หน้าหลัก / แฟนตาซี / ชะตารัก จอมมารไร้บัลลังก์ / 2.หากอยากแก้แค้นก็ไปกับข้า (1)

แชร์

2.หากอยากแก้แค้นก็ไปกับข้า (1)

ผู้เขียน: rasita_suin

ปรับปรุงล่าสุด: 2025-02-23 13:39:33

เขาได้ยินเสียงคนร้องไห้...

ขณะกำลังเดินพลังภายในหลอมรวมปราณเซียนฝึกวิชาใหม่ที่ตนลองริเริ่มในการใช้สองพลังผสานให้มีประสิทธิสูงสุดอยู่นั้น ประสาทสัมผัสของเขาก็เปิดรับรอบทิศ และได้ยินในระยะห่างไกลราวหูทิพย์ เป็นครั้งแรกที่รับรู้ได้เช่นนี้ ทำให้จ้าวชุนเทียนตัวปลอมลืมตาขึ้น ลุกจากเตียงที่นั่งขัดสมาธิก้าวเพียงสองก้าวร่างสูงโปร่งก็กลายเป็นกลุ่มควันหายวับไป

อึดใจต่อมาร่างของชุนเทียนก็ปรากฏกลางป่าใกล้กับผู้ที่นั่งร้องไห้ข้างร่างซึ่งนอนนิ่งร่างหนึ่ง

“พี่ลู่ฟาง ท่านตื่นสิ ตื่นได้แล้ว ข้ากลัว”

เด็กสาวพยายามเขย่าร่างแน่นิ่งเบาๆ เอ่ยพลางสะอึกสะอื้นไปด้วย

เพียงมองก็รู้ว่าคนที่นอนเฉยนั้นจากไปแล้ว ชุนเทียนตัวปลอมถอนหายใจยาวแล้วหันหลังกลับ ในชีวิตตนนั้นไม่เคยยื่นมือเข้าไปช่วยเหลือผู้ใดด้วยต้องยืนหยัดให้ได้ตั้งแต่อายุยังน้อย ทว่าเสียงเล็กทำให้ต้องหยุดชะงัก

“เราต้องรีบหนีพวกคนที่ซื้อเรามานะพี่ลู่ฟาง”

ซื้ออย่างนั้นหรือ? อย่าบอกนะว่า...

ผู้ปลอมเป็นชุนเทียนหันขวับกลับทั้งยังก้าวเข้าไปหาร่างเล็ก เสียงเหยียบหญ้าและกิ่งไม้ใบไม้บนพื้นทำให้เด็กสาวรู้ตัว เงยหน้ามองเขาด้วยท่าทางหวาดผวา

“พี่ลู่ฟางตื่นเร็ว”

“พี่เจ้าไม่ตื่นขึ้นมาแล้วล่ะ”

เขาเอ่ยเสียงเรียบพร้อมกับนั่งลงตรงหน้าอีกฝ่าย โดยมีร่างแน่นิ่งอยู่ตรงกลาง เหลือบตามองก็เห็นว่าหน้าผากเต็มไปด้วยเลือดแดงฉาน

“เห็นเลือดนี่ไหม นางไม่มีชีวิตอยู่แล้ว”

“ไม่จริง พี่ข้าแค่หลับไปเท่านั้น”

สวีเสี่ยวเม่ยเถียงพร้อมน้ำตาไหลพราก นี่คือสิ่งที่นางกลัวจับใจ นางเห็นเลือดก็ยิ่งพยายามเรียกพี่สาว คิดว่าอีกฝ่ายต้องได้สติหากได้ยินเสียงนาง แต่พี่กลับเอาแต่นอนเฉยไม่ไหวติง และเด็กสาวไม่อาจยอมรับกับสิ่งที่เกิดขึ้นได้

“เจ้านั่งเรียกนางจนเช้า นางก็ไม่ฟื้น หรือนั่งต่ออีกสามสี่วันนางก็จะมีกลิ่น และสัตว์ป่าก็จะตามกลิ่นมากัดกินนาง รวมทั้งเจ้าด้วย เพราะเจ้าเองก็คงไม่อาจอยู่รอดได้เกินสองวัน หากยังอยู่ตรงนี้”

ยิ่งฟังผู้พูดเสี่ยวเม่ยยิ่งสะอื้นหนักน้ำตาไหลพราก

“ฮือ...พี่ลู่ฟาง ข้ากลัว ฮือออ”

“หากกลัว เจ้าก็ต้องปล่อยนางไว้ที่นี่”

