LOGINShare
บทที่ 4 กังวล
Last Updated:
2025-02-15 00:13:18บทที่ 4 กังวล
@เช้าวันต่อมา
พะพายรีบมัดผมและจัดแจงเสื้อผ้าให้เรียบร้อยเพราะวันนี้สอบครั้งสุดท้ายก่อนจะปิดเทอมใหญ่ เท้าเรียวเล็กเดินวนไปวนมาอยู่หน้ากระจกบานเล็กๆ และเมื่อเสร็จเรียบร้อยแล้วเธอก็เดินออกมารอภูผาอยู่หน้าบ้านซึ่งเขาบอกเธอว่าจะไปส่งที่โรงเรียน
"จะไปด้วยเหรอ" อิงฟ้าที่เพิ่งเดินออกมาเอ่ยถามคนเป็นพี่ พะพายหันมาพยักหน้าให้เป็นคำตอบแล้วหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาเล่น "นั่งหลังนะ" อิงฟ้าพูดขึ้นลอยๆ แล้วรีบเดินไปที่โรงจอดรถ เธอเปิดประตูก้าวเข้าไปนั่งที่นั่งข้างคนขับด้วยกลัวว่าจะถูกพะพายแย่งที่นั่ง
"ไปกัน" ภูผาเดินเข้ามากอดคอหลานสาวเดินมาขึ้นรถ ท่าทางสนิทของทั้งสองทำอิงฟ้าและนาตยาไม่พอใจ "เดี๋ยวตอนเย็นอาไปรับที่โรงเรียนนะ" ผู้เป็นอาเอ่ยบอกในตอนที่พะพายก้าวเข้ามาในรถ เธอนั่งเบาะหลัง
"ไม่ได้ค่ะ! ตอนเย็นอิงมีเรียนพิเศษ คุณพ่อต้องไปรับอิงก่อน...ส่วนคนมาขออาศัยรอไปก่อน" อิงฟ้าหันมาเบ้ปากใส่พะพายแต่เธอก็ไม่ได้ใส่ใจแล้วยิ้มน้อยให้อาด้วยความเกรงใจ
"พายกลับเองได้ค่ะ อาไม่ต้องเป็นห่วง"
"ไปได้แล้วค่ะ เดี๋ยวหนูเข้าเรียนไม่ทัน" อิงฟ้าพูดแทรกขึ้นอย่างเสียมารยาท พะพายได้แต่ยิ้มน้อยๆให้อาแล้วจึงหันไปมองทางอื่น หากแต่มือเรียวกลับบีบเข้าหากันแน่น กล่ำกลืนความเจ็บปวดไว้ข้างในแม้จะถูกมองด้วยสายตาน่าสมเพชแบบนั้นก็ตาม เธอนั่งเงียบจนถึงหน้าโรงเรียน
"เอาไปซื้อขนมนะ" ภูผายื่นเงินจำนวนหนึ่งให้พะพายแต่เด็กสาวกลับดันมือหนากลับพลางส่ายหน้าปฏิเสธ ทำเอาอิงฟ้ารู้สึกไม่พอใจเอามากๆ ที่พ่อให้เงินพะพายใช้
"พายพอมีเงินอยู่บ้าง คุณอาเอาให้น้องเถอะ ดูท่าน้องคงไม่มีเงินเก็บเหมือนพาย" เด็กสาวมองเลยใบหน้าคมคายของอาไปยิ้มหวานให้อิงฟ้าแล้วหันหลังเดินเข้าไปในโรงเรียน อิงฟ้าได้แต่กำหมัดแน่นที่ถูกเหน็บแนมแบบนั้น
"พาย! ทางนี้ๆ" มิลินยืนโบกมือให้พะพายอยู่ใต้อาคารเรียน เธอเอียงคอมองหน้าพะพายอย่างมึนงงเพราะวันนี้พะพายสวมเสื้อคลุมทับและยังติดรูดซิปจนถึงคอ "ไม่สบาย?" เธอรีบยกมือขึ้นมาอังหน้าผากเพื่อนด้วยความเป็นห่วง
"เปล่า.." เด็กสาวปฏิเสธเพื่อนเสียงเบาแล้วรีบก้มหน้าหลบสายตาจับผิดของมิลิน แต่ในตอนที่เธอจะเดินออกไปมิลินก็ใช้โอกาสนั้นรูดซิปเสื้อคลุมเธอลงทำให้เห็นรอยช้ำตรงคอเป็นรอยฝ่ามือขนาดใหญ่ และเธอแน่ใจว่านั้นเป็นรอยฝ่ามือของผู้ชายซึ่งมันคงออกแรงบีบแรงมากๆ ถึงได้เป็นรอยแบบนี้
"คอแกไปโดนอะไรมา" มิลินถามเพื่อนเสียงตื่น และรีบดึงแขนพะพายไปคุยในที่ที่นักเรียนคนอื่นไม่พลุกพล่านมากนัก พะพายกัดปากแน่นและหลบสายตา เธอไม่กลัาพูดชื่อผู้ชายคนนั้นอีกด้วยกลัวว่าจะเจอเขา "ตอบฉันมาสิ ใครทำอะไรแกทำไมเป็นแบบนี้!"
