All Chapters of ชะตารัก จอมมารไร้บัลลังก์: Chapter 41 - Chapter 50

“เป็นปีศาจที่ใช้พลังเซียนกำบังไอปีศาจเข้าไปเป็นศิษย์สำนักชิงเฉิงอย่างนั้นหรือ”แม่ทัพสือเฟิ่งได้รับสารจากไท่จื่อสวรรค์และกำลังจะส่งทหารไปสอดแนมยังสำนักซิงเฉิง ทหารก็นำนกอินทรีย์เวทจากผู้เฝ้าประตูสำนักชิงเฉิงเข้ามา เมื่ออ่านสารแจ้งข่าวจึงรับรู้เรื่องราวความเป็นไปในนั้น“และเวลานี้ก็ขึ้นครองสำนัก จับอาจารย์ทุกคนขังไว้เพื่อข่มขู่เหล่าศิษย์ในสำนักให้เชื่อฟังตนเอง บังอาจนัก”ผู้เป็นแม่ทัพใหญ่เผ่าวิหคถึงกับสบถอย่างขุ่นเคือง ด้วยปีศาจกล้าเข้ามาบุกรุกถึงถิ่น ถือว่าตั้งใจท้าทายตนชัดๆ“ส่งคนไปทูลไท่จื่อว่าข้าจะนำกำลังไปปราบปีศาจที่ตั้งตนเป็นใหญ่ในสำนักชิงเฉิง”“ขอรับ”“ปีศาจหรือ?”อวี้หลันพึมพำเสียงเบาด้วยความไม่สบายใจไท่จื่อจิ่นลี่ส่งทหารมารายงานกับองค์จักรพรรดิและบอกว่าตนจะลงไปยังขุนเขากลางเวหา ทั้งยังเชิญราชาปีศาจมาร่วมหารือด้วย นั่นทำให้องค์จักรพรรดิกับราชินีต้องกลับสวรรค์โดยด่วน ซึ่งอวี้หลันก็พลอยรับรู้เรื่องราวในสำนักชิงเฉิงพร้อมกับบิดามารดาและเทพธิดา บุปผาหลิงเซียวด้วยหากเป็นเช่นนี้เท่ากับทุกคนในสำนักชิงเฉิงกำลังลำบาก อวี้หลันนึกห่วงผู้ที่อยู่ในใจตนเมื่อยามเป็นมนุษย์ขึ้นมา ทั้งอาจารย์ก

เยี่ยนเฉินยังมีสติรับรู้อยู่ตลอดเวลาขณะที่ร่างของตนร่วงหล่นลงด้านล่างเรื่อยๆ ความเจ็บปวดที่ได้รับจากพลังเพลิงมังกรไม่ทำให้ทรมานเท่ากับกระบี่จากน้ำมือของผู้ที่ตนรัก แน่นอนว่าอีกฝ่ายไม่ได้แทงเขารุนแรงมากพอที่จะทำอันตรายได้ แต่นั่นก็เจ็บเพียงพอแล้ว‘เสี่ยวเม่ย นางคือเสี่ยวเม่ยใช่หรือไม่ หากเป็นนาง เหตุใดจึงทำร้ายข้า’เปลือกตาปิดลงซึมซับความเจ็บปวดในใจและสับสน ทว่าประสาทสัมผัสที่รับรู้ได้ว่ามีพลังเคลื่อนไหวตามมาอย่างรวดเร็วทำให้เยี่ยนเฉินรีบพลิกตัว ใช้พลังปราณของตนที่ยังมีเหลืออยู่ร่ายเวทวูบหายไปก่อนที่ผู้ใดจะตามมาทันแม่ทัพสือเฟิ่งกับราชาปีศาจที่ต่างก็อาสาตามมาไล่ล่าปีศาจมุ่งลงไปเร็วยิ่งกว่าเดิม เมื่อไม่พบผู้ที่ร่วงลงมาเสียที กระทั่งไปถึงยังด้านหน้าสำนักชิงเฉิงผู้เฝ้าประตูก็ปรากฏกายขึ้น“ท่านแม่ทัพ”ผู้มีร่างเดิมเป็นอินทรีย์ยักษ์และสำเร็จเซียนได้เป็นหนึ่งในขุนพลของเผ่าวิหคและได้รับคำสั่งให้มาประจำที่นี่คำนับแม่ทัพของตน“มีผู้ใดมาที่นี่หรือไม่”“ไม่ขอรับ”“แน่ใจหรือ”เป็นเจ้าปีศาจที่ถามขึ้น“ไม่มีผู้ใดเล็ดรอดสายตาของข้าเข้าไปในสำนักได้แน่ขอรับ”“เช่นนั้นก็หมายความว่าปีศาจตนนั้นหนีไปที่อื่

หนึ่งเดือนต่อมาเผ่าบุปผาก็มีงานใหญ่ คือแต่งตั้งเทพธิดา บุปผาคนใหม่ จากนั้นไม่นานก็มีงานมงคลอภิเษกของไท่จื่อสวรรค์กับบุตรสาวของอดีตเทพธิดาบุปผาหลิงเซียวการหายไปอย่างไร้ร่องรอยของปีศาจผู้มีดาวชะตาจอมมารนั้นไม่ได้ทำให้องค์จักรพรรดิสวรรค์กับไท่จื่อนิ่งนอนใจ แต่เพราะเทพชะตาบอกว่ามีพลังอำพรางดาวชะตาไว้แต่ก็อ่อนแสงลง ไม่ได้เปล่งประกายโชติช่วงเช่นก่อนหน้านี้ และเรื่องมงคลที่เกิดขึ้นในเวลาไล่เลี่ยกันก็พอลดทอนความตึงเครียดลงได้บ้าง หากก็ไม่ได้วางใจแต่อย่างใดราชาปีศาจโจวซุ่นมาร่วมงานอภิเษกโดยไม่รู้ว่าเยี่ยนเฉินแอบปลอมแปลงเป็นทหารติดตามแฝงเข้ามาด้วย แม้จะไม่มีสิทธิ์เข้าร่วมพิธีทว่าชายหนุ่มก็ได้เห็นเทพเซียนที่ทำร้ายตนอยู่ในขบวนของเผ่า บุปผาและดูเหมือนจะเป็นคนสำคัญของที่นี่“เทพธิดาอวี้หลัน เทพธิดาบุปผาคนใหม่ของเรา นับแต่เข้ารับตำแหน่งได้มีโอกาสเห็นชัดเต็มตาก็ครั้งนี้ ได้ยินมาว่าแม้อายุยังน้อยแต่ก็มุมานะบำเพ็ญเพียรและลงไปเผชิญวิบากกรรมในฐานะมนุษย์ธรรมดาจนสำเร็จเซียนขั้นสูงในที่สุด”ได้ยินเสียงแว่วจากภูตในเผ่าบุปผาที่ยืนอยู่รอบนอกเพื่อมา ชื่นชมบรรยากาศพิธีอภิเษกใหญ่ของสวรรค์ ทว่าจัดในเผ่าบุปผาเป็น

