บททั้งหมดของ ผู้ชายสารเลว: บทที่ 1 - บทที่ 10

บทนำปัง! ปัง! ปัง!ทันทีที่เป้าล่อกระสุนเลื่อนมา เสียงปืนก็ดังขึ้นหลายนัดติดกัน ในเวลาต่อมาเสียงปืนเงียบลงเหลือเพียงควันปืนลอยคลุ้งออกจากส่วนปลายกระบอก กลิ่นเขม่าดินปืนลอยคละคลุ้งในอากาศ ท่ามกลางปลอกกระสุนเกลื่อนพื้น"คุณศิลาหนีออกจากประเทศแล้วครับนาย" เดวิดมือขวาคนสนิทมาเฟียหนุ่มเดินเข้ามารายงานผู้เป็นนาย ขณะที่ภารันเปลี่ยนซองใส่กระสุนใหม่"..." มาเฟียหนุ่มปรายตามองลูกน้องเพียงนิดแล้วเล็งปืนไปที่เป้าล่อ ทว่ามุมปากหนากลับยกยิ้มอย่างยากจะคาดเดาอะไรก่อนที่เขาจะหันมาลั่นไกปืนใส่เดวิดปัง!กระสุนเฉียดใบหูเดวิดไปเพียงไม่กี่มิลลิเมตรเท่านั้น ส่งผลให้มีเลือดไหลออกจากรูหูเขา แต่นั้นก็ไม่ได้ทำให้เดวิดแสดงอาการตกใจหรือหวาดกลัว"ลากคอมันมาให้กู พรุ่งนี้กูต้องเห็นมันอยู่ในห้องมืด!" มาเฟียหนุ่มเค้นเสียงลอดไรฟันสั่งลูกน้อง แล้วหันไปยิงปืนจนกระสุนหมดอีกครั้ง"ครับนาย" เดวิดรับคำสั่งแล้วจึงเดินออกไปจากห้องซ้อมยิงปืน ภารันแสยะยิ้มมุมปากแล้วหมุนตัวเดินไปหย่อนสะโพกนั่งลงที่พักแขนเก้าอี้ หยิบบุหรี่ขึ้นมาจุดสูบ พ่นควันสีขาวลอยคละคลุ้งก่อนที่จะหยิบซองเอกสารที่เดวิดนำมาให้เปิดออกดู มันเป็นรายชื่อคนที่กล้าท

บทที่ 2 โหดเหี้ยม"รู้จักฉัน?" น้ำเสียงเยือกเย็นเอ่ยถามเด็กสาวที่เพิ่งเห็นหน้ากันเป็นครั้งแรก พานทำเอาหัวใจดวงน้อยของพะพายหล่นไปอยู่ตาตุ่มด้วยความหวาดกลัว แววตาคู่นั้นชั่งแข็งกร้าวไม่มีแม้ความอ่อนโยนแอบแฝงพอให้เธอต่อรองอะไรกับเขาได้"คุณหนู!"ปึก!"ป้า!" พะพายรีบเช็ดน้ำตาออกจากพวงแก้มแล้วคลานเข่าไปหาป้าชุ่มที่ถูกผลักล้มลงกับพื้นอย่างไร้ความปรานีใดๆ"..." ภารันย่อเข่านั่งลงตรงหน้าพะพายก่อนจะยื่นมือเย็นเฉียบไปเชยปลายคางมนขึ้นเล็กน้อย "ไอ้ดิเรกอยู่ไหน!" มาเฟียหนุ่มเค้นเสียงถามอย่างเหลืออด และลูบไล้พวงแก้มนวลเบาๆหมับ!"อึก! อื้อ!! ปะ..ปล่อยฉันนะ อะ..ไอ้คนสารเลว""หึหึ..สารเลว?""อ๊ะ!" ภารันออกแรงบีบลำคอระหงแรงขึ้นจนพะพายตัวลอย ปลายเท้าเธอสัมผัสกับพื้นเพียงนิด ร่างบอบบางกระตุกเล็กน้อยเพราะเริ่มหายใจไม่ออก"คุณหนู..ปล่อยคุณหนูเถอะค่ะ ป้าขอร้อง..ถือว่าเห็นแก่คนแก่ใกล้ตายคนนี้" แม่บ้านวัยกลางคนรีบกอดขาภารันไว้แน่น ขอร้องชายหนุ่มเสียงสั่นแต่ภารันก็ไม่ได้สนใจ"พะ..พายไม่รู้" พะพายพูดขึ้นพลางแกะมือหนาออกจากลำคอตัวเองด้วยเรี่ยวแรงที่มีทำให้ภารันหันกลับมามองเธอแล้วยอมคลายมือออกไปเฮือก!ทันทีที่ไ

