6.ชีวิตที่ไม่เหลือใคร ตายเสียดีกว่า (1)

“ข้านึกว่าเจ้าฉลาดเสียอีก”

เยี่ยนเฉินถอนหายใจแล้วยืดตัวขึ้น เดินเข้าลึกไปในกระโจมขยับมือไพล่หลังพร้อมเอ่ย

“เจ้าไปเสีย ถ้ายังอยากมีชีวิตอยู่”

การฆ่าผู้ที่เป็นศัตรูของตนไม่ยากเช่นการลงมือกับเด็กไม่มีทางสู้ แม้เขาจะใจเหี้ยมโหดเพียงใดก็ไม่เคยฆ่าเด็กและสตรีไร้ทางสู้ ยกเว้นสตรีผู้นั้นจะร้ายกาจอย่างไม่น่าให้อภัย ทว่าในชีวิตของเยี่ยนเฉินบรรดาสตรีเมื่อได้เห็นโฉมหน้าเขาก็ไม่มีผู้ใดคิดยืนอยู่ฝั่งตรงข้ามกับเขาแม้แต่คนเดียว ทุกคนต่างต้องการอยู่เคียงข้างกายเขา ครอบครองเขา บางครั้งก็ตบตีทะเลาะกันอย่างน่ารำคาญ เขาจึงเริ่มอาศัยปลอมแปลงเป็นผู้อื่นเพื่อเข้าฝึกยุทธ์หรือใช้ชีวิต เพราะต้องการเลี่ยงสตรีหลงใหลอย่างเกินเหตุ หากต้องการความสำราญเขาก็สามารถหาได้ด้วยใบหน้าปลอม

“ข้าไม่ไป”

หลังจากเงียบไปนานเสียงเล็กเครือก็ดังขึ้น

“เหตุใดจึงพูดเข้าใจยากนัก ข้าให้โอกาสเจ้ารอดชีวิตไม่รู้หรือไง”

เยี่ยนเฉินหันกลับมาตวาดเสียงเข้มทำเอาร่างเล็กสะดุ้งตกใจ ทว่าเจ้าตัวกลับก้มหน้างุดลงไม่ยอมขยับหนีไปไหน

“เอาเถิด คืนนี้ดึกเกินกว่าเจ้าจะเดินทางลงเขา เราเพิ่งมาไม่ไกลนัก พรุ่งนี้เจ้าเดินกลับตามรอยของรถม้าก็แล้วกัน จะได้ไม่หลง ตอนนี้กลับไปนอนที่เตียงของเจ้าเสีย”

เขาพยายามระงับอารมณ์ขุ่นของตนและเอ่ยอย่างมีเหตุผล ร่างเล็กยังนั่งอยู่ที่เดิมจึงจำต้องเสียงดังอีกครั้ง

“อยากนั่งอยู่ตรงนี้ก็ตามใจ ข้าไปล่ะ”

ร่างสูงโปร่งหันไปยังทางออกแล้วก้าวเดิน ทว่ากลับถูกฉุดเอาไว้ก่อนจะทันได้ออกไปด้านนอก

“พี่ชาย ได้โปรดอย่าทิ้งข้าไว้คนเดียว”

เยี่ยนเฉินไม่หันไปมอง เขาก้าวต่อทว่าก็รู้สึกได้ถึงแรงดึงที่ชายชุดของตน และรู้ว่าอีกฝ่ายกำลังพยายามตามมา สุดท้ายก็ต้องหันกลับด้วยความโมโห

“เจ้าอยากตาย...”

ร่างเล็กคุกเข่าอยู่ไม่ห่างนัก ดวงหน้าเล็กมีน้ำตาอาบแก้ม ทว่าริมฝีปากล่างถูกกัดแน่นอย่างพยายามกลั้นไว้เต็มที่ไม่ให้ตัวเองร้องไห้ การที่อีกฝ่ายยังคุกเข่าเท่ากับเจ้าตัวไม่ได้ลุกขึ้นตามเขา ทว่าเป็นขยับเข่าตามมา อาจกลัวจะไม่ทันจึงรีบร้อน นั่นทำให้ผู้เห็นสะท้อนใจ

“หากท่านต้องการชีวิต ข้าก็ยินดี”