"ฉะ..ฉันเจอ..จะ..เจอภารัน"
"..!!!" มิลินเบิกตากว้างด้วยความตกใจสุดขีดแต่ก็รีบรวบรวมสติแล้วสวมกอดเพื่อนรักไว้ "กะ..แกโอเคไหม ไปอยู่กับฉันไหม การ์ดบ้านฉันเยอะ ไม่มีใครทำอะไรแกได้แน่"
"ตอนนี้ฉันอยู่กับคุณอาภูผาน่ะ"
"ปลอดภัยไหม แกมาอยู่กับฉันเถอะพาย จริงๆนะฉันพูดจริงๆ" มิลินย้ำคำพูดอีกครั้งเพราะเห็นหน้าพะพายเหมือนไม่เชื่อเธอ
"ฉันเกรงใจคุณอา..แต่ฉันมีเรื่องจะปรึกษาแก" แววตาพะพายเปลี่ยนเป็นจริงจังภายในเสี้ยววินาที หากแต่สะท้อนออกมาด้วยความกังวลจนเห็นได้ชัด
"ว่ามาเลย ฉันช่วยเต็มที่"
"คือ..คือภารันให้ฉันหาตัวพ่อมาให้ภายในอาทิตย์หน้านี้ ถ้าไม่เห็นพ่อเขาจะตามไปทำร้ายพ่อฉัน"
"เดี๋ยวๆ พ่อแกก็อยู่กับแกไม่ใช่เหรอยัยพาย"
"พ่อ...พ่อหายตัวไปไหนไม่รู้" พะพายตอบคำถามจี้ใจดำด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ แต่ไม่ทันที่ทั้งสองจะได้พูดอะไรต่อเสียงออดเข้าแถวก็ดังขึ้น มิลินจับมือเพื่อนรักเป็นเชิงให้กำลังใจแล้วเดินไปเข้าแถวพร้อมกัน
16:00
เด็กสาวเจ้าของดวงตากลมโตนั่งจ้องโทรศัพท์มือถือกับนามบัตรที่เดวิดทิ้งไว้ให้ด้วยความหวาดหวั่น หากเธอบอกกับภารันว่าไม่เจอพ่อเขาคงสั่งคนไปทำร้ายพ่อเธอแน่ๆ ยิ่งคิดสมองยิ่งตันไม่มีทางออก เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะไปหาพ่อได้ที่ไหน
"พาย!"
"อ๊ะ!" พะพายสะดุ้งตกใจจนเผลอปล่อยนามบัตรร่วงลงพื้นทำให้มิลินเห็น เด็กสาวก้มลงไปเก็บนามบัตรขึ้นมาอ่านในใจ
"ใครเหรอ?"
"ละ..ลูกน้องของภารัน เขาให้ไว้น่ะ" พะพายรีบแย่งนามบัตรนั้นมาใส่กระเป๋าสตางค์ไว้พร้อมกับเก็บโทรศัพท์มือถือใส่กระเป๋ากระโปรงนักเรียน เธอก้มหน้าหลบสายตาของมิลินที่จ้องมองมาเป็นเชิงบอกให้เธออธิบายเรื่องนามบัตร
"แกบอกฉันมา แกคิดจะทำอะไร"
"เปล่า ฉันแค่จะโทรไปบอกเขาว่าฉันหาพ่อไม่เจอหรอก"
"แกคิดว่ามันจะใจดีปล่อยพ่อแกไปเหรอ อีกอย่างนะไอ้มาเฟียนั่นมันร้ายกาจจะตาย" มิลินรีบเตือนสติเพื่อนรัก พะพายย่นหัวคิ้วเข้าหากันอย่างเป็นกังวล
"แล้วจะทำยังไงดี"
"..." มิลินทำหน้าครุ่นคิดแต่แล้วเธอก็นั่งลงข้างพะพายเพราะคิดไม่ออก "หรือว่าเราจะลองต่อลองกับมันก่อน ให้เวลาแค่อาทิตย์เดียวใครจะไปหาทัน"
"จะดีเหรอ พายไม่อยากคุยกับเขาไม่อยากเจอด้วย กลัว.."
"ลองคุยกับลูกน้องเขาดูก่อนไหม ดูท่าทางแล้วน่าจะใจดีกว่านะ" พะพายพยักหน้าให้เพื่อนแล้วกดเบอร์เดวิด ก่อนจะกดโทรออก
@เพนท์เฮ้าส์หรูมาเฟียใหญ่
ครืด~ ครืด~
โทรศัพท์มือถือสั่นสะเทือนอยู่ในกระเป๋ากางเกงเรียกความสนใจจากเดวิด เขาใช้เท้าเหยียบมือของคนทรยศไว้แล้วกดรับสาย
(สะ..สวัสดีค่ะ พะพายนะคะ)
"ครับคุณพลอยขวัญ" เดวิดตอบกลับคนปลายสายอย่างสุภาพพลางหันไปพยักหน้าให้ลูกน้องอีกคนให้มาจับตัวชายฉกรรจ์ไปมัดกับเสากลางห้อง
(พายอยากคุยกับภารันค่ะ)
"นายไม่ว่างครับ คุยกับผมได้"
(คือเรื่องพ่อ..)
"ครับ ฟังอยู่" เดวิดตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงเยือกเย็นจนคนปลายสายไปต่อแทบไม่ถูก
(พายสามารถเจอคุณเดวิดได้ที่ไหนคะ)
"..." เดวิดก้มมองนาฬิกาข้อมือแล้วหันไปมองหน้าลูกน้อง ก่อนจะกดปิดเสียงแล้วชักปืนออกมา ลั่นไกใส่ร่างชายหนุ่มจนกระสุนหมดซองแล้วจึงเดินออกมา
(คุณเดวิดได้ยินไหมคะ)
"ครับฟังอยู่" เดวิดตอบกลับไป ก่อนจะบอกสถานที่ที่จะให้เธอมาเจอเมื่อบอกทุกอย่างแล้วก็เป็นฝ่ายตัดสายไปก่อน เขาเดินอาดๆไปหาเจ้าที่ห้องทำงาน "คุณพลอยขวัญโทรมา เธอบอกมีเรื่องจะคุยกับนายครับ เรื่องพ่อของเธอ" เดวิดรายงาน
"..." ยังไม่สนใจกับสิ่งที่เดวิดรายงาน
"ผมนัดให้เธอมาที่นี่" คำพูดถัดมาของลูกน้องทำเอามาเฟียใหญ่หยุดชะงัก ภารันขบกรามแน่นด้วยความไม่พอใจ นอกจากมิกิแล้วผู้หญิงหน้าไหนก็ไม่มีสิทธิ์เข้ามาในบ้านหลังนี้
"ดูเหมือนมึงอยากลงไปนอนเล่นในโลงก่อนวัยอันควรนะ" เขาวางปากกาในมือแล้วมองหน้าเดวิด
"ขออภัยที่เสียมารยาทไม่ขออนุญาตนายก่อน"
"..." ภารันหยัดกายลุกขึ้น เดินอ้อมโต๊ะทำงานมาหาเดวิด "เลือกเอา จะทำโทษตัวเอง หรือจะให้กูเป็นคนทำ" ใบหน้าคมคายปรากฏยิ้มร้ายกาจ เดวิดพยักหน้ารับแล้วหยิบปืนออกมาแล้วยิงฝ่ามือตัวเอง
ปัง!
