All Chapters of พนันร้ายกลายรัก: Chapter 31 - Chapter 40

และแล้ววันที่คริมาหวั่นกลัวก็มาถึง เมื่อเธอเห็นเอกสารยื่นฟ้องร้องขอเปลี่ยนแปลงอำนาจปกครองบุตร เขายื่นคำร้องต่อศาลเพื่อสิทธิเลี้ยงดูบุตรเขาทำร้ายเธออีกครั้งแล้วสินะ..แค่นี้เธอยังเจ็บปวดไม่พออีกหรือ..ทำไมเขาถึงใจร้ายใจดำกับเธอได้ขนาดนี้..เขาเห็นลูกของเธอเป็นอะไร..เขาถึงจะแย่งไปในเมื่ออนาคินทำถึงขนาดนี้ เธอก็จะสู้ไม่ถอย ไม่ว่าจะแพ้หรือชนะ เธอก็ต้องสู้ สู้เพื่อปกป้องลูกสาวตัวน้อยของเธอ ลูกของเธอทั้งคน เธออุ้มท้องมาตั้งเก้าเดือน เลี้ยงดูฟูมฟักมาอย่างดี แล้วเขาเป็นใครที่จู่ๆ จะมายื้อแย่งลูกของเธอไป ชีวิตที่เหลือของเธอต่อจากนี้คงจะขาดลูกสาวไม่ได้อย่างแน่นอน ถ้าเป็นเช่นนั้น เธอคงจะขาดใจตายเสียก่อนหึ! แล้วเราจะได้เห็นดีกัน..ว่าศาลจะเข้าข้างคนเลวๆ อย่างเขา หรือว่าศาลจะเห็นใจผู้หญิงตัวเล็กๆ อย่างเธอที่ถูกเขาทำร้ายจนแสนสาหัสหนึ่งสัปดาห์ต่อมาวันนี้ถึงกำหนดที่คริมาต้องเดินทางไปศาลแล้ว ในตอนเช้าเธอไปส่งลูกสาวที่โรงเรียน หลังจากนั้น คริมาให้น้าเบิ้มไปส่งเธอที่ศาลประจำจังหวัดเมื่อไปถึงเธอเห็นเขามารออยู่ก่อนแล้ว คริมามองหน้าชายหนุ่มด้วยสายตาเคียดแค้นชิงชัง ในเมื่อเขาทำกับเธอได้ขนาดนี้ เธอก็จะม

หลังจากวันที่อนาคินพาตัวลูกสาวของเธอไป คริมาก็อยู่อย่างหมดอาลัยตายอยาก เธอเอาแต่ร้องไห้ ยามกินก็ไม่ได้กิน ยามนอนก็ไม่ได้นอน หญิงสาวร้องไห้ทั้งคืนทั้งวัน จนร่างกายเริ่มซูบผอม และไร้เรี่ยวแรง จนในที่สุด คริมาก็เป็นลมหมดสติไป พ่อเลี้ยงพัฒน์ธนาพาหญิงสาวไปส่งโรงพยาบาล หมอบอกว่าอาการของเธอนั้นหนักพอสมควร ทางด้านร่างกายไม่เท่าไหร่ แต่ทางด้านจิตใจนั้นหนักหนาสาหัสมาก พูดง่ายๆ ว่าสิ่งที่เธอกำลังทำอยู่คือการตรอมใจ ด้วยการไม่กินข้าว กินน้ำ ร่างกายไม่ได้รับการพักผ่อน และสภาพจิตใจที่ย่ำแย่ ถ้าขืนยังปล่อยไว้แบบนี้ อีกไม่นาน เธอก็จะจากโลกนี้ไปเปลือกตาหนักอึ้งค่อยๆ เปิดขึ้นเผยให้เห็นดวงตาที่ยังพร่ามัวและงุงงง คริมามองไปรอบๆ ห้อง ที่นี่โรงพยาบาล เธอเป็นอะไร? ทำไมถึงได้มาอยู่ที่นี่?“นะ น้ำ อยากกินน้ำ” น้ำเสียงแหบแห้งพยายามเอ่ยออกมา จนพ่อเลี้ยงที่นั่งอยู่บนโซฟาได้ยินจึงรีบลุกขึ้นมา“หนูครีมฟื้นแล้วเหรอ..อยากดื่มน้ำใช่ไหม แป๊บนึงนะเดี๋ยวฉันเอาให้” จากนั้นขายชราก็เทน้ำใส่แก้วและหยิบหลอดใส่เข้าไปด้วย เขาถือแก้วน้ำให้หญิงสาวดูดน้ำจากหลอด“เป็นยังไงบ้าง” ชายชราเอ่ยถามอีกครั้ง“น้องเค้กล่ะคะ?” คริมาไม่ต

