ตอนที่ 7 ความจริงเปิดเผย

อุ๊บ! โอ๊กกกก! แหวะ

เสียงอาเจียนของคริมาดังอยู่ในห้องน้ำชั้นล่างของตัวบ้าน สัปดาห์นี้เป็นสัปดาห์สุดท้ายของการสอบแล้วหลังจากนั้นก็ปิดเทอม จู่ๆ เธอก็รู้สึกหน้ามืดขึ้นมาหลังจากที่ตื่นนอนตอนเช้า จากนั้นเริ่มรู้สึกเวียนหัวและอยากจะอาเจียน จนสุดท้ายทนไม่ไหวต้องลุกไปอาเจียนในห้องน้ำ

สงสัยจะเครียดเรื่องสอบมากไปหน่อย ช่วงนี้เธอเองก็ทานข้าวไม่ค่อยตรงเวลา บวกกับมีเรื่องของอนาคินให้คิดเมื่อเห็นว่าชายหนุ่มห่างหาย ขาดการติดต่อไปโดยปริยาย หลังจากออกมาจากห้องน้ำ เธอหาข้อมูลในอินเทอร์เน็ตเกี่ยวกับอาการที่เธอเป็น ยิ่งอ่านหัวใจของเธอยิ่งสั่นไหว เพราะอาการที่เธอเป็นนั้นบ่งบอกว่าเธออาจจะกำลังตั้งครรภ์ มันก็อาจจะเป็นไปได้ วันนั้นที่ทะเล เธอจำได้ว่าอนาคินไม่ได้สวมถุงยางอนามัยเพื่อป้องกัน และเธอก็ลืมเรื่องนี้ไปสนิท ไม่รอช้า คริมารีบอาบน้ำแต่งตัวไปสอบที่มหาวิทยาลัย วันนี้เธอมีสอบแค่วิชาเดียวในช่วงเช้า หลังจากสอบเสร็จ หญิงสาวตรงไปโรงพยาบาลเพื่อตรวจให้แน่ใจว่าเธอป่วยเป็นอะไรกันแน่

 

โรงพยาบาลเอกชนแห่งหนึ่ง

“ขอแสดงความยินดีด้วยนะคะ..คนไข้กำลังตั้งครรภ์ได้สิบสองสัปดาห์แล้วค่ะ คนไข้จะฝากครรภ์เลยมั้ยคะ?” สิ้นเสียงของคุณหมอ เหมือนโสตประสาทของคริมาไม่รับรู้อะไรอีกแล้ว

ท้อง! เธอท้อง! นี่เธอกำลังท้องจริงๆ ใช่มั้ย? ในท้องของเธอมีสิ่งมีชีวิตที่เรียกว่าลูกของเธอกับอนาคินอยู่ หญิงสาวรู้สึกสับสนไม่รู้ว่าต้องทำอย่างไรต่อไป  เธอเองยังเรียนไม่จบด้วยซ้ำ ไหนจะบิดาของเธออีกล่ะ..

 

“เอ่อ..ถ้าคนไข้ยังไม่พร้อมจะฝากครรภ์ เอาไว้รอบหน้าก็ได้ค่ะ พาคุณพ่อมาด้วยนะคะ” เสียงของคุณหมอเรียกสติหญิงสาวให้กลับมาอีกครั้ง

“อ่อค่ะ..ขอบคุณคุณหมอมากๆ นะคะ”

“ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวหมอจะจัดยาบำรุงครรภ์ให้นะคะ”

“ค่ะ”

