หน้าหลัก / แฟนตาซี / ชะตารัก จอมมารไร้บัลลังก์ / 4.ข้าต้องการหญิงงาม ไม่ใช่ภาระ (1)

แชร์

4.ข้าต้องการหญิงงาม ไม่ใช่ภาระ (1)

ผู้เขียน: rasita_suin

ปรับปรุงล่าสุด: 2025-02-27 01:38:19

เยี่ยนเฉินก้มลงมองดวงหน้าเล็กมอมแมม สบตากับดวงตาใสซื่อบริสุทธิ์อย่างขุ่นเคือง รู้สึกเหมือนกำลังถูกกดดันด้วยแววตาแสนซื่อ

“ข้าช่วยเจ้า ไม่ได้ต้องการให้เจ้ามาเป็นภาระข้า”

เขากัดฟันเข่นเขี้ยวเสียงเข้ม มั่นใจว่าจะทำให้อีกฝ่ายกลัวจนถอดใจไม่อยากเกาะติดตนได้

“แต่ข้าได้ยินว่าท่านต้องการผู้ติดตาม ท่านบอกให้คนไปหาผู้ที่เต็มใจไปกับท่าน”

ร่างเล็กสั่นนิดๆ หากก็ยังเชิดหน้าขึ้นพูดกับเขาอย่างฉะฉาน ทว่ากลับทำให้เยี่ยนเฉินฉุนจัด มือหนาจับคางเล็กบีบเบาๆ ขณะก้มหน้าลงไปกระซิบเครียด

“ข้าต้องการหญิงงาม ไม่ใช่เด็กที่เป็นภาระ ใช้งานไม่ได้เช่นเจ้า”

“ข้าทำอาหารได้ดีมาก พี่ลู่ฟางชมเสมอว่าข้าทำอร่อย ข้าทำให้ท่านกินได้”

มุมปากได้รูปอย่างชายชาตรีกระตุกยิ้มหยันพร้อมส่งเสียงในลำคอ

“ใครอยากได้เจ้าไปทำอาหารกัน”

“แล้วท่านอยากได้ผู้ติดตามหญิงไปทำสิ่งใด ข้าทำได้ทั้งนั้น”

เป็นครั้งแรกที่เยี่ยนเฉินต้องหลับตาลงราวหลบดวงตาคู่วาววามใสซื่อ ทว่าความจริงแล้วพยายามระงับอารมณ์ขัดอกขัดใจกับความดื้อด้านของเด็กสาวตรงหน้า เมื่อลืมตาขึ้นอีกครั้งเขาก็ยืดตัวขึ้น ปล่อยมือจากคางเล็กแล้วมองเมินไปทางอื่นอย่างไม่คิดจะอธิบาย

“นะพี่ชาย ได้โปรดให้ข้าติดตามท่าน ข้าเต็มใจทำทุกอย่างให้ท่าน”

‘สิ่งเดียวที่ข้าต้องการเจ้าก็ไม่อาจทำได้แล้วแม่หนูน้อย’

เยี่ยนเฉินคิดในใจพลางส่ายหน้า ยิ่งเมื่อรู้สึกได้ถึงมือตนที่ถูกกุมเอาไว้แล้วเขย่าเบาๆ ก็เหล่มองด้วยสายตาไม่พอใจ ทว่าเจ้าของร่างเล็กกลับยังส่งสายตาร้องขอโดยไม่ยอมปล่อยและไม่ยอมแพ้ แม้จะเห็นชัดว่าเกรงกลัวเขาก็ตาม

“เจ้ากลัวข้าไม่ใช่หรือ”

เด็กสาวพยักหน้าอย่างยอมรับ

“ฉะนั้นจะตามข้าไปทำไม”

“ท่านน่ากลัว แต่ใจดี”

อีกฝ่ายเอ่ยด้วยความมั่นอกมั่นใจ

“และข้าต้องทดแทนคุณท่าน”

คนที่ถูกบอกว่าใจดีถึงกับตีสีหน้าไม่ถูกทั้งที่เคืองใจอยู่แต่กลับนึกอยากยิ้มอย่างเห็นขัน ในชีวิตนี้ไม่เคยมีผู้ใดบอกว่าตนใจดีมาก่อน

“เจ้าเข้าใจผิดแล้วล่ะ การช่วยเจ้าไม่ใช่เพราะข้าใจดี แต่เพราะ...”

