ตอนที่ 11 ก่อนเจอกัน

สามปีต่อมา

“น้องเค้ก อย่าวิ่งสิลูก เดี๋ยวจะหกล้มนะคะ” คริมาบอกกับลูกสาวตัวน้อยวัยสามขวบที่กำลังวิ่งไปหาพ่อเลี้ยงพัฒน์ธนา

“น้อนเค้กจะหาคุงตาค่า” เสียงน้อยๆ น่ารักบอกกับผู้เป็นมารดา

เด็กหญิงอนาลิน หรือ น้องเค้ก เรียนอยู่ที่ศูนย์พัฒนาเด็กเล็กประจำตำบล ทุกเช้าก่อนไปโรงเรียนคริมาจะต้องพาเด็กหญิงมาสวัสดีคุณตาก่อนไปเรียน

“มาแล้วหลานรักของตา วันนี้มาแต่เช้าเชียว” พ่อเลี้ยงอุ้มเด็กหญิงเค้กขึ้นมาไว้ในอ้อมแขนก่อนจะหอมแก้มซ้ายขวา จนเด็กหญิงหัวเราจะคิกคักเพราะจั๊กจี้หนวดของคุณตา

“พอรู้ว่าวันนี้เป็นวันศุกร์ได้ไปโรงเรียนอีกวันเดียวน้องเค้กดีใจใหญ่ก็เลยรีบตื่นแต่เช้าค่ะ..พ่อเลี้ยง”

“อ๋อ..ที่แท้คนสวยของตาก็ไม่อยากไปโรงเรียนนี่เอง” เสียงคุณตาเอ่ยแซวหลานสาวตัวน้อย

“สวัสดีค่ะ..คุณตาก่อนสิลูก เดี๋ยวไปสายนะคะ”

“ซาหวัดดีค่า” เด็กหญิงเค้กพนมมือไหว้ด้วยท่าทางน่ารักน่าเอ็นดู

“ตั้งใจเรียนนะลูก” พ่อเลี้ยงพัฒน์ธนาวางเด็กหญิงลงก่อนจะลูบหัวเบาๆ จากนั้นคริมาก็พาเด็กหญิงเค้กซ้อนมอเตอร์ไซค์ขับออกไป

เกือบสี่ปีแล้วสินะ..ที่คริมาอาศัยอยู่ที่นี่ เขาคิดไม่ผิดที่ช่วยเหลือหญิงสาวไว้ในตอนนั้น ถ้าเขาไม่พาเธอมาอยู่ที่นี่ก็ไม่รู้ว่าป่านนี้ชีวิตของสองแม่ลูกจะเป็นอย่างไร เด็กหญิงอนาลิน ทำให้ชายชราอย่างเขามีความสุขขึ้นมาอีกครั้ง เขาอยากเห็นเหลนตัวน้อยๆ ที่เป็นลูกของหลานชายกับหลานสาวมาวิ่งเล่นในไร่แห่งนี้ เขาเองก็แก่ตัวลงทุกวันไม่รู้ว่าจะมีโอกาสได้เห็นหน้าเหลนมั้ย เพราะจนป่านนี้หลานสาวกับหลานชายของเขาทั้งสองคนยังไม่แต่งงานมีครอบครัวเลยสักคน..

ทางด้าน อนาคิน เข้ารับตำแหน่งผู้บริหารฝ่ายการตลาดของบริษัทผลิตเครื่องดื่มแบรนด์ดังซึ่งเป็นธุรกิจของครอบครัวที่สืบทอดกันมารุ่นสู่รุ่น หลังจากที่ชายหนุ่มเรียนจบปริญญาโทเมื่อสองปีก่อน เขาก็เข้ามาบริหารงานในบริษัททุกฝ่าย อนาคินมีความสามารถหลายด้าน ทุกหน้าที่ที่ชายหนุ่มได้รับมอบหมาย เขาทำมันได้ดีเลยทีเดียว โดยเฉพาะเรื่องการตลาด อนาคินสามารถทำกำไรให้บริษัทเพิ่มขึ้นหลายเท่าตัวด้วยความสามารถและการบริหารแบบคนรุ่นใหม่ ชายหนุ่มนำเทคโนโลยีการผลิตสมัยใหม่เข้ามาทำให้ลดต้นทุนในการผลิต และสามารถสร้างกำไรได้มหาศาล

ครืด! ครืด!