คฤหาสน์สุดหรูแห่งหนึ่ง“แม่ต๋า แม่ต๋า” เด็กหญิงเค้กวิ่งมาหามารดาทันทีที่รู้ว่าคริมามาที่นี่“น้องเค้ก..ลูกแม่” คริมาโผเข้ากอดลูกสาวด้วยความรักและความคิดถึง เธอหอมแก้มลูกทั้งซ้ายทั้งขวา ก่อนจะกอดแน่นๆ อีกครั้ง“น้อนเค้กคิกถึงแม่ต๋า”“แม่ก็คิดถึงน้องเค้ก..คิดถึงที่สุด” พูดจบคริมาก็จูบไปที่หน้าผากของลูกสาว น้ำตาคลอออกมา“สวัสดีค่ะ” คริมายกมือไหว้บิดามารดาและพี่สาวของอนาคิน“ยินดีต้อนรับนะหนูครีม อยู่ที่นี่ได้ตามสบายเลย ไม่ต้องเกรงใจนะ” เสียงของคุณหญิงพิมพิกาเอ่ยออกมา“ขอบคุณคุณหญิงมากๆ นะคะ ที่เมตตาครีมกับลูก” คริมาคลี่ยิ้มออกมา“คุณยงคุณหญิงอะไรกัน..เรียกแม่สิหนูครีม” คุณหญิงพิมพิกาแย้งขึ้นมา“ครีมไม่ได้มีความเกี่ยวข้องอะไรกับคุณคิน..ครีมขออนุญาตเรียกคุณลุงกับคุณป้านะคะ”“แบบนั้นก็ได้จ่ะ ตามใจหนูครีม” คุณหญิงพิมพิพาถอนหายใจเล็กน้อยในความดื้อของหญิงสาวคริมาขอนอนห้องเดียวกับลูกสาวซึ่งห้องของเด็กหญิงเค้กก็อยู่ติดกับห้องของอนาคินอย่าหวังว่าจะได้นอนกับลูก..อนาคินคิดในใจค่ำคืนนี้อนาคินมาส่งลูกสาวเข้านอน เขาอ่านหนังสือนิทานให้ลูกสาวฟังทุกคืนก่อนนอน“วันนี้น้องเค้กอยากฟังนิทานเรื่องอะไรคะ?”