เมื่อรู้ตัวว่าเกือบจะเอ่ยเรื่องส่วนตัวที่เห็นว่านางถูกขายเหมือนกับตนออกไปเยี่ยนเฉินก็เปลี่ยนคำพูดใหม่

“เพราะมนุษยธรรม”

พูดไปแล้วก็อดหยันตัวเองในใจไม่ได้ เขาเป็นคนมีมนุษยธรรมตั้งแต่เมื่อไรกัน

“จะเพราะสิ่งใด ท่านก็ช่วยข้าไว้ ข้าจะไม่ไปไหน นอกจากขอติดตามท่านชั่วชีวิต”

ติดตามเขาอย่างนั้นหรือ หากได้รู้ว่าใกล้ตัวเขาไม่มีทางอยู่อย่างสงบสุขและปลอดภัยไปชั่วชีวิตนางจะอยากอยู่หรือไม่

“ติดตามข้า เจ้าอาจหาชีวิตไม่ก่อนวัยอันควร”

ทุกคำเต็มไปด้วยการปฏิเสธอย่างไม่ไยดี ทว่าเสี่ยวเม่ยก็ไม่ยอมเปลี่ยนความคิดของตน

“ข้าเคยผ่านมันมาแล้ว ข้าไม่กลัว หากจากโลกนี้ไปเร็ว ข้าก็จะได้ไปอยู่พี่ลู่ฟาง ท่านพ่อท่านแม่”

เจ้าตัวบอกด้วยสีหน้าเต็มอกเต็มใจไม่มีหวาดหวั่นทำให้เยี่ยนเฉินขบกรามแน่น ขู่ให้กลัวอย่างไรก็ดูจะไร้ความหมาย ยังต้องเดินทางอีกหลายวันกว่าจะไปถึงสำนักชิงเฉิง ใช้เวลาอยู่ใกล้เขาหลายวัน เด็กสาวอาจรู้ซึ้งจนไม่อยากติดตามเขาก็เป็นได้

“ถึงเจ้าจะอยากติดตามข้า แต่ข้าก็ต้องพิสูจน์เสียก่อนว่าเจ้าเหมาะสมที่จะไปกับข้าหรือไม่”

“พี่ชายต้องการให้ข้าทำสิ่งใด บอกมาได้เลย”

“ข้าพูดออกไป ยังไงเจ้าก็ไม่มีทางทำได้แน่”

เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงหยัน

“ข้าทำได้”

“ช่างเถิด”

เยี่ยนเฉินเสียงเข้ม เขาไม่สนใจเด็ก เขาสนใจหญิงงามที่มีสัดส่วนโค้งเว้าเร้าอารมณ์

“เวลานี้ไม่ได้ต้องการให้เจ้าทำสิ่งใด และพวกข้าก็ต้องออกเดินทางแล้ว เจ้าติดตามขบวนของพวกข้าไปก่อนก็แล้วกัน เส้นทางบนเขาลำบาก นานไปเจ้าอาจเปลี่ยนใจ”

“ข้าไม่เปลี่ยนใจแน่”

“ข้าจะคอยดู”

เมื่ออีกฝ่ายเอ่ยคำอย่างไม่เชื่อนักเสี่ยวเม่ยก็เม้มปาก พร้อมจ้องใบหน้าคมเข้มด้วยสายตามุ่งมั่น

หลังเช้าวันนั้นขบวนของจ้าวชุนเทียนก็ออกเดินทาง เมื่อองค์ชายรองสั่งความกับหัวหน้าองครักษ์เหลียงในเรื่องของเด็กสาวตามที่ตนคิดเอาไว้ แต่เจ้าตัวขอติดตามเขาจึงปล่อยไปก่อน กว่าจะถึงสำนักชิงเฉิงความลำบากในการเดินทางก็คงทำให้เหนื่อยท้อและเปลี่ยนใจไปเอง

แม้จะราวรับฟังรับสั่งขององค์ชายรอง ทว่าหัวหน้าองครักษ์เหลียงกลับมีความเคลือบแคลงสงสัยในใจกับการเปลี่ยนไปชนิดหน้ามือเป็นหลังมือ แม้แต่กินผักผลไม้มาทั้งชีวิตก็ให้ทำอาหารที่มีเนื้อเป็นส่วนผสมทั้งหมด ไม่ต้องพูดถึงอุปนิสัยแตกต่างไปราวคนละคน ในใจเกินครึ่งขององครักษ์เหลียงมั่นใจว่าองค์ชายของตนในเวลานี้คือผู้อื่น

ทว่าแล้วองค์ชายรองของตนอยู่ที่ใด

เขาค่อนข้างเคร่งเคียดแต่ก็พยายามเก็บสีหน้าตนไว้เมื่อต้องฟังรับสั่งจากองค์ชาย

“คืนนี้เราจะตั้งค่ายใกล้น้ำตกพ่ะย่ะค่ะ”