เจ้าตัวเอ่ยเสียงเบา แววจากนัยน์ตาคู่เรียวงามดูสิ้นหวัง

“ชีวิตข้าตอนนี้เป็นของพี่ชายแล้ว อยากให้อยู่หรือตายก็เป็นสิทธิ์ของท่าน ขอเพียงอย่าทอดทิ้งข้า ข้าไม่มีผู้ใดอีกแล้ว การมีชีวิตอยู่ต่อของข้าก็เพื่อตอบแทนคุณท่าน เมื่อพี่ชายไม่ต้องการข้าแล้ว ข้าก็ไม่จำเป็นต้องอยู่ต่อไป คงไม่พ้นโดดลงหน้าผาไปอยู่กับพี่ลู่ฟาง”

ทั้งที่สีหน้ากับแววตาแม่หนูน้อยเต็มไปด้วยความน่าสงสารทว่าเยี่ยนเฉินกลับรู้สึกราวนางขู่เขา

“เจ้ากล้าขู่ข้าหรือ”

ดวงหน้าเล็กส่ายไปมาโดยไม่เอ่ยสิ่งใดอีก

“ได้ พรุ่งนี้เช้ามาลองดูกัน อยากรู้นักว่าเจ้าพูดจริงหรือไม่”

เยี่ยนเฉินไม่ได้พูดสิ่งใดมากกว่านั้น เขาเพียงกลับเข้าไปยังส่วนห้องนอน และอีกฝ่ายก็ยอมปล่อยมือเมื่อเห็นว่าเขาไม่ไปไหน

เสี่ยวเม่ยตามไม่ทันความคิดของผู้ที่โตกว่า นางนั่งอยู่ที่เดิมนานครู่ใหญ่กระทั่งมั่นใจว่าพี่ชายหน้าดุจะไม่ไปไหนจริงๆ แล้วก็ไปด้านใน เห็นเจ้าของร่างสูงโปร่งนั่งหลับตาขัดสมาธิบนเตียงใหญ่ นางก็ไปยังเตียงของตน นั่งมองอีกฝ่ายเงียบๆ กระทั่งเริ่มง่วงก็ล้มตัวลงนอนทว่ายังจ้องผู้ที่นั่งนิ่งไม่ขยับเป็นนานด้วยความกังวลกระทั่งตาค่อยๆ ปิดลงเพราะฝืนไว้ไม่ไหวอีกต่อไป

เช้าแล้ว เสียงนกในป่าปลุกให้เจ้าของร่างเล็กลืมตาขึ้นและลุกพรวดหันไปมองทางเตียงใหญ่ ทว่าไร้ร่างสูงโปร่งแล้ว

“พี่ชาย”

เสี่ยวเม่ยรู้แล้วว่านางถูกหลอก อีกฝ่ายเพียงทำให้นางนิ่งนอนใจจนหลับไป แม้เมื่อคืนจะพยายามฝืนไว้แต่นางทนไม่ไหวจริงๆ

ร่างเล็กรีบร้อนออกจากกระโจมวิ่งไปกลางที่พักซึ่งเต็มไปด้วยกระโจมว่างเปล่า ไร้ผู้คนเพราะถูกทำลายจนสลายหายไปหมดแล้ว เด็กสาวกลัวขึ้นมาจับใจ กวาดตามองไปโดยรอบก็ไม่มีร่างสูงโปร่งแต่อย่างใด

“ท่านทิ้งข้าไปแล้วจริงๆ หรือ”

เสียงเล็กพึมพำเครือพร่า

“พี่ชายยย”

นางตะโกนเรียกหาผู้ที่ช่วยชีวิตตนจนก้องไปทั่วทั้งป่าหากก็ไร่เสียงตอบกลับ

“พี่ชายทิ้งข้าไปแล้วจริงๆ”

เสี่ยวเม่ยทรุดกายลงนั่งร้องไห้ออกมาเสียงดังอย่างไม่คิดเก็บกดไว้อีกแล้ว เมื่อคืนการพยายามหักห้ามตัวเองไม่ให้ร้องนั้นปวดร้าวไปทั้งอก ในเมื่อตอนนี้ไม่มีผู้ใดแล้วนางก็ไม่ต้องกลัวจะทำให้พี่ชายหน้าดุโกรธ

