All Chapters of ชะตารัก จอมมารไร้บัลลังก์: Chapter 31 - Chapter 40

“ข้าชอบที่เจ้าเรียกข้าเช่นนั้น”เยี่ยนเฉินเอ่ยขึ้นเมื่อลมหายใจของตนเริ่มกลับมาราบเรียบเช่นเดิม ขณะที่รู้สึกได้ว่าร่างในอ้อมกอดอ่อนแรง ซบหน้าแนบอกเขานิ่งราวไม่อยากขยับตัวดวงตาคู่เรียวงามเปิดขึ้นพลางเงยหน้ามองผู้พูดราวเกียจคร้าน ด้วยร่างกายของนางเหมือนเพิ่งเผชิญศึกหนักมาอย่างไรอย่างนั้น“เรียกหรือ”“ท่านพี่”ชายหนุ่มย้ำเมื่ออีกฝ่ายราวจำไม่ได้แล้วเสี่ยวเม่ยหลุบตาลงด้วยความเขินอาย นึกขึ้นมาได้แล้วว่าในช่วงเวลาที่ความหฤหรรษ์ไปถึงขั้นสุดนั้นตนเผลอเอ่ยสิ่งใด“ต่อไปเจ้าต้องเรียกข้าเช่นนี้ เมื่อเวลานี้เจ้าเป็นของข้าแล้ว”ปลายนิ้วแกร่งเชยคางเล็กให้อีกฝ่ายสบตากับตน“ข้าไม่เคยให้ผู้ใดเรียกเช่นนี้มาก่อน และสัญญาว่านับแต่นี้จะมีเพียงเจ้า เจ้าจะเป็นหญิงเดียวที่อยู่ข้างกายข้า”ในเวลาเยี่ยนเฉินรู้สึกดีมาก ความแตกต่างของการมีสัมพันธ์ทางร่างกายเพียงเพราะสัญชาตญาณดิบกับเพราะหัวใจเรียกร้องต้องการต่างกันโดยสิ้นเชิง เขาสุขสมไปทั้งตัวและหัวใจ อิ่มเอมกับรสรักอย่างแท้จริง การได้เสี่ยวเม่ยมาอยู่ในอ้อมกอดให้ความรู้สึกถึงการได้เป็นเจ้าของใครคนหนึ่งแต่เพียงผู้เดียว ต่างจากหญิงสาวคนอื่นที่เขาไม่เคยใส่ใจว่าพวกนางม

“ไม่อนุญาต”“ท่านพี่”เสียงหวานเอ่ยเอาใจทั้งยังเข้ามาจับแขนเขาเขย่าเบาๆ พลางส่งสายตาออดอ้อน ทว่าเยี่ยนเฉินกอดอกส่ายหน้าไม่ใจอ่อน“ไม่”“พี่เยี่ยนเฉิน”“ยังไงก็ไม่ได้ ข้าจะไม่ยอมให้เจ้าต้องเจ็บตัวเด็ดขาด”เขามองจ้องดวงหน้างามที่หงอยลง แม้จะสงสารหากก็ตีหน้าขรึมเข้าไว้“ข้าไม่เห็นถึงความจำเป็นใดที่เจ้าต้องลงประลองด้วยตัวเอง หากต้องการลูกพลับเซียนข้าจะประลองเอามาให้เจ้า”“ลูกพลับเซียนไม่ใช่จุดประสงค์ของข้า ฝีมือเช่นข้าคงยากจะไปถึงขั้นเข้าชิง แต่ข้าเพียงอยากฝึกฝนตนเองให้มากยิ่งขึ้น อยากลองประลองฝีมือบ้าง”“ข้าสามารถปกป้องคุ้มครองเจ้าได้”มือบางปล่อยแขนกำยำด้วยความอ่อนใจ กำลังจะลุกจากแท่นหินที่นั่งข้างร่างสูงโปร่ง ทว่ากลับถูกฉุดให้ลงไปนั่งบนตักแกร่ง“ไม่พอใจข้าหรือ”นิ้วแกร่งเชยคางเล็กขึ้นให้หันหน้ามาทางตนอย่างคาดคั้น ดวงหน้างามงอเล็กน้อย ปากอิ่มเม้มแน่นจนเขาอดแกล้งเกลี่ยเล่นด้วยนิ้วโป้งไม่ได้“ปากสวยๆ ของเจ้านี่สงสัยต้องง้างด้วยปากข้าถึงจะยอมเปิด”เมื่อริมฝีปากได้รูปขยับมาชิดเสียงหวานก็ดังขึ้น“หากไม่ยอมให้ข้าประลอง ท่านจะสอนวิชาข้าเพื่อประโยชน์อันใด”เยี่ยนเฉินสอนวิชาระดับกลางของสำนักชิงเ