องครักษ์เหลียงมารายงานยังรถม้าขององค์ชายเมื่อส่งทหารไปสำรวจล่วงหน้าแล้วพบพื้นเหมาะสมไม่ไกลจากจุดพักชั่วคราวนัก

“เดินทางอีกไม่เกินครึ่งชั่วยามก็ถึงพ่ะย่ะค่ะ”

เยี่ยนเฉินพยักหน้ารับรู้แล้วอีกฝ่ายก็ผละไป ผู้ปลอมเป็นองค์ชายเหลือบมองผู้ที่นั่งพื้นด้านล่างในรถม้าใกล้กับทางออกแล้วเอ่ย

“ข้าว่าเจ้าควรอาบน้ำนะ”

เสี่ยวเม่ยนั่งตัวเกร็งและเงียบมาตลอดทางมองผู้พูดด้วยแววตาสงสัย

“เจ้ามอมแมมมาก ทำเตียงข้าสกปรกไปหมด”

สีหน้าเรียบเฉยแม้ไม่ได้แสดงออกว่ารังเกียจ หากคำพูดก็บอกความหมายชัดเจนทำเอาเด็กสาวแอบดมเนื้อตัวตนเอง

“แต่ข้ามีเพียงชุดนี้”

“แล้วเจ้าก็จะอยู่ในชุดนี้ไปตลอด ไม่อาบน้ำหรือไง”

นางหน้าซีด ในขบวนเดินทางมีแต่ผู้ชาย ไม่อาจขอหยิบยืมผู้ใดได้ แต่ที่น่ากังวลคือ นางไม่เคยอาบน้ำข้างนอก แม้จะเป็นกระท่อมเล็กๆ อยู่กันเพียงสองคนกับพี่สาว แต่พี่สาวก็บอกให้ระมัดระวังเสมอ สองพี่น้องจะช่วยกันตักน้ำจากแหล่งน้ำใกล้หมู่บ้านมาไว้ใช้และอาบน้ำทุกวัน

เห็นสีหน้าที่ดูลำบากใจของเด็กสาวแล้วเยี่ยนเฉินก็ถอนหายใจ

“แค่อาบน้ำมันยากนักหรือ”

“ก็...ข้าเป็นหญิง”

เสียงอุบอิบพร้อมดวงหน้าเล็กก้มลงทำให้ผู้มองขยับคิ้วสูง

“อ้อ เรื่องนั้นไม่ต้องกังวลไป คนของข้าจะจัดพื้นที่อาบน้ำไว้ให้ข้าโดยเฉพาะ ด้านหลังกระโจม เจ้าใช้ที่นั่นได้เลย”

เขาบอกอย่างใจกว้าง ใช้เวลาเดินทางกับขบวนขององค์ชายแคว้นจ้าวมานาน เยี่ยนเฉินจึงรู้แล้วว่าหากใกล้แหล่งน้ำ ทหารจะเตรียมน้ำให้ตนได้ชำระร่างกายด้วย

“จริงหรือ”

“อืม”

ดวงตาคู่เรียวงามสดใสวาววามแต่แล้วกลับมีความลังเล

“เอ่อ แต่ว่า...”

“เรื่องเสื้อผ้า ข้าจะสั่งคนจัดเตรียมให้”

เขาบอกไปง่ายๆ ไม่รู้หรอกว่าคนของตนจะจัดการอย่างไร แต่ในเมื่อองค์ชายสั่งพวกนั้นก็ต้องทำให้ได้

เสี่ยวเม่ยยิ้มกว้างในทันใด ดวงหน้ามอมแมมดูสดใสขึ้นตามดวงตาที่เป็นประกายทำให้เยี่ยนเฉินพอใจ อย่างน้อยครั้งนี้ก็เป็นครั้งแรกที่เด็กสาวยิ้ม

