ตอนที่ 6 ห่วงหา หึงหวง ห่างหาย

คำกล่าวที่ว่า..ผู้ชายรักผู้หญิงจากร้อยไปศูนย์ และ ผู้หญิงรักผู้ชายจากศูนย์ไปร้อย คงจะจริงสินะ..คริมารู้สึกได้ว่าตั้งแต่ที่กลับมาจากไปเที่ยวทะเล อนาคินดูเปลี่ยนไป เขาไม่ค่อยโทรหา หรือส่งข้อความมา  และไม่มารับส่งเธอเหมือนแต่ก่อน  มีแต่เธอที่เป็นฝ่ายโทรหาเขา ส่งข้อความไปบางทีเขาก็ไม่อ่าน หรืออ่านแล้วก็ตอบแบบขอไปที ร้ายกว่านั้นคืออ่านแล้วไม่ตอบ ความกังวลและความหวาดกลัวทั้งหมดพลันถาโถมเข้ามาในพริบตา

 

ครีม : พี่คินคะ ทำอะไรอยู่ กินข้าวหรือยังคะ

ครีม : ทำไมเดี๋ยวนี้พี่คินไม่โทรมาหาครีมเลยล่ะคะ

ครีม : ครีมทำอะไรให้พี่คินโกรธหรือเปล่าคะ

ครีม : พี่คินตอบครีมหน่อยสิคะ อย่าเงียบไปแบบนี้

พี่คิน : พี่ไม่ค่อยว่าง พอดีช่วงนี้พี่ต้องทำทีสิส อีกไม่กี่เดือนพี่ก็จะเรียนจบแล้ว ครีมอย่าโกรธพี่นะที่พี่ไม่ค่อยมีเวลาให้ครีม

ครีม : ไม่เป็นไรค่ะ ครีมเข้าใจ ขอแค่พี่คินอย่าหายไปก็พอค่ะ

ครีม : ครีมรักพี่คินนะคะ

พี่คิน : สติ๊กเกอร์ยิ้ม

 

คริมาถอนหายใจอย่างโล่งอก อย่างน้อยเธอก็ไม่ได้คิดไปเอง เขาแค่ไม่ว่างเพราะช่วงนี้ต้องทำทีสิสสำหรับคนที่กำลังเรียนอยู่ปีสี่ ปีสุดท้ายของช่วงชีวิตในรั้วมหาวิทยาลัย

“นี่แก ฉันได้ข่าวว่ายัยครีมถูกพี่คินเขี่ยทิ้งแล้วว่ะแก ดูสิ! ตอนนี้พี่คินไม่มารับมาส่งยัยนั่นเลย แล้วเมื่อวานฉันก็เห็นพี่คินควงสาวสวยคนใหม่ขึ้นรถไปด้วยนะแก ดูดีกว่ายัยครีมตั้งเยอะ” เสียงนินทาดังขึ้นอยู่ข้างหลังโต๊ะหินอ่อนใต้ต้นไม้ใหญ่ที่เธอกำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่คนเดียว

“จริงเหรอแก..สมน้ำหน้าเนอะ ตอนนั้นทำเป็นเชิด ทำเป็นหยิ่ง ตอนนี้เป็นไงล่ะ ถูกเค้าทิ้งอย่างกับหมาข้างถนน” สิ้นเสียงของหญิงสาวอีกคน คริมาลุกขึ้นยืน เธอทนฟังต่อไปไม่ไหวแล้ว เธอหันไปหาผู้หญิงสองคนที่นินทาเธอ จ้องมองพวกหล่อนด้วยสายตาดุดัน

“นี่! ปากว่างมากนักหรือไง ไม่มีอะไรทำเหรอ วันๆ คอยแต่นั่งนินทาชาวบ้าน หนังสืออ่ะหัดอ่านบ้างนะ หัวสมองจะได้มีรอยหยัก อ้อ..แล้วก็ไม่ต้องสาระแนมายุ่งเรื่องของฉัน พวกเธอไม่รู้อะไรก็อย่าพูดดีกว่า พี่คินเค้าแค่ไม่ว่างเพราะต้องทำทีสิส เค้าเป็นแฟนฉัน เรายังคุยกันอยู่ทุกวัน รู้ไว้ซะด้วย!” คริมาพ่นคำพูดออกมาจากปาก ชีวิตนี้เธอไม่เคยว่าให้ใครแบบนี้เลย ครั้งนี้เธอทนไม่ไหวจริงๆ

“หึ! จะโดนทิ้งยังไม่รู้ตัวอีก ปะแก..ไปกันเถอะ ปล่อยให้ยัยนี่ฝันกลางวันไปคนเดียวเถอะ” พูดจบหญิงสาวทั้งสองคนก็พากันเดินออกไปจากตรงนั้นทันที 

หลังจากนั้น คริมาก็เข้าเรียนคาบบ่าย เธอรู้สึกว่าไม่มีสมาธิเรียนเลยเพราะคำพูดของยัยสองคนนั้นที่บอกว่าเห็นอนาคินควงผู้หญิงคนอื่น เธอส่งข้อความไปหาเขาแต่เขาไม่อ่าน เธอได้แต่กังวลใจ จนกระทั่งหมดคาบเรียน คริมารีบเดินไปที่คณะบริหารทันที เธออยากรู้ว่าที่ยัยสองคนนั้นพูดเป็นความจริงหรือไม่