เด็กสาวส่ายหน้าก้มลงกอดร่างพี่สาวตนและร้องไห้ไม่หยุด

ผู้เห็นถอนหายใจระอา ในโลกนี้ผู้ที่ทำให้เขาใจอ่อนได้ด้วยน้ำตาเพียงผู้เดียวคือมารดา และนางจากไปหลายพันปีแล้ว

“เห็นที เจ้าคงอยากตายตามพี่ของเจ้า งั้นข้าไม่กวนเจ้าแล้ว”

เขาเอ่ยอย่างเย็นชา ตั้งใจจะลุกขึ้นยืนแต่กลับนึกบางอย่างขึ้นมาได้

“เจ้าไม่อยากแก้แค้นให้พี่เจ้าหรือ”

ดวงหน้าเล็กเงยขึ้น ดูไปแล้วน่าจะอายุราวไม่เกินสองสิบปี พี่สาวของนางเองก็น่าจะประมาณสิบหกสิบเจ็ด ชายหนุ่มขบกรามเข้าหากัน เขาให้คนพวกนั้นไปหาหญิงที่เต็มใจติดตามไปปรนเปรอเขา แต่พวกมันกลับบังคับฝืนใจผู้หญิงมา ช่างน่าละอายนัก

แม้ฆ่าคนได้อย่างไม่รู้สึกผิด ทว่าเรื่องหนึ่งที่เขาจะไม่ทำเด็ดขาดคือบังคับฝืนใจคนมาบำเรอกาม และเมื่อได้รู้ว่าทหารพวกนั้นทำเรื่องน่าละอายเช่นนี้เขาย่อมไม่คิดปล่อยเอาไว้

“แก้แค้นหรือ”

“ใช่ หากไปกับข้า ข้าจะช่วยเจ้าแก้แค้นให้พี่สาวเจ้า เจ้าจำหน้าคนที่บังคับซื้อพวกเจ้ามาได้หรือไม่”

เด็กสาวพยักหน้าขึ้นลง นัยน์ตาจากดวงตาคู่กลมโตราวกวางน้อยดูหวาดหวั่น ก่อนก้มลงมองพี่สาวตนอย่างอาลัยอาวรณ์ ยิ่งเห็นชายหนุ่มก็ยิ่งกำมือแน่นนึกอยากทำลายทหารเลวทรามพวกนั้นให้แหลกคามือทั้งหมดเสียเดี๋ยวนี้

“ข้าจะช่วยเจ้าฝังนาง ให้นางได้ไปยังดินแดนนิรันดร์ที่สงบสุข”

เขาเอ่ยเสียงเรียบ คิดว่าทำเช่นนี้แล้วแม่หนูน้อยอาจยอมแยกจากพี่สาวของนาง

“เจ้าจะได้วางใจ ว่านางจะไม่ถูกสัตว์กัดแทะ”

พูดไปแล้วอีกฝ่ายก็แบะปากร้องอีกครั้ง แต่ทว่าเขาพูดขึ้นเสียงเข้ม

“หากไม่ต้องการให้พี่เจ้าห่วงกังวลก็ควรหยุดร้องเสีย”

เด็กสาวพยายามขบริมฝีปากกลั้นเสียงตัวเองหากยังสะอึกสะอื้นอยู่บ้าง

จ้าวชุนเทียนตัวปลอมลุกขึ้นยืนแล้วยื่นมือไปหาอีกฝ่าย

“เจ้ามายืนข้างข้า”

ร่างเล็กลุกขึ้นช้าๆ ดูไม่มั่นใจนัก แต่ก็ยอมเดินมาพร้อมยื่นมือมาจับมือเขา

“หลับตาเสีย”

“ท่านจะทำอะไร”

“หากอยากให้พี่เจ้าจากไปอย่างสงบ ก็ไม่ต้องซักถามให้มากความ”

เสี่ยวเม่ยกลัวผู้ชายตัวโตคนนี้ไม่น้อย ทว่านางไม่มีทางเลือก อีกอย่างเขาบอกว่าจะช่วยฝังพี่สาวให้ ลำพังนางเองไม่มีทางทำได้ อย่างไรก็ต้องพึ่งพาอีกฝ่ายนางจึงยอมหลับตาลงทั้งที่หวาดหวั่นจนมือสั่นตัวสั่น

ชายหนุ่มใช้พลังของตนจัดการกับศพของพี่สาวแม่หนูน้อย เพียงไม่กี่อึดใจร่างบอบบางก็นอนในหลุมและกลบดินฟังเรียบร้อย

“ลืมตาได้”