=====

เสี่ยวเม่ยน้อยต้องปรับตัว ถ้าจะติดตามพี่ชาย สู้ๆ น้า^^

บทที่แล้ว บทต่อไป

ชะตารัก จอมมารไร้บัลลังก์ 7.แม้ไม่ยิ่งใหญ่ค้ำฟ้า ก็ไม่ต้องการอยู่ภายใต้ผู้ใด (2)
“ลาก่อนพี่ชาย”นางไม่ได้กรีดร้องหรือตะโกนเพราะไร้แรงแม้แต่จะส่งเสียง หากก็พึมพำออกไปขณะที่รู้สึกว่าตนตกลงไปด้านล้างเพียงชั่วอึดใจก็หยุดชะงัก กายนางถูกโอบอุ้มเหาะเหินพาไต่ขึ้นไปตามหน้าผายังชะง่อนหินซึ่งสามารถวางเท้าเหยียบได้ด้วยความรวดเร็ว เสี่ยวเม่ยอึ้งตะลึงกับสิ่งที่เกิดขึ้นจนตัวแข็ง ใช้เวลาพักหนึ่งร่างสูงโปร่งก็พานางกระโจนขึ้นมายืนบนจุดสูงสุดของหน้าผาร่างเล็กถูกปล่อยลงแล้วแต่ยังยืนนิ่งไม่ขยับ ทว่าดวงตาคู่เรียวงามมองมายังเขาด้วยสายตาประหลาดใจ“อยู่กับข้า ต้องไม่พูดมาก ไม่ถามมาก จำได้หรือไม่”ดวงหน้าเล็กพยักขึ้นลงช้าๆ เยี่ยนเฉินก็ถอนหายใจ สุดท้ายแล้วตนก็ช่วยนางอีกจนได้ แม้เจ้าตัวจะไม่ได้ตะโกนหากเขาก็ได้ยินเพราะบริเวณนี้ค่อนข้างก้อง ยังดีที่ไหวตัวทันเสี่ยวเม่ยจึงไม่ตกถึงพื้นเสียก่อนแม้ชายหนุ่มสามารถใช้วรยุทธ์ไต่ขึ้นมาได้แต่แรก ทว่าต้องการวัดใจกับเด็กสาวด้วยว่าเจ้าตัวจะถอดใจหรือไม่ และก็ได้เห็นชัดกับตาว่านางใจสู้แม้ร่างกายไม่เอื้ออำนวยก็ตาม มาคิดดูแล้วจิตใจที่แข็งแกร่งและไม่กลัวตายของอีกฝ่ายก็น่าสนใจไม่น้อย อีกอย่างนางอายุยังน้อย ไม่ยากที่เขาจะค่อยๆ สอนให้นางฝึกฝนวิชาอย่างไรนางก็โดด
ชะตารัก จอมมารไร้บัลลังก์ 7.แม้ไม่ยิ่งใหญ่ค้ำฟ้า ก็ไม่ต้องการอยู่ภายใต้ผู้ใด (1)
“หนาว”เสียงเล็กแผ่วเบาหากเยี่ยนเฉินก็ได้ยิน หันไปก็เห็นว่าเด็กสาวหลับไปแล้ว แต่นอนกอดตัวเองละเมอออกมา ในป่าเย็นเกินกว่าผู้ที่ไม่แข็งแรงจะนอนโดยไร้ผ้าห่มได้ แม้มีกองไฟอยู่แต่ก็ไม่สามารถให้ความอบอุ่นได้ดีนักถึงจะคิดอยู่ตลอดเวลาว่าเสี่ยวเม่ยคือภาระที่ตนไม่ต้องการ ทว่าเยี่ยนเฉินก็ไม่อาจปล่อยอีกฝ่ายไปตามยถากรรมได้ ราวได้ยื่นมือข้างหนึ่งไปในกับดักของใยแมงมุมหนาที่พัวพันยุ่งเหยิงยากจะแกะออกโดยง่ายร่างสูงโปร่งลุกขึ้นพร้อมปลดเสื้อคลุมตัวนอกของตนเอาไปคลุมให้ร่างเล็กแล้วกลับมานั่งใกล้กองไฟเช่นเดิม มองเข้าไปในกองไฟที่ตนสุมใหม่ให้ลุกโชนยิ่งขึ้นเผื่อแผ่ไอร้อนไปถึงเสี่ยวเม่ยที่นอนห่างออกไป ต้องการให้นางพักผ่อนให้มากเพราะนับจากนี้การเดินทางไปสำนักชิงเฉิงนั้นไม่ง่ายอีกแล้วเยี่ยนเฉินไม่ได้อยากเป็นเซียน แต่ต้องการพลังปราณเซียนเพื่อก้าวขึ้นไปยังจุดที่ผู้ใดก็ไม่อาจเหยียบย่ำได้‘บิดาของเจ้าคือจอมมารผู้ยิ่งใหญ่’นี่คือสิ่งที่มารดาเขียนเอาไว้ บิดาของเขาต้องการครอบครองหกพิภพ เป็นใหญ่เหนือดินแดนทั้งปวง ต้องการให้ดินแดนปีศาจหลุดพ้นจากการอยู่ภายใต้การปกครองของสวรรค์ ในเมื่อบิดาเขาก็มีพลังยิ่งใหญ่ไม่ต่างจากจั
ชะตารัก จอมมารไร้บัลลังก์ 6.ชีวิตที่ไม่เหลือใคร ตายเสียดีกว่า (2)
