All Chapters of ชะตารัก จอมมารไร้บัลลังก์: Chapter 51 - Chapter 60

เมื่อรับปากไว้แล้วเยี่ยนเฉินก็ทำตามคำพูดของตน อวี้หลันพูดคุยกับสหายของนางแล้วทั้งสองก็ไม่ยอมห่างกัน ขณะที่เขานั่งกอดอกมองห่างออกมา แม้ว่าจะไม่มีสิ่งใดพูดคุยกันแล้วทั้งคู่ก็ยังนั่งจับมือกันและมองมายังเขาอย่างระแวดระวัง ชายหนุ่มถอนหายใจยาวขัดใจที่พวกนางทำราวตนร้ายกาจน่าเกลียดน่ากลัวนัก กระนั้นก็ต้องยอมรับว่าเขาก็ไม่ได้ดีนัก“หากไม่มีสิ่งใดคุยกันแล้ว ก็ได้เวลากลับไปเป็นกระต่ายเช่นเดิมแล้ว”“อย่านะ”ร่างอรชรเคลื่อนกายมาบังสหายของตนในทันใด“ข้าให้ในสิ่งที่เจ้าต้องการแล้ว เจ้าก็ต้องให้ในสิ่งที่ข้าต้องการเช่นกัน”เสียงเข้มราบเรียบ แววตาคมกริบก็นิ่งสนิท ทว่ากลับทำให้อวี้หลันอดหวาดหวั่นไม่ได้ อกใจสั่นไหวเมื่อหวนกลับไปคิดถึงยามกายแกร่งกอดรัดนาง“เทพธิดาบุปผาจะผิดคำพูดหรือ”“ข้าไม่เคยเต็มใจ ไม่เคยตกลงสิ่งใด เจ้าพูดของเจ้าเองทั้งสิ้น”ดวงหน้างามเชิดอย่างถือดี แต่เมื่อเห็นร่างสูงใหญ่ลุกพรวดขึ้นทั้งอวี้หลันและม่านม่านต่างก็สะดุ้งถอยไม่เป็นกระบวน ทว่าไม่อาจไปได้ไกลเพราะอยู่ติดผนังถ้ำแล้ว แล้วก็ต้องผวาเมื่อชายหนุ่มวูบหายมาโผล่ตรงหน้าอย่างรวดเร็ว ใบหน้าคมงดงามโน้มลงมาชิดหน้านางพร้อมจ้องด้วยสายตาดุดัน

“อวี้หลัน”เสียงเข้มเอ่ยเรียกทำให้อวี้หลันหันมอง ตนกับม่านม่านกำลังเคร่งเครียดว่าทางเผ่าบุปผาจะเป็นอย่างไรบ้าง บิดามารดาอาจกำลังเป็นห่วงที่ไม่เห็นนางกับสหายในเช้าวันใหม่นี้นางไม่แน่ใจว่าคิดไปเองหรือไม่ เหมือนใบหน้าคมคายล้ำเลิศดูลดความเคร่งขรึมลง อีกฝ่ายหายไปเลยหลังจากมื้ออาหาร ให้นางได้อยู่กับม่านม่านตามลำพังนานกว่าจะกลับเข้ามา“ข้ามีบางสิ่งอยากให้เจ้าดู”พร้อมกับบอกร่างสูงใหญ่ก็เดินมาจับมือนางทันใด อวี้หลันไม่พอใจที่ถูกจับต้องตามใจชอบจึงสะบัดมือออก“จะพาข้าไปไหน ข้าไม่ไป”“ปล่อยเทพธิดาของข้านะ”ม่านม่านรีบมาจับแขนนายตนช่วยดึงออก ทำให้ชายหนุ่มเหลือบมองตาขวางแล้วเอ่ยกับอวี้หลัน“บอกคนของเจ้า หากไม่อยากกลับไปหมดสติก่อนยามราตรีก็อย่าก้าวก่ายเรื่องข้ากับเจ้า”แม้ไม่อยากทำตามที่อีกฝ่ายสั่งหากก็ไม่อยากอยู่ตามลำพังกับชายหนุ่มโดยไม่มีม่านม่าน อวี้หลันจำต้องพยักให้สหายตนปล่อยมือ“ม่านม่าน”ผู้ถูกสั่งยอมทำตามด้วยสีหน้าไม่ดีนักเยี่ยนเฉินหงุดหงิดแต่ก็พยายามสะกดอารมณ์ตนเอง ด้วยเขาตั้งใจที่จะเอาใจอวี้หลัน ต้องการให้นางมอบหัวใจให้เขา หลังจากนอนกอดร่างนุ่มนิ่มมาทั้งคืนเยี่ยนเฉินก็รู้สึกคิดถึงเสี่ยว

