2.หากอยากแก้แค้นก็ไปกับข้า (2)

‘อยากได้งานหรือ’

หนุ่มน้อยเงยหน้าขึ้นมองผู้ถาม แล้วรีบจับขาอีกฝ่ายพลางบอกอย่างกะตือรือร้น ไม่สนใจร่างกายตนที่เพิ่งถูกร้านขายบะหมี่ไล่ออกมาและผลักล้มลงริมถนนหน้าร้านหลังเข้าไปขอทำงานแต่เสื้อผ้าสกปรกจนลูกค้ารังเกียจ ทำให้เจ้าของร้านไม่ยอมรับทั้งยังขับไสออกมาด้วยความรุนแรงว่าได้รับบาดเจ็บหรือไม่

‘ขอรับ ข้าอยากได้งานทำ’

ผู้ชายที่เขาคุยด้วยยิ้มมุมปาก

‘ข้าจะช่วยเจ้าหาเอง’

ร่างผอมเกร็นสูงโย่งรีบลุกขึ้นด้วยความยินดี แล้วอีกฝ่ายก็บอกให้เดินตามไป กระทั่งถึงสถานที่หนึ่งที่ค่อนข้างใหญ่โต แต่ตนถูกพาเข้าไปด้านหลังและยืนรอด้านนอก ครู่หนึ่งก็มีหญิงงามที่ดูมีอายุออกมากับชายผู้นั้น ทั้งสองพูดคุยกระซิบกระซาบกันก่อนหญิงนางนั้นจะก้าวมาดูเขาใกล้ๆ ด้วยสายตาพินิจแล้วใช้ผ้าปิดจมูกพลางเอ่ยถาม

‘อายุเท่าไร’

‘สิบสามขอรับ’

‘ชื่อแซ่อะไร เป็นลูกบ้านไหน’

‘ข้าชื่อ เยี่ยนเฉิน อยู่บนภูเขาในป่า ท่านแม่ข้าป่วยต้องใช้เงินซื้อยา ข้าต้องหางานทำ’

เขาทำงานหาเงินเลี้ยงดูมารดามาตั้งแต่อายุสิบขวบ ไม่ว่างานใดก็ยอมทำทั้งหมด แต่เพราะต้องดูแลมารดาด้วยทำให้ไม่อาจเป็นบ่าวหรือคนงานของที่ใดได้ถาวร เมื่อกลับไปร้านเดิมก็จะถูกไล่ออกบางครั้งก็ทุบตี เขาจึงเปลี่ยนที่ไปเรื่อยๆ และครั้งนี้ก็เข้ามาในเมืองที่ใหญ่ขึ้นกว่าหมู่บ้านริมเขา

‘มาไกลเช่นนี้คงจำเป็นจริงๆ เอาเถิด ข้าจะรับเจ้าไว้’

‘จริงหรือขอรับ’

พอเขาขยับไปใกล้อีกฝ่ายก็ถอยห่างพลางยกมือห้าม แล้วหันไปเรียกผู้ชายที่พาตนมา

‘เจ้าพาไปอาบน้ำเปลี่ยนชุดใหม่ให้สะอาดสะอ้าน แล้วพาไปพบข้าอีกครั้ง’

จากนั้นเขาก็ถูกพาไปส่งเข้าห้องอาบน้ำกระทั่งเยี่ยนเฉินเปลี่ยนเสื้อผ้าออกมา ผู้ที่นั่งรอพลางดื่มเหล้าอยู่ด้านนอกก็ถึงกับมองแล้วนิ่งงันไป

‘เจ้า เยี่ยนเฉินหรือ’

เขาพยักหน้ารับอีกฝ่ายก็มองด้วยสายตาแปลกๆ ก่อนจะลุกขึ้นเดินมาโอบไหล่ราวสนิทสนมพาไปพบกับนายหญิงผู้รับเขาทำงาน

‘เยี่ยนเฉินมาแล้วขอรับนายหญิง’

‘ให้เข้ามา’

ร่างผอมโย่งของเยี่ยนเฉินถูกดันให้ก้าวเข้าประตูไป นายหญิงนั่งเอนหลังด้วยท่าทางเบื่อหน่าย โดยมีผู้หญิงสองคนนวดแขนขาให้ ทว่าพอหันมาเห็นเขาก็ชะงักตาเบิกขยายขึ้น ปากสีแดงจัดเผยอราวพบสิ่งไม่คาดฝัน

‘พวกเจ้าออกไป อ้อ...เอานี่ไปให้อาเค่อด้วย’