เปลือกตาบางค่อยๆ ขยับปรือ กลิ่นเนื้อบางอย่างย่างลอยเข้าจมูกทำให้ต้องรีบลืมตา“บนสวรรค์มีปลาย่างหรือ”“นรกต่างหาก”เสียงเข้มดุ ทว่าราบเรียบดังไม่ห่างตัวนักทำให้นางหันไปมอง แม้จะจำเสียงได้ทว่าเห็นใบหน้าคมเข้มก็ยิ่งมั่นใจ ริมฝีปากเล็กระบายยิ้มกว้าง“พี่ชาย ท่านกลับมาแล้ว”ร่างเล็กพยายามลุกขึ้นไปใกล้เจ้าของร่างสูงโปร่ง ทว่าใบหน้าดุดันกับน้ำเสียงเข้มของเขาทำเอาเท้าเล็กชะงัก“เจ้าเป็นสตรีคนแรกที่ทำให้ข้าอยากฆ่าให้ตายคามือนัก”หันมองนางด้วยสายตาที่ไม่ต่างจากคำพูดแล้วก็หันกลับไปมองสิ่งที่เขากำลังย่างอยู่รอยยิ้มกว้างของเสี่ยวเม่ยค่อยๆ ลดลงเมื่อคิดว่าตนคงถูกพี่ชายโกรธจนเกลียดไปแล้ว ทว่ากลิ่นของเนื้อปลาย่างก็หอมเชิญชวนจนท้องร้องประท้วง นางยืนมองปลาสองตัวที่ชายหนุ่มย่างโดยไม่ละสายตาหากก็ไม่กล้าเอ่ยขอ นานครู่หนึ่งเขาก็ยื่นปลาที่เสียบไม้หนึ่งตัวมาทางนาง“เอาไปสิ หิวแล้วไม่ใช่หรือ”เสี่ยวเม่ยกลืนน้ำลาย ก่อนจะขยับเข้าไปใกล้แล้วรับปลามาอย่างไม่ปฏิเสธ เวลานี้มืดแล้วไม่แปลกที่นางจะหิวจัด ด้วยไม่มีสิ่งใดตกถึงท้องมาตั้งแต่เช้าร่างเล็กนั่งลงใกล้ๆ กองไฟไม่ห่างจากร่างสูงโปร่งนัก เมื่อเห็นว่าเขาเริ่มกินปลาข
ชะตารัก จอมมารไร้บัลลังก์ 6.ชีวิตที่ไม่เหลือใคร ตายเสียดีกว่า (1)
“ข้านึกว่าเจ้าฉลาดเสียอีก”เยี่ยนเฉินถอนหายใจแล้วยืดตัวขึ้น เดินเข้าลึกไปในกระโจมขยับมือไพล่หลังพร้อมเอ่ย“เจ้าไปเสีย ถ้ายังอยากมีชีวิตอยู่”การฆ่าผู้ที่เป็นศัตรูของตนไม่ยากเช่นการลงมือกับเด็กไม่มีทางสู้ แม้เขาจะใจเหี้ยมโหดเพียงใดก็ไม่เคยฆ่าเด็กและสตรีไร้ทางสู้ ยกเว้นสตรีผู้นั้นจะร้ายกาจอย่างไม่น่าให้อภัย ทว่าในชีวิตของเยี่ยนเฉินบรรดาสตรีเมื่อได้เห็นโฉมหน้าเขาก็ไม่มีผู้ใดคิดยืนอยู่ฝั่งตรงข้ามกับเขาแม้แต่คนเดียว ทุกคนต่างต้องการอยู่เคียงข้างกายเขา ครอบครองเขา บางครั้งก็ตบตีทะเลาะกันอย่างน่ารำคาญ เขาจึงเริ่มอาศัยปลอมแปลงเป็นผู้อื่นเพื่อเข้าฝึกยุทธ์หรือใช้ชีวิต เพราะต้องการเลี่ยงสตรีหลงใหลอย่างเกินเหตุ หากต้องการความสำราญเขาก็สามารถหาได้ด้วยใบหน้าปลอม“ข้าไม่ไป”หลังจากเงียบไปนานเสียงเล็กเครือก็ดังขึ้น“เหตุใดจึงพูดเข้าใจยากนัก ข้าให้โอกาสเจ้ารอดชีวิตไม่รู้หรือไง”เยี่ยนเฉินหันกลับมาตวาดเสียงเข้มทำเอาร่างเล็กสะดุ้งตกใจ ทว่าเจ้าตัวกลับก้มหน้างุดลงไม่ยอมขยับหนีไปไหน“เอาเถิด คืนนี้ดึกเกินกว่าเจ้าจะเดินทางลงเขา เราเพิ่งมาไม่ไกลนัก พรุ่งนี้เจ้าเดินกลับตามรอยของรถม้าก็แล้วกัน จะได้ไม่หลง ตอนน
ชะตารัก จอมมารไร้บัลลังก์ 5.ความลับที่ผู้รู้ไม่อาจมีชีวิตรอด (2)
“มันคือมารร้ายที่สังหารองค์ชายชุนเทียน ฆ่ามันเสีย”ชื่อซิ่นยกมือชี้ผู้ที่กำลังย่างสามขุมมาหาตนอย่างเชื่องช้า“พวกเจ้าก็เห็นว่าเวลานี้องค์ชายไม่เหมือนเดิมแม้แต่น้อย นั่นเพราะมันผู้นี้ไม่ใช่พระองค์ จะชักช้าอยู่ไย เราต้องแก้แค้นให้องค์ชายเดี๋ยวนี้”พร้อมกับพูดก็พยายามลุกขึ้น ทว่าไม่อาจทำได้ สุดท้ายเหล่าทหารที่ต่างก็ลอบมองกันจึงตัดสินใจช่วยหัวหน้าตน เพราะลำบากมาด้วยกันในฐานะองครักษ์และอีกฝ่ายเป็นผู้ที่จริงจังต่อหน้าที่ ทั้งยังดูแลองค์ชายรองมาเนิ่นนาน รักและเทิดทูนยิ่งกว่าผู้ใด ที่สำคัญความเปลี่ยนแปลงจากหน้ามือเป็นหลังมือขององค์ชายรองในช่วงสามเดือนมานี้ก็ชัดแจ้งต่อบรรดาองครักษ์ทุกนายเยี่ยนเฉินมองเหล่าทหารที่ต่างก็ยกดาบขึ้นและค่อยๆ ขยับล้อมเข้ามาพลางยิ้มมุมปาก“ในเมื่อเจ้าและคนของเจ้าเลือกเช่นนี้ ก็อย่าหาว่าข้าใจร้ายก็แล้วกัน”เขาเอ่ยเสียงเหี้ยมก่อนจะตะโกนเสียงดัง“เข้ามาเลย เจ้าพวกทหารหน้าโง่ทั้งหลาย”ทหารหลายนายพุ่งเข้าหาร่างสูงโปร่งตามคำท้า ด้วยต่างก็มั่นใจแล้วว่าคนผู้นี้ไม่ใช่นายของตน ขณะที่มีคนช่วยพยุงเหลียงชื่อซิ่นจนลุกขึ้นมาได้ แต่เขาไม่ได้อยู่นิ่ง ยังหาดาบเข้าฟาดฟันร่วมกับบรรดาลูกน
ชะตารัก จอมมารไร้บัลลังก์ 5.ความลับที่ผู้รู้ไม่อาจมีชีวิตรอด (1)
“เจ้าเป็นใคร”ดวงตาคู่คมเข้มเหลือบมองผู้พูด อีกฝ่ายเป็นเหมือนเงาทะมึนอยู่ตรงหน้าด้วยเยี่ยนเฉินไม่ได้จุดตะเกียง ไม่ต้องการให้ผู้ใดรู้ว่าตนยังไม่นอน ทว่าเพียงเสียงที่ได้ยินก็รู้ว่าเป็นผู้ใด“เหตุใดจึงปลอมแปลงเป็นองค์ชายของข้า”“หึ รู้แล้วสินะ”เยี่ยนเฉินเอ่ยเสียงเรียบอย่างไม่มีความหวั่นเกรง ทั้งยังราวกับหยันด้วยซ้ำ“ข้าสงสัยมานานแล้ว นับวันก็ยิ่งมั่นใจว่าเจ้าไม่ใช่องค์ชาย”หัวหน้าองครักษ์เหลียงเข่นเสียงหากก็ไม่ดังนัก ตนผ่านทหารยามด้านหน้าได้ไม่ยากเมื่อบอกว่ามีเรื่องด่วนต้องรีบทูลองค์ชาย หากก็ไม่อยากเสียงดังจนด้านนอกได้ยิน“สมกับเป็นหัวหน้าองครักษ์”แม้จะเอ่ยชม ทว่าแววตาคมเข้มเต็มไปด้วยความระมัดระวัง ไม่ละสายตาจากปลายดาบอีกฝ่ายแม้เพียงชั่วแวบ“องค์ชายของข้าอยู่ที่ใด”คำถามนี้ทำให้เยี่ยนเฉินยิ้มมุมปากเล็กน้อย“เจ้าคิดดูสิ คาดเดาเก่งไม่ใช่หรือ”เหลียงชื่อซิ่นขบกรามแน่น จากน้ำเสียงมั่นอกมั่นใจกับแววตากระหยิ่มของอีกฝ่ายเขาก็พอเดาออกไม่อาจมีคนสองคนในเวลาเดียวกันได้ เมื่อมีตัวปลอม ตัวจริงย่อมไม่มี“เจ้าสังหารองค์ชาย”“นับว่าฉลาดทีเดียว”“บังอาจนัก ข้าไม่มีทางปล่อยเจ้ารอดมือไปแน่”“ก็ลองดู”ปล
ชะตารัก จอมมารไร้บัลลังก์ 4.ข้าต้องการหญิงงาม ไม่ใช่ภาระ (2)
อาหารค่อยๆ ลำเลียงมาวางบนโต๊ะตรงหน้าขณะที่เยี่ยนเฉินมองอย่างเอื่อยเฉื่อยหากก็รู้สึกว่ามีอาหารจานหนึ่งเป็นอาหารพื้นๆ ต่างจากจานอื่นที่ปรุงแต่งอย่างน่ากินสวยงามเช่นชาววัง แม้ไม่เรื่องมากเพราะตนก็ชินกับการกินอาหารพื้นบ้านแต่ก็นึกแปลกใจ“จานนี้เป็นฝีมือเสี่ยวเม่ยพ่ะย่ะค่ะ นางขออนุญาตกระหม่อมจัดเตรียมอาหารให้ฝ่าบาท ให้ลองชิมเพื่อพิสูจน์ว่านางสามารถดูแลเรื่องนี้ได้ดีหากติดตามฝ่าบาทพ่ะย่ะค่ะ”ได้รับการเฉลยจากหัวหน้าองครักษ์ที่ดูแลควบคุมตรวจสอบอาหารให้ปลอดภัยทุกมื้อด้วยตนเองแล้วเยี่ยนเฉินก็เอ่ยย้ำ“เสี่ยวเม่ย”“พ่ะย่ะค่ะ”เพราะไม่เคยคิดให้อีกฝ่ายติดตาม เขาจึงไม่เคยสนใจชื่อแซ่เด็กสาว เพิ่งรู้จากหัวหน้าองครักษ์ว่านางชื่อนี้ กระนั้นเยี่ยนเฉินก็เพียงพยักหน้ารับรู้เล็กน้อยก่อนบอก“บอกให้นางเข้ามา”สั่งแล้วก็โบกมือให้หัวหน้าองครักษ์ที่รับคำสั่งออกไป ไม่นานเจ้าของร่างเล็กก็ก้าวเข้ามาด้วยท่าทางกระมิดกระเมี้ยน“ที่อยู่ๆ ก็หายเงียบไปเพราะอย่างนี้สินะ”เสี่ยวเม่ยพยักหน้าแล้วเหลือบมองคนตัวโตหวั่นใจว่าตนจะโดนดุหรือไม่“นั่งลงสิ กินด้วยกันนี่แหละ”“แต่ท่านอาที่อยู่ข้างนอกบอกให้รอ บอกว่าไม่ควรร่วมโต๊ะกับพี่