“ใช่ เจ้าเป็นปีศาจที่โหดร้ายทารุณ ในใจมีแต่ความเคียดแค้นชิงชัง จะให้ข้าเชื่อได้อย่างไรว่าเจ้าไม่ได้ทำทุกอย่างเพื่อแก้แค้นข้า เพื่อให้ได้ตัวข้า เพื่อเหยียดหยามเย้ยหยันข้า เทพธิดาเผ่าบุปผาถูกปีศาจย่ำยีไม่หลงเหลือศักดิ์ศรีแล้ว จะสมเป็นเทพธิดาได้อย่างไร”อวี้หลันเอ่ยเสียงเครือหัวใจของนางในเวลานี้ปวดแปลบประหลาดนักเยี่ยนเฉินขบกราม โมโหที่อีกฝ่ายรังเกียจในความเป็นปีศาจของตน ไม่ว่าจะพยายามเปลี่ยนแปลงตนเองอย่างไรก็ไม่มีวันอยู่ในสายตาของหญิงสาวผู้สูงส่งเช่นเทพธิดาบุปผา กระนั้นก็ยังไม่อยากแตะต้องให้อีกฝ่ายต้องบอบช้ำเพราะไม่ต่างจากทำร้ายเสี่ยวเม่ยของตน และเขาก็จะเป็นปีศาจโหดร้ายเหมือนที่นางเรียกจริงๆ“ปีศาจไม่มีหัวใจหรือ รักใครไม่ได้หรือ หากข้าบอกว่ารักเจ้าก็ไม่น่าเชื่อถือแม้แต่น้อยเชียวหรือ”คำบอกของชายหนุ่มทำให้อวี้หลันเผยอปากค้าง“ข้ารักเจ้า ได้ยินหรือไม่”เยี่ยนเฉินย้ำอีกครั้ง หัวใจที่ผูกพันกับเสี่ยวเม่ยนั้นเจ็บลึก ทั้งที่ขุ่นเคืองใจต่ออวี้หลัน แต่เพราะนางคือหญิงเดียวในดวงใจ เขาจึงต้องการให้นางกลับมารักและผูกพันใจกันเช่นเดิม ไม่อยากให้ลืมเลือนตน ไม่อยากเป็นเพียงผู้ที่ผ่านเข้ามาในชีวิตนางเพีย