นางส่งถุงผ้าให้หญิงสาวคนหนึ่งก็รับไป เยี่ยนเฉินมองตามอย่างสงสัยหากก็ได้ยินเสียงแว่วด้านนอกจึงรู้ว่าผู้ชายที่พาตนมาได้เงินไป

‘ไม่น่าเชื่อ ว่าอาเค่อจะพาเพชรเม็ดงามมาให้ข้า’

นายหญิงเอ่ยเสียงหวานพร้อมขยับตัวลุกเดินมาประชิดเขา เยี่ยนเฉินมึนงงหากก็ยืนนิ่งขณะที่อีกฝ่ายวางมือบนบ่าเขาแล้วโน้มมาเอ่ยเสียงเบาใกล้หูทำเอาเขาขนลุกซู่

‘เห็นทีข้าต้องสอนงานเสียก่อน ในเมื่อเจ้ายังอ่อนด้อยนัก’

จบคำร่างผอมก็สะดุ้งเฮือกถอยหนีเพราะรู้สึกได้ถึงปลายลิ้นที่ไล้ใบหูตน ทว่านายหญิงจับแขนเขาเอาไว้

‘อยากได้เงินไม่ใช่หรือ อยู่ที่นี่จะทำเงินให้เจ้าได้มากมาย ยิ่งใบหน้างดงามกว่าอิสตรีเช่นเจ้าด้วยแล้ว ไม่ว่าบุรุษหรือสตรีก็พร้อมจ่ายเงินเพื่อเจ้า’

อีกฝ่ายบอกขณะที่ใบหน้าอยู่ใกล้เขาเพียงช่วงลมหายใจ

‘เอ่อ แต่ข้าอาจต้องกลับไปดูแลมารดาของข้าด้วย เกรงจะทำงานที่นี่นานไม่ได้’

เยี่ยนเฉินยังไม่แน่ใจว่าอีกฝ่ายจะให้ตนทำงานใด แต่ก็บอกออกไปให้นายหญิงรู้เอาไว้ก่อนว่าตนอาจไม่สามารถทำเงินมากมายอย่างที่นางเอ่ย

‘อืม...เช่นนั้น หากเจ้าเก่ง เรียนรู้งานเร็วแล้วก็ขยัน ข้าจะอนุญาตให้เจ้ากลับบ้านได้ตามที่ต้องการ’

นายหญิงของสำนักโคมเขียวบอก ด้วยใบหน้าราวสวรรค์สร้างชวนหลงใหล แม้แต่นางเองยังไม่อาจละสายตาได้ย่อมต้องเป็นผู้ที่เรียกเงินเข้ามาได้มหาศาล ฉะนั้นนางย่อมยินดีให้ความสะดวกแก่อีกฝ่าย

นอกจากหญิงงามแล้วสำนักของนางยังมีบุรุษรูปงามที่ทั้งร้องและเล่นดนตรีได้ไม่ต่างจากผู้หญิง เพื่อบริการทั้งชายและหญิงที่ต้องการความสำราญ ซึ่งบรรดาผู้หญิงที่ต้องการชายหนุ่มบำรุงบำเรอนั้นเป็นผู้มีอันจะกิน และเรียกไปถึงบ้านโดยไม่มีผู้คนภายนอกล่วงรู้ แน่นอนว่าไม่ใช่สาววัยแรกแย้ม ส่วนใหญ่ก็เข้าสู่วัยกลางคนที่ขึ้นคานหรือสามีจากไปแล้ว

‘นายหญิงใจดีนัก ข้าขอขอบคุณนายหญิงล่วงหน้าขอรับ’

เยี่ยนเฉินเอ่ยอย่างยินดี แล้วก็ต้องยืนนิ่งเมื่อมือนุ่มประคองข้างแก้มของตน

‘ข้าจะใจดีแล้วก็จ่ายค่าตัวให้เจ้าอย่างงาม แต่ต้องอยู่ที่เจ้าด้วยว่าจะเรียนรู้เก่งแค่ไหน’

ใบหน้าสวยที่แต่งแต้มสีสันเคลื่อนมาใกล้ ริมฝีปากสีแดงชาดแนบมาบนปากของเขาทำให้เยี่ยนเฉินนิ่งงัน ทั้งมือยังเคลื่อนไหวลูบไล้ทั่วกายรวมถึงส่วนที่ทำให้ขาอ่อนไปทั้งตัวจนถึงกับทรุดลงพื้น แล้วก็ถูกร่างของนายหญิงกดลงคร่อมอยู่เหนือร่างตน ชุดที่เพิ่งใส่ถูกถอด ไม่นานก็ได้เห็นกายขาวอวบอิ่มปราศจากเสื้อผ้าของผู้หญิงเป็นครั้งแรกในชีวิต ทั้งยังได้รู้จักรสชาติแห่งกามารมณ์อันน่าตื่นตาตื่นใจ