เมื่อลืมตาก็ขึ้นมาและไม่พบพี่สาวตนแล้ว ทว่ามีเนินดินปกปิดบริเวณที่พี่สาวตนเคยนอน เสี่ยวเม่ยก็หันมองผู้ชายตัวสูง ทว่าสายตาที่มองมาย้ำว่า ‘ห้ามถาม’ นางก็หุบปากฉับแล้วปล่อยมือเขาเข้าไปคุกเข่าลงข้างหลุมศพพร้อมน้ำตารินไหล มือน้อยจับดินด้านบนลูบไปมาอย่างเศร้าเสียใจ

“พี่ลู่ฟาง ข้าคิดถึงท่าน อยากอยู่กับท่าน แต่ท่านจากไปไกล ไปอยู่กับท่านพ่อท่านแม่แล้วทิ้งข้าไว้ที่นี่คนเดียว ข้าไม่โทษท่าน ข้ารู้ว่าท่านพยายามปกป้องข้า”

เด็กสาวรู้ว่าพี่สาวได้รับบาดเจ็บหนักเพราะไม่ต้องการให้ร่างกายส่วนใดของนางต้องถูกหินหรือต้นไม้ในตอนที่ตกลงมา พวกนางร่วงลงมาไม่สูงนัก แต่กลิ้งลงเนินเขามาค่อนข้างไกล นางรู้สึกได้ว่าร่างพี่สาวกระแทกทั้งหินแล้วต้นไม้หลายครั้ง

“ขอบคุณท่านที่เลี้ยงดูข้าแทนท่านพ่อท่านแม่จนโต”

นางคำนับลงข้างกองดิน ขณะที่กลั้นสะอื้นจนตัวสั่น

“ข้าสัญญา ข้าจะแก้แค้นให้ท่าน”

เอ่ยแล้วก็ลุกขึ้นยืนสูดน้ำมูกพลางปาดคราบน้ำตาบนแก้มตนลวกๆ ให้หมดไป พยายามข่มใจตัวเองให้ไม่กลัวแม้ในใจไม่ได้เข้มแข็งแต่อย่างใด

“เรียบร้อยแล้วเราก็ไปกันได้แล้ว”

ผู้อยู่ด้านหลังเอ่ยขึ้นเสียงเรียบ เสี่ยวเม่ยมองหลุมศพที่สาวเป็นครั้งสุดท้ายก่อนหันหลังให้แล้วเงยขึ้นมองผู้ที่สูงกว่าตนมากเพราะอีกฝ่ายวางมือลงบนศีรษะของนางพร้อมบอก

“หลับตา”

เสี่ยวเม่ยทำตามโดยง่าย ไม่รู้ว่าตนต้องเผชิญกับสิ่งใด แต่ในเมื่อตัดสินใจแล้วว่าจะแก้แค้นให้พี่สาว ไม่ว่าจะต้องพบเจอสิ่งใดนางก็พร้อมเดินหน้า

‘พี่ลู่ฟาง ข้าไม่รู้ว่าจะเกิดสิ่งใดขึ้นต่อจากนี้ ไม่รู้ว่าชายผู้น่ากลัวนี้จะเชื่อถือได้หรือไม่ แต่ท่านทำทุกอย่างเพื่อปกป้องข้า ข้าอยากแก้แค้นให้ท่าน’

นางคิดขณะที่รู้สึกราวตนกำลังล่องลอย ทว่าไม่กล้าแม้แต่จะลืมตาขึ้น

=====

เด็กสาวยอมรับความช่วยเหลือจากคนที่น่ากลัวซะแล้ว ^^"

