All Chapters of ชะตารัก จอมมารไร้บัลลังก์: Chapter 1 - Chapter 10

ดึกสงัดกลางป่ามีค่ายพักของขบวนเดินทางตั้งอยู่ เงื้อมเงาทะมึนปรากฏขึ้นขณะที่ผู้คนในค่ายพักต่างหลับใหล แม้ทหารเฝ้ายามยังทำหน้าที่อย่างขยันขันแข็งหากผู้มาเยือนก็สามารถเล็ดลอดผ่านเข้าไปได้ด้วยพลังที่เหนือธรรมชาติภายในกระโจมใหญ่กลางค่ายกลุ่มควันดำคลุ้งก่อนจะค่อยรวมเป็นรูปร่างสูงใหญ่สง่าผ่าเผยทว่าเต็มไปด้วยกระไอแห่งอันตราย กระทั่งเรือนกายชัดเจน ใบหน้าคมคายงดงามราวหยกล้ำค่า ลำคอแกร่ง บ่าหนากว้าง แผงอกแน่น ช่วงเอวรับกับสะโพกและท่อนยาวแข็งแรง แม้อยู่ในชุดดำสนิทก็ไม่อาจกำบังความลำเลิศเหนือผู้ใด หน้าคมคายนิ่งเรียบเฉยหากกลับเต็มไปด้วยรัศมีแห่งความน่ากลัว“อายุยังน้อย แต่ก็นับว่ามีพลังเซียนสูงทั้งที่ถือศีลบำเพ็ญด้วยตนเอง เกิดมาเพื่อที่จะบรรลุเซียนโดยแท้ ข้าตามหาคนเช่นเจ้ามานานแล้ว โชคดีนักที่ได้พบ”คำเอ่ยนั้นไม่ได้ชื่นชมแต่อย่างใด ด้วยมุมปากบนริมฝีปากได้รูปขยับขึ้นหยัน“น่าเสียดายนัก ที่เป็นถึงองค์ชายแต่กลับไม่ต่อสู้แย่งชิง ไม่หวังต่อบังลังก์มังกร แต่จะว่าไปได้เป็นเทพเซียนมีชีวิตนิรันดร์ย่อมดีกว่าขึ้นครองแคว้นรับภาระมากมาย นับว่าเจ้าเลือกได้ฉลาด”บุตรของเจ้าแคว้นผู้นี้ฝักใฝ่บำเพ็ญเพียรตั้งแต่อายุ

เดินทางมาถึงเชิงเขาชิงซานขบวนขององค์ชายจ้าวชุนเทียนก็พักตั้งค่าย รั้งรอเดินทางในเช้าวันใหม่ หัวหน้าองครักษ์เหลียงก็จำต้องทำตามรับสั่งคือพยายามหาหญิงงามที่พร้อมเดินทางเข้าป่าเพื่อทำหน้าที่ปรนเปรอองค์ชายในช่วงสองวันที่เดินทางมาแทบไม่มีเมืองใหญ่เป็นเพียงหมู่บ้านชาวป่าอยู่อาศัยกันไม่กี่หลัง จำต้องส่งทหารเข้าไปในหมู่บ้านเสาะหาสาวงามที่ยินดีขายตัวรับเงิน หากก็ไม่อาจหาสาวงามให้องค์ชายได้ ทั้งบางครั้งยังถูกขับไล่อย่างน่าอับอาย และหัวหน้าองครักษ์เหลียงก็รับรู้ได้ถึงความไม่พอใจที่มากขึ้นเรื่อยๆ ของนายตน จึงต้องให้ทหารบากหน้าเข้าหมู่บ้านใกล้เชิงเขาเพื่อหาซื้อหญิงสาวเช่นเคยการหาซื้อสาวงามในหมู่บ้านเล็กทั้งยากและน่าอับอาย บรรดาทหารต่างก็ถูกก่นด่าบ้าง ไล่ตะเพิดบ้าง จนต้องถอยร่นไม่เป็นกระบวนจำต้องส่ายหน้าเพราะต้องกลับค่ายพักมือเปล่าเช่นเคย ยังดีที่พวกเขาไม่ได้อยู่ในชุดทหาร เหมือนเป็นขบวนพ่อค้าหรือคนเดินทางทั่วไปเสียมากกว่า กระนั้นก็นับว่าทำลายเกียรติของทหารแคว้นจ้าวไม่น้อย“พวกท่านต้องการซื้อผู้หญิงใช่หรือไม่”เสียงหนึ่งดังขึ้น ทหารสี่นายที่กำลังเดินออกจากหมู่บ้านหันกลับไปก็เห็นคนกลุ่มหนึ่งเดินตรง

