1.องค์ชายเปลี่ยนไป (2)

เดินทางมาถึงเชิงเขาชิงซานขบวนขององค์ชายจ้าวชุนเทียนก็พักตั้งค่าย รั้งรอเดินทางในเช้าวันใหม่ หัวหน้าองครักษ์เหลียงก็จำต้องทำตามรับสั่งคือพยายามหาหญิงงามที่พร้อมเดินทางเข้าป่าเพื่อทำหน้าที่ปรนเปรอองค์ชาย

ในช่วงสองวันที่เดินทางมาแทบไม่มีเมืองใหญ่เป็นเพียงหมู่บ้านชาวป่าอยู่อาศัยกันไม่กี่หลัง จำต้องส่งทหารเข้าไปในหมู่บ้านเสาะหาสาวงามที่ยินดีขายตัวรับเงิน หากก็ไม่อาจหาสาวงามให้องค์ชายได้ ทั้งบางครั้งยังถูกขับไล่อย่างน่าอับอาย และหัวหน้าองครักษ์เหลียงก็รับรู้ได้ถึงความไม่พอใจที่มากขึ้นเรื่อยๆ ของนายตน จึงต้องให้ทหารบากหน้าเข้าหมู่บ้านใกล้เชิงเขาเพื่อหาซื้อหญิงสาวเช่นเคย

การหาซื้อสาวงามในหมู่บ้านเล็กทั้งยากและน่าอับอาย บรรดาทหารต่างก็ถูกก่นด่าบ้าง ไล่ตะเพิดบ้าง จนต้องถอยร่นไม่เป็นกระบวนจำต้องส่ายหน้าเพราะต้องกลับค่ายพักมือเปล่าเช่นเคย ยังดีที่พวกเขาไม่ได้อยู่ในชุดทหาร เหมือนเป็นขบวนพ่อค้าหรือคนเดินทางทั่วไปเสียมากกว่า กระนั้นก็นับว่าทำลายเกียรติของทหารแคว้นจ้าวไม่น้อย

“พวกท่านต้องการซื้อผู้หญิงใช่หรือไม่”

เสียงหนึ่งดังขึ้น ทหารสี่นายที่กำลังเดินออกจากหมู่บ้านหันกลับไปก็เห็นคนกลุ่มหนึ่งเดินตรงมา โดยมีการฉุดกระชากหญิงสาวมาด้วย ทั้งยังมีเด็กสาวคอยวิ่งตามพลางร้องขอให้ปล่อยพี่ของตน

“ข้าต้องการขายนาง”

“ปล่อยข้านะ”

หญิงสาวที่ดูอายุยังไม่มากนักพยายามสะบัดตัวจากผู้ชายสองคนที่จับอยู่ โดยคนที่เจรจาเป็นผู้ยืนอยู่ด้านหน้าสุด

“ปล่อยพี่สาวข้านะ”

เด็กสาววิ่งเข้าไปตีคนที่จับพี่ตนเอาไว้

“ปล่อยเดี๋ยวนี้”

“จับเด็กนี่ไว้สิ”

คนที่เป็นผู้เจรจาหันไปสั่งลูกน้องตนเสียงเข้ม

“อย่าทำอะไรนางนะ”

ผู้เป็นพี่สาวร้องห้าม เมื่อเห็นน้องสาวตนถูกจับ”

“พี่ลู่ฟาง”

“เสี่ยวเม่ย”

สองพี่น้องที่ถูกจับแยกให้ห่างจากกันต่างตะโกนเรียกกันเอง ขณะที่ทหารผู้เห็นเหตุการณ์รู้สึกถึงความไม่ถูกไม่ควรจึงพูดขึ้น

“พวกท่านจะทำอะไร อยู่ๆ ทำไมจะขายนาง ท่านเป็นอะไรกับนางหรือ”

“พ่อของนางเป็นหนี้ข้า ตายไปหลายปีแล้วบุตรสาวก็ยังหาเงินชดใช้ข้าไม่ครบสักที เดิมทีข้าก็จะเอาตัวพวกนางไปขายเป็นสาวใช้ในเมื่อใหญ่ แต่เมื่อเห็นพวกท่านตามหาซื้อหญิงงาม ข้าจึงเอามาเสนอ”

ทหารที่ได้ยินต่างก็หันมองหน้ากัน ขณะที่หญิงสาวผู้กำลังจะถูกขายส่ายหน้าไปมาไม่ยินยอม

