก่อนที่สามีของเธอจะกลับมา และยกความดีความชอบให้กับลูกสาวทั้งสองคนของเธอที่ตัวจริงขี้เกียจตัวเป็นขน“แม่ก็ไปดูมันเองสิ หนูเล่นเกมอยู่ ไม่ว่าง”“แกนั่นแหละไปดู แม่ทำกับข้าวอยู่แกไม่เห็นหรือยังไง”“เออๆ ไปดูให้ก็ได้” จากนั้นสุชาวดีก็เดินไปที่ห้องเก็บของ เธอเปิดประตูเข้าไปโดยไม่ขออนุญาตเจ้าของห้อง สุชาวดีเห็นคริมานอนหลับอยู่บนเตียง กำลังจะปลุกแต่สายตาของเธอเหลือบไปเห็นถุงบางอย่างวางอยู่บนโต๊ะ ด้ว

ไร่พรรณิภาพ่อเลี้ยงพัฒน์ธนาพาคริมามาที่ไร่พรรณิภา ชื่อไร่มาจากชื่อของภรรยาที่ล่วงลับของเขานั่นเอง เดิมทีพ่อเลี้ยงเป็นคนกรุงเทพฯ ได้มีโอกาสมาเที่ยวเชียงใหม่และได้มาพบรักกับพรรณิภาสาวเมืองเหนือ ทั้งสองแต่งงานกัน ลงหลักปักฐานอยู่ที่เชียงใหม่ พ่อเลี้ยงซื้อที่เพื่อทำไร่ส้ม จากนั้นก็ขยับขยายพื้นที่ออกไปจนปัจจุบันมีหลายพันไร่ นอกจากส้มแล้วยังมีผลไม้อื่นๆ อีกมากมาย เช่น องุ่น ลำไย ลิ้นจี่ ซึ่งล้วนแต่ให้ผลผลิตที่งดงามตลอดทุกปี และผลไม้จากไร่แห่งนี้กลายเป็นวัตถุดิบหลักในการผลิตน้ำผลไม้แบรนด์ดังซึ่งเป็นบริษัทของเทวินทร์ ลูกเขยของพ่อเลี้ยง พ่อของเทวินทร์เป็นเพื่อนรักกับเขา ซึ่งหลังจากที่เขาย้ายมาอยู่เชียงใหม่ เขาได้พาเพื่อนและครอบครัวมาเที่ยวที่ไร่ นั่นคือจุดเริ่มต้นของความสัมพันธ์ของเทวินทร์ ลูกชายของเพื่อนรักและพิมพิกา ลูกสาวของเขา ที่นำมาสู่การแต่งงาน“หนูครีมอยู่ที่นี่ได้ตามสบายเลยนะ..ไม่ต้องเกรงใจ ทำใจให้สบายดูแลตัวเองกับลูกในท้องให้ดี” พ่อเลี้ยงบอกกับหญิงสาวหลังจากที่เขาพาเธอมาที่บ้านไม้สักหลังเล็กกะทัดรัด เขาสร้างบ้านหลังนี้ตอนที่เขาแต่งงานกับพรรณิภา และใช้ชีวิตร่วมกันที่บ้านหลังนี้ แต่ตอ