“ว่าไงมึง?” อนาคินรับสายเมื่อเห็นว่าคีตะโทรมา

 

(คืนนี้มึงว่างป่าว? ไปเที่ยวผับกัน)

“กูไม่รู้จะไปได้หรือเปล่า..ยังเคลียร์งานไม่เสร็จเลย”

(แหมๆ เดี๋ยวนี้มึงขยันจังวะ! ตั้งแต่เป็นผู้บริหารระดับสูง มึงก็ไม่ค่อยว่างมาเที่ยวกับพวกกูเลย)

“กูต้องทำงานป่าววะ! ใครจะสบายเหมือนมึงอ่ะ”

(แล้วสรุปมึงจะมาปะ)

“เออๆ เจอกันที่เก่าเวลาเดิม”

(ก็แค่นี้..บายนะมึง)

“อืม”

จริงอย่างที่คีตะพูด ตั้งแต่ที่เขาเข้ามาทำงานเต็มตัวเขาแทบไม่มีเวลาไปเที่ยวสังสรรค์เหมือนเมื่อก่อนเลย เรื่องสาวๆ ไม่ต้องพูดถึงห่างหายไปเช่นกัน นอกจากเวลาที่เขาจะเครียดจริงๆ ถึงจะใช้บริการสาวสวย

ผับชื่อดังแห่งหนึ่ง

“ไงมึง! กว่าจะเสด็จมา กูนึกว่ามึงจะเบี้ยวซะละ” คีตะเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นอนาคินเดินมา

“กูเคลียร์งานเสร็จก็รีบมาเลยเนี่ย”

“กูได้ข่าวว่าน้ำผลไม้ของบริษัทมึงกำลังมาแรงเลยนิ ยอดขายพุ่งกระฉูด มึงแม่งเก่งว่ะ ทำได้ไงวะ?” เสียงของอาทิตย์วราเอ่ยถามอนาคินเมื่อเพื่อนนั่งลงที่โซฟาข้างๆ เขา

“มันเป็นความสามารถพิเศษว่ะ..ลอกเลียนแบบไม่ได้หรอก” อนาคินตอบแบบขำๆ

“จะว่าไปกลุ่มเรานี่แม่งเป็นที่โจษจันที่สุดแล้วในมหาลัย หล่อ รวย เลว มีครบหมด” เสียงของคีตะเอ่ยออกมา

“พวกเราเลวด้วยเหรอวะ?”  อาทิตย์วราทำหน้างงๆ เขาไม่เคยได้ยินคนอื่นพูดถึงกลุ่มตัวเองแบบนี้ สาวๆ เหล่านั้นต่างก็เต็มอกเต็มใจไม่ได้บังคับใครสักหน่อย

“อยู่ดีๆ คืนก่อนกูดันฝันถึงน้องคนนั้นว่ะ!” คีตะเอ่ยออกมาด้วยสีหน้ากังวลเล็กน้อย

“น้องคนไหนของมึงวะ?” ธาวินทร์ถามออกมา

“ก็น้องครีมไง มึงจำได้ปะ ที่กูเคยท้าพนันให้ไอ้คินไปสอยมาไงล่ะ”

“อ๋อ..จำได้ละ แล้วมึงฝันว่าไงอ่ะ?” อาทิตย์วราพนักหน้าก่อนจะถามออกไป ส่วนคนที่นั่งฟังเงียบๆ ใจเต้นแรงขึ้นมาทันทีที่ได้ยินชื่อของเธอคนนั้น ชื่อนี้หายไปจากความทรงจำของเขาไปนานแล้ว แต่ความรู้สึกผิดในใจยังมีอยู่ท่วมท้น อนาคินได้แต่ทำหน้านิ่งไม่พูดอะไรออกมา