“ไม่นะ ข้าไม่ยอมถูกขาย เงินที่หามาข้าให้ท่านทั้งหมด ข้ากับน้องกินเผือกมันและผักเท่านั้น แต่เงินกลับไม่ลดลงเลย ท่านเอาเปรียบข้า”

“ยืมเงินย่อมต้องมีดอกเบี้ย เจ้าหามาใช้อีกสิบปีก็ไม่มีทางครบ”

“ไม่จริง ท่านโกงพ่อข้า”

“พ่อเจ้ายืมเงินข้าไม่มีปัญญาใช้คืนมาหลายปี ข้าจะโกงได้อย่างไร...นายท่าน ข้าจะขายนาง พวกท่านยินดีให้ค่าตัวนางเท่าใด ข้าพร้อมขายขาดนางให้ท่านไปเลย”

อีกฝ่ายพูดกับลูกหนี้แล้วหันมาถามกับเหล่าทหาร ทว่าทหารทั้งสี่นายลังเล ด้วยรู้สึกว่าไม่ถูกต้องนัก ในเมื่อผู้ถูกขายไม่เต็มใจ

“ขอพวกข้าคิดดูก่อน”

หนึ่งในนั้นเอ่ยขึ้น แล้วหันหน้าซุบซิบกันเองเพื่อตัดสินใจ

“หากไม่ช่วยนาง พวกนางสองพี่น้องอาจถูกทำร้ายได้”

“แต่ถ้าซื้อไป นางอาจรับกับสิ่งที่จะเกิดขึ้นในอนาคตไม่ได้”

“ข้าว่าเราชี้แจงกับท่านหัวหน้าองครักษ์ถึงความจำเป็นที่ต้องซื้อนางได้ และให้ท่านหัวหน้าพูดคุยกับนาง หรือไม่ก็ทูลองค์ชายให้ตัดสิน ไม่แน่องค์ชายอาจปล่อยพวกนางในเมื่อรับสั่งหาผู้ที่เต็มใจ”

“ข้าเห็นด้วย”

เมื่อหนึ่งในนั้นออกความคิดได้ดี ทหารทั้งสี่ก็พยักหน้าตกลง ก่อนคนหนึ่งจะเดินนำไปคุยกับชายเจ้าหนี้

“นี่คือค่าตัวนางที่พวกข้าจะจ่าย”

เขาเอาถุงเงินที่พกไว้ด้านในเสื้อออกมาล้วงทองมาสามก้อนยื่นไปตรงหน้าอีกฝ่าย ทองนี้แลกจากมาเรียบร้อยเพื่อการเดินทางที่สะดวก จึงไม่มีตราราชสำนักแคว้นจ้าว

ผู้เห็นถึงกับตาวาว แต่เพราะความโลภทำให้ส่ายหน้า

“หนี้ของนางมากมายยิ่งนัก อย่างน้อยพวกท่านก็จะได้ทั้งนางและน้องสาว เพิ่มให้อีกนิดได้หรือไม่”

ทหารรู้ว่าอีกฝ่ายโก่งราคา แต่เพราะต้องการช่วยคน และไม่อยากให้มีปัญหาโต้แย้งให้มากความจึงเพิ่มทองให้อีกสองก้อน

“ข้าเพิ่มให้ตามนี้ หากยังไม่พอใจก็ไม่ซื้อ แต่หากยินดีรับเงินต่อจากนี้เจ้าไม่มีสิทธิ์มายุ่งกับพวกนางสองพี่น้องอีก”

เพราะไม่แน่ใจว่าหัวหน้าองครักษ์จะรับพวกนางไว้หรือไม่ เขาจึงเอ่ยตัดไฟแต่ต้นลมไว้ก่อน

“ได้ๆ นับว่าชดเชยเงินกับดอกเบี้ยของข้าได้พอดีเลย”

เป็นคำพูดที่ดูก็รู้ว่าโกหก ทั้งดวงตายังวาววามเมื่อได้เงินไปอยู่ในมือ

“พวกเจ้า เอาตัวพวกนางส่งให้พวกเขาไป”

“ไม่ ข้าไม่ไป ข้าไม่ยอม เจ้าไม่มีสิทธิ์ขายข้ากับน้อง ปล่อยข้า”

“พี่ลู่ฟาง ฮือ...”