หลังจากที่คริมาออกมาจากโรงพยาบาล หญิงสาวไม่รู้จะไปที่ไหน เธอเดินไปเรื่อยๆ จนมาหยุดที่สวนสาธารณะแห่งหนึ่ง มีผู้ปกครองพาบุตรหลานตัวน้อยๆ มาเดินเล่นที่สวนสาธารณะ บ้างก็มานั่งปูเสื่อรับประทานอาหารกัน เธอนั่งอยู่ที่เก้าอี้ยาวใต้ต้นไม่ใหญ่ ข้างๆ กันมีพ่อแม่ลูกสาวตัวน้อยนั่งคุยเล่นกันอย่างสนุกสนาน ทำให้เธอจินตนาการถึงครอบครัวของเธอกับ อนาคินที่มีลูกน้อยเป็นโซ่ทองคล้องใจ ชีวิตของเธอคงจะมีความสุขมากๆ ที่ได้อยู่กับคนที่เธอรัก แต่ทว่า..อนาคินจะต้องการเธอกับลูกหรือไม่? เธอต้องบอกให้เขารับรู้..ไม่ว่าผลลัพธ์จะเป็นอย่างไร เธอก็คงต้องยอมรับมันให้ได้ ความผิดพลาดนี้มันไม่ได้เกิดจากเธอคนเดียวเพราะฉะนั้นเขาต้องรับผิดชอบการกระทำนี้ร่วมกัน คิดได้ดังนั้น คริมาจึงเดินทางกลับไปมหาวิทยาลัยอีกครั้ง

 

ตึกคณะบริหาร

“ไงมึง! ฟันน้องเค้าแล้วทิ้งเลยเหรอวะ?” คีตะเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงสะใจ ตอนเขาไปจีบดีๆ ไม่ชอบ ถ้าเธอยอมคบกับเขารับรองว่าเขาจะดูแลคริมาเป็นอย่างดี เปย์ให้ทุกอย่าง แต่ในเมื่อหล่อนปฏิเสธ หล่อนก็ต้องเจอแบบนี้ คนอย่างอนาคิน เพื่อนรักของเขาใช้ผู้หญิงเปลืองอย่างกับกระดาษทิชชู และไม่เคยนอนกับผู้หญิงคนไหนซ้ำเป็นครั้งที่สอง เรียกง่ายๆ ว่าไม่ต้องการมีแฟน หรือมีภาระผูกพัน อนาคินจะนอนกับผู้หญิงเพื่อปลดปล่อยอารมณ์ทางเพศเท่านั้น เสร็จกิจต่างคนก็ต่างแยกย้าย ส่วนตัวเขานั้นถ้าถูกใจก็ได้หมดจนกว่าเขาจะเบื่อ

“โคตรน่ารำคาญ..ทั้งโทรหา ทั้งส่งข้อความมาทั้งวันจนกูต้องปิดเสียงโทรศัพท์ ไหนจะตามหึงตามหวงกูอีก โคตรงี่เง่า ใครมันจะไปเอาวะแบบนี้”

“ก็มึงได้เค้าแล้วนิ..ผู้หญิงก็แบบนี้แหละ เวลาที่ได้ตกเป็นของผู้ชายคนไหนก็จะรักผู้ชายคนนั้นมากขึ้นกว่าเดิม” ธาวินทร์เอ่ยออกมาตามความรู้สึก

“กูทำขนาดนี้แม่ง! ยังไม่รู้ตัวอีกเหรอวะ? ว่าโดนกูฟันแล้วทิ้ง”

“มึงนี่ก็เก่งนะ..ทำให้น้องครีมผู้แสนเย่อหยิ่ง ตกหลุมพรางรักมึงจนหัวปักหัวปำได้ นี่ถ้าน้องเค้ารู้ว่าทุกอย่างที่เกิดขึ้นเป็นแค่เกมการพนัน น้องเค้าจะยังรักมึงอยู่มั้ยวะ?” เสียงของคีตะเอ่ยขึ้น

“นั่นสิ! กูก็อยากรู้ว่าถ้าน้องเค้ารู้ว่ามึงไปหลอกเค้า มึงไม่ได้รักเค้าจริงแต่เพราะมึงพนันกับไอ้คีไว้ว่าถ้ามึงชนะมึงจะได้เงินหนึ่งล้านแต่ถ้ามึงแพ้มึงต้องเป็นเบ๊ให้ไอ้คีหนึ่งเดือน กูอยากรู้ว่าน้องเค้าจะทำยังไงกับมึง” ครานี้เป็นเสียงของอาทิตย์วรา