บทที่แล้ว บทต่อไป

ชะตารัก จอมมารไร้บัลลังก์ 7.แม้ไม่ยิ่งใหญ่ค้ำฟ้า ก็ไม่ต้องการอยู่ภายใต้ผู้ใด (2)
“ลาก่อนพี่ชาย”นางไม่ได้กรีดร้องหรือตะโกนเพราะไร้แรงแม้แต่จะส่งเสียง หากก็พึมพำออกไปขณะที่รู้สึกว่าตนตกลงไปด้านล้างเพียงชั่วอึดใจก็หยุดชะงัก กายนางถูกโอบอุ้มเหาะเหินพาไต่ขึ้นไปตามหน้าผายังชะง่อนหินซึ่งสามารถวางเท้าเหยียบได้ด้วยความรวดเร็ว เสี่ยวเม่ยอึ้งตะลึงกับสิ่งที่เกิดขึ้นจนตัวแข็ง ใช้เวลาพักหนึ่งร่างสูงโปร่งก็พานางกระโจนขึ้นมายืนบนจุดสูงสุดของหน้าผาร่างเล็กถูกปล่อยลงแล้วแต่ยังยืนนิ่งไม่ขยับ ทว่าดวงตาคู่เรียวงามมองมายังเขาด้วยสายตาประหลาดใจ“อยู่กับข้า ต้องไม่พูดมาก ไม่ถามมาก จำได้หรือไม่”ดวงหน้าเล็กพยักขึ้นลงช้าๆ เยี่ยนเฉินก็ถอนหายใจ สุดท้ายแล้วตนก็ช่วยนางอีกจนได้ แม้เจ้าตัวจะไม่ได้ตะโกนหากเขาก็ได้ยินเพราะบริเวณนี้ค่อนข้างก้อง ยังดีที่ไหวตัวทันเสี่ยวเม่ยจึงไม่ตกถึงพื้นเสียก่อนแม้ชายหนุ่มสามารถใช้วรยุทธ์ไต่ขึ้นมาได้แต่แรก ทว่าต้องการวัดใจกับเด็กสาวด้วยว่าเจ้าตัวจะถอดใจหรือไม่ และก็ได้เห็นชัดกับตาว่านางใจสู้แม้ร่างกายไม่เอื้ออำนวยก็ตาม มาคิดดูแล้วจิตใจที่แข็งแกร่งและไม่กลัวตายของอีกฝ่ายก็น่าสนใจไม่น้อย อีกอย่างนางอายุยังน้อย ไม่ยากที่เขาจะค่อยๆ สอนให้นางฝึกฝนวิชาอย่างไรนางก็โดด
ชะตารัก จอมมารไร้บัลลังก์ 7.แม้ไม่ยิ่งใหญ่ค้ำฟ้า ก็ไม่ต้องการอยู่ภายใต้ผู้ใด (1)
“หนาว”เสียงเล็กแผ่วเบาหากเยี่ยนเฉินก็ได้ยิน หันไปก็เห็นว่าเด็กสาวหลับไปแล้ว แต่นอนกอดตัวเองละเมอออกมา ในป่าเย็นเกินกว่าผู้ที่ไม่แข็งแรงจะนอนโดยไร้ผ้าห่มได้ แม้มีกองไฟอยู่แต่ก็ไม่สามารถให้ความอบอุ่นได้ดีนักถึงจะคิดอยู่ตลอดเวลาว่าเสี่ยวเม่ยคือภาระที่ตนไม่ต้องการ ทว่าเยี่ยนเฉินก็ไม่อาจปล่อยอีกฝ่ายไปตามยถากรรมได้ ราวได้ยื่นมือข้างหนึ่งไปในกับดักของใยแมงมุมหนาที่พัวพันยุ่งเหยิงยากจะแกะออกโดยง่ายร่างสูงโปร่งลุกขึ้นพร้อมปลดเสื้อคลุมตัวนอกของตนเอาไปคลุมให้ร่างเล็กแล้วกลับมานั่งใกล้กองไฟเช่นเดิม มองเข้าไปในกองไฟที่ตนสุมใหม่ให้ลุกโชนยิ่งขึ้นเผื่อแผ่ไอร้อนไปถึงเสี่ยวเม่ยที่นอนห่างออกไป ต้องการให้นางพักผ่อนให้มากเพราะนับจากนี้การเดินทางไปสำนักชิงเฉิงนั้นไม่ง่ายอีกแล้วเยี่ยนเฉินไม่ได้อยากเป็นเซียน แต่ต้องการพลังปราณเซียนเพื่อก้าวขึ้นไปยังจุดที่ผู้ใดก็ไม่อาจเหยียบย่ำได้‘บิดาของเจ้าคือจอมมารผู้ยิ่งใหญ่’นี่คือสิ่งที่มารดาเขียนเอาไว้ บิดาของเขาต้องการครอบครองหกพิภพ เป็นใหญ่เหนือดินแดนทั้งปวง ต้องการให้ดินแดนปีศาจหลุดพ้นจากการอยู่ภายใต้การปกครองของสวรรค์ ในเมื่อบิดาเขาก็มีพลังยิ่งใหญ่ไม่ต่างจากจั
ชะตารัก จอมมารไร้บัลลังก์ 6.ชีวิตที่ไม่เหลือใคร ตายเสียดีกว่า (2)