ชะตารัก จอมมารไร้บัลลังก์ 4.ข้าต้องการหญิงงาม ไม่ใช่ภาระ (1)
เยี่ยนเฉินก้มลงมองดวงหน้าเล็กมอมแมม สบตากับดวงตาใสซื่อบริสุทธิ์อย่างขุ่นเคือง รู้สึกเหมือนกำลังถูกกดดันด้วยแววตาแสนซื่อ“ข้าช่วยเจ้า ไม่ได้ต้องการให้เจ้ามาเป็นภาระข้า”เขากัดฟันเข่นเขี้ยวเสียงเข้ม มั่นใจว่าจะทำให้อีกฝ่ายกลัวจนถอดใจไม่อยากเกาะติดตนได้“แต่ข้าได้ยินว่าท่านต้องการผู้ติดตาม ท่านบอกให้คนไปหาผู้ที่เต็มใจไปกับท่าน”ร่างเล็กสั่นนิดๆ หากก็ยังเชิดหน้าขึ้นพูดกับเขาอย่างฉะฉาน ทว่ากลับทำให้เยี่ยนเฉินฉุนจัด มือหนาจับคางเล็กบีบเบาๆ ขณะก้มหน้าลงไปกระซิบเครียด“ข้าต้องการหญิงงาม ไม่ใช่เด็กที่เป็นภาระ ใช้งานไม่ได้เช่นเจ้า”“ข้าทำอาหารได้ดีมาก พี่ลู่ฟางชมเสมอว่าข้าทำอร่อย ข้าทำให้ท่านกินได้”มุมปากได้รูปอย่างชายชาตรีกระตุกยิ้มหยันพร้อมส่งเสียงในลำคอ“ใครอยากได้เจ้าไปทำอาหารกัน”“แล้วท่านอยากได้ผู้ติดตามหญิงไปทำสิ่งใด ข้าทำได้ทั้งนั้น”เป็นครั้งแรกที่เยี่ยนเฉินต้องหลับตาลงราวหลบดวงตาคู่วาววามใสซื่อ ทว่าความจริงแล้วพยายามระงับอารมณ์ขัดอกขัดใจกับความดื้อด้านของเด็กสาวตรงหน้า เมื่อลืมตาขึ้นอีกครั้งเขาก็ยืดตัวขึ้น ปล่อยมือจากคางเล็กแล้วมองเมินไปทางอื่นอย่างไม่คิดจะอธิบาย“นะพี่ชาย ได้โปรดให้
ชะตารัก จอมมารไร้บัลลังก์ 3.ข้าจะอยู่กับพี่ชาย (2)
หลังจากอิ่มแล้วเสี่ยวเม่ยก็นั่งนิ่งอยู่นานจนเผลอหลับไป ร่างน้อยนอนบนพื้นใกล้โต๊ะเตี้ยที่วางอาหารร่างสูงโปร่งกลับเข้ามาด้านในเห็นคนตัวเล็กนอนฟุบที่พื้นคิ้วเข้มก็ขมวดก่อนจะเดินเข้าไปดูใกล้ๆ“หลับหรือ”เมื่อแน่ใจแล้วก็ถอนหายใจ“กินอิ่มนอนหลับทั้งที่คราบน้ำตาเปื้อนแก้ม หน้าตาเนื้อตัวมอมแมม นี่แหละนะเด็ก”เอ่ยเบาๆ แล้วก็ออกไปเรียกให้ทหารมาเก็บโต๊ะ แต่กลับคิดว่าการเคลื่อนไหวของทหารใกล้ๆ อาจทำให้เด็กสาวตื่นจึงน่าจะพาไปนอนที่อื่น ไม่ใช่ห่วงแต่เขาไม่อยากเห็นเจ้าตัวนั่งเกร็งน้ำตาคลอเพราะกลัวเขาอีกคิดแล้วเยี่ยนเฉินก็จำต้องอุ้มร่างเล็กขึ้นมองหาที่ที่จะให้อีกฝ่ายนอนได้ หากก็ไม่มี จึงจำใจพาเดินไปยังส่วนที่มีเตียงนอนด้านในแล้ววางแม่หนูเจ้าน้ำตาลง ก่อนจะถอยไปยืนกอดอกมองด้วยความขัดใจ“เตียงข้าที่เคยต้อนรับสาวงามอยู่เป็นนิตย์ คืนนี้กลับกลายเป็นเด็กน้อยไม่ประสาครอบครอง”ผู้เอ่ยไม่คิดอยู่ใกล้ร่างเล็ก จำต้องยกเตียงนี้ให้นางไป“เฮ้อ...น่าเสียดาย ผู้จากไปคือพี่สาวเจ้า ผู้ยังมีชีวิตอยู่เป็นเจ้าที่ไม่อาจใช้งานได้ หากพี่สาวเจ้ายังอยู่ข้าย่อมเกลี้ยกล่อมนางให้ติดตามไปด้วยได้”เยียนเฉินเอ่ยแล้วก็หันหลังเดินออกไ