จิตใจอวี้หลันไม่เป็นสุขแม้กลับมายังเผ่าบุปผาหลายวันแล้ว การไม่มีม่านม่านอยู่ด้วยทำให้นางไม่อาจบอกเล่าความในใจกับผู้ใดได้ บิดาของนางไม่เอ่ยถึงข่าวคราวใดจากทางสวรรค์หรือเผ่าปีศาจ ส่วนมารดานั้นแม้จะคอยมาอยู่ด้วยอย่างเป็นห่วงกระทั่งนางเข้านอนจึงกลับไป ทว่าอวี้หลันรู้สึกราวกำลังถูกจับตามองมากกว่านางนอนไม่หลับพลิกไปพลิกมาจนสุดท้ายก็ลุกขึ้นนั่ง มองมือสองข้างของตนที่กดกระบี่ใส่ปีศาจตนนั้นแล้วก็น้ำตาเอ่อคลอ“เจ้าคือพี่เยี่ยนเฉินจริงหรือ จะเป็นไปได้อย่างไร”แม้คิดว่ายากจะเป็นไปได้ แต่กลับไม่มั่นใจเอาเสียเลย เพราะอีกฝ่ายรู้จักชื่อ ‘เสี่ยวเม่ย’ ของนาง ราชาปีศาจเองก็เรียกเขาว่า‘เยี่ยนเฉิน’ หากเป็นเรื่องจริงเท่ากับนางลงมือสังหารคนรักในชาติมนุษย์ด้วยมือตนเอง อวี้หลันอดปวดร้าวใจกับความกลัวนี้ไม่ได้นางอยากรู้คำตอบ อยากรู้ความจริง แต่ไม่รู้จะได้มาอย่างไร“ถ้ำนั้นอยู่ที่ใดข้าก็ไม่รู้”ถึงอยากไปที่นั่นด้วยตนเองอีกครั้ง อยากรู้ว่าชายหนุ่มดีขึ้นหรือยังพร้อมสอบถามเรื่องที่สงสัย แต่บิดามารดาคงไม่ยอมให้นางคลาดสายตา อวี้หลันรู้สึกได้ถึงสายตาเคร่งเครียดจากบิดาทว่าท่านกลับไม่ถามสิ่งใดแน่นอนว่าสตรีที่อยู่กับบ

ร่างสูงใหญ่ก้าวตามผู้เป็นอาเข้าประตูสวรรค์มาด้วยใบหน้านิ่งขรึม แม้ไม่เต็มใจและมีแผนในหัว หากก็พยายามตีสีหน้าเฉยเข้าไว้เพื่อที่ราชาปีศาจจะได้อ่านความในใจตนไม่ออก พลางสายตาก็กวาดมองสวรรค์ชั้นฟ้าที่งดงามด้วยสายตาดูแคลน ไม่มีความชื่นชมหรือตื่นตาตื่นใจแต่อย่างใด กระทั่งมาถึงยังท้องพระโรงที่มีร่างขององค์จักรพรรดินั่งอยู่บนบัลลังก์และไท่จื่อยืนอยู่ด้านหนึ่ง“องค์จักรพรรดิ”ราชาปีศาจเอ่ยขึ้นพร้อมก้มหัวคำนับเล็กน้อยขณะที่เยี่ยนเฉินยืนเฉย ผู้เป็นอาจึงเอ่ย“เยี่ยนเฉิน”ผู้ถูกเรียกถอนหายใจ ก่อนจะจำใจเอ่ยเสียงดังทั้งที่ยืนนิ่ง“เยี่ยนเฉินคำนับองค์จักรพรรดิ”“เจ้ายอมมาถึงที่นี่ คงเตรียมใจไว้แล้วสินะ”จักรพรรดิจินหวงเอ่ยขึ้นเสียงเรียบ หากสายตาที่มองชายหนุ่มรูปร่างองอาจทว่าหน้าตางามล้ำโดดเด่นนั้นบอกชัดว่าไม่ชอบใจ เพราะอีกฝ่ายทำให้หลานสาวสุดรักต้องเสียศักดิ์ศรี“จะทำอย่างไรก็เชิญ”เยี่ยนเฉินเชิดหน้ามองตรงไม่หลบเลี่ยง“ความผิดเจ้าใหญ่หลวงนัก ทั้งยึดสำนักชิงเชิง ปลุกระดมบังคับศิษย์ในสำนักให้แข็งข้อก่อกบฏต่อขุนเขากลางเวหา แล้วยัง...”“ลอบเข้าไปอุ้มเทพธิดาบุปผา...”“บังอาจ!”ร่างสูงขององค์จักพรรดิลุกขึ้นห