บทที่ 4 กังวล@เช้าวันต่อมาพะพายรีบมัดผมและจัดแจงเสื้อผ้าให้เรียบร้อยเพราะวันนี้สอบครั้งสุดท้ายก่อนจะปิดเทอมใหญ่ เท้าเรียวเล็กเดินวนไปวนมาอยู่หน้ากระจกบานเล็กๆ และเมื่อเสร็จเรียบร้อยแล้วเธอก็เดินออกมารอภูผาอยู่หน้าบ้านซึ่งเขาบอกเธอว่าจะไปส่งที่โรงเรียน"จะไปด้วยเหรอ" อิงฟ้าที่เพิ่งเดินออกมาเอ่ยถามคนเป็นพี่ พะพายหันมาพยักหน้าให้เป็นคำตอบแล้วหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาเล่น "นั่งหลังนะ" อิงฟ้าพูดขึ้นลอยๆ แล้วรีบเดินไปที่โรงจอดรถ เธอเปิดประตูก้าวเข้าไปนั่งที่นั่งข้างคนขับด้วยกลัวว่าจะถูกพะพายแย่งที่นั่ง"ไปกัน" ภูผาเดินเข้ามากอดคอหลานสาวเดินมาขึ้นรถ ท่าทางสนิทของทั้งสองทำอิงฟ้าและนาตยาไม่พอใจ "เดี๋ยวตอนเย็นอาไปรับที่โรงเรียนนะ" ผู้เป็นอาเอ่ยบอกในตอนที่พะพายก้าวเข้ามาในรถ เธอนั่งเบาะหลัง"ไม่ได้ค่ะ! ตอนเย็นอิงมีเรียนพิเศษ คุณพ่อต้องไปรับอิงก่อน...ส่วนคนมาขออาศัยรอไปก่อน" อิงฟ้าหันมาเบ้ปากใส่พะพายแต่เธอก็ไม่ได้ใส่ใจแล้วยิ้มน้อยให้อาด้วยความเกรงใจ"พายกลับเองได้ค่ะ อาไม่ต้องเป็นห่วง""ไปได้แล้วค่ะ เดี๋ยวหนูเข้าเรียนไม่ทัน" อิงฟ้าพูดแทรกขึ้นอย่างเสียมารยาท พะพายได้แต่ยิ้มน้อยๆให้อาแล้วจึงหันไปม