เสียงปืนดังก้องภายในห้องทำงาน ภารันแสยะยิ้มมุมปากแล้วเดินออกไปจากห้องทำงาน เดวิดยังยืนนิ่งไม่ได้แสดงอาการเจ็บปวดหรือตกใจ เลือดสีแดงสดไหลออกมามากมาย
Related chapters
ผู้ชายสารเลว บทที่ 5 ต่อรอง
บทที่ 5 ต่อรอง"เขาว่าไงบ้าง" มิลินรีบยื่นหน้าเข้ามาถามด้วยความอยากรู้ทันทีที่พะพายยกโทรศัพท์ออกจากหู คนถูกถามพ่นลมหายใจออกอย่างหนัก เธอไม่กล้าพอที่จะเดินเข้าไปหาความตายจากภารัน "ฉันจะไปกับแก" มิลินจับมือเรียวไว้"ฉันกลัว""ไม่ต้องกลัว เป็นไงเป็นกัน""ถ้าเราไม่ได้ออกมาจากบ้านหลังนั้นล่ะลิน""...งั้นฉันจะเขียนข้อความไว้ ถ้าเราไม่กลับออกมาเกินสามชั่วโมง ข้อความนี้จะส่งหาพ่อฉันอัตโนมัติ" ว่าจบมิลินก็ยกโทรศัพท์ขึ้นมาพิมพ์ข้อความ เมื่อเสร็จแล้วก็จับมือพะพายเดินออกมา ทั้งที่วันนี้ทั้งสองจะได้ไปฉลองวันเรียนจบเหมือนคนอื่นๆ แต่ต้องมาเสี่ยงอันตรายเสี่ยงตาย@เพนท์เฮ้าส์มาเฟียใหญ่สองสาวเดินเกาะแขนกันมาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าประตูรั้วสูงตระหง่าน ใบหน้าสวยของทั้งสองเงยขึ้นมองประตูรั้วสีดำพร้อมกันและต้องตกใจแรงเมื่อประตูค่อยๆเลื่อนเปิดออก เสียงเอี๊ยดอ๊าดมันชั่งฟังแล้วน่าขนลุก"เชิญทางนี้ครับ""..!!" สองสาวทำหน้าตกใจสุดขีดที่อยู่ๆ เดวิดก็โผล่มาจากความมืด บรรยากาศรอบๆตัวบ้านมืดสลัว มีเพียงแสงไฟตรงทางเดินเท่านั้นที่พอให้ความสว่างได้มองเห็นรอบๆ แต่เมื่อเดินเข้ามาก็ต้องตกใจสุดขีดจนเท้าก้าวไปไหนไม่ได้ ชายฉกรร
Last Updated : 2025-02-15ผู้ชายสารเลว บทที่ 6 ข้อเสนอ
บทที่ 6 ข้อเสนอ"..." เด็กสาวกัดปากแน่น ร่างกายเริ่มสั่นเทาด้วยความหนาวเหน็บ ในขณะที่ภารันยังใช้นิ้วมือลูบไล้ลำคอนะหงของเธอ"ถ้าเธอยินดีรับข้อเสนอฉัน..พ่อเธอจะรอด""ฉันไม่รับ!""จุๆ เด็กน้อย เธอเก็บเอาไปคิดก่อนก็ได้ ฉันไม่ค่อยให้โอกาสใครง่ายๆนะ" ภารันพูดขึ้นพลางปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตสีขาวแล้วถอดออก เผยให้เห็นรอยสักบนแผงอกแกร่ง มัดกล้ามเนื้อเป็นลอนๆ จากการออกกำลังกายสม่ำเสมอ"กะ..แกจะทำอะไร""หึหึ.." เขายกยิ้มมุมปากแล้วทิ้งเสื้อเชิ้ตลง ก่อนจะกระโดดลงไปในสระว่ายน้ำ ว่ายน้ำเล่นสบายใจเฉิบ"ใช้นี่คลุมไว้ครับ" พะพายรีบสะบัดหน้ามามองเดวิดที่ยื่นผ้าขนหนูให้ เธอรับมาคลุมตัวแล้วหันไปมองภารันที่ว่ายน้ำอยู่ บางทีเธอก็อยากรู้ว่าเขาเป็นคนยังไงกันแน่ การกระทำบางอย่างที่เขากระทำมันโหดร้ายจนเกิดความเป็นมนุษย์ "เดี๋ยวผมให้คนขับรถไปส่งคุณที่บ้าน""แต่พ่อพาย! ไม่ค่ะพายต้องพาพ่อกลับด้วย""ถ้าอยากให้คุณดิเรกรอด ช่วยทำตามที่ผมบอก" ว่าจบเดวิดก็ผายมือไปทางออก เด็กสาวกำหมัดแน่นอย่างไม่มีทางเลือก ชีวิตพ่อก็สำคัญกับเธอเหมือนกัน ก่อนจะเดินตามเดวิดไป"อ่า!" ภารันโผล่หน้าขึ้นมาจากน้ำ เสียงคำรามดังก้องไปทั่วบริเวณ ก่อน
Last Updated : 2025-02-15ผู้ชายสารเลว บทที่ 7 ซื้อพรหมจรรย์
บทที่ 7 ซื้อพรหมจรรย์"กะ..แก!""หึ! แต่ฉันไม่ทำเธอเจ็บฟรีหรอกนะ""...""พรหมจรรย์สาววัยแรกแย้มเนี่ย..." มือหนายื่นไปลูบไล้ต้นแขนพะพายเบาๆ "ใครๆ ก็อยากได้และให้ราคาสูง..เพราะเลือดมันหอมหวานน่าริมลอง" ใบหน้าคมคายเลื่อนเข้ามาพูดใกล้ๆ ในขณะที่อีกฝ่ายยืนนิ่งหากแต่ร่างกายกลับสั่นระริก สมองเธอกำลังทำงานอย่างหนักกับข้อเสนอที่ภารันให้"แล้วฉันจะได้เท่าไหร่""..