“เจ้าเป็นใคร”นางถามพร้อมเสียงสั่นหายใจหอบถี่“ออกไปนะ”ใบหน้าคมคายที่ดูงามล้ำเลิศในระยะใกล้ดูคุ้นตา คิ้วเรียวงามขมวดมุ่นก่อนจะประจักษ์ชัดว่าอีกฝ่ายเป็นผู้ใดหลังคิดขึ้นมาได้“เจ้าคือปีศาจตนนั้น”ปากได้รูปขยับยิ้มบาง ทว่ามือบางกลับทั้งผลักทั้งตีเขาไม่หยุด“เข้ามาได้ยังไง ออกไปเดี๋ยวนี้นะ”“เจ้าก็เห็นแล้วว่าข้าปลอมตัวเป็นคนของเจ้า ยังจะถามอีก”“ปล่อยนะ ออกไป”“ไม่ปล่อยง่ายๆ หรอก เจ้าชวนข้าลงมาเอง แถมยังปล้ำถอดเสื้อผ้าข้าอีก โอกาสดีเช่นนี้จะปล่อยให้เสียเปล่าได้อย่างไร”พร้อมพูดมือหนาก็เคลื่อนลูบแผ่นหลังบางลงไปกุมสะโพกของนาง ทั้งมือที่อยู่บนหน้าอกยิ่งเคล้นเบาๆ“อุ๊ย หยุดนะ ปล่อยมือจากหน้าอกข้านะ”“นุ่มนิ่มล้นมือดีเช่นนี้ ปล่อยก็โง่นัก”“เจ้า...ปีศาจบ้า ปีศาจลามก โอ๊ย...ปล่อยข้า”อวี้หลันกรีดร้องดังขึ้น แต่รู้ดีว่าจะไม่มีผู้ใดได้ยิน นางไม่ต้องการคนดูแล มีเพียงม่านม่านอยู่กับตนในยามค่ำคืน และที่นี่ก็เป็นตำหนักบุปผาสวรรค์ของนางเอง คนละส่วนกับตำหนักเล็กที่บิดามารดาอยู่“หึๆๆ ปีศาจลามก เรียกได้เหมาะกับข้าดี”เยี่ยนเฉินหัวเราะในลำคอ ไม่นึกโกรธหญิงสาวแต่อย่างใด แม้จะแสบๆ คันๆ ที่ถูกตบถูกตีอยู่บ้

ถ้ำที่เยี่ยนเฉินอาศัยในตอนที่ตนบาดเจ็บแม้จะห่างจากเผ่าบุปผามากหากเขาก็สามารถพาหญิงสาวมาถึงได้ในเวลาไม่นานนัก“ที่นี่ที่ไหน”เมื่อมาหยุดหน้าถ้ำอวี้หลันก็กวาดมองพร้อมถามในทันใด“บอกไปเจ้าก็ไม่รู้หรอก แล้วก็ไม่ต้องคิดหนีไปจากที่นี่ เพราะเจ้าจะเข้าออกได้ก็ต่อเมื่อมีข้าอยู่ด้วยเท่านั้น”เขาร่ายเวทกำบังด้วยมนตร์ของตนก่อนจะออกไปยังเผ่าปีศาจ ครั้งนี้แม้แต่ราชาปีศาจก็ยากจะหาถ้ำนี้พบ“แล้วก็...เจ้าคงไม่อยากให้ชีวิตกระต่ายน้อยของเจ้าจบสิ้น”เอ่ยแล้วร่างสูงใหญ่ก็เดินนำเข้าถ้ำไปก่อน อวี้หลันได้แต่ยกมือขึ้นด้วยความอยากทำร้ายอีกฝ่าย“หากคิดทำร้ายข้า เจ้าต้องมั่นใจว่าจะเร็วกว่าข้าจริงๆ และหากข้าตาย กระต่ายของเจ้าก็จะหายไปตลอดกาล”มือบางทิ้งลงในทันใดและก้าวตามอีกฝ่ายเข้าไปด้านในอย่างกระแทกกระทั้น เมื่อมาถึงโถงใหญ่ที่ดูเหมือนจะได้รับการจัดแต่งอย่างดีราวกับบ้านที่ใช้อยู่อาศัย ทั้งเตียง โต๊ะ เก้าอี้ล้วนแต่เป็นของใช้ที่ดีสร้างขึ้นอย่างพิถีพิถัน แล้วอวี้หลันก็หยุดนิ่ง อยู่ๆ ก็คิดถึงถ้ำลับของพี่เยี่ยนเฉินของนางในสำนักชิงเฉิง แม้ที่นั่นจะมีเพียงแท่นหิน ไม่มีสิ่งใดตกแต่งหากก็เป็นสถานที่ที่นางชื่นชอบ มีความสุข