สแกนรหัสเพื่ออ่านบนแอป

แชร์

4.ข้าต้องการหญิงงาม ไม่ใช่ภาระ (1)

บทที่เกี่ยวข้อง

ชะตารัก จอมมารไร้บัลลังก์ 4.ข้าต้องการหญิงงาม ไม่ใช่ภาระ (2)

ชะตารัก จอมมารไร้บัลลังก์ 5.ความลับที่ผู้รู้ไม่อาจมีชีวิตรอด (1)

ชะตารัก จอมมารไร้บัลลังก์ 5.ความลับที่ผู้รู้ไม่อาจมีชีวิตรอด (2)

ชะตารัก จอมมารไร้บัลลังก์ 6.ชีวิตที่ไม่เหลือใคร ตายเสียดีกว่า (1)

ชะตารัก จอมมารไร้บัลลังก์ 6.ชีวิตที่ไม่เหลือใคร ตายเสียดีกว่า (2)

ชะตารัก จอมมารไร้บัลลังก์ 7.แม้ไม่ยิ่งใหญ่ค้ำฟ้า ก็ไม่ต้องการอยู่ภายใต้ผู้ใด (1)

ชะตารัก จอมมารไร้บัลลังก์ 7.แม้ไม่ยิ่งใหญ่ค้ำฟ้า ก็ไม่ต้องการอยู่ภายใต้ผู้ใด (2)

ชะตารัก จอมมารไร้บัลลังก์ บทนำ

บทล่าสุด