คริมานั่งมองหน้าลูกสาวตัวน้อยนั่งเล่นตุ๊กตาอยู่บนเสื่อที่ปูบนพื้นสนามหญ้าเรื่องที่เกิดขึ้นคริมาโทษว่ามันเป็นความผิดพลาดของเธอคนเดียวที่ไม่ป้องกันให้ดีกว่านี้ เพราะเขาบอกกับเธอตั้งแต่คืนแรกแล้วว่าเรื่องการป้องกันให้เธอเป็นคนรับผิดชอบ เพราะเขาไม่อยากใช้ถุงยางอนามัยกับเธอหญิงสาวคิดไม่ตกว่าจะแก้ไขสถานการณ์ที่เกิดขึ้นตอนนี้อย่างไรดี เพราะเธอและเขาต่างก็ทำหน้าที่ของพ่อกับแม่เท่านั้น เธอและเขามิได้เป็นสามีภรรยากัน เธอเป็นเพียงแค่นางบำเรอของเขาเท่านั้น ถ้าเขารู้ว่าเธอท้องอีก เขาคงจะคิดว่าเธอตั้งใจจะจับเขาเป็นแน่ถ้าเธอไปจากที่นี่..เธอก็ต้องห่างจากลูกสาวตัวน้อยของเธอ คริมารู้ดีว่าเขาสามารถให้ทุกสิ่งทุกอย่างแก่ลูกสาวตัวน้อยได้ดีกว่าเธอ อนาคตของลูกคงจะดีกว่าถ้าต้องอยู่กับแม่อย่างเธอ เพราะเธอเองก็มีวุฒิการศึกษาแค่มัธยมปลาย คงไม่สามารถทำงานที่มีเงินเดือนสูงๆ ได้ แต่การอยู่ห่างจากลูกมันทรมานจิตใจยิ่งนัก และที่สำคัญถ้าเธอไปแล้ว เขาคงไม่ยอมให้เธอได้เจอลูกอีกยิ่งคิด..ก็ยิ่งเครียดแต่ถ้าจะให้เธอทำลายเลือดเนื้อเชื้อไขของตัวเอง เธอก็ทำไม่ได้ ตอนนี้มันเหมือนกับว่าเธอต้องเลือกลูกคนใดคนหนึ่งถ้าเลือกคนแร

อนาคินหัวเสียเป็นอย่างมาก เมื่อตื่นมาแล้วพบว่าคริมาไปจากที่นี่แล้ว หลังจากที่เขาร่วมรักกับเธอและเธอเองก็ตอบสนองเขาอย่างถึงพริกถึงขิงจนเขาคิดว่าเธอจะเปลี่ยนใจยอมเป็นนางบำเรอให้เขาต่อ แต่เธอกลับหนีหายไป..ทิ้งลูกให้ร้องไห้หาแม่คริมาเป็นผู้หญิงที่ใจร้ายมาก.. ไม่สงสารลูกเลยหรือยังไงกัน..ตั้งแต่ที่คริมาจากไป บ้านนี้ก็แทบไม่ได้ยินเสียงหัวเราะของเด็กหญิงเค้กเลย มีแต่เสียงร้องไห้หาแม่ จนผู้เป็นบิดาทนไม่ไหว เขาตัดสินใจตามหาคริมาอนาคินขับรถตระเวนหาหญิงสาวไปทั่วกรุงเทพฯ หวังว่าจะเจอเธอที่ใดที่หนึ่ง เขาใช้เวลาอยู่ประมาณหนึ่งสัปดาห์ แต่ก็ไม่มีแม้แต่เงาเขาไม่คิดว่าเธอจะกลับไปที่ไร่พรรณิภาอีก แต่เขาก็ไม่มั่นใจ เขาไม่อยากโทรไปถามคุณตา เพราะกลัวว่าคุณตาจะช่วยคริมาปิดบังเขา อนาคินจึงเดินทางไปที่ไร่พรรณิภาด้วยตัวเอง“อ้าวคืน..มาคนเดียวเหรอลูก แล้วหนูครีมกับน้องเค้กไม่ได้มาด้วยเหรอ?” พ่อเลี้ยงพัฒน์ธนาถามออกไปเมื่อเห็นหน้าหลานชายแต่ไม่เห็นคริมากับเด็กหญิงเค้ก“ครีมไม่ได้อยู่ที่นี่เหรอครับคุณตา?” อนาคินไม่ตอบหากแต่เป็นฝ่ายถามกลับ“หนูครีมจะมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร..คินก็ถามแปลกๆ หรือว่าเกิดอะไรขึ้น บอกตา