เด็กสาวร้องไห้สะอึกสะอื้นเนิ่นนานจนไม่มีเสียง แล้วก็เริ่มรู้สึกกลัวบริเวณนี้เพราะเห็นผู้คนมากมายตายไปต่อหน้าตา ดวงตาคู่เรียวงามที่เต็มไปด้วยน้ำตาเอ่อล้นมองไปโดยรอบอย่างหวาดกลัวแล้วลุกขึ้นช้าๆ ก่อนจะโผเผเดินออกไปจากค่ายพักร้างนี้

พ้นค่ายมาไม่ไกลเป็นทางกลับที่เห็นรอยรถม้าชัดเจนและทางเดินต่อเข้าไปป่าที่พอมองเห็นเส้นทางบ้าง แต่หญ้าก็สูงบ่งบอกว่าว่างเว้นการสัญจรผ่านมานาน

เสี่ยวเม่ยมองซ้ายมองขวา หากไปต่อนางก็ยากจะตามพี่ชายหน้าดุทัน เด็กสาวไม่มีทางเลือก นางจำต้องเดินลงเขาตามรอยรถม้า เดินไปร้องไป ปาดน้ำตาไปเรื่อยๆ ต่อจากนี้ยากจะใช้ชีวิตอยู่ได้ตามลำพัง ด้วยนับแต่พี่สาวจากไป หากไม่เพราะอยากแก้แค้นนางก็ไม่อยากมีชีวิตอยู่ ทว่าเมื่อคิดจะอยู่ต่อเพื่อทดแทนคุณผู้ช่วยเหลือตนอีกฝ่ายก็ไม่ต้องการ ฉะนั้นนางก็ยินดีตามพี่สาวไป

นางเดินเท้าจึงค่อนข้างช้าแล้วหยุดพักใต้ต้นไม้ใหญ่ในช่วงที่แสงพระอาทิตย์แรงกล้า ครู่ใหญ่เสี่ยวเม่ยก็เดินต่อไม่นานจึงได้ยินเสียงน้ำไหลไม่ไกลนัก คิดว่าคงเป็นลำธารจึงตั้งใจจะไปล้างหน้าล้างตาสักหน่อย ทว่าเมื่อเดินตามทิศทางเสียงของน้ำกลับพบว่าเป็นผาสูง ด้านล่างมีน้ำไหลเชี่ยวกราก

เจ้าของร่างเล็กหยุดมองลงไปเบื้องล่างเป็นนาน นางอาจต้องใช้เวลาสี่ห้าวันกลางป่ากว่าจะไปถึงหน้าผาที่พี่สาวตกลงไปได้ จะว่าไปนางอาจไม่มีชีวิตรอดจนไปถึงที่นั่นได้ด้วยซ้ำ

“ข้าคิดถึงท่าน พี่ลู่ฟาง”

นางพึมพำเสียงเบา ความสูงและน้ำที่รุนแรงทั้งยังเต็มไปด้วยโขดหินไม่ได้ทำให้เกรงกลัวแต่อย่างใด ในตอนนี้ไม่ว่าทางไหนก็ยากจะมีชีวิตรอดได้ เท้าเล็กค่อยๆ ก้าวไปด้านหน้าเรื่อยๆ กระทั่งชิดติดริมหน้าผา พื้นที่ให้เหยียบยืนไม่หลงเหลืออีกแล้ว

“ข้ากำลังจะไปหาท่านแล้วพี่ลู่ฟาง”

เอ่ยจบก็สูดหายใจเข้าเต็มปอด เปลือกตาบางปิดลง ก่อนจะก้าวเท้าต่อไป

เสี่ยวเม่ยรู้สึกว่าร่างตนเองกำลังทิ้งดิ่งลงด้านล่างจนเท้าเสียววูบ หากก็ยังไม่ลืมตา ความหวาดกลัวสุดชีวิตทำให้สติกระเจิดกระเจิง มือสั่นขาสั่นและเหมือนความรู้สึกนึกคิดกำลังหลุดลอย สำนึกสุดท้ายบอกว่าเพียงอึดใจเดียวร่างของนางก็จะกระแทกน้ำและหินด้านล่าง

‘พี่ลู่ฟาง มารับข้าที’

ร่างหนึ่งปรากฏวูบขึ้นกะทันหันในช่วงเวลาก่อนที่ร่างเล็กจะตกถึงผิวน้ำและโขดหินใหญ่ ก่อนจะหายวับไปชั่วพริบตา

=====