บทที่ 6 ข้อเสนอ"..." เด็กสาวกัดปากแน่น ร่างกายเริ่มสั่นเทาด้วยความหนาวเหน็บ ในขณะที่ภารันยังใช้นิ้วมือลูบไล้ลำคอนะหงของเธอ"ถ้าเธอยินดีรับข้อเสนอฉัน..พ่อเธอจะรอด""ฉันไม่รับ!""จุๆ เด็กน้อย เธอเก็บเอาไปคิดก่อนก็ได้ ฉันไม่ค่อยให้โอกาสใครง่ายๆนะ" ภารันพูดขึ้นพลางปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตสีขาวแล้วถอดออก เผยให้เห็นรอยสักบนแผงอกแกร่ง มัดกล้ามเนื้อเป็นลอนๆ จากการออกกำลังกายสม่ำเสมอ"กะ..แกจะทำอะไร""หึหึ.." เขายกยิ้มมุมปากแล้วทิ้งเสื้อเชิ้ตลง ก่อนจะกระโดดลงไปในสระว่ายน้ำ ว่ายน้ำเล่นสบายใจเฉิบ"ใช้นี่คลุมไว้ครับ" พะพายรีบสะบัดหน้ามามองเดวิดที่ยื่นผ้าขนหนูให้ เธอรับมาคลุมตัวแล้วหันไปมองภารันที่ว่ายน้ำอยู่ บางทีเธอก็อยากรู้ว่าเขาเป็นคนยังไงกันแน่ การกระทำบางอย่างที่เขากระทำมันโหดร้ายจนเกิดความเป็นมนุษย์ "เดี๋ยวผมให้คนขับรถไปส่งคุณที่บ้าน""แต่พ่อพาย! ไม่ค่ะพายต้องพาพ่อกลับด้วย""ถ้าอยากให้คุณดิเรกรอด ช่วยทำตามที่ผมบอก" ว่าจบเดวิดก็ผายมือไปทางออก เด็กสาวกำหมัดแน่นอย่างไม่มีทางเลือก ชีวิตพ่อก็สำคัญกับเธอเหมือนกัน ก่อนจะเดินตามเดวิดไป"อ่า!" ภารันโผล่หน้าขึ้นมาจากน้ำ เสียงคำรามดังก้องไปทั่วบริเวณ ก่อน

บทที่ 8 ขายตัว"อึก..ฮือ~ ขะ..ขอร้อง" พะพายร่ำไห้จวนจะขาดใจ เขากลายเป็นผู้ชายคนแรกของเธอโดยที่เธอไม่เต็มใจ ใบหน้าสวยเปียกปอนด้วยน้ำตาผสมเหงื่อเม็ดเล็กๆ ความเจ็บปวดตรงใจกลางความเป็นสาวไม่ได้ทุเลาลงเลยแม้แต่น้อย"หึหึ.." มือหนาลูบไล้หน้าท้องแบนราบเบาๆ และบีบเคล้นหน้าอกอวบใหญ่เต็มแรงทำเอาพะพายสะดุดลมหายใจตัวเองด้วยความเจ็บก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!"นายครับ นายใหญ่กับคุณผู้หญิงมาครับ" ภารันขบกรามแน่นเมื่อถูกขัดจังหวะ เขาหยุดการกระทำทุกอย่างแล้วถอดแก่นกายออกจากช่องทางรักคับแคบที่เขาเพิ่งพรากสิ่งที่เธอหวงแหนมาทั้งชีวิต ส่งผลให้มีเลือดไหลออกมาเปรอะเปื้อนผ้าปูที่นอนสีขาว รอยยิ้มร้ายกาจปรากฏขึ้นบนใบหน้าคมคาย ก่อนที่เขาจะเดินอาดๆ ไปหยิบเสื้อคลุมมาสวมทับแล้วเดินออกไป"เฝ้าไว้ อย่าให้ใครเข้าไปด้านใน นายใหญ่ก็ห้ามแม่ก็ห้าม!" เขาสั่งเดวิดเสียงเรียบแล้วเดินไปสวมใส่เสื้อผ้าอีกห้อง ก่อนที่จะเดินลงไปหาพ่อกับแม่"อึก..ฮือ~" พะพายปล่อยโฮออกอย่างหนักเมื่อไร่ร่างหนาแล้ว นึกสมเพชตัวเองที่นอนพลีกายให้กับคนชั่วร้ายอย่างภารันโดนไม่มีทางสู้ "พะ..พายขอโทษที่ทำแบบนี้" เธอกล่ำกลืนความเจ็บปวดไว้ภายใต้ใบหน้าเปียกปอนด้วยน้ำ