ถ้าฉันพอใจ เธอจะเรียกกี่ล้านก็ได้""แล้วฉันจะมั่นใจได้ยังไงว่าพ่อจะปลอดภัย""งั้นเธอก็ขายพรหมจรรย์ให้ฉันสิสาวน้อย จะได้รู้ว่าพ่อจะปลอดภัยไหม" น้ำเสียงและท่าทางเยือกเย็นของภารันไม่ได้ทำให้เธอมั่นใจขึ้นเลย แถมยังทำเอาไรขนอ่อนตามร่างกายพะพายลุกซู่อัตโนมัติ เธอกัดปากแน่นพลางหลับตาอย่างใช้ความคิด หากมันเป็นทางเลือกเดียวที่พ่อเธอจะพ้นจากอันตรายและผู้ชายคนนี้ได้ เธอยอม.."ห้าสิบล้าน" พะพายต่อรองเสียงสั่น"..ได้ แต่ราคาต้องขึ้นอยู่กับความพึงพอใจของฉัน ถ้าฉันพอใจ ห้าสิบล้านแค่เรื่องเล็กน้อย แต่ถ้าไม่พอใจ...ฉันจะตัดสินใจเองว่าจะให้เท่าไหร่ และฉันเป็นคนบอกเองว่าจะเอาเธอตอนไหน""ฉันต้องมีสิทธิ์ต่อรอง ไม่ใช่นายหยิบยื่นทุกอย่างแล้วคิดเองเออเองแบบนี้"
Last Updated : 2025-02-15ผู้ชายสารเลว บทที่ 8 ขายตัว
บทที่ 8 ขายตัว"อึก..ฮือ~ ขะ..ขอร้อง" พะพายร่ำไห้จวนจะขาดใจ เขากลายเป็นผู้ชายคนแรกของเธอโดยที่เธอไม่เต็มใจ ใบหน้าสวยเปียกปอนด้วยน้ำตาผสมเหงื่อเม็ดเล็กๆ ความเจ็บปวดตรงใจกลางความเป็นสาวไม่ได้ทุเลาลงเลยแม้แต่น้อย"หึหึ.." มือหนาลูบไล้หน้าท้องแบนราบเบาๆ และบีบเคล้นหน้าอกอวบใหญ่เต็มแรงทำเอาพะพายสะดุดลมหายใจตัวเองด้วยความเจ็บก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!"นายครับ นายใหญ่กับคุณผู้หญิงมาครับ" ภารันขบกรามแน่นเมื่อถูกขัดจังหวะ เขาหยุดการกระทำทุกอย่างแล้วถอดแก่นกายออกจากช่องทางรักคับแคบที่เขาเพิ่งพรากสิ่งที่เธอหวงแหนมาทั้งชีวิต ส่งผลให้มีเลือดไหลออกมาเปรอะเปื้อนผ้าปูที่นอนสีขาว รอยยิ้มร้ายกาจปรากฏขึ้นบนใบหน้าคมคาย ก่อนที่เขาจะเดินอาดๆ ไปหยิบเสื้อคลุมมาสวมทับแล้วเดินออกไป"เฝ้าไว้ อย่าให้ใครเข้าไปด้านใน นายใหญ่ก็ห้ามแม่ก็ห้าม!" เขาสั่งเดวิดเสียงเรียบแล้วเดินไปสวมใส่เสื้อผ้าอีกห้อง ก่อนที่จะเดินลงไปหาพ่อกับแม่"อึก..ฮือ~" พะพายปล่อยโฮออกอย่างหนักเมื่อไร่ร่างหนาแล้ว นึกสมเพชตัวเองที่นอนพลีกายให้กับคนชั่วร้ายอย่างภารันโดนไม่มีทางสู้ "พะ..พายขอโทษที่ทำแบบนี้" เธอกล่ำกลืนความเจ็บปวดไว้ภายใต้ใบหน้าเปียกปอนด้วยน้ำ
Last Updated : 2025-02-15ผู้ชายสารเลว บทที่ 9 เจ็บปวด
บทที่ 9 เจ็บปวด"อื้อ~" พะพายรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาในช่วงเย็น เธอมองเพดานห้องนอนที่คุ้นเคยด้วยความเมื่อยล้า ปวดตามเนื้อตามตัวจนขยับไปไหนลำบาก ก่อนที่ความเย็นจากผ้าเปียกจะวางลงบนหน้าผากเธอ"นอนพักเลย แกเป็นไข้เดี๋ยวกินข้าวกินยาเสร็จก็นอนกับฉันที่นี่เลย ไม่ต้องกลับแล้ว" มิลินเอ่ยขึ้นด้วยความเป็นห่วง พะพายพยักหน้าเข้าใจแล้วหลับตาลงอีกครั้ง ทว่าเสียงโทรศัพท์มือถือที่กำลังสั่นสะเทื่ออยู่ในกระเป๋าสะพายก็ทำให้เธอลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง"เดี๋ยวฉันรับให้""อือ.." มิลินล้วงโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋าสะพายของเพื่อนเมื่อได้รับอนุญาตแล้ว เธอกดรับสายแล้วกดเปิดลำโพงเพื่อให้พะพายได้ยินด้วย(อีพาย! แกกลับบ้านเดี๋ยวนี้นะ! แกทำอะไรไว้มารับผิดชอบเดี๋ยวนี้!) เสียงแหลมๆ ของนาตยาดังขึ้นจนมิลินเอียงหน้าหนี"ไม่กลับ เพื่อนฉันไม่สบาย"(มีคนมาทวงหนี้แก! อย่าทำให้อาแกต้องเดือดร้อน) นาตยาวางสายใส่ทำเอาพะพายต้องรีบลุกขึ้น เธอเหวี่ยงขาลงจากเตียงแต่ในตอนที่จะลุกขึ้นกลับถูกมิลินจับไหล่ไว้"แกไม่สบายอยู่นะพาย""ฉันต้องกลับไป พวกนั้นมันโหดร้ายเดี๋ยวมันจะทำร้ายอาฉัน""งั้นฉันพาไปเอง" มิลินช่วยพยุงร่างบางขึ้นมาพร้อมกับตวัดแขนโอบเอว