“เจ้าอยู่ที่ใดเสี่ยวเม่ยของข้า”เยี่ยนเฉินครุ่นคิดสีหน้าเครียดขรึมบนแท่นหินในโถงถ้ำส่วนตัวเมื่อกลับจากการประลอง สือเจาฉินบอกให้เขาใจเย็น หากตรวจสอบแล้วว่าไม่มีความผิดเสี่ยวเม่ยก็คงถูกปล่อย แต่สำหรับเขานั้นสิ่งที่เกี่ยวกับเสี่ยวเม่ยไม่มีทางใจเย็นแน่นอน“ต่อให้ต้องพังกระท่อมต้นไม้หรือสำนักชิงเฉิง ข้าก็จะช่วยเจ้าให้ได้”อินอี้โหรวบอกสหายของเขาว่า เสี่ยวเม่ยถูงลงโทษเพราะฝึกวิชามารนอกรีด ไม่มีทางเป็นไปได้อยู่แล้ว น้องสาวบุญธรรมของเขาไม่รู้จักวิชานอกรีดใด และเยี่ยนเฉินก็ระมัดระวังตัวในเรื่องนี้เขาสอนนางเฉพาะวิชาในสำนักให้อยู่ในระดับขั้นที่เหมาะสม มีเพียงเวทเยียวยาที่เขาฝึกขั้นสูงสำเร็จมานานแล้วจึงสอนนางหลังจากถูกศิษย์พี่ซ่งทำร้ายเกิดสิ่งใดขึ้นจึงมีคนใส่ร้ายนาง หรือเสี่ยวเม่ยจะใช้เวทเยียวยาจึงถูกจับได้ว่าใช้วิชาขั้นสูง แล้วเหตุใดนางต้องใช้ มีผู้ใดทำร้ายนางบาดเจ็บสาหัสเช่นนั้นหรือเยี่ยนเฉินกังวลใจเกรงจะเกิดเหตุร้ายกับเสี่ยวเม่ย ทั้งสายตาของอาจารย์หลี่เหวินกับอาจารย์ใหญ่ รวมถึงอาจารย์อาหญิงก็ทำให้ชายหนุ่มรู้สึกว่าพวกท่านต่างรอปฏิกิริยาจากเขาร่างสูงโปร่งลุกพรวดขึ้น เมื่อตั้งใจแล้วว่าจะช่วยเส

