All Chapters of พนันร้ายกลายรัก: Chapter 21 - Chapter 30

หลังจากกลับมาจากโรงพยาบาล อนาคินก็คอยทำตัวเป็นนักสืบอยู่ตลอดเวลา ชายหนุ่มแอบติดตามคริมาว่าหนึ่งวันเธอทำอะไร ที่ไหน อย่างไรบ้าง แต่เขาก็ยังไม่พบความผิดปกติใดๆ เช้ามาเธอก็จัดการธุระส่วนตัวของตัวเองกับลูกสาวของเธอ จากนั้นก็พาลูกสาวไปส่งที่โรงเรียน และกลับมาทำงาน พอถึงเวลาเลิกเรียนเธอก็ไปรับลูกสาวและกลับมาทำงานต่อ กิจวัตรประจำวันของเธอก็มีเพียงเท่านี้ ยกเว้นตอนกลางคืนที่เขายังไม่เคยได้รู้ คิดได้ดังนั้น อนาคินจึงหาโอกาสไปที่บ้านบนเนินเขา บ้านที่ใครๆ ต่างก็รู้ว่าพ่อเลี้ยงพัฒน์ธนารักและหวงบ้านไม้หลังนี้มาก นั่นเป็นเพราะว่าบ้านหลังนั้นถูกสร้างเป็นเรือนหอของพ่อเลี้ยงพัฒน์ธนาและคุณพรรณิภา ภรรยาผู้ล่วงลับของพ่อเลี้ยง หรือเรียกง่ายๆ ว่าเป็นบ้านหลังแรกของคุณตากับคุณยายของอนาคินนั่นเองอนาคินค่อยๆ เดินลัดเลาะไปจนถึงบ้านไม้ที่สร้างอยู่บนเนินเขา สถานที่แห่งนี้เป็นจุดสูงสุดของไร่พรรณิภา เป็นจุดที่สวยงามที่สุดของไร่แห่งนี้ เพราะสามารถมองเห็นวิวทิวทัศน์ได้ทั่วไร่ และยิ่งบรรยากาศในตอนกลางคืนที่เงียบสงบ สามารถมองเห็นท้องฟ้ากว้างใหญ่และเหล่าหมู่ดวงดาวแพรวพราวระยิบระยับทั่วท้องฟ้า เมื่อตอน อนาคินยังเด็กๆ เ

“น้องเค้กขา..วันนี้วันหยุดของแม่ น้องเค้กอยากไปเที่ยวที่ไหนมั้ยคะ?” คริมาถามลูกสาวหลังจากที่เด็กน้อยลืมตาตื่นขึ้นมาในตอนเช้า “เย้! แม่ต๋าจะพาน้อนเค้กปายเที่ยวเหรอค้า” “ใช่ค่ะ..น้องเค้กอยากไปที่ไหนคะ?” “น้อนเค้กอยากปายดูพี่ยีราฟค่า” “โอเคค่า..งั้นเดี๋ยวเรารีบอาบน้ำแต่งตัว แล้วไปรอขึ้นรถโดยสารที่หน้าไร่กันนะคะ” “ค่า” หลังจากนั้นสองแม่ลูกก็จัดการธุระส่วนตัวเสร็จเรียบร้อยก่อนที่เธอจะพาลูกสาวตัวน้อยซ้อนมอเตอร์ไซค์ขับไปจอดไว้ที่หน้าทางเข้าไร่ และรอขึ้นรถโดยสารที่จะเข้าไปในเมือง โชคดีที่ทางเข้าไร่เป็นทางผ่านของรถโดยสารซึ่งพวกคนงานก็ใช้บริการเป็นประจำเวลาที่ต้องเข้าไปทำธุระในตัวเมือง ทางด้านอนาคินที่กำลังขับรถเข้าไปในตัวเมือง เมื่อเขาขับมาถึงหน้าปากทางเข้าไร่ เขาเห็นคริมากับลูกสาวของเธอกำลังขึ้นรถโดยสาร สองแม่ลูกกำลังจะไปไหนกัน.. อนาคินขับตามไป..เขาอยากรู้ว่าเธอจะพาลูกของเธอไปที่ไหน จนในที่สุดรถคันดังกล่าวก็มาจอดที่บริเวณหน้าสวนสัตว์ สองแม่ลูกพากันลงจากรถก่อนที่คริมาจะเดินไปจ่ายค่ารถกับคนขับ จากนั้นสองแม่ลูกก็พากันหายเข้าไปในสวนสัตว์ชื่อดังของจังหวัด ถ้าคริมาจะพาลูกมาเที่ยวด้วยตำแหน

