3.ข้าจะอยู่กับพี่ชาย (1)

“ฝ่าบาท”

หัวหน้าองครักษ์เหลียงทัดทาน ขณะที่เหล่าทหารต่างก็ทรุดลงคุกเข่าหน้าซีดเผือด

“ทหารเหล่านี้ทำตามคำสั่งข้าและรับสั่งฝ่าบาท เหตุใดจึงรับสั่งลงทัณฑ์พ่ะย่ะค่ะ”

“ข้าสั่งให้หาผู้ที่เต็มใจไม่ใช่บังคับ พวกเจ้าทำเรื่องน่าละอายนัก ทั้งยังทำให้คนตายไปด้วยคนนึง สมควรชดใช้ด้วยชีวิต”

“ขอพระเมตตา กระหม่อมไม่ได้บังคับ...เอ่อ...”

หนึ่งในนั้นรีบทูลทว่าก็เอ่ยผิดถูกเพราะเกรงว่าตนจะคอขาด

“คือว่ามีคนบังคับเอาพวกนางมาขายพ่ะย่ะค่ะ”

“ใช่พ่ะย่ะค่ะ มีคนเอาหญิงงามกับน้องของนางมาขาย ต้องการเงินไปแทนหนี้ที่ใช้คืนไม่หมด พวกนางไม่ยินยอมขายตนเองก็จริง แต่พวกกระหม่อมเห็นว่าหากไม่ซื้อ พวกนางอาจเป็นอันตรายได้ จึงตัดสินใจซื้อพ่ะย่ะค่ะ”

อีกคนรีบช่วยเสริมสหายของตน

“พวกกระหม่อมตั้งใจจะพาพวกนางมาพบหัวหน้าองครักษ์เหลียงเพื่อหารือตัดสินใจว่าจะทำอย่างไรต่อไปพ่ะย่ะค่ะ”

คนที่สามรีบเอ่ยและตามด้วยคนที่สี่เช่นกัน

“พวกกระหม่อมให้พวกนางเดินมาดีๆ โดยไม่ได้มัดหรือบังคับจับไว้เลยพ่ะย่ะค่ะ แต่อยู่ๆ พวกนางก็วิ่งหนีไป ตามไปถึงหน้าผาพี่สาวของนางก็อุ้มนางกระโดดลงไปแล้ว พวกกระหม่อมไม่อาจช่วยได้ทันพ่ะย่ะค่ะ”

ฟังคำจากทหารแล้วเยี่ยนเฉินผู้ปลอมเป็นองค์ชายก็นิ่งตรึกตรอง แต่ละคนดูไม่ได้ลุกลี้ลุกลนหรือสายตาลอกแลก ทั้งยังพูดเชื่อมเรื่องราวกันได้อย่างไม่มีการนัดแนะ เท่าที่เห็นนั้นไม่ใช่การโกหก แต่เขาก็ยังหันกลับไปถามพยานตัวน้อยด้านหลังตน

“ที่พวกเขาพูดมาจริงหรือไม่”

เสี่ยวเม่ยตาแดงน้ำตาคลอเมื่อคิดถึงช่วงเวลาที่พี่สาวกอดตนกระโดดลงหน้าผา หากก็พยายามเม้มปากกลั้นเอาไว้ไม่ร้องไห้แล้วพยักหน้ารับ

“ตกลงทหารเหล่านี้ช่วยเจ้า”

คราวนี้หนูน้อยส่ายหน้า

“มันยังไงกันแน่ พูดมา”

เมื่อเจ้าตัวเริ่มเบะปาก องค์ชายสวมรอยก็หมดความอดทน นั่งลงตรงหน้าคนที่ตัวเล็กกว่าตน จับบ่าสองขางบีบเบาๆ แล้วพูดเสียงเรียบ

“หากอยากร้อง ข้าจะจับโยนลงผาไปตามพี่สาวเจ้า แต่ถ้ายังอยากแก้แค้นก็พูด”

“ข้า...ข้าไม่รู้ ข้ากับพี่ลู่ฟาง...ไม่เต็มใจถูกขาย”

เจ้าตัวพยายามสะกดสะอื้น แต่ก็ยังมีน้ำตาหยุดลงบนแก้ม เยี่ยนเฉินถอนหายใจยาวก่อนจะลุกขึ้นยืนหันกลับไปทางคนของตน ไม่แยแสน้ำตาของเด็กสาว

“พวกนางเพียงไม่อยากถูกขาย และไม่รู้ว่าพวกเจ้าหวังดี เอาล่ะเรื่องนี้ก็ถือว่าเข้าใจผิดกันไป แต่...”

ดวงตาคู่คมเข้มทะมึนขึ้นจนหัวหน้าองครักษ์เหลียงที่อยู่ใกล้เห็นชัดและรู้สึกว่าเป็นแววตาที่ตนไม่คุ้นเคย

“จัดการคนที่ขายพวกนางเสีย”

“ฝ่าบาท กระหม่อมคิดว่า...”