Last Updated : 2025-02-15ผู้ชายสารเลว บทที่ 10 ผู้ชายสารเลว
บทที่ 10 ผู้ชายสารเลว"ฉะ..ฉันไม่ไหว มันเจ็บ" พะพายส่ายหน้าไปมาด้วยความเจ็บปวด และยิ่งเขาเริ่มขยับความใหญ่โตเข้ามา ร่างกายเหมือนจะแตกเป็นเสี่ยงๆ หัวใจดวงน้อยกระตุกวูบแทบลืมเต้น "อื้อ!!""หึหึ..ห่วยแตก!" เขารั้งใบหน้าสวยลงมาประกบปากจูบด้วยความเอาแต่ใจจนริมฝีปากอวบอิ่มเป็นแผล พะพายร้องไห้จนน้ำตาไม่มีกับความทรมานนี้ เธอพยายามเบือนหน้าหนี้เพราะไม่อยากมองหน้าเขา มาเฟียหนุ่มแสยะยิ้มอย่างพอใจแล้วรั้งสะโพกมนไว้ ก่อนจะเป็นฝ่ายกระแทกกระทั้นขึ้นมาจนร่างบอบบางกระเด้งกระดอนไปตามจังหวะการกระแทก"กรี๊ด!!" เด็กสาวกรีดร้องสุดเสียง ร่างกายเกร็งอย่างหนัก สติสัมปชัญญะเธอไม่หลงเหลือกับความป่าเถื่อนของชายหนุ่ม บทรักหยาบโลนถูกบรรเลงขึ้นภายใต้ความเงียบในสวนหลังบ้านซึ่งเดวิดยังคงยืนก้มหน้าอยู่ที่เดิม พะพายวางหน้าผากลงกับบ่าแกร่ง "ฉะ..ฉันเกลียดนาย! ฉันเกลียดนาย!" เธอพึมพำในลำคอด้วยความโกรธแค้น ก่อนจะถูกภารันยกออกจากหน้าขาแล้วจับเธอนั่งลงในท่าหันหน้าไปทางเดียวกัน"...อีกหน่อยเธออาจจะร้องขอให้ฉันทำทุกวัน" ริมฝีปากอุ่นกดจูบลงบนแผ่นหลังขาวเนียนของหญิงสาว ในขณะที่พะพายหลับตาแน่นเพราะรู้ว่าเดวิดอยู่ตรงหน้า เธอกำหมัด
Last Updated : 2025-02-15ผู้ชายสารเลว บทที่ 11 รางวัล
บทที่ 11 รางวัล"..." ดูเหมือนคำด่าของเธอไม่ได้ทำให้ภารันเจ็บปวด เขาตวัดสายตามองชุ่มทำให้แม่บ้านวัยกลางคนรู้ได้ทันทีว่าภารันอยากให้เธอออกไปจากห้อง"ปะ..ป้าไปไหน" พะพายจับมือป้าชุ่มไว้"ป้าออกไปรอข้างนอกแป๊บนะคะ" ว่าจบชุ่มก็เดินออกไปจากห้องนอน ความเงียบเข้ามาแทนที่ภายในห้อง พะพายหลับตาลงอีกครั้งเพราะไม่อยากเห็นหน้าชายหนุ่ม แต่ที่ว่างบนเตียงข้างๆเธอกลับยุบตัวลงตามการทิ้งน้ำหนักของคนที่เพิ่งล้มตัวนอนลง"นะ..นายทำอะไร" เธอถามเสียงสั่นเมื่อภารันนอนลงข้างๆ แต่เขากลับเงียบไปไม่นานเธอก็ได้ยินเสียงลมหายใจสม่ำเสมอของเขา พะพายขยับออกห่างจากเขา "นายเป็นคนยังไงกันแน่"สองชั่วโมงต่อมา"อื้อ~" ริมฝีปากจิ้มลิ้มเริ่มมีสีขยับเปล่งเสียงครางแหบพร่า เธอซบหน้าลงกับความอุ่นของฝ่ามือหนา รอยยิ้มบางๆ ปรากฏขึ้นบนใบหน้าสวยผลัก!"อ๊ะ!" เด็กสาวสะดุ้งตื่นด้วยความตกใจ แล้วยิ่งตกใจเข้าไปใหญ่เมื่อเห็นภารันนอนอยู่ตรงหน้าเธอในระยะประชิด เมื่อได้สติก็รีบถอยห่าง และได้รู้ว่าภารันเขาก็นอนอยู่ที่เดิน เป็นเธอต่างหากที่ขยับเข้ามาหาเขาเอง มาเฟียหนุ่มถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะขยับขึ้นนั่งพิงหัวเตียง หยิบบุหรี่ขึ้นมาจุดสูบ"มองทำไ
Last Updated : 2025-02-18ผู้ชายสารเลว บทที่ 12 เศษเสี้ยวความเป็นห่วง
บทที่ 12 เศษเสี้ยวความเป็นห่วง"เดี๋ยวป้าจะออกไปซื้อยามาให้ คุณหนูรอหน่อยนะคะ" ว่าจบแม่บ้านสาวก็เดินออกไปจากห้องนอน พะพายมองร่องรอยความป่าเถื่อนด้วยหัวใจที่ห่อเหี่ยว ก่อนที่จะก้าวลงจากเตียง แล้วค่อยๆก้มลงไปเก็บเสื้อเชิ้ตตัวเดิมมาสวมใส่ และเป็นจังหวะเดียวกันที่เดวิดเปิดประตูเข้ามาโดยไม่ได้เคาะ"..!!" เด็กสาวนั่งลงแล้วใช้เสื้อเชิ้ตปกปิดร่างกาย เธอมองสิ่งของที่เดวิดให้แม่บ้านขนเข้ามาอย่างมึนงง ก่อนจะเอ่ยถาม "นี่อะไร""ชุดนักศึกษาพร้อมกับเสื้อผ้าสตรีครับ""ชุดนักศึกษา?" เธอดึงผ้าห่มมาคลุมตัวแล้วนั่งลงขอบเตียง หยิบชุดนักศึกษาและเสื้อผ้าตัวอื่นขึ้นมาดูด้วย "หมายความว่ายังไง""นายให้คุณอยู่ที่นี่ จนกว่าจะได้คอนโดฯที่ถูกใจ""..ฉันไม่อยากอยู่ที่นี่" ใช่! เธอไม่อยากอยู่ที่นี่ ไม่อยากเห็นหน้าภารันเลยด้วยซ้ำ"ไม่ใช่ตัวเลือก แต่นี่เป็นคำสั่งครับ" ว่าจบลูกน้องหนุ่มก็โค้งตัวให้เล็กน้อย แล้วเดินออกไปจากห้องนอน เด็กสาวมองเสื้อผ้าบนเตียงอีกครั้ง หัวใจดวงน้อยเต้นแรงระรัวเมื่อรู้ว่าตัวเองจะได้เรียนมหาวิทยาลัยที่ตนสอบติด เธอถอนหายใจเบาๆ20:00พะพายนั่งกินข้าวอยู่บนเตียงนอนคนเดียว โดยไม่รู้ว่าข้างนอกเกิดอะ