เปลือกตาบางค่อยๆ ขยับปรือ กลิ่นเนื้อบางอย่างย่างลอยเข้าจมูกทำให้ต้องรีบลืมตา“บนสวรรค์มีปลาย่างหรือ”“นรกต่างหาก”เสียงเข้มดุ ทว่าราบเรียบดังไม่ห่างตัวนักทำให้นางหันไปมอง แม้จะจำเสียงได้ทว่าเห็นใบหน้าคมเข้มก็ยิ่งมั่นใจ ริมฝีปากเล็กระบายยิ้มกว้าง“พี่ชาย ท่านกลับมาแล้ว”ร่างเล็กพยายามลุกขึ้นไปใกล้เจ้าของร่างสูงโปร่ง ทว่าใบหน้าดุดันกับน้ำเสียงเข้มของเขาทำเอาเท้าเล็กชะงัก“เจ้าเป็นสตรีคนแรกที่ทำให้ข้าอยากฆ่าให้ตายคามือนัก”หันมองนางด้วยสายตาที่ไม่ต่างจากคำพูดแล้วก็หันกลับไปมองสิ่งที่เขากำลังย่างอยู่รอยยิ้มกว้างของเสี่ยวเม่ยค่อยๆ ลดลงเมื่อคิดว่าตนคงถูกพี่ชายโกรธจนเกลียดไปแล้ว ทว่ากลิ่นของเนื้อปลาย่างก็หอมเชิญชวนจนท้องร้องประท้วง นางยืนมองปลาสองตัวที่ชายหนุ่มย่างโดยไม่ละสายตาหากก็ไม่กล้าเอ่ยขอ นานครู่หนึ่งเขาก็ยื่นปลาที่เสียบไม้หนึ่งตัวมาทางนาง“เอาไปสิ หิวแล้วไม่ใช่หรือ”เสี่ยวเม่ยกลืนน้ำลาย ก่อนจะขยับเข้าไปใกล้แล้วรับปลามาอย่างไม่ปฏิเสธ เวลานี้มืดแล้วไม่แปลกที่นางจะหิวจัด ด้วยไม่มีสิ่งใดตกถึงท้องมาตั้งแต่เช้าร่างเล็กนั่งลงใกล้ๆ กองไฟไม่ห่างจากร่างสูงโปร่งนัก เมื่อเห็นว่าเขาเริ่มกินปลาข
ชะตารัก จอมมารไร้บัลลังก์ 6.ชีวิตที่ไม่เหลือใคร ตายเสียดีกว่า (1)
“ข้านึกว่าเจ้าฉลาดเสียอีก”เยี่ยนเฉินถอนหายใจแล้วยืดตัวขึ้น เดินเข้าลึกไปในกระโจมขยับมือไพล่หลังพร้อมเอ่ย“เจ้าไปเสีย ถ้ายังอยากมีชีวิตอยู่”การฆ่าผู้ที่เป็นศัตรูของตนไม่ยากเช่นการลงมือกับเด็กไม่มีทางสู้ แม้เขาจะใจเหี้ยมโหดเพียงใดก็ไม่เคยฆ่าเด็กและสตรีไร้ทางสู้ ยกเว้นสตรีผู้นั้นจะร้ายกาจอย่างไม่น่าให้อภัย ทว่าในชีวิตของเยี่ยนเฉินบรรดาสตรีเมื่อได้เห็นโฉมหน้าเขาก็ไม่มีผู้ใดคิดยืนอยู่ฝั่งตรงข้ามกับเขาแม้แต่คนเดียว ทุกคนต่างต้องการอยู่เคียงข้างกายเขา ครอบครองเขา บางครั้งก็ตบตีทะเลาะกันอย่างน่ารำคาญ เขาจึงเริ่มอาศัยปลอมแปลงเป็นผู้อื่นเพื่อเข้าฝึกยุทธ์หรือใช้ชีวิต เพราะต้องการเลี่ยงสตรีหลงใหลอย่างเกินเหตุ หากต้องการความสำราญเขาก็สามารถหาได้ด้วยใบหน้าปลอม“ข้าไม่ไป”หลังจากเงียบไปนานเสียงเล็กเครือก็ดังขึ้น“เหตุใดจึงพูดเข้าใจยากนัก ข้าให้โอกาสเจ้ารอดชีวิตไม่รู้หรือไง”เยี่ยนเฉินหันกลับมาตวาดเสียงเข้มทำเอาร่างเล็กสะดุ้งตกใจ ทว่าเจ้าตัวกลับก้มหน้างุดลงไม่ยอมขยับหนีไปไหน“เอาเถิด คืนนี้ดึกเกินกว่าเจ้าจะเดินทางลงเขา เราเพิ่งมาไม่ไกลนัก พรุ่งนี้เจ้าเดินกลับตามรอยของรถม้าก็แล้วกัน จะได้ไม่หลง ตอนน
ชะตารัก จอมมารไร้บัลลังก์ 5.ความลับที่ผู้รู้ไม่อาจมีชีวิตรอด (2)
“มันคือมารร้ายที่สังหารองค์ชายชุนเทียน ฆ่ามันเสีย”ชื่อซิ่นยกมือชี้ผู้ที่กำลังย่างสามขุมมาหาตนอย่างเชื่องช้า“พวกเจ้าก็เห็นว่าเวลานี้องค์ชายไม่เหมือนเดิมแม้แต่น้อย นั่นเพราะมันผู้นี้ไม่ใช่พระองค์ จะชักช้าอยู่ไย เราต้องแก้แค้นให้องค์ชายเดี๋ยวนี้”พร้อมกับพูดก็พยายามลุกขึ้น ทว่าไม่อาจทำได้ สุดท้ายเหล่าทหารที่ต่างก็ลอบมองกันจึงตัดสินใจช่วยหัวหน้าตน เพราะลำบากมาด้วยกันในฐานะองครักษ์และอีกฝ่ายเป็นผู้ที่จริงจังต่อหน้าที่ ทั้งยังดูแลองค์ชายรองมาเนิ่นนาน รักและเทิดทูนยิ่งกว่าผู้ใด ที่สำคัญความเปลี่ยนแปลงจากหน้ามือเป็นหลังมือขององค์ชายรองในช่วงสามเดือนมานี้ก็ชัดแจ้งต่อบรรดาองครักษ์ทุกนายเยี่ยนเฉินมองเหล่าทหารที่ต่างก็ยกดาบขึ้นและค่อยๆ ขยับล้อมเข้ามาพลางยิ้มมุมปาก“ในเมื่อเจ้าและคนของเจ้าเลือกเช่นนี้ ก็อย่าหาว่าข้าใจร้ายก็แล้วกัน”เขาเอ่ยเสียงเหี้ยมก่อนจะตะโกนเสียงดัง“เข้ามาเลย เจ้าพวกทหารหน้าโง่ทั้งหลาย”ทหารหลายนายพุ่งเข้าหาร่างสูงโปร่งตามคำท้า ด้วยต่างก็มั่นใจแล้วว่าคนผู้นี้ไม่ใช่นายของตน ขณะที่มีคนช่วยพยุงเหลียงชื่อซิ่นจนลุกขึ้นมาได้ แต่เขาไม่ได้อยู่นิ่ง ยังหาดาบเข้าฟาดฟันร่วมกับบรรดาลูกน
ชะตารัก จอมมารไร้บัลลังก์ 5.ความลับที่ผู้รู้ไม่อาจมีชีวิตรอด (1)
“เจ้าเป็นใคร”ดวงตาคู่คมเข้มเหลือบมองผู้พูด อีกฝ่ายเป็นเหมือนเงาทะมึนอยู่ตรงหน้าด้วยเยี่ยนเฉินไม่ได้จุดตะเกียง ไม่ต้องการให้ผู้ใดรู้ว่าตนยังไม่นอน ทว่าเพียงเสียงที่ได้ยินก็รู้ว่าเป็นผู้ใด“เหตุใดจึงปลอมแปลงเป็นองค์ชายของข้า”“หึ รู้แล้วสินะ”เยี่ยนเฉินเอ่ยเสียงเรียบอย่างไม่มีความหวั่นเกรง ทั้งยังราวกับหยันด้วยซ้ำ“ข้าสงสัยมานานแล้ว นับวันก็ยิ่งมั่นใจว่าเจ้าไม่ใช่องค์ชาย”หัวหน้าองครักษ์เหลียงเข่นเสียงหากก็ไม่ดังนัก ตนผ่านทหารยามด้านหน้าได้ไม่ยากเมื่อบอกว่ามีเรื่องด่วนต้องรีบทูลองค์ชาย หากก็ไม่อยากเสียงดังจนด้านนอกได้ยิน“สมกับเป็นหัวหน้าองครักษ์”แม้จะเอ่ยชม ทว่าแววตาคมเข้มเต็มไปด้วยความระมัดระวัง ไม่ละสายตาจากปลายดาบอีกฝ่ายแม้เพียงชั่วแวบ“องค์ชายของข้าอยู่ที่ใด”คำถามนี้ทำให้เยี่ยนเฉินยิ้มมุมปากเล็กน้อย“เจ้าคิดดูสิ คาดเดาเก่งไม่ใช่หรือ”เหลียงชื่อซิ่นขบกรามแน่น จากน้ำเสียงมั่นอกมั่นใจกับแววตากระหยิ่มของอีกฝ่ายเขาก็พอเดาออกไม่อาจมีคนสองคนในเวลาเดียวกันได้ เมื่อมีตัวปลอม ตัวจริงย่อมไม่มี“เจ้าสังหารองค์ชาย”“นับว่าฉลาดทีเดียว”“บังอาจนัก ข้าไม่มีทางปล่อยเจ้ารอดมือไปแน่”“ก็ลองดู”ปล
ชะตารัก จอมมารไร้บัลลังก์ 4.ข้าต้องการหญิงงาม ไม่ใช่ภาระ (2)
อาหารค่อยๆ ลำเลียงมาวางบนโต๊ะตรงหน้าขณะที่เยี่ยนเฉินมองอย่างเอื่อยเฉื่อยหากก็รู้สึกว่ามีอาหารจานหนึ่งเป็นอาหารพื้นๆ ต่างจากจานอื่นที่ปรุงแต่งอย่างน่ากินสวยงามเช่นชาววัง แม้ไม่เรื่องมากเพราะตนก็ชินกับการกินอาหารพื้นบ้านแต่ก็นึกแปลกใจ“จานนี้เป็นฝีมือเสี่ยวเม่ยพ่ะย่ะค่ะ นางขออนุญาตกระหม่อมจัดเตรียมอาหารให้ฝ่าบาท ให้ลองชิมเพื่อพิสูจน์ว่านางสามารถดูแลเรื่องนี้ได้ดีหากติดตามฝ่าบาทพ่ะย่ะค่ะ”ได้รับการเฉลยจากหัวหน้าองครักษ์ที่ดูแลควบคุมตรวจสอบอาหารให้ปลอดภัยทุกมื้อด้วยตนเองแล้วเยี่ยนเฉินก็เอ่ยย้ำ“เสี่ยวเม่ย”“พ่ะย่ะค่ะ”เพราะไม่เคยคิดให้อีกฝ่ายติดตาม เขาจึงไม่เคยสนใจชื่อแซ่เด็กสาว เพิ่งรู้จากหัวหน้าองครักษ์ว่านางชื่อนี้ กระนั้นเยี่ยนเฉินก็เพียงพยักหน้ารับรู้เล็กน้อยก่อนบอก“บอกให้นางเข้ามา”สั่งแล้วก็โบกมือให้หัวหน้าองครักษ์ที่รับคำสั่งออกไป ไม่นานเจ้าของร่างเล็กก็ก้าวเข้ามาด้วยท่าทางกระมิดกระเมี้ยน“ที่อยู่ๆ ก็หายเงียบไปเพราะอย่างนี้สินะ”เสี่ยวเม่ยพยักหน้าแล้วเหลือบมองคนตัวโตหวั่นใจว่าตนจะโดนดุหรือไม่“นั่งลงสิ กินด้วยกันนี่แหละ”“แต่ท่านอาที่อยู่ข้างนอกบอกให้รอ บอกว่าไม่ควรร่วมโต๊ะกับพี่