“ทำตามที่ข้าสั่ง ข้ารับปากเด็กนี่ไปแล้วว่าจะแก้แค้นให้นาง”

สั่งจบก็หันกลับไปมองคนตัวเล็ก

“ตามข้ามา”

เมื่อร่างสูงโปร่งขยับก้าว หนูน้อยที่จับชุดตรงต้นขาแกร่งไว้แน่นก็ก้มหน้างุดก้าวตามโดยไม่กล้ามองผู้ใด

“อ้อ เอาอาหารเข้ามาด้วย”

เยี่ยนเฉินหยุดสั่งกับหัวหน้าองครักษ์ของตนเล็กน้อยก่อนจะเดินต่อ แม้ตนจะกินไปแล้วแต่คิดว่าแม่หนูน้อยคงยังท้องว่างอยู่ และถึงมีมือเล็กเกาะชุดรั้งอย่างน่ารำคาญแต่ก็คร้านจะดุเพราะไม่พ้นต้องได้เห็นน้ำตาที่ชวนให้ระอาใจ

“กินซะสิ”

เมื่ออาหารถูกนำมาวางเต็มโต๊ะเตี้ยตรงหน้าซึ่งเจ้าของร่างสูงโปร่งนั่งเผชิญหน้ากับเด็กสาว ทว่าคนตัวเล็กยังนิ่งองค์ชายผู้ใจร้อนและไม่ชินกับเด็กนักก็สั่งเสียงเข้ม

“ไม่หิวหรือไง”

อีกฝ่ายยังก้มหน้าเศร้าหมองทั้งยังเหลือบมองเขาอย่างหวาดกลัวเขาจึงถามอย่างรำคาญใจ แต่ไหนแต่ไรก็ไม่เคยต้องอยู่ใกล้กับเด็ก เท่าที่พูดคุยด้วยและรักษาสัญญาว่าจะช่วยแก้แค้นให้ก็นับว่ายื่นมือเข้าไปยุ่งเกินวิสัยของตนแล้ว

“เฮ้อ...น่ารำคาญจริง ถ้าไม่กินข้าจะให้คนมายกออกไปแล้วนะ”

น้ำเสียงชายหนุ่มเข้มและดุไม่มีความอ่อนโยนทำให้แม่หนูน้อยสะดุ้งเมื่อคนหน้าเรียบเฉยทว่านิสัยดุถอนหายใจแรงและลุกพรวดขึ้นเรียกคนข้างนอก

“ใครอยู่ข้างนอก เข้ามาเอาอาหารออกไป”

“ข้า...ข้ากินแล้ว”

เสี่ยวเม่ยรีบตักอาหารยัดเข้าปากตนไม่หยุดหลายอย่าง นางหิวก็จริง ทว่าก็ยังคิดถึงพี่สาวและกลัวจึงยังจมอยู่กับความเศร้า แต่มาตอนนี้คิดว่าตนควรกินไว้ก่อน หากยิ่งคีบกับและข้าวใส่ปากตนไม่หยุดกลับทำให้เคี้ยวไม่ทัน กลืนลงคอคำโตเกินไปจนแน่นไปทั่วทั้งคอต้องทุบอกตนเบาๆ ต้องรีบดื่มน้ำชากว่าจะกลืนลงได้ก็แสนทรมานแทบเอาชีวิตไม่รอด

เยี่ยนเฉินมองเด็กสาวแล้วส่ายหน้ากับความหวาดกลัวเกินเหตุของอีกฝ่าย และเมื่อทหารเข้ามาก็เอ่ยถามอย่างขุ่นใจ

“ไม่ต้องแล้ว เรื่องที่ข้าสั่งให้ไปจัดการเป็นอย่างไร ตามข่าวมาโดยเร็ว”

“พ่ะย่ะค่ะ”

เขาไม่อยากอยู่กับเด็กน่ารำคาญนานไปกว่านี้อีกแล้ว ให้นางได้เห็นว่าแก้แค้นสำเร็จแล้วก็คิดว่าจะให้หัวหน้าองครักษ์รับไปดูแล จัดการต่ออย่างไรก็แล้วแต่เขา หรือพาไปส่งในหมู่บ้านที่นางเคยอยู่ก็ได้หากแม่หนูต้องการ

ทว่าเพียงไม่นานหัวหน้าองครักษ์เหลียงก็ก้าวเข้ามาด้วยสีหน้าเคร่งเครียด

“ฝ่าบาท กระหม่อมเห็นว่า ทำเช่นนี้จะไม่เป็นการดีนัก”

“เจ้าเป็นองค์ชายหรือข้าเป็นองค์ชาย”

ผู้ที่กอดอกนั่งมองเด็กสาวกินอาหารด้วยท่าทางเบื่อหน่ายกอดอกพลางหันไปมองคนของตนด้วยสายตาดุดัน

“กระหม่อมมิบังอาจ”

