ตอนที่ 8 เคราะห์ซ้ำกรรมซัด

คริมาไม่รู้ว่าเธอพาร่างกายอันบอบช้ำของเธอมาถึงบ้านได้อย่างไร เมื่อมาถึงห้องนอนหญิงสาวก็ปิดประตู ล้มตัวนอนลงบนเตียงแคบ ร้องไห้สะอึกสะอื้นจนตัวสั่นเทาไปทั้งตัว เธอผล็อยหลับไปทั้งที่น้ำตายังไหลอาบหน้า

“วดี” สุชาดาเรียกบุตรสาวคนที่สองที่กำลังนอนกระดิกเท้าบนโซฟาในห้องรับแขกพร้อมกับมือที่ถือโทรศัพท์อยู่ตลอดเวลา

“เรียกทำไมแม่” สุชาวดีทำน้ำเสียงหงุดหงิดที่โดนก่อกวนเวลาที่เธอกำลังเล่นเกมอยู่

“ไปดูยัยครีมให้แม่ทีสิ..ไม่รู้ว่ามันเป็นอะไรหรือเปล่า มันกลับมาก็หมกตัวอยู่แต่ในห้อง งานบ้านมันยังไม่ได้ทำเลย เดี๋ยวพ่อแกก็จะกลับมาแล้วเนี่ย” สุชาดาพูดด้วยน้ำเสียงเป็นกังวล เพราะงานบ้านทุกอย่างคริมาต้องเป็นคนทำให้เสร็จก่อนที่สามีของเธอจะกลับมา และยกความดีความชอบให้กับลูกสาวทั้งสองคนของเธอที่ตัวจริงขี้เกียจตัวเป็นขน

“แม่ก็ไปดูมันเองสิ หนูเล่นเกมอยู่ ไม่ว่าง”

“แกนั่นแหละไปดู แม่ทำกับข้าวอยู่แกไม่เห็นหรือยังไง”

“เออๆ ไปดูให้ก็ได้” จากนั้นสุชาวดีก็เดินไปที่ห้องเก็บของ เธอเปิดประตูเข้าไปโดยไม่ขออนุญาตเจ้าของห้อง สุชาวดีเห็นคริมานอนหลับอยู่บนเตียง กำลังจะปลุกแต่สายตาของเธอเหลือบไปเห็นถุงบางอย่างวางอยู่บนโต๊ะ ด้วยความมือไว สุชาวดีรีบคว้าถุงมาและเปิดดูว่ามันคืออะไร

ยาบำรุงครรภ์!

 

นี่ยัยครีมท้องเหรอ…แกเสร็จฉันแน่ยัยครีม พ่อเอาแกตายแน่ๆ คิดได้ดังนั้นสุชาวดีก็ถือถุงยาเดินออกไปจากห้องด้วยกลัวว่าคริมาจะตื่นขึ้นมาเห็น

“ยัยครีมมันไม่สบายอ่ะแม่ ให้มันนอนพักไปเถอะ เดี๋ยววดีทำงานบ้านให้เอง” สุชาวดีพูดออกมาพร้อมกับยิ้มเยาะอยู่ในใจ

“ใครกันแน่ที่ไม่สบาย แกหรือเปล่า ร้อยวันพันปีไม่เคยคิดจะทำงานบ้าน..วันนี้ผีเข้าหรือยังไง จะทำแทนยัยครีมมันอ่ะ”

“โถ่แม่..ก็ยัยครีมมันไม่สบาย วดีแค่สงสารก็เลยจะช่วยทำแทนแค่นั้นเอง”

“เออๆ งั้นก็รีบไปทำให้เสร็จ อ้อ! ทำให้สะอาดด้วยล่ะ”

“รู้แล้วน่า”

 

หลังจากที่วิวัฒน์ บิดาของคริมากลับมาถึงบ้าน ชายสูงวัยถามหาลูกสาวเนื่องจากไม่เห็นหญิงสาวมาทานข้าวเย็นร่วมกัน

“แล้วนี่ยัยครีมไปไหน ทำไมไม่มากินข้าว?”