‘อยากได้งานหรือ’หนุ่มน้อยเงยหน้าขึ้นมองผู้ถาม แล้วรีบจับขาอีกฝ่ายพลางบอกอย่างกะตือรือร้น ไม่สนใจร่างกายตนที่เพิ่งถูกร้านขายบะหมี่ไล่ออกมาและผลักล้มลงริมถนนหน้าร้านหลังเข้าไปขอทำงานแต่เสื้อผ้าสกปรกจนลูกค้ารังเกียจ ทำให้เจ้าของร้านไม่ยอมรับทั้งยังขับไสออกมาด้วยความรุนแรงว่าได้รับบาดเจ็บหรือไม่‘ขอรับ ข้าอยากได้งานทำ’ผู้ชายที่เขาคุยด้วยยิ้มมุมปาก‘ข้าจะช่วยเจ้าหาเอง’ร่างผอมเกร็นสูงโย่งรีบลุกขึ้นด้วยความยินดี แล้วอีกฝ่ายก็บอกให้เดินตามไป กระทั่งถึงสถานที่หนึ่งที่ค่อนข้างใหญ่โต แต่ตนถูกพาเข้าไปด้านหลังและยืนรอด้านนอก ครู่หนึ่งก็มีหญิงงามที่ดูมีอายุออกมากับชายผู้นั้น ทั้งสองพูดคุยกระซิบกระซาบกันก่อนหญิงนางนั้นจะก้าวมาดูเขาใกล้ๆ ด้วยสายตาพินิจแล้วใช้ผ้าปิดจมูกพลางเอ่ยถาม‘อายุเท่าไร’‘สิบสามขอรับ’‘ชื่อแซ่อะไร เป็นลูกบ้านไหน’‘ข้าชื่อ เยี่ยนเฉิน อยู่บนภูเขาในป่า ท่านแม่ข้าป่วยต้องใช้เงินซื้อยา ข้าต้องหางานทำ’เขาทำงานหาเงินเลี้ยงดูมารดามาตั้งแต่อายุสิบขวบ ไม่ว่างานใดก็ยอมทำทั้งหมด แต่เพราะต้องดูแลมารดาด้วยทำให้ไม่อาจเป็นบ่าวหรือคนงานของที่ใดได้ถาวร เมื่อกลับไปร้านเดิมก็จะถูกไล่ออกบางครั้ง