ข้างๆ ตึกของคณะ มีหญิงสาวคนหนึ่งกำลังร้องไห้แทบขาดใจ น้ำตาไหลรินออกมาไม่ขาดสาย มือเรียวยกขึ้นมาปิดปากตัวเองไว้แน่นด้วยกลัวว่าเสียงจะเล็ดลอดออกไป ร่างบางทรุดลงกับพื้น

ทุกอย่างที่ผ่านมา..มันคือการหลอกลวง

ทุกอย่างที่เกิดขึ้น..มันคือเกมพนัน มันคือการเดิมพันที่พวกเขาสร้างขึ้นมา

ทุกคนรวมหัวกันหลอกเธอ..มันคงเป็นเรื่องสนุกมากสินะ..ที่ล้อเล่นกับความรู้สึกของผู้หญิงคนหนึ่ง

เธอไปทำอะไรให้เขาเจ็บช้ำน้ำใจอย่างนั้นหรือ..พวกเขาเหล่านั้นถึงทำร้ายเธอได้ถึงเพียงนี้..

 

“ครีมก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าพวกพี่ทำแบบนี้กับครีมทำไม?” สิ้นเสียงของหญิงสาวที่พยายามกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลออกมา พร้อมกับก้าวขาออกมาจากข้างตึกใกล้ๆ กับที่พวกเขานั่งกันอยู่ที่โต๊ะหินอ่อน ทุกคนต่างตกใจ โดยเฉพาะ อนาคิน ที่หน้าซีดราวกับเห็นผี แต่สักพักชายหนุ่มก็ปรับสีหน้าเป็นเรียบเฉยและเย็นชาราวกับว่าไม่รู้สึกรู้สาในเรื่องเลวๆ ที่เขาได้กระทำลงไป แม้วูบหนึ่งจะรู้สึกผิดอยู่ภายในใจ แต่ในเมื่อเขาคือผู้ชนะในเกมนี้ เขาจะมาสงสารหรือเห็นอกเห็นใจเหยื่ออย่างเธอไม่ได้ ต่อหน้าเพื่อนจะเสียอะไรก็เสียได้แต่..เสียหน้า ไม่ได้อย่างแน่นอน

“เหอะ! รู้ตัวสักทีนะ..โง่อยู่ตั้งนาน” อนาคินพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่ดูเหมือนเยาะเย้ย ไหนจะสีหน้าเยือกเย็นไม่สะทกสะท้านนั่นอีก

คริมาไม่อยากจะเชื่อว่านี่คือคำพูดที่ออกมาจากปากของอนาคิน คนที่เธอเคยรู้จัก มันช่างต่างกันราวฟ้ากับเหวทั้งๆ ที่เป็นคนๆ เดียวกัน ประโยคนั้นเป็นเหมือนปลายมีดแหลมคมที่กรีดลงบนหัวใจคนฟังซ้ำแล้วซ้ำเล่า หญิงสาวกำมือแน่นจนรู้สึกถึงความเจ็บที่ฝ่ามือ เธอโกรธจนหน้าแดงก่ำ หญิงสาวลำคอตีบตันรู้สึกเหมือนมีอะไรมาจุกอยู่ที่คอ เธอระบายลมหายใจออกมาเบาๆ ข่มกลั้นความรู้สึกอยากร้องไห้เอาไว้ ดวงตาคู่นั้นมองลึกลงไปในตาเขา พยายามสะกดกลั้นความขมขื่นในหัวใจ  นัยน์ตาของหญิงสาวเต็มไปด้วยความชอกช้ำ เธอกัดริมฝีปากกลั้นใจพูดออกไป

“ที่ผ่านมาพี่คินเคยรักครีมบ้างมั้ย?”