“ยัยครีมไม่สบายค่ะ พี่วัฒน์ นอนอยู่ในห้อง”

“งั้นเราก็กินกันเลย ไม่ต้องรอยัยครีมหรอก”

จากนั้นทุกคนก็รับประทานอาหารเย็นเสร็จ ผู้เป็นประมุขของบ้านเอ่ยถามขึ้นอีกครั้ง

“มีใครไปดูยัยครีมบ้างหรือเปล่าว่าป่วยเป็นอะไร?”

“วดีรู้ค่ะคุณพ่อ ว่ายัยครีมเป็นอะไร”

“แล้วสรุปยัยครีมเป็นอะไร?”

“นี่ค่ะคุณพ่อ ดูเอาเองเถอะค่ะ” พูดจบสุชาวดีก็ยื่นถุงยาที่เอามาจากห้องนอนของคริมาให้ผู้เป็นพ่อเลี้ยง ชายสูงวัยเปิดดูถึงกับตกใจ ทันใดนั้นความโกรธก็ถาโถมเข้ามาอย่างไม่หยุดยั้ง วิวัฒน์ ลุกเดินไปที่ห้องของคริมาทันที เขาผลักประตูออกไปเห็นลูกสาวนอนหลับอยู่ สามแม่ลูกก็เดินตามมา ก่อนที่สุชาดาจะเอ่ยถามขึ้น

“พี่วัฒน์มีอะไรหรือเปล่าคะ ทำไมต้องโกรธยันครีมขนาดนี้ด้วย” วิวัฒน์ไม่ตอบแต่เดินไปกระชากตัวคริมาให้ลุกขึ้น

“ตื่นเดี๋ยวนี้เลย นังลูกไม่รักดี”

“โอ้ย! พ่อ อะไรกันคะ”

“อะไรงั้นเหรอ..นี่ไง” วิวัฒน์พูดพร้อมกับโยนถุงยาใส่หน้าลูกสาว คริมาหน้าเสีย นี่มันยาบำรุงครรภ์ที่เธอพึ่งได้มาจากโรงพยาบาลนี่นา

“ฉันส่งแกไปเรียน ไม่ใช่ส่งแกไปมีผัว” วิวัฒน์ตะโกนออกมาด้วยความโกรธ

“พ่อ..ครีมขอโทษค่ะ ครีมขอโทษ ครีมผิดไปแล้ว” หญิงสาวสะอื้นไห้พูดออกมาด้วยน้ำตา

 

“ใคร? ไอ้ผู้ชายที่มันทำแกท้องมันเป็นใคร?” วิวัฒน์ถามออกมาด้วยความโมโห

“ไม่รู้ค่ะ..ครีมไม่รู้” คริมาส่ายหัวก่อนจะตอบออกไป เธอจะให้ใครรู้เรื่องนี้ไม่ได้เด็ดขาด

“นี่แกมั่วจนไม่รู้ว่าท้องกับใครเลยเหรอ?”

“ฮือ..ฮือ..พ่อจะด่าจะว่าครีมยังไงก็ได้ ครีมขอโทษที่ทำให้พ่อผิดหวัง” คริมาก้มกราบเท้าของบิดาด้วยน้ำตานองหน้า วิวัฒน์ขยับเท้าหนีก่อนจะพูดประโยคที่เหมือนฟ้าผ่าลงกลางใจของหญิงสาวออกมา

“ในเมื่อแกไม่รักดี ท้องไม่มีพ่อ ทำให้ฉันต้องอับอายขายขี้หน้า แกออกไปจากบ้านหลังนี้ซะ ต่อไปนี้ฉันจะถือว่าแกไม่ใช่ลูกของฉันอีกต่อไป แล้วแกก็ไม่ต้องมาเรียกฉันว่าพ่อ” สิ้นเสียงของวิวัฒน์ สามแม่ลูกมองหน้ากันต่างก็พากันยิ้มสะใจ ก่อนที่สุชาดาจะแสร้งพูดขึ้นมา

“พี่วัฒน์ใจเย็นๆ ก่อนนะคะ ค่อยพูดค่อยจากัน”

“พี่เย็นไม่ไหวแล้วสุ ดูลูกสาวพี่มันทำงามหน้าขนาดนี้ อุตส่าห์ส่งไปเรียนมหาลัยดีๆ พี่คงทนเห็นหน้ามันไม่ได้อีกแล้ว”