หลังจากอิ่มแล้วเสี่ยวเม่ยก็นั่งนิ่งอยู่นานจนเผลอหลับไป ร่างน้อยนอนบนพื้นใกล้โต๊ะเตี้ยที่วางอาหารร่างสูงโปร่งกลับเข้ามาด้านในเห็นคนตัวเล็กนอนฟุบที่พื้นคิ้วเข้มก็ขมวดก่อนจะเดินเข้าไปดูใกล้ๆ“หลับหรือ”เมื่อแน่ใจแล้วก็ถอนหายใจ“กินอิ่มนอนหลับทั้งที่คราบน้ำตาเปื้อนแก้ม หน้าตาเนื้อตัวมอมแมม นี่แหละนะเด็ก”เอ่ยเบาๆ แล้วก็ออกไปเรียกให้ทหารมาเก็บโต๊ะ แต่กลับคิดว่าการเคลื่อนไหวของทหารใกล้ๆ อาจทำให้เด็กสาวตื่นจึงน่าจะพาไปนอนที่อื่น ไม่ใช่ห่วงแต่เขาไม่อยากเห็นเจ้าตัวนั่งเกร็งน้ำตาคลอเพราะกลัวเขาอีกคิดแล้วเยี่ยนเฉินก็จำต้องอุ้มร่างเล็กขึ้นมองหาที่ที่จะให้อีกฝ่ายนอนได้ หากก็ไม่มี จึงจำใจพาเดินไปยังส่วนที่มีเตียงนอนด้านในแล้ววางแม่หนูเจ้าน้ำตาลง ก่อนจะถอยไปยืนกอดอกมองด้วยความขัดใจ“เตียงข้าที่เคยต้อนรับสาวงามอยู่เป็นนิตย์ คืนนี้กลับกลายเป็นเด็กน้อยไม่ประสาครอบครอง”ผู้เอ่ยไม่คิดอยู่ใกล้ร่างเล็ก จำต้องยกเตียงนี้ให้นางไป“เฮ้อ...น่าเสียดาย ผู้จากไปคือพี่สาวเจ้า ผู้ยังมีชีวิตอยู่เป็นเจ้าที่ไม่อาจใช้งานได้ หากพี่สาวเจ้ายังอยู่ข้าย่อมเกลี้ยกล่อมนางให้ติดตามไปด้วยได้”เยียนเฉินเอ่ยแล้วก็หันหลังเดินออกไ

อาหารค่อยๆ ลำเลียงมาวางบนโต๊ะตรงหน้าขณะที่เยี่ยนเฉินมองอย่างเอื่อยเฉื่อยหากก็รู้สึกว่ามีอาหารจานหนึ่งเป็นอาหารพื้นๆ ต่างจากจานอื่นที่ปรุงแต่งอย่างน่ากินสวยงามเช่นชาววัง แม้ไม่เรื่องมากเพราะตนก็ชินกับการกินอาหารพื้นบ้านแต่ก็นึกแปลกใจ“จานนี้เป็นฝีมือเสี่ยวเม่ยพ่ะย่ะค่ะ นางขออนุญาตกระหม่อมจัดเตรียมอาหารให้ฝ่าบาท ให้ลองชิมเพื่อพิสูจน์ว่านางสามารถดูแลเรื่องนี้ได้ดีหากติดตามฝ่าบาทพ่ะย่ะค่ะ”ได้รับการเฉลยจากหัวหน้าองครักษ์ที่ดูแลควบคุมตรวจสอบอาหารให้ปลอดภัยทุกมื้อด้วยตนเองแล้วเยี่ยนเฉินก็เอ่ยย้ำ“เสี่ยวเม่ย”“พ่ะย่ะค่ะ”เพราะไม่เคยคิดให้อีกฝ่ายติดตาม เขาจึงไม่เคยสนใจชื่อแซ่เด็กสาว เพิ่งรู้จากหัวหน้าองครักษ์ว่านางชื่อนี้ กระนั้นเยี่ยนเฉินก็เพียงพยักหน้ารับรู้เล็กน้อยก่อนบอก“บอกให้นางเข้ามา”สั่งแล้วก็โบกมือให้หัวหน้าองครักษ์ที่รับคำสั่งออกไป ไม่นานเจ้าของร่างเล็กก็ก้าวเข้ามาด้วยท่าทางกระมิดกระเมี้ยน“ที่อยู่ๆ ก็หายเงียบไปเพราะอย่างนี้สินะ”เสี่ยวเม่ยพยักหน้าแล้วเหลือบมองคนตัวโตหวั่นใจว่าตนจะโดนดุหรือไม่“นั่งลงสิ กินด้วยกันนี่แหละ”“แต่ท่านอาที่อยู่ข้างนอกบอกให้รอ บอกว่าไม่ควรร่วมโต๊ะกับพี่