ชะตารัก จอมมารไร้บัลลังก์ 4.ข้าต้องการหญิงงาม ไม่ใช่ภาระ (1)
เยี่ยนเฉินก้มลงมองดวงหน้าเล็กมอมแมม สบตากับดวงตาใสซื่อบริสุทธิ์อย่างขุ่นเคือง รู้สึกเหมือนกำลังถูกกดดันด้วยแววตาแสนซื่อ“ข้าช่วยเจ้า ไม่ได้ต้องการให้เจ้ามาเป็นภาระข้า”เขากัดฟันเข่นเขี้ยวเสียงเข้ม มั่นใจว่าจะทำให้อีกฝ่ายกลัวจนถอดใจไม่อยากเกาะติดตนได้“แต่ข้าได้ยินว่าท่านต้องการผู้ติดตาม ท่านบอกให้คนไปหาผู้ที่เต็มใจไปกับท่าน”ร่างเล็กสั่นนิดๆ หากก็ยังเชิดหน้าขึ้นพูดกับเขาอย่างฉะฉาน ทว่ากลับทำให้เยี่ยนเฉินฉุนจัด มือหนาจับคางเล็กบีบเบาๆ ขณะก้มหน้าลงไปกระซิบเครียด“ข้าต้องการหญิงงาม ไม่ใช่เด็กที่เป็นภาระ ใช้งานไม่ได้เช่นเจ้า”“ข้าทำอาหารได้ดีมาก พี่ลู่ฟางชมเสมอว่าข้าทำอร่อย ข้าทำให้ท่านกินได้”มุมปากได้รูปอย่างชายชาตรีกระตุกยิ้มหยันพร้อมส่งเสียงในลำคอ“ใครอยากได้เจ้าไปทำอาหารกัน”“แล้วท่านอยากได้ผู้ติดตามหญิงไปทำสิ่งใด ข้าทำได้ทั้งนั้น”เป็นครั้งแรกที่เยี่ยนเฉินต้องหลับตาลงราวหลบดวงตาคู่วาววามใสซื่อ ทว่าความจริงแล้วพยายามระงับอารมณ์ขัดอกขัดใจกับความดื้อด้านของเด็กสาวตรงหน้า เมื่อลืมตาขึ้นอีกครั้งเขาก็ยืดตัวขึ้น ปล่อยมือจากคางเล็กแล้วมองเมินไปทางอื่นอย่างไม่คิดจะอธิบาย“นะพี่ชาย ได้โปรดให้
ชะตารัก จอมมารไร้บัลลังก์ 3.ข้าจะอยู่กับพี่ชาย (2)
หลังจากอิ่มแล้วเสี่ยวเม่ยก็นั่งนิ่งอยู่นานจนเผลอหลับไป ร่างน้อยนอนบนพื้นใกล้โต๊ะเตี้ยที่วางอาหารร่างสูงโปร่งกลับเข้ามาด้านในเห็นคนตัวเล็กนอนฟุบที่พื้นคิ้วเข้มก็ขมวดก่อนจะเดินเข้าไปดูใกล้ๆ“หลับหรือ”เมื่อแน่ใจแล้วก็ถอนหายใจ“กินอิ่มนอนหลับทั้งที่คราบน้ำตาเปื้อนแก้ม หน้าตาเนื้อตัวมอมแมม นี่แหละนะเด็ก”เอ่ยเบาๆ แล้วก็ออกไปเรียกให้ทหารมาเก็บโต๊ะ แต่กลับคิดว่าการเคลื่อนไหวของทหารใกล้ๆ อาจทำให้เด็กสาวตื่นจึงน่าจะพาไปนอนที่อื่น ไม่ใช่ห่วงแต่เขาไม่อยากเห็นเจ้าตัวนั่งเกร็งน้ำตาคลอเพราะกลัวเขาอีกคิดแล้วเยี่ยนเฉินก็จำต้องอุ้มร่างเล็กขึ้นมองหาที่ที่จะให้อีกฝ่ายนอนได้ หากก็ไม่มี จึงจำใจพาเดินไปยังส่วนที่มีเตียงนอนด้านในแล้ววางแม่หนูเจ้าน้ำตาลง ก่อนจะถอยไปยืนกอดอกมองด้วยความขัดใจ“เตียงข้าที่เคยต้อนรับสาวงามอยู่เป็นนิตย์ คืนนี้กลับกลายเป็นเด็กน้อยไม่ประสาครอบครอง”ผู้เอ่ยไม่คิดอยู่ใกล้ร่างเล็ก จำต้องยกเตียงนี้ให้นางไป“เฮ้อ...น่าเสียดาย ผู้จากไปคือพี่สาวเจ้า ผู้ยังมีชีวิตอยู่เป็นเจ้าที่ไม่อาจใช้งานได้ หากพี่สาวเจ้ายังอยู่ข้าย่อมเกลี้ยกล่อมนางให้ติดตามไปด้วยได้”เยียนเฉินเอ่ยแล้วก็หันหลังเดินออกไ