เด็กสาวกลัวจนร้องไห้ออกมา คนเป็นพี่สาวสงสารน้องยิ่งนัก แต่ก็พยายามเข้มแข็ง ไม่ยอมมีน้ำตาแม้จะกลัวจับใจไม่รู้ว่าตนกับน้องจะถูกซื้อไปทำสิ่งใด

ทหารทั้งสี่จำต้องแสร้งจับทั้งสองพี่น้องที่พยายามดิ้นรนหนีและร้องปฏิเสธไม่ยอมไปด้วย พาเดินให้ไกลจากหมู่บ้านเพื่อตรงไปค่ายพักแล้วจึงปล่อยตัวก่อนจะกำชับ

“เดินตามพวกข้ามาเงียบๆ พวกข้าไม่ทำสิ่งใดพวกเจ้าหรอก”

สวีลู่ฟางรีบผวาไปกอดน้องสาวมาแนบอกตน ขณะที่คนเป็นน้องร้องไห้ไม่หยุด และแม้จะพาน้องสาวตามผู้ชายทั้งสี่คนไปหากก็พยายามเดินช้าๆ ถ่วงเวลารั้งท้าย

“พวกเจ้าเดินช้าไปแล้ว เวลานี้พระอาทิตย์ลับขอบฟ้าไปแล้ว รีบเดินเร็วเข้า”

หนึ่งนั้นรู้สึกได้จึงหันมาสั่ง

“น้องสาวข้าเดินไม่ไหว ข้าต้องประคองนางก็เลยช้าหน่อย”

นางเพียงอ้างเท่านั้น ด้วยในป่านี้ตนกับน้องสาวมาหาเผือกหน่อไม้และของป่าไปประกอบอาหารกินแทบทุกวัน

“เช่นนั้นก็ค่อยๆ ตามมา”

เหล่าทหารหันมองเป็นระยะ ไม่ได้วางใจแต่อย่างใดเพราะรู้ว่าสองพี่น้องไม่ได้เต็มใจมากับพวกตน บางครั้งก็หยุดรอให้ทั้งสองเดินผ่านไปก่อน

“เมื่อถึงทางเล็กข้างหน้าวิ่งเลยนะเสี่ยวเม่ย”

ลู่ฟางแอบกระซิบกับน้องสาวอีกฝ่ายก็พยักหน้ารับ

ไม่นานก็ถึงจุดหมายที่ตั้งใจไว้ ลู่ฟางก็ฉุดแขนน้องสาวตนออกวิ่งสุดแรง ทหารที่เดินนำไปได้ยินเสียงต่างก็รีบวิ่งตาม การวิ่งหนีผู้ชายให้รอดนั้นยากนัก ลู่ฟางคิดไปด้วยอย่างกังวล ก่อนจะถามผู้เป็นน้องสาว

“เสี่ยวเม่ย เจ้ากล้าเสี่ยงเป็นเสี่ยงตายกับพี่ไหม”

“ข้าไม่กลัวอะไรทั้งนั้นเมื่อมีพี่ลู่ฟางอยู่ด้วย”

ผู้เป็นพี่สาวได้ยินเสียงเครือของน้องสาวแล้วก็ต้องพยายามสะกดน้ำตาของตัวเองไว้เต็มที่

“งั้นเราไปที่หน้าผากัน”

“อื้อ”

เด็กสาวพยักหน้า นางไม่คิดสิ่งใดทั้งนั้น ชีวิตนี้มีเพียงพี่สาวเป็นที่พึ่ง นางพร้อมเดินตามพี่ทุกฝีก้าว

“เป็นหรือตายไม่อาจรู้ แต่พี่จะพยายามปกป้องเจ้าเท่าที่พี่จะทำได้เสี่ยวเม่ย”

ลู่ฟางตะโกนก่อนจะคว้าร่างของน้องสาวมากอดแนบอกพร้อมบอกหลังจากวิ่งมาหยุดตรงหน้าผา ซึ่งนางรู้ว่าด้านล่างเป็นหน้าผาชันที่ไม่สูงนัก

“หลับตาซะ”

สวีเสี่ยวเม่ยทำตามที่พี่สาวบอกแม้จะกลัวมาก ขณะที่รู้สึกได้ว่าแขนพี่สาวรัดร่างตนแน่นแล้วพากระโดดลงหน้าผา

“เดี๋ยวพวกเจ้า!”

ทหารสี่นายตามมาอย่างหวุดหวิดทันเห็นร่างหญิงสาวผลุบลงไปตรงหน้าผาพร้อมหนูน้อยและไม่อาจทำสิ่งใดได้ จึงได้แต่ส่ายหน้าไปตามๆ กัน

=====

จะเกิดอะไรขึ้นกับสองพี่น้องต่อไป ฝากติดตามด้วยนะคะ^^