Last Updated : 2025-02-18
Latest chapter
ผู้ชายสารเลว บทที่ 25 คู่ชีวิต (จบ) (เดวิด-มิลิน)
บทที่ 25 คู่ชีวิต (จบ)"ถ้าป๋ายังไหว ลินขออนุญาตจองตัวป๋าไว้ให้เป็นคู่ชีวิตได้ไหมคะ""อย่าพูดเล่นไป เดี๋ยวมีคนงอแง""ไม่งอแงหรอก ออกจะชอบ..." เธอเอาหน้าซบกับอกแกร่งแล้วเกลือกไปมาเบาๆ ไม่สนใจสายตาของนักศึกษาที่อยู่บริเวณนั้น เต้ที่เพิ่งเดินตามมาเห็นก็ลอบเบ้ปากให้ด้วยความระอา"นี่! อ้อนกันขนาดนี้รีบกลับห้องไหม" มิลินแสยะยิ้มมุมปากให้กับคำพูดประชดประชันเพื่อน"ไปกันเถอะค่ะป๋า ลินอยากขึ้นให้ป๋าแล้ว" เธอกระแนะกระแหนกลับแล้วหันไปแลบลิ้นใส่เพื่อน และกระโดดขึ้นโบกมือลาพะพายที่กำลังวิ่งตรงมาทางนี้ "ไปก่อนน้า..บาย พรุ่งนี้เจอกัน""บาย.." พะพายโบกมือให้เพื่อนรักแล้วควงแขนเต้เดินไปที่รถเพราะวันนี้เธอนัดกับเต้ไว้ว่าจะไปกินชาบูกัน"ป๋าจะแวะซื้ออะไรไปให้พ่อกับแม่หนูไหม""คงไม่แล้ว เพราะแม่หนูบอกไม่ต้องซื้ออะไรเข้าไปแล้ว วันนี้แม่หนูทำผัดเผ็ดลูกชิ้นปลากรายของชอบป๋าด้วย" เด็กสาวทำหน้าบูดบึ้ง"เนี่ย..พอมีลูกเขยคนโปรดแล้วก็ลืมลูกสาว""เด็กขี้งอน""ต้องปลอบหนูนะ คืนนี้น่ะ" มือเรียวบางลูบเป้ากางเกงยีนส์แฟนหนุ่มเบาๆก่อนจะก้าวขึ้นไปนั่งหน้าตักเดวิดแล้วประกบปากจูบชายหนุ่มอย่างดูดดื่ม "เดี๋ยวคืนนี้หนูจะทำให้
ผู้ชายสารเลว บทที่ 24 ความสุขของคนแก่ (เดวิด-มิลิน)
บทที่ 24 ความสุขของคนแก่"ไม่รู้แหละ จะว่าลินร้ายกาจยังไงก็ยอมรับเพราะลินต้องจัดการแฟนลินให้อยู่หมัด" เธอยู่ปากเข้าหากันอย่างกระเง้ากระงอดแล้วรั้งใบหน้าคมคายลงมาจูบเอง ก็ใครบอกให้มาจุดไฟสวาทในตัวเธอ เขาก็รู้ว่ามันติดง่ายแค่ไหน... รสจูบเริ่มหนักหน่วงขึ้นเรื่อยๆตามอารมณ์และความปรารถนาของทั้งสอง"เด็กร้ายกาจ..ชอบเซ็กซ์""หรือป๋าไม่ชอบ เห็นซี๊ดปากครางมีความสุขเชียว" เธออ้าปากกัดริมฝีปากหนาเบาๆแล้วสอดมือลงไปลูบไล้หน้าท้องเหนือส่วนนั้นขึ้นมาเพียงนิด ขณะที่เรียวขาสวยเกี่ยวเอวสอบไว้ เดวิดเริ่มหายใจหนักๆ"อย่ายั่วนะ เพราะป๋าไม่ได้สนว่าที่นี่มันที่ไหน""เป็นหมารึไงถึงเอาไม่เลือกที่""ก็อยากเป็นนะ" เขาไม่เปิดโอกาสให้มิลินพูดอะไรก็เลื่อนใบหน้าลงไปจูบเนินอกอวบอิ่มจนเด็กสาวหลุดเสียงครางหวาน น้ำกระเซ็นถูกใบหน้าคมคายจนเปียกปอนก่อนที่เดวิดจะจัดการกับผ้าชิ้นน้อยเบื้องล่างออก แพนตี้ตัวน้อยพร้อมกับกางเกงขาสั่นลอยขึ้นมาเหนือน้ำทำเอามิลินตกใจ เพราะไม่คิดว่าเขาจะกล้าทำจริงๆ แต่เธอกลับชอบในความบ้าบิ่นนี้ซะแล้วสิ"หึ!" มิลินสอดนิ้วลูบไล้ตามไรผมดกดำของคนตัวโตและออกแรงขยุ้มเบาๆเมื่อมีบางสิ่งบางอย่างรุกล้ำเข้ามา
ผู้ชายสารเลว บทที่ 23 สองเรา (เดวิด-มิลิน)