“ไม่” น้ำเสียงที่เขาเอ่ยออกมาช่างเย็นชาเสียจริง

“ถ้าไม่รักแล้วจะมาหลอกกันทำไม ครีมไปทำอะไรให้พวกพี่เหรอ..พวกพี่เอาความรู้สึกของคนมาเล่นแบบนี้ได้ยังไง”

“ก็ใครใช้ให้เธอหยิ่งล่ะ..เธอจำฉันได้มั้ย? ฉันที่เคยเดินตามเธอ แต่เธอไม่สนใจเอาแต่เดินหนี ทีนี้เป็นยังไงล่ะ..ผู้หญิงที่เย่อหยิ่งอย่างเธอควรต้องเจอแบบนี้แหละ เธอคิดว่าตัวเองสวยนักหรือยังไง สุดท้ายก็โดนหลอกฟันง่ายๆ” คำพูดพรั่งพรูออกมาจากปากของคีตะ เขามองหญิงสาวด้วยสายตาเหยียดหยาม

“ที่แท้..เรื่องมันก็เป็นแบบนี้สินะ พี่คีโกรธที่ครีมเดินหนีพี่ แล้วพี่ก็ไปท้าพี่คินให้มาหลอกให้ครีมรักอย่างนั้นใช่มั้ย?”

“ไหนๆ เธอก็รู้ความจริงแล้ว..รู้อีกสักเรื่องจะเป็นไรไป ฉันท้าพนันไอ้คินว่าถ้ามันส่งรูปเธอนอนอยู่กับมันบนเตียงเข้ามาในกลุ่ม เงินหนึ่งล้านจะถูกโอนเข้าบัญชีไอ้คินทันที”

คริมาเค่นเสียงเหอะอยู่ในลำคอ ตัวเธอมีค่าตั้งหนึ่งล้านบาท น่าภูมิใจชะมัด ชาตินี้คนอย่างเธอคงไม่มีวาสนาได้จับเงินล้าน แต่อนาวินแค่ทำให้เธอตกหลุมรักและยอมมีสัมพันธ์ด้วย แค่นี้เขาก็ได้เงินหนึ่งล้านแล้ว

“สะใจพวกพี่แล้วใช่มั้ย? ที่ทำลายชีวิตผู้หญิงคนหนึ่งได้ขนาดนี้” หญิงสาวพูดพร้อมกับเอามือทาบไปที่หน้าท้องเบาๆ ไม่รู้น้ำตามันแห้งเหือดไปตอนไหน ตอนนี้มีแต่ความโกรธเกลียด ความชิงชัง ผู้ชายเลวๆ กลุ่มนี้ ในเมื่อเรื่องมันเป็นแบบนี้ คนอย่างอนาคินคงไม่มีวันยอมรับลูกในท้องของเธออย่างแน่นอน ดีไม่ดีเขาคงจะให้เธอไปทำแท้ง หรือไม่ก็โยนเศษเงินมาให้เธอตามวิถีของคนรวย

ลูกจ๋า..แม่ขอโทษนะที่ทำให้ลูกต้องกำพร้าพ่อตั้งแต่ยังไม่ลืมตาดูโลก

คนเลวๆ อย่างอนาคินไม่สมควรเป็นพ่อของลูกในท้องเธอ

“พี่คิน..ครีมขออะไรอย่างหนึ่งได้มั้ยคะ?” หญิงสาวเงยหน้าถามออกไป

“อะไร?”

เพี้ยะ! สิ้นเสียงพูดห้วนๆ ของอนาคิน เสียงฝ่ามือเล็กก็กระทบกับแก้มสากอย่างแรงจนชายหนุ่มหน้าหันไปตามแรงตบ ชายหนุ่มดันลิ้นไปที่มุมปากลิ้มรสกลิ่นคาวเลือดที่ไหลออกมา จากนั้นคริมาก็พากายที่บอบช้ำทั้งตัวและหัวใจหันหลังเดินจากไปจากตรงนั้นโดยไม่หวนกลับมามองอีกเลย

ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนกล้าตบเขา แต่ครั้งนี้เขาจะไม่ถือสา คิดเสียว่าหายกันกับที่เขาหลอกเธอ