นับจากวันนั้นนายหญิงก็ใช้เวลาฝึกเขาหลายคืน ก่อนเยี่ยนเฉินจะถูกส่งไปบริการสตรีที่ต้องการรสรัก และพวกนางก็ต่างหลงใหลคลั่งไคล้เขาอย่างมาก แม้แต่นายหญิงเองก็ไม่เคยให้เขาห่างมือนาน

เยี่ยนเฉินไม่ได้รู้สึกชื่นชอบสิ่งที่ตนทำแม้จะตื่นเต้นและสนุกไปกับมัน ทว่าเขาพอใจที่ได้เงินมากมายเพื่อมาซื้อยาดีๆ รักษามารดา การอยู่ที่นั่นทำให้เขาได้พานพบกับตัณหาราคะ กิเลสของผู้คน เล่ห์เหลี่ยมกลโกง เติบโตมาอย่างรู้ทันผู้คนรอบข้าง รวมทั้งการฆ่าคนในครั้งแรกเพราะอาเค่อที่พาเขามาขายเอาเงินเข้ากระเป๋าตัวเองคิดกระทำชำเราเขา เยี่ยนเฉินสู้ยิบตาและมีโอกาสแทงอีกฝ่ายตาย โดยนายหญิงเองก็ช่วยปกปิดเรื่องเอาไว้ด้วยความลุ่มหลงในตัวเขา ให้คนแอบเอาศพอาเค่อออกไปฝังทิ้งในป่า และเยี่ยนเฉินก็ชิงชังรังเกียรติสัมผัสจากบุรุษ นายหญิงเองก็หวงมากกว่าจะเสพสมกับผู้ที่ผ่านมือชาย เขาจึงไม่เคยถูกส่งไปรับใช้ชายใด

ฟ้ามืดไปแล้วทหารยังไม่กลับมา หัวหน้าองครักษ์เหลียงยิ่งกระวนกระวายเดินกลับไปกลับมาไม่ห่างกระโจมที่ประทับนัก เมื่อเห็นทหารสี่นายที่ตนส่งไปเข้ามาก็รีบถามทันที

“ไม่มีใครหรือ”

เพราะเห็นว่าไม่มีหญิงงามมาด้วยเขาก็ไม่จำเป็นต้องเดาแต่อย่างใด

“เอ่อ ความจริงมีขอรับ”

“มี? แล้วคนล่ะ”

เมื่อถูกถามทหารทั้งสี่ก็สีหน้าไม่ดีนัก ต่างมองกันไปมาแล้วสุดท้ายก็เป็นคนเดินที่เอ่ยขึ้น

“นางหนีไปแล้วตกหน้าผาขอรับ”

“ว่าไงนะ”

เนื่องจากจ่ายทองไปแล้วพวกเขาจึงไม่อาจปิดบังได้ หากทองหายจะไม่มีคนได้อย่างไร

“เหตุใดจึงไม่บอกไปด้วยว่านางผู้นั้นตกลงไปพร้อมน้องสาวของนาง”

เสียงเข้มดังขึ้นทำให้เหล่าทหารต่างก็หันมองด้านหลัง

“ฝ่าบาท เสด็จออกไปตั้งแต่เมื่อไรพ่ะย่ะค่ะ”

หัวหน้าองครักษ์เหลียงรีบก้าวไปใกล้พร้อมถามด้วยความแปลกใจที่เห็นนายตนเดินเข้ามาในค่ายพักจากด้านนอก

“ว่าไง คนพวกนี้ใช่หรือไม่ที่ซื้อเจ้ากับพี่สาว”

องค์ชายไม่ได้ตอบหัวหน้าองครักษ์แต่เหลือบมองไปด้านหลังพร้อมถาม และก็เห็นว่าดวงหน้าเล็กโผล่ออกมามองทหารทั้งสี่นาย ก่อนจะเผยอปากพยักหน้าถี่รัวแล้วกลับไปหลบด้านหลังร่างสูงโปร่ง มือน้อยกำชุดตรงช่วงต้นขาแกร่งแน่นด้วยความหวาดกลัว

“เอาพวกมันไปตัดหัวให้หมด”

รับสั่งมีมาในทันทีทันใดเช่นกันหลังองค์ชายได้คำตอบ

=====

พระเอกของเราผ่านอะไรมามากมาย ก็เลยเป็นพี่เฉินสายดุ สายโหดของจริงจ้า ^-^