บทที่ 23 สองเรา"เดี๋ยวพายจะทำให้ลายมันหายไปเอง ไม่กลัวพายก็อย่าลืมว่าพายทำได้มากว่าการยืนร้องไห้แล้วกัน!" น่าแปลกที่ภารันรู้สึกยอมแพ้ให้กับคำขู่พะพาย มิลินหันมาจ้องหน้าแฟนหนุ่มแล้วหยิกแขนเขาเบาๆ"ไอ้แก่! ตามลงมาเลยนะ""ครับ" เดวิดยอมเดินตามมิลินไปอย่างว่าง่าย แม้ภารันจะพยายามเดินตามหลังมาแต่ก็ถูกพะพายรั้งเอาไว้ก่อน "ลิน เรื่องนั้นป๋าอธิบายได้นะ" เดวิดรั้งเอวคอดคนตัวเล็กไว้แล้วเลื่อนใบหน้าลงไปหมายจะหอมแก้มแต่ก็ถูกมือเรียวดันใบหน้าออกเสียก่อน"ไม่ต้องมาพูดเลย ป๋าเนี่ยแหละตัวดี ดีนะที่พี่พีหลับไปก่อน ไม่งั้นยัยพายช้ำหมดแน่ ยิ่งไม่ค่อยทันผัวอยู่" เธอบ่นกระปอดกระแปดพลางตวัดสายตาใส่คนข้างๆ แล้วเดินนวยนาดไปหยิบจานอาหารเช้ามาให้เขาพร้อมกับรินกาแฟดำร้อนๆให้อีกด้วย ผิดก็อีกเรื่องแต่หน้าที่ที่เธอควรทำก็ต้องทำให้เขาเช่นกัน"ขอหอมแก้มได้ไหม""ไม่ได้!" ตอนนี้มิลินดุราวกับแม่เสือดาวตัวร้ายที่คอยระแวงเขาอยู่ตลอด เดวิดเองก็รู้สึกผิดไม่น้อยเพียงแต่..เขาแสดงออกทางสีหน้าไม่เก่งเท่านั้นเธอเลยคิดว่าเขาไม่รู้สึกรู้สาอะไรกับสิ่งที่ทำ"ลิน...ป๋าอยากพาไปเดินเล่นที่หาด""ลินตั้งใจไว้แบบนั้นอยู่แล้ว แต่จะไปกับ
ผู้ชายสารเลว บทที่ 22 เสือไม่ทิ้งลาย (เดวิด-มิลิน)
บทที่ 22 เสือไม่ทิ้งลายหลายชั่วโมงต่อมา"อยากนอนกับลินจังแต่พี่พีคงไม่ยอมแน่ๆ" พะพายยิ้มแห้งเพราะรู้ว่าภารันคงไม่ยอมให้เธอกับมิลินนอนด้วยกัน แต่ก็นะผู้หญิงเขาก็มีเรื่องอยากคุยกันมากมาย ขนาดเขากับเดวิดยังนั่งดื่มด้วยกันเลย"ป๋าคงไม่ยอมเหมือนกัน เอาเป็นว่าเราสองคนแยกห้องกันนั่นแหละ จะได้ไม่มีปัญหาอะไร เดี๋ยวป๋างอนขี้เกียจง้อ ฉันง้อคนไม่เก่ง""พี่พีนะ ตัวพ่อของการงอนเลยแหละ เคยงอนพายตั้งหลายครั้ง""แล้วง้อยังไงถึงหาย?" มิลินถามด้วยความอยากรู้"ก็อ้อน แล้วก็จบที่เตียง" เด็กสาวเจ้าของรอยยิ้มหวานคลี่ยิ้มจนตาหยี"ลิน" เสียงเข้มของเดวิดดังขึ้นเรียกความสนใจจากสองสาวให้หันไปมอง มิลินเลิกคิ้วให้แต่ไม่ได้พูดอะไร "เข้าห้องดีกว่า ป๋าเริ่มเมาแล้ว" มิลินที่นั่งหย่อนขาอยู่ขอบสระว่ายน้ำพยักหน้ารับรู้แล้วดึงมือพะพายลุกขึ้นเหมือนกันเพราะคิดว่าไม่นานภารันก็คงเรียก"เมาแล้วเหรอคะ นี่กินไปกี่ขวด" เด็กสาวถูกท่อนแขนแกร่งตวัดกอดคอเข้ามาหาขณะที่เธอมองขวดไวน์ที่วางอยู่ใต้โต๊ะ "ดื่มหนักเหมือนกันนะเนี่ยแล้วยืนอาบน้ำไหวไหมคะ" เธอเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง"ได้..นั่งก็ได้ ยืนก็ได้ครับ" ใบหน้าแดงซ่านบ่งบอกว่าสติสัมปชัญ
ผู้ชายสารเลว บทที่ 21 แผนร้าย (เดวิด-มิลิน)
บทที่ 21 แผนร้าย@วันต่อมา"ป๋าคะ ลินว่าเราไปเที่ยวทะเลดีไหม" เด็กสาวออกความคิดเห็นเพราะทั้งสองนั่งเสิร์ชหาข้อมูลแหล่งท่องเที่ยวมาหลายนาทีแล้ว แต่ก็ยังไม่มีที่ที่ถูกใจ เดวิดหันมามองหน้าแฟนสาวแล้วเลิกคิ้วเป็นเชิงถามว่ามิลินต้องการไปที่ไหน บางทีเขาอาจต้องตามใจเธอบ้างเพราะเขาเองก็ไม่ค่อยสันทัดเรื่องพวกนี้เท่าไหร่"หนูอยากไปที่ไหนก็เลือกมาเลย ป๋าไปได้หมดถ้ามีหนู" มิลินยิ้มกริ่มด้วยความเขินอายกับคำหวานล้ำแล้วเข้าเน็ตเสิร์ชหาข้อมูลและทะเลสวยๆใกล้บ้าน "ไปชลบุรีดีไหมคะ ใกล้ดี ไม่ต้องเล่นน้ำก็ได้....ไปเอาบรรยากาศเนอะ" เธอหันมาอ้อนแฟนหนุ่มตาแป๋ว เดวิดพยักหน้ารับรู้ก่อนที่ทั้งสองจะแยกย้ายกันไปเก็บเสื้อผ้านานเกือบสองชั่วโมงที่ทั้งสองแยกกันไปเตรียมของ เดวิดที่เตรียมของเสร็จก่อนก็มารอแฟนสาวที่ด้านล่างคอนโดเธอเพราะเขาไม่ได้มีอะไรที่ต้องเอาไปมากขนาดนั้น"พี่เดย์" พะพายเดินตรงมาหาเขาด้วยชุดสบายๆ เสื้อยืดกางเกงยีนส์และนั่นก็ทำให้เขามึนงงไม่น้อยที่เห็นเธออยู่ที่นี่แต่ต้องมึนงงมากกว่าที่เห็นลูกน้องคนสนิทเขาลากกระเป๋าเดินทางมาสองใบและไม่กี่วินาที่ต่อมาเจ้านายเขาก็ปรากฏตัว"มึงจะไปเที่ยว?" ภารันเอ่ยถามลู