สแกนรหัสเพื่ออ่านบนแอป

แชร์

2.หากอยากแก้แค้นก็ไปกับข้า (1)

บทที่เกี่ยวข้อง

ชะตารัก จอมมารไร้บัลลังก์ 2.หากอยากแก้แค้นก็ไปกับข้า (2)

ชะตารัก จอมมารไร้บัลลังก์ 3.ข้าจะอยู่กับพี่ชาย (1)

ชะตารัก จอมมารไร้บัลลังก์ 3.ข้าจะอยู่กับพี่ชาย (2)

ชะตารัก จอมมารไร้บัลลังก์ 4.ข้าต้องการหญิงงาม ไม่ใช่ภาระ (1)

ชะตารัก จอมมารไร้บัลลังก์ 4.ข้าต้องการหญิงงาม ไม่ใช่ภาระ (2)

ชะตารัก จอมมารไร้บัลลังก์ 5.ความลับที่ผู้รู้ไม่อาจมีชีวิตรอด (1)

ชะตารัก จอมมารไร้บัลลังก์ 5.ความลับที่ผู้รู้ไม่อาจมีชีวิตรอด (2)

ชะตารัก จอมมารไร้บัลลังก์ 6.ชีวิตที่ไม่เหลือใคร ตายเสียดีกว่า (1)

บทล่าสุด

ชะตารัก จอมมารไร้บัลลังก์ 7.แม้ไม่ยิ่งใหญ่ค้ำฟ้า ก็ไม่ต้องการอยู่ภายใต้ผู้ใด (2)

ชะตารัก จอมมารไร้บัลลังก์ 7.แม้ไม่ยิ่งใหญ่ค้ำฟ้า ก็ไม่ต้องการอยู่ภายใต้ผู้ใด (1)

ชะตารัก จอมมารไร้บัลลังก์ 6.ชีวิตที่ไม่เหลือใคร ตายเสียดีกว่า (2)