“นี่...นี่มันหมายความว่ายังไง”เจาฉินพึมพำอย่างแทบไม่เชื่อสายตาตนเองเมื่อผู้ที่อยู่ตรงหน้ากลายเป็นคนที่ตนไม่รู้จัก จงเสวียนเองก็อึ้งงันกับสิ่งที่เห็น“เจ้าเป็นผู้ใดกันแน่”เสียงหนึ่งดังขึ้นทำให้เหล่าศิษย์หลายคนต่างก็หลบ แล้วก็เห็นว่าอาจารย์ใหญ่กับอาจารย์หลี่เหวินรวมถึงอาจารย์ท่านอื่นก้าวเข้ามา อีกด้านหนึ่งผู้อาวุโสมู่งอิงที่ดับไฟเวทได้แล้วก็นำศิษย์ของตนมาร่วมสมทบ“แฝงตัวเข้ามาในสำนักชิงเฉิงเราเพื่อสิ่งใด”อาจารย์ใหญ่เหลียงเฟิ่งถามต่อพร้อมสีหน้าเรียบเฉย แม้ไม่คาดคิดมาก่อนทว่าความสามารถที่ยากจะได้พบเจอในรอบหมื่นปีเช่นนี้ จะมีบางอย่างแอบแฝงก็ไม่แปลกนัก“ข้าเพียงต้องการฝึกเซียนขั้นสูงให้สำเร็จเช่นพวกท่านทุกคน แต่สิ่งที่อาจารย์ทำกับเสี่ยวเม่ยในวันนี้ ทำให้ข้าต้องการครอบครองที่นี่”เยี่ยนเฉินตอบ น้ำเสียงเข้มของเขาเปลี่ยนไป มีความดุดันน่ากลัวปะปนกับเย็นชา ต่างจากใบหน้าที่งดงามราวเทพบุตรจากสวรรค์ชั้นฟ้า“สามหาว”เป็นผู้อาวุโสหลี่เหวินเอ่ยเสียงเข้มเมื่อศิษย์ของตนกล่าววาจาโอหัง หากเวลานี้ก็ไม่แน่ใจนักว่าชายตรงหน้าเป็นศิษย์ของตนหรือไม่“เจ้าไม่ใช่จ้าวชุนเทียน”เมื่อผู้เป็นอาจารย์ตนเอ่ยราวสำนึกคว

เรื่องน่ากังวลเร่งด่วนสำหรับหกพิภพทำให้ไท่จื่อจิ่นลี่ถูกเรียกเข้าพบจักรพรรดิสวรรค์ในท้องพระโรงทันใด“ลูกจะส่งสารด่วนไปยังขุนเขากลางเวหาให้ตรวจสอบสำนักฝึกเซียนชิงเฉิงเป็นการด่วนพ่ะย่ะค่ะ”ไท่จื่อทูลหลังรู้ความโดยไม่เสียเวลาคิด“ดี ได้ความอย่างไรส่งข่าวด้วย ข้ากับแม่ของเจ้ามีเรื่องด่วนต้องไปเผ่าบุปผา”องค์จักรพรรดิรับสั่งเคร่งเครียด“เรื่องด่วนของ...ท่านพี่หรือพ่ะย่ะค่ะ”ท้ายประโยคไท่จื่อลดเสียงลงเพราะเรื่องนี้ยังเป็นความลับต่อบุคคลภายนอก“ใช่ลูก”ราชินีตอบรับอย่างร้อนใจแล้วบอกเล่าเพิ่มเติม“คำตอบของเทพชะตาทำให้พ่อกับแม่ไม่สบายใจ อย่างไรก็ต้องรีบกลับไปเผ่าบุปผาด้วยตนเอง”บิดามารดาของเขาไปยังเผ่าบุปผาด้วยไม่ได้ไปเยี่ยมเยียนผู้อยู่ที่นั่นมานานก่อนจะกลับมาเรียกหาเทพชะตา จิ่นลี่เองก็ยุ่งเกินกว่าจะถามไถ่แต่ก็พอรู้ถึงความเป็นไปบ้าง“พระบิดาพระมารดาไม่ต้องห่วงทางนี้ ลูกจะจัดการให้เรียบร้อยพ่ะย่ะค่ะ ส่วนเรื่องที่เผ่าบุปผาหากมีเรื่องใดที่ลูกพอช่วยได้ ขอเพียงรับสั่งลูกจะเร่งจัดการทันทีพ่ะย่ะค่ะ”จิ่นลี่ให้คำมั่น เพื่อให้ทั้งสองพระองค์ไปยังเผ่าบุปผาได้อย่างไม่กังวลนัก แม้จะห่วงคนทางนั้นเช่นกันแต่ด