ผู้ชายสารเลว บทที่ 20 แฟนคนแรก (เดวิด-มิลิน)
บทที่ 20 แฟนคนแรกทั้งสองหนุ่มสาวยิ้มให้กันด้วยความดีใจ มิลินยื่นมือไปจับมือหนาไว้แน่น"ขอบคุณนะคะที่กล้าพูดกล้าทำ ลินเชื่อแล้วว่าพี่เดย์อยากเป็นแฟนลินจริงๆ" มิลินเอ่ยขอบคุณเสียงหวานพร้อมกับเอนตัวไปอ้อนชายหนุ่มต่อหน้าแม่ มือหนาใหญ่อบอุ่นยกขึ้นมาลูบผมคนตัวเล็กด้วยความเอ็นดู"ถึงจะแก่ยังไง แต่ก็จริงใจนะ""บ้า..ชอบพูดจาแบบเนี่ย ไปแอบเอามาจากเน็ตอีกแล้วใช่ไหม""หึหึ รู้ทัน""แต่ชอบนะ""ชอบที่พูดเหรอ?" เดวิดเลิกคิ้วถาม"เปล่า...ชอบพี่เดย์" ตอนนี้เธอคงไม่ต้องเก็บอาการหรือโกหกความรู้สึกตัวเองแล้ว เพราะเธอชอบเขาแล้วจริงๆ และตอนนี้จากชอบกำลังจะเลื่อนขั้นไปเป็นความรักแต่เขาและเธอก็คงต้องศึกษาดูใจกันไปเรื่อยๆ"เอาล่ะ แม่เตรียมอาหารไว้แล้ว""ขอบคุณครับ" ชายหนุ่มยกมือไหว้อย่างนอบน้อม แม้เขาจะเป็นคนแข็งกระด้างในบางเรื่องแต่กับผู้ที่มีอายุมากกว่าเขาก็นอบน้อมเสมอ"ว่าแต่เดย์ทำงานอะไรเหรอจ๊ะ""ผมทำงานบริษัทครับ เป็นที่ปรึกษาของประธานบริษัท""อ่อ..""และ...ผมเป็นมาเฟีย""...ป๋า พูดแบบนั้นแม่ตกใจแย่แล้ว" มิลินจิปากว่าให้เดวิด ทุกอย่างกำลังไปได้สวยแล้วเชียว"มาเฟีย? หึหึ..ยินดีต้อนรับมาเฟียคนแรกของบ้านแล
ผู้ชายสารเลว บทที่ 19 พ่อตา-แม่ยาย (เดวิด-มิลิน)
บทที่ 19 พ่อตา-แม่ยาย@วันต่อมา 15:40เดวิดยืนพิงรถยนต์หรู กอดอกจ้องมองเข้าไปในอาคาร สายตาดุดันกวาดมองไปรอบๆทำเอานักศึกษาสาวๆที่อยู่บริเวณนั้นกรีดร้องเพราะความเท่ของเขา ก็วันนี้เขาต้องไปกินข้าวบ้านมิลินเลยแต่งตัวธรรมดาๆ เสื้อโปโลสีกรมและกางเกงยีนส์ขายาวสุภาพๆ แต่นั้นก็ทำให้เขาเท่จนเป็นที่สะดุดตาของสาวๆนักศึกษา"...โน้นแฟนนักฆ่ามารอรับแล้ว" เต้บุ้ยปากไปทางเดวิดเมื่อเขากับเพื่อนเพิ่งเดินออกมาจากลิฟต์ มิลินแยกเขี้ยงใส่เพื่อนแล้วเดินไปหาเดวิด "เดี๋ยวนะ พี่เดย์แต่งตัวแบบนี้ก็หล่อไปอีกแบบ ไม่ใส่สูทอย่างเป็นทางการก็เท่ไปอีกแบบ แล้วแต่งตัวแบบนี้เขาจะไปไหนกันวะ" เต้หันมาถามพะพาย"เห็นพี่เดย์บอกจะไปกินข้าวบ้านลินน่ะ""หึหึ..โดนแน่ พี่เดย์ของมึงโดนแกงแน่""พ่อกับแม่ลินใจดีจะตาย""กับเราอะใจดี แต่กับคนที่ยัยลินจะพาไปหาในฐานะผัวเนี่ยเตรียมตัวตายเลย!""เต้ก็พูดไป พายว่าอย่างมากก็คงนอนหยอดน้ำข้าวต้ม" พะพายทำท่าสยดสยองแล้วรีบสาวเท้าเดินไปหาชายหนุ่ม เดวิดก้มศีรษะให้พะพายเล็กน้อย"ขออนุญาตพามิลินกลับก่อนสักวันนะครับนายหญิง""ไม่เป็นไรค่ะ พายเข้าใจเดี๋ยวพี่พีก็มาแล้ว สู้ๆนะ""ครับ" เดวิดหันมามองหน้ามิลิ
ผู้ชายสารเลว บทที่ 18 เด็กป๋าเดย์ (เดวิด-มิลิน)
บทที่ 18 เด็กป๋าเดย์"จะพาฉันไปเจอพ่อกับแม่เธอวันไหน บอกก่อนล่วงหน้าหนึ่งวันนะ" เขาหันมาบอกมิลินในตอนที่เลี้ยงรถเข้ามาในคอนโดเธอ เด็กสาวลอบยิ้มมุมปากอย่างร้ายกาจ"กลัวเหรอ แต่บอกไว้ก่อนนะ พ่อกับแม่ฉันไม่ได้ใจดีอย่างที่นายคิดแน่""ก็ไม่ได้กลัว ไม่รู้ว่าใครจะกลัวใครกันแน่" มือขวาคนสนิทมาเฟียหนุ่มยิ้มอย่างเหนือกว่าแล้วเปิดประตูก้าวลงจากรถ มิลินเองก็รีบเปิดประตูทั้งที่เขากำลังเดินมาเปิดให้ "พ่อกับแม่เธอจะรับได้ไหม ถ้ารู้ว่าฉันเป็นใคร" ประโยคถัดมาเดวิดถามอย่างจริงจัง"ไม่รู้..นายไม่ต้องบอกว่าทำงานอะไรหรือเป็นใคร""ทำแบบนั้นท่านทั้งสองคนคงไม่เชื่อใจ ถ้าฉันบอกความจริงไปหวังว่าพ่อกับแม่เธอคงไม่ช็อคไปก่อนนะ" เธอเองก็ลืมไปเสียสนิท เดวิดไม่ได้ทำงานเป็นบอดี้การ์ดภารันอย่างเดