All Chapters of พนันร้ายกลายรัก: Chapter 11 - Chapter 20

โรงพยาบาลเอกชนชื่อดังหลังจากที่คุณเทวินทร์กับคุณหญิงพิมพิกา และอนามิกา ได้รับแจ้งข่าวร้ายจากทางโรงพยาบาลว่า อนาคินประสบอุบัติเหตุ ทั้งสามคนจึงรีบมาโรงพยาบาลทันที“คุณหมอคะ..ลูกชายดิฉันเป็นอย่างไรบ้างคะ” คุณหญิงพิมพิกาถามออกไปด้วยน้ำเสียงสะอึกสะอื้นเพราะร้องไห้อย่างหนักด้วยความเป็นห่วงลูกชาย เมื่อเห็นว่ามีหมอเปิดประตูห้องฉุกเฉินออกมา“เนื่องจากศีรษะของคนไข้ได้รับการกระแทกอย่างรุนแรงทำให้เซลล์สมองและหลอดเลือดได้รับความเสียหาย ตอนนี้ต้องรอดูอาการอย่างใกล้ชิด ถ้ามีอะไรคืบหน้าหมอจะแจ้งอีกทีนะครับ” สิ้นเสียงของหมอ อนามิกาจึงเอ่ยถามออกมาเสียงสั่น“เค้าจะไม่เป็นอะไร..ใช่มั้ยคะหมอ?”“ตอนนี้หมอยังตอบไม่ได้ครับ แต่อาการของคนไข้ถือว่าอยู่ในขั้นวิกฤติ หมอจะพยายามอย่างสุดความสามารถ ญาติไม่ต้องห่วงนะครับ”“ช่วยลูกชายผมด้วยนะครับคุณหมอ..อย่าให้เค้าเป็นอะไร” ครานี้เป็นเสียงของคุณเทวินทร์“ครับ หมอจะทำให้เต็มที่ครับ เดี๋ยวหมอขอตัวก่อนนะครับ” พูดจบหมอก็กลับเข้าไปในห้องฉุกเฉินสองแม่ลูกกอดกันร้องไห้ออกมาจนคุณเทวินทร์ต้องเข้ามาปลอบ“ตาคินต้องไม่เป็นอะไร หมอที่นี่เก่ง ตาคินจะต้องปลอดภัย” คุณเทวินทร์

“วันนี้คุณไม่ไปส่งลูกที่โรงเรียนเหรอ?” อนาคินเอ่ยถามเมื่อเห็นว่าหญิงสาวที่มาดูแลเขาไม่ไปส่งลูกสาวที่โรงเรียนเหมือนทุกวันและไม่เห็นเด็กหญิงตัวน้อยๆ มาด้วยเช่นทุกครั้ง“วันนี้วันเสาร์ โรงเรียนหยุดค่ะ” หญิงสาวตอบเรียบๆ อนาคินพยักหน้ารับรู้“เดี๋ยวตาเข้าไปในไร่ก่อนนะคิน อยากได้อะไรบอกหนูครีมได้เลยนะ” ผู้เป็นตาบอกกับหลานชาย“ครับ”“แล้วนี่ลูกของคุณไปไหน?”“อยู่กับป้าสายในครัวค่ะ..คุณคินอยากได้อะไรอีกมั้ยคะ?” หญิงสาวตอบพร้อมกับถามออกไปด้วยน้ำเสียงเรียบๆ“คุณอยู่ที่นี่มานานหรือยัง?” ชายหนุ่มไม่ตอบคำถามหญิงสาวแต่เป็นฝ่ายถามเธอแทน“เกือบสี่ปีได้ค่ะ”“แล้วสามีของคุณอยู่ที่ไหน?” ชายหนุ่มยังคงถามเธอไม่หยุด แต่คำถามนี้กลับแทงใจดำเธอเสียนี่กระไร“ตายไปแล้วค่ะ” หญิงสาวถอนหายใจออกมาเบาๆ ก่อนจะพูดออกมาด้วยน้ำเสียงห้วนๆทันใดนั้นอนาคินรู้สึกปวดศีรษะขึ้นมา ภาพหลายภาพทับซ้อนกันขึ้นมาจนชายหนุ่มปวดมากขึ้นไปอีกหลายเท่าตัว“โอ้ย!”“คุณคินเป็นอะไรคะ?”“ปวดหัว โอ้ย!” ชายหนุ่มร้องโอดโอยออกมาอีกครั้ง“คุณคินไปนอนพักก่อนนะคะ..เดี๋ยวฉันพาไป” พูดจบคริมาก็ประคองชายหนุ่มไปนอนตรงโซฟาตัวใหญ่“เป็นอย่างไรบ้างคะ ยังปวดอย