“กูฝันว่าน้องเค้ามาเอาคืนพวกเราว่ะ” เสียงของ   คีตะยังคงมีความกังวล

“กูว่าป่านนี้น้องเค้าไปไหนต่อไหนแล้วม้าง..คงมีลูกมีผัวไปแล้วแหละ ผ่านมาตั้งกี่ปีแล้ว” เสียงของอาทิตย์วราเอ่ยขึ้น ทำให้อนาคินหัวใจเต้นแรงอีกครั้งหลังจากที่มันเริ่มจะสงบนิ่งไปก่อนหน้านี้แล้ว

หลังจากวันนั้นที่คริมารู้ความจริง เขาก็ไม่เคยเจอเธออีกเลย เขาเคยไปดักรอที่บ้านของเธอก็ไม่พบ ถามคนแถวนั้นก็บอกว่าไม่เห็นเธอมาหลายวันแล้ว และที่มหาวิทยาลัยเขาก็ไม่เคยเจอเธอเพราะช่วงนั้นปิดเทอมพอดี ในที่สุดเขาก็เลิกสนใจเธอ พอวันนี้มาได้ยินชื่อของเธอหัวใจของเขามันกลับเต้นไม่เป็นจังหวะ เขาไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไร

“เฮ้ย! ไอ้คิน เงียบไปเลยนะมึง มึงรู้เรื่องน้องเค้าบ้างปะ มึงเป็นผัวคนแรกเค้านิ”

“พูดเหี้ยอะไร? กูไม่รู้ กูไม่เคยเจอหลังจากวันนั้น” วันที่เขาเห็นเธอร้องไห้ปานจะขาดใจตายอยู่ตรงหน้าเขา วันนั้นเขาใจร้ายใจดำเกินไปจริงๆ เธอก็อยู่ของเธอดีๆ แต่พวกเขากลับดึงเธอมาเดิมพันเพราะความสนุกสนาน ถ้าย้อนกลับไปได้เขาจะไม่รับพนันไอ้คีตะเลยจริงๆ

“กูได้ข่าวว่าน้องเค้าลาออกจากมหาลัย” ครานี้เป็นเสียงของธาวินทร์ อนาคินหันขวับไปถามทันที

“ทำไม?” เกิดอะไรขึ้นกับเธอกันแน่

“กูก็ไม่รู้ว่ะ..ไม่มีใครรู้เลย น้องเค้าไม่มีเพื่อนในมหาลัยเลย” ธาวินทร์ตอบออกมาอีกครั้ง จนอนาคินนิ่งไปสักพักจึงเอ่ยออกมา

“กูว่ากูกลับก่อนดีกว่า..พรุ่งนี้กูมีประชุมสำคัญแต่เช้า”

“อ้าว! มึงจะกลับละเหรอ..ยังไม่ทันดื่มสักแก้วเลย” คีตะเอ่ยถาม

“อืม..กูไปละ ไว้เจอกัน” พูดจบอนาคินก็ลุกจากไปทันที

ระหว่างทางอนาคินยังคิดเรื่องของคริมาว่าเกิดอะไรขึ้นกับเธอกันแน่ จู่ๆ เธอก็หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย ด้วยความที่ไม่ทันระวัง เมื่อรถคันข้างหน้าเบรกกะทันหันทำให้ชายหนุ่มที่กำลังคิดเรื่องของคริมาอยู่ตกใจหักหลบรถคันข้างหน้าเพื่อไม่ให้พุ่งไปชน ทันใดนั้นเอง ก็เกิดเสียงชนดังโครม! ศีรษะของอนาคินกระแทกกับอะไรบางอย่างด้วยความแรงจนทำให้ชายหนุ่มหมดสติไปทันที