“มิบังอาจก็ไปทำตามคำสั่ง”

เขาสั่งเสียงดัง

“แต่เราไม่อาจจับคนในหมู่บ้านหรือฆ่าผู้ใดโดยง่ายดาย”

“แล้วที่คนพวกนั้นจับพวกนางมาบังคับขายใช้หนี้ เจ้าคิดว่าเป็นเรื่องที่ถูกที่ควรเช่นนั้นหรือ ทำสิ่งใดย่อมได้สิ่งนั้น เมื่อมีคนตาย คนพวกนั้นก็ไม่อาจมีชีวิต”

หัวหน้าองครักษ์เหลียงเถียงไม่ออกเช่นกัน แต่การจะบุกเข้าไปในหมู่บ้านเพื่อฆ่าคนก็ทำให้ตนลำบากใจยิ่งนัก

“ไม่ว่าพวกเจ้าจะจัดการอย่างไร ข้าไม่สนใจ แต่ข้าต้องได้หัวคนพวกนั้นไม่เกินพรุ่งนี้เช้า ไม่อย่างนั้นพวกเจ้าต้องเสียหัวของพวกเจ้าเอง”

คำเอ่ยนั้นเย็นชา แววตาก็เต็มไปด้วยความอำมหิตน่าเกรงขามทั้งยังชวนขนลุก หัวหน้าองครักษ์เหลียงจำต้องรับคำสั่งแล้วออกไปด้วยความหนักอกหนักใจและนึกกลัวใจองค์ชายรองเป็นครั้งแรก

“แค่กๆ”

เสียงที่ได้ยินทำให้เยี่ยนเฉินหันไปมองแล้วก็เห็นว่าเด็กสาวไอกับทุบอกตนอย่างทรมานด้วยความแน่นอีกครั้งจนต้องส่ายหน้าหากก็รินน้ำชาเพิ่มให้

“ปากเจ้าก็เล็กแค่นั้น รู้ว่ากินเข้าไปเยอะแล้วจะติดคอ แล้วยังจะยัดเข้าไปเต็มปากทำไม”

เด็กสาวน้ำตาซึมหากก็รีบยกชาดื่ม พยายามกลืนข้าวพร้อมกับสูดน้ำมูกเบาๆ

“เป็นอะไรของเจ้าอีก”

อีกฝ่ายเงียบก้มหน้างุดแล้วไม่ยอมคีบอาหารกินอีกเยี่ยนเฉินก็ถอนหายใจแรง

“ไม่อยากพูด หรือไม่อยากมีปาก”

“พี่ชายน่ากลัว ฮือ...”

เจ้าตัวเงยหน้าขึ้นมาพูดพร้อมสะอึกสะอื้น ดวงหน้ามอมแมมมีน้ำตาไหลอาบแก้มอีกครั้ง

“คำก็ตาย สองคำก็ตัดหัว เอาแต่ขู่อยู่ได้ ข้าจะไม่กลัวได้อย่างไร”

ผู้มีวิสัยโหดร้ายอยู่เป็นนิตย์ถึงกับขบกรามแน่นที่ถูกเด็กเมื่อวานซืนต่อว่า

“ที่ว่าข้าอยู่ปาวๆ นี่กลัวแล้วหรือ”

เขากัดฟันพูดอีกฝ่ายก็เบะปากจ้องเขาแม้จะเห็นชัดว่ากลัวก็ตาม เมื่อทำร้ายเด็กไม่ได้องค์ชายปลอมแปลงจึงได้เพียงปลง

“แล้วนี่ยังจะกินอีกไหม”

เด็กสาวรีบพยักหน้าราวกลัวเขาจะให้คนมายกออกไป

“ถ้างั้นก็ตามสบาย ข้าจะออกไปข้างนอก จะได้ไม่รบกวนการกินของเจ้า”

ไม่รู้เพราะอะไร เขาไม่ชอบใบหน้าที่ดูน่าสงสารของเด็กสาวนี่เลย เห็นแล้วมันรู้สึกอึดอัดอย่างบอกไม่ถูก

เมื่อร่างสูงโปร่งลุกขึ้นออกไปด้านนอกเสี่ยวเม่ยก็มองอาหารที่มีเนื้อเป็นส่วนผสมตรงหน้า ตนและพี่สาวไม่เคยได้รับรู้รสชาติของเนื้อว่ามันอร่อยมากถึงเพียงนี้ แล้วน้ำตาไหลไม่หยุด

“ข้าอยากให้ท่านได้กินเนื้อพวกนี้นักพี่ลู่ฟาง”

นางพึมพำพลางเช็ดน้ำตาพร้อมกับบอกตัวเองให้เข้มแข็ง พี่สาวที่จากไปจะได้ไม่เป็นห่วง

=====

อยู่คนเดียวแล้ว ถึงพี่ชายจะน่ากลัว แต่เสี่ยวเม่ยต้องอยู่ให้ได้ ต้องเข้มแข็ง ^^