หลังจากที่อนาคินรู้ความจริงว่าคริมาไม่ได้เป็นเมียลับของพ่อเลี้ยงพัฒน์ธนาและเด็กหญิงเค้กก็ไม่ได้เป็นลูกสาวของพ่อเลี้ยงแต่อย่างใด แต่เขากำลังสงสัยว่าเด็กหญิงเค้กจะเป็นลูกของเขากับคริมา เพราะเขาคือผู้ชายคนแรกของเธอ คริมาไม่เคยมีแฟนหรือมีคนรัก มีความเป็นไปได้ว่าคริมาจะท้องกับเขา..ถ้าหลังจากที่คริมามีความสัมพันธ์กับเขาและเธอไม่ไปมีความสัมพันธ์กับคนอื่นอีก นั่นก็แสดงว่าคริมาท้องกับเขาอย่างแน่นอน แต่ถ้าจะไปถามเธอตรงๆ เธอก็คงจะไม่บอกหรือไม่ยอมรับ เขาคงต้องหาหลักฐานมายืนยัน เธอจะได้ปฏิเสธไม่ได้อนาคินส่งข้อความเข้าไปในไลน์กลุ่มเพื่อนสนิทของเขาคิน : อาทิตย์หน้าพวกมึงว่างกันมั้ยคี : เฮ้ย! ไอ้คินมึงหายความจำเสื่อมแล้วเหรอซัน : จริงด้วย มึงจำพวกกูได้แล้วเหรอวินทร์ : ความจำมึงกลับมาแล้วจริงดิคิน : เออ กูจำได้แล้ว เพียงแต่กูยังไม่ได้บอกใคร กูบอกพวกมึงเป็นคนแรกเลยคี : แล้วมึงถามพวกกูทำไมว่าว่างหรือเปล่าคิน : กูจะชวนพวกมึงมาเที่ยวที่ไร่ของตากูซัน : กูว่าง กูไปได้คี : กูก็ไปได้วินทร์ : แปบนะกูถามเมียก่อนซัน : กูว่าละคิน : กูอยากให้พวกมึงมา กูมีอะไรให้พวกมึงช่วยหน่อยคี : อะไรวะคิน : เอาไว้

หลังจากที่อนาคินเห็นผลตรวจดีเอ็นเอ เขาแทบอยากจะพุ่งเข้าไปหาคริมาทันที แต่เขาจะใจร้อนวู่วามไม่ได้ แต่ตอนนี้ภายในใจของเขามันร้อนรุ่มเหลือเกิน อนาคินพยายามข่มใจเอาไว้ เขาพ่นลมหายใจออกมาอย่างช้าๆ ความเป็นจริงไม่ต่างจากสิ่งที่เขาคิด..เพียงแต่เขาต้องการความมั่นใจ เขาจึงต้องใช้วิธีนี้ คือตรวจดีเอ็นเอระหว่างเขากับเด็กหญิงเค้ก ลูกสาวของเขาที่พึ่งจะรู้ว่ามีตัวตนอยู่บนโลกใบนี้ เพื่อที่เขาจะได้มีหลักฐานไปยืนยันกับคริมาหากว่าเธอไม่ยอมรับค่ำคืนนี้ท้องฟ้าดูเปล่งประกาย ดวงดาวพราวแสงระยิบระยับ คริมานั่งกอดเข่าอยู่บนเก้าอี้บริเวณชานหน้าบ้านไม้สักหลังนี้ หลังจากที่ลูกสาวนอนหลับแล้ว เธอชอบมานั่งเล่นรับลมที่นี่ ท้องฟ้ายามค่ำคืน ผู้คนพากันหลับใหล มีเพียงแต่คริมาที่ยังคงนั่งมองดูดวงดาวบนท้องฟ้าอันกว้างใหญ่ แต่ภายในใจของเธอกลับเงียบเหงาเหลือเกินตลอดสี่ปีที่ผ่านมา เธอต้องทำตัวให้เข้มแข็งไม่ว่าจะต่อหน้าหรือลับหลัง ทั้งๆ ที่ภายในใจของเธอมันอ่อนแอเสียเหลือเกิน เธอเหนื่อย เธออยากจะร้องไห้ เธออยากจะยอมแพ้ให้กับชีวิต แต่เพราะลูก เธอถึงต้องมีชีวิตอยู่ ลูกคือของขวัญที่มีค่าที่สุดในชีวิตของเธอ เธอคิดว่าตัวเองตัดสินใ

สองสัปดาห์ผ่านไปในที่สุดความพยายามของอนาคินก็สิ้นสุดลง ชายหนุ่มทนไม่ไหวอีกต่อไป เขาอยากจะเห็นหน้าลูก อยากกอด อยากหอม นี่ก็ผ่านมาสองสัปดาห์แล้ว คริมาน่าจะใจเย็นลงบ้างแล้ว วันนี้เป็นวันเสาร์ คริมาน่าจะพาเด็กหญิงเค้กไปทำงานด้วยอนาคินไปที่สำนักงานแต่ไม่พบ เขาถามพนักงานที่อยู่ในสำนักงานแจ้งว่า วันนี้คริมาเข้าไปในไร่องุ่นและพาลูกสาวของเธอไปด้วย อนาคินจึงรีบตามไปทันทีเขาเดินตามหาสองแม่ลูกจนเหนื่อยแต่ก็ยังไม่เห็นแม้แต่เงา หรือว่าคริมาจะไม่ได้อยู่ในไร่องุ่นแล้ว ทันใดนั้นเอง เขาเห็นคริมากับเด็กหญิงเค้กยืนอยู่ข้างหน้าห่างออกไปประมาณสองร้อยเมตร ชายหนุ่มเร่งฝีเท้าไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว“ครีม..รอพี่ก่อน” เมื่อเห็นว่าคริมากับเด็กน้อยกำลังจะเดินออกไป เขาจึงรีบเอ่ยออกมาทางด้านคริมาที่ได้ยินเสียงของชายหนุ่มเรียก เธอพ่นลมหายใจออกมาเบาๆ ก่อนจะรีบจูงมือลูกสาวให้เดินอย่างไว“แม่ต๋า..จารีบปายหนายค้า” เด็กหญิงร้องถามเมื่อผู้เป็นมารดาดึงแขนของหนูน้อยให้เดินตาม“คือ..แม่หิวข้าวค่ะ เรารีบไปที่โรงอาหารกันเถอะ พวกคนงานไปกันหมดแล้ว เดี๋ยวไม่เหลือกับข้าวให้เราทานนะคะ” คริมาอธิบายให้เด็กน้อยฟังพร้อมกับรีบเดินอย