“ฮือ..พ่ออย่าไล่หนูเลยนะคะ ถ้าพ่อไล่หนู แล้วหนูจะไปอยู่ที่ไหน?” คริมาร้องไห้จนตัวสั่น เธอเกาะขาผู้เป็นบิดา ตอนนี้เธอไม่มีที่ไป เรียนก็ยังไม่จบ ไหนจะท้องอีก เธอจำเป็นต้องอยู่ที่บ้านหลังนี้ไปก่อน

“ถ้าแกจะอยู่ที่นี่แกก็ต้องเอาเด็กออก” สิ้นเสียงของบิดา คริมาเงยหน้ามองบิดาด้วยสายตาที่เจ็บปวดรวดร้าว นี่บิดาของเธอจะให้เธอทำแท้งอย่างนั้นหรือ..

“ไม่ค่ะ ครีมทำไม่ได้ ถึงยังไงเค้าก็เป็นลูกของครีม”

“แล้วแกจะปล่อยให้มันเกิดมาประจานแกกับฉันงั้นเหรอ..คนอื่นเค้าจะคิดยังไงที่ลูกสาวข้าราชการครูที่มีหน้ามีตาอย่างฉันท้องไม่มีพ่อ แกจะให้ฉันเอาหน้าไปไว้ที่ไหน?”

“ครีมขอร้องนะพ่อ..อย่าให้ครีมทำแท้งเลย ครีมทำไม่ได้ค่ะ ครีมจะเลี้ยงดูเค้าเอง พ่อไม่ต้องห่วงนะคะ ครีมจะหางานทำ”

“ถ้าแกยืนยันว่าจะเก็บไอ้มารหัวขนนี่ไว้..งั้นแกก็ไปจากที่นี่ซะ! แล้วฉันกับแกก็ตัดขาดกัน”

“พ่อ! ฮือ..ฮือ..” คริมาร้องไห้ออกมาจนน้ำตาแทบจะเป็นสายเลือด วันนี้เธอเจอเรื่องที่ต้องเสียใจถึงสองครั้ง หัวใจของเธอมันแทบจะขาดใจตายเสียตรงนี้ให้ได้ แล้วเธอจะไปอยู่ที่ไหน เธอไม่รู้จักใครเลย เพื่อนก็ไม่มี

“แกรีบเก็บเสื้อผ้าแล้วก็ออกไปจากบ้านหลังนี้ซะ..ถ้าฉันลงมาแล้วยังเห็นแกฉันจะตีแกให้ตายเลย ไม่เชื่อก็คอยดู” พูดจบวิวัฒน์ก็เดินขึ้นบันไดไปทันที ส่วนสามแม่ลูกก็หัวเราะชอบใจที่คริมาถูกไล่ออกจากบ้าน

“สมน้ำหน้าคนท้องไม่มีพ่อ” เป็นเสียงล้อเลียนของสุชาวดี

 

“เราไปกันเถอะลูก ต่อไปนี้ทุกอย่างในบ้านหลังนี้ก็จะตกเป็นของเรา” สุชาดาพูดพร้อมกับหัวเราะชอบใจออกมา จากนั้นสามแม่ลูกก็พากับเดินจากไป ปล่อยให้  คริมานั่งร้องไห้อยู่ตรงนั้นคนเดียว

คริมาปาดน้ำตาทิ้งก่อนจะลุกไปเก็บเสื้อผ้าและเอกสารส่วนตัว จบแล้ว ทุกอย่างมันจบแล้ว หญิงสาวกดดูเงินในบัญชีที่เธอแอบเก็บสะสมไว้มีอยู่หมื่นนิดๆ คงจะพอให้เธอหาที่อยู่ใหม่ได้

คริมาถือกระเป๋าเดินออกมาจากบ้านก่อนจะหันหลังกลับมามองบ้านที่เธออยู่มาตั้งแต่เกิด บ้านที่เมื่อก่อนมีแต่ความรักความอบอุ่นให้แก่เธอ แต่หลังจากที่มารดาเสียชีวิต ทุกสิ่งทุกอย่างก็หายไป ดีเหมือนกันถึงเธอไม่ไปจากบ้านนี้วันนี้ วันหน้าเธอก็ต้องไปอยู่ดี เพราะเธอทนอยู่กับสามแม่ลูกไม่ไหวจริงๆ สู้ไปตายเอาดาบหน้าดีกว่า