ระหว่างทางเดินไปยังตึกคณะบริหาร คริมาเห็นรถหรูของอนาคิน เธอจำได้เพราะมีแค่คันเดียวในมหาวิทยาลัยนี้ เธอเห็นชายหนุ่มกำลังเปิดประตูรถให้หญิงสาวคนหนึ่ง เธอคนนั้นช่างดูสวยและเซ็กซี่ ตอนนี้หัวใจของเธอมันกำลังเต้นแรงตึกตัก เธอรีบโทรหาชายหนุ่มแต่เขาไม่รับสาย เมื่อเห็นว่าชายหนุ่มกำลังจะเดินอ้อมไปด้านคนขับ คริมารีบวิ่งไปทันที เธอตะโกนเรียกชื่อเขาเสียงดัง

“พี่คิน..พี่คินคะ” อนาคินที่ได้ยินเสียงเรียกชื่อของตัวเองหันไปตามต้นเสียง ชายหนุ่มอึ้งไปเล็กน้อย

“เอ่อ..ครีมเองเหรอ มีอะไรหรือเปล่า?” ชายหนุ่มตะกุกตะกักเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยออกมา

“ครีมต้องเป็นฝ่ายถามพี่คินมากกว่านะคะ..ว่านี่คืออะไร ผู้หญิงที่นั่งในรถเป็นใครคะ?” เธอถามออกไปพร้อมกับใจที่สั่นไหวเพราะกลัวในคำตอบ

“ไม่มีอะไร..นั่นเพื่อนพี่เอง” เขาตอบด้วยน้ำเสียงไม่จริงจังนัก

“เพื่อนจริงๆ น่ะเหรอคะ” หญิงสาวถามย้ำอีกครั้ง ดูจากการกระทำไม่น่าจะแค่เพื่อน

“ใช่! นี่ครีมกลายเป็นคนไม่มีเหตุผลไปตั้งแต่เมื่อไหร่” ชายหนุ่มแสร้งทำเป็นถามออกไปด้วยน้ำเสียงเจือโมโห

“ก็ตั้งแต่ที่พี่คินเปลี่ยนไป” เธอมองเขาด้วยสายตาตัดพ้อ น้ำตารื้นขึ้นมา

“พี่ก็เหมือนเดิม พี่ไม่ได้เปลี่ยน พี่บอกครีมแล้วไงว่าช่วงนี้พี่ไม่ว่าง นี่พี่ก็มารับเพื่อนไปทำทีสิสเนี่ย” ชายหนุ่มอ้างเหตุผลร้อยแปดประการ

“คิน..ทำอะไรอยู่ข้าวหอมรอนานแล้วนะ” สาวสวยที่นั่งรออยู่ในรถเห็นชายหนุ่มคุยกับผู้หญิงที่ไหนไม่รู้ สวยก็ไม่สวย ไม่ได้ครึ่งเธอสักนิด หล่อนเดินลงมาจากรถและเอ่ยถามอนาคิน ก่อนจะเบะปากใส่หญิงสาวตรงหน้าอย่างแรง

“อ่อ…พอดีคินคุยกับน้องเค้าอยู่ ข้าวหอมไปรอคินในรถก่อนนะ” ชายหนุ่มหันไปบอกกับหญิงสาวที่ชื่อว่าข้าวหอม

“อืม..อย่านานล่ะ” จากนั้นหล่อนก็เดินกรีดกรายขึ้นไปนั่งบนรถหรูตามเดิม

“ครีมเข้าใจพี่หน่อยสิ..อย่าทำตัวงี่เง่าได้มั้ย แค่เรื่องเรียนพี่ก็เครียดมากพอแล้ว”

 

“ครีมขอโทษค่ะ พี่คินอย่าโกรธครีมนะคะ ครีมรักพี่คินนะคะ”

“ครับ..ไว้พี่ว่างแล้วพี่จะโทรหานะ ตอนนี้พี่ต้องรีบไปแล้ว พวกเพื่อนๆ พี่มันรออยู่”

“ค่ะ ขับรถดีๆ นะคะ”

“ครับ” พูดจบชายหนุ่มก็เดินขึ้นรถขับออกไปทันที ทิ้งให้คริมายืนมองเขาห่างออกไปจนสุดสายตา

หลังจากวันนั้น ความห่างเหินระหว่างอนาคินกับ คริมาก็ยิ่งเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ด้วยเพราะหญิงสาวเองก็ยุ่งๆ กับการอ่านหนังสือ ปลายเดือนนี้ก็ถึงเวลาสอบปลายภาคแล้ว เธอกำลังจะเรียนจบชั้นปีที่หนึ่ง เหลืออีกแค่สามปีเธอก็จะเรียนจบปริญญาตรี เธอเองยังไม่เคยคุยถึงเรื่องอนาคตระหว่างเธอกับอนาคินเลย เธอเคยถามชายหนุ่มหลังจากที่เขาเรียนจบแล้วเขาจะไปเรียนปริญญาโทที่ต่างประเทศ ส่วนเธอก็คงต้องรอให้เขาเรียนจบและกลับมาหาเธอ 

ยิ่งนับวันอนาคินก็เริ่มห่างหายออกไป จากวันเป็นสัปดาห์ จากสัปดาห์เป็นเดือน ข้อความหลายร้อยข้อความที่ถูกส่งไป ไม่มีการอ่านหรือการตอบรับใดๆ กลับมา

 

ครีม : พี่คินยุ่งมากเลยเหรอคะ ไม่ตอบข้อความครีมบ้างเลย

ครีม : พี่คิน ตอบครีมหน่อยสิคะ สักนิดก็ยังดี

ครีม : พี่คินอย่าลืมทานเข้าให้ตรงเวลานะคะ เดี๋ยวจะเป็นโรคกระเพาะ

ครีม : ครีมคิดถึงพี่คินนะคะ เป็นห่วงพี่คินมากๆ อยากได้ยินเสียง อยากเห็นหน้า

ครีม : พี่คินทำอะไรอยู่คะ สู้ๆ นะคะ ครีมเป็นกำลังใจให้