หลังจากวันนั้น อนาคินก็ตามคริมาเข้าไปในไร่ทุกวัน เพื่อเรียนรู้งานในไร่ เขารู้สึกชอบงานในไร่มากกว่าที่ต้องไปนั่งที่โต๊ะทำงาน ตอนนี้ความทรงจำบางส่วนของเขาเริ่มจะกลับมาบ้างแล้ว เขาพอจะจำได้แล้วว่าใครเป็นใคร โดยเฉพาะคนในครอบครัว เเละเพื่อนๆ เวลาที่เขาปวดศีรษะทีไรความทรงจำจะค่อยๆ กลับคืนมาทีละนิดๆ “ผมได้ข่าวว่าที่ท้ายไร่มีน้ำตกเหรอ?” ชายหนุ่มถามคริมาขณะที่เขานั่งซ้อนท้ายมอเตอร์ไซค์หล่อน“ใช่ค่ะ..สวยมากด้วย คุณคินอยากเห็นเหรอคะ?”“อืม..พาไปหน่อยสิ” “ได้ค่ะ”จากนั้นคริมาก็เปลี่ยนทิศทางจากคราแรกจะเข้าไปในไร่ลิ้นจี่ หญิงสาวเปลี่ยนเส้นทางไปยังท้ายไร่เพื่อพาชายหนุ่มไปยังน้ำตก คริมาจำได้ว่าระหว่างทางไปน้ำตกกลางทางจะมีหลุมใหญ่อยู่หลุมหนึ่ง เธอไม่แน่ใจว่าน้าเบิ้มให้คนงานเอาดินมาถมหรือยัง หญิงสาวพยายามดูเพื่อที่จะได้หลบหลุมทัน แต่ทว่า..เธอหลบไม่ทัน รถมอเตอร์ไซค์ตกลงไปในหลุม คริมาพยายามจับแฮนด์มอเตอร์ไซค์ไว้ให้แน่นที่สุดประคับประคองไม่ให้รถล้ม ในขณะที่อนาคินตกใจ เขาเอามือทั้งสองข้างกอดไปที่เอวของหญิงสาว และในจังหวะที่รถลงไปในหลุมใหญ่ ความแนบชิดของเขาและเธอแทบไม่มีช่องว่างเหลืออยู่เลย ถ้าคนอื่นเห็นอ

เสียงเรียกชื่อทำให้หญิงสาวลืมตาตื่นขึ้นมา เธอยิ้มดีใจที่เห็นเขาฟื้นแล้ว“คุณคิน..เมื่อกี้คุณคินเรียกชื่อฉันเหรอคะ?” คริมาเอ่ยถามด้วยความแปลกใจ พ่อเลี้ยงพัฒน์ธนาได้ยินเสียงของหญิงสาว ชายชราสะดุ้งตื่นขึ้นมา “ตาคิน..ฟื้นแล้วเหรอลูก เดี๋ยวตาเรียกหมอก่อนนะ” หลังจากนั้นหมอกับพยาบาลก็เข้ามาตรวจอาการเบื้องต้นของชายหนุ่ม “ตอนนี้อาการยังไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงนะครับ แต่หมอจะขอสแกนสมองของคนไข้อีกครั้งนะครับ” “ได้ครับคุณหมอ..ขอบคุณมากๆ นะครับ” ชายชราเอ่ยขอบคุณหมอที่รักษาหลานชายจนปลอดภัยเมื่อหมอและพยาบาลออกจากห้องไปแล้ว อนาคินยังคงมองคริมาด้วยสายตาที่แปลกออกไป คำถามมากมายอยู่ในหัว ทำไมคริมาถึงอยู่ที่นี่..เธอไม่โกรธเขาหรืออย่างไรกันกับเรื่องที่เขาเคยทำกับเธอ..เธอถึงได้พูดดีกับเขาหรืออาจจะเป็นเพราะว่า..เขาความจำเสื่อมและเขาจำเธอไม่ได้อนาคินจะยังไม่บอกกับทุกคนว่าเขาจำทุกอย่างได้แล้ว เขาอยากรู้เรื่องราวของคริมา ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเธอกันแน่..“ผมเป็นอะไรเหรอครับ?” ชายหนุ่มแกล้งถามออกไป มือของชายหนุ่มลูบไปที่ศีรษะของตัวเองที่มีผ้าพันอยู่รอบศีรษะ“คุณคินพาน้องเค้กมาเที่ยวในตัวเมืองค่ะ ขากลับเกิดอุบั

หลังจากวันนั้นที่คริมาเห็นลูกสาวร้องไห้เสียใจ เธอจึงไม่พาลูกสาวของเธอไปเจอเขาอีกเลย ส่วนวันเสาร์เธอจะพาลูกสาวไปฝากไว้กับคนงานในไร่แห่งนี้ที่มีลูกอายุรุ่นราวคราวเดียวกันกับลูกสาวของเธอ ซึ่งเด็กๆ ก็จะพากันวิ่งเล่นอยู่ในบริเวณไร่ หรือใกล้ๆ กับที่พ่อแม่ของเด็กๆ ทำงานอยู่วันนี้คริมาอยู่เคลียร์เอกสารค่าเเรงของคนงาน เธอปล่อยให้อนาคินเข้าไปในไร่คนเดียว ตอนนี้ความสัมพันธ์ในฐานะเพื่อนร่วมงานที่ดีของเธอกับอนาคินเริ่มเปลี่ยนไป ระยะห่างระหว่างเขาและเธอมีมากขึ้น เธอไม่ให้ความสนิทสนมกับเขาเหมือนเมื่อก่อน ต่างคนต่างก็ทำตามหน้าที่ของตัวเอง ทุกอย่างที่เกิดขึ้นทำให้เธอรู้สึกอึดอัดยามเมื่อต้องเห็นหน้าเขาทางด้านอนาคินเองก็รู้สึกได้ว่าคริมามีท่าทีที่แปลกไปไม่เหมือนเดิม เธอเว้นช่องว่างระหว่างเขากับเธอให้ห่างมากขึ้น แต่ชายหนุ่มก็พยายามที่จะไม่สนใจ เขาพยายามเรียนรู้งานในไร่ทั้งหมด ในอนาคตเขาอยากจะย้ายมาทำไร่อยู่ที่นี่ เขาไม่ชอบนั่งทำงานบนโต๊ะทำงานที่มีแต่เอกสารกองเท่าหัว เขาชอบงานลุยๆ แบบนี้มากกว่า ถ้าไม่ติดว่าเขาต้องเรียนคณะบริหารตามความต้องการของบิดามารดา ชายหนุ่มคงจะเลือกเรียนทางด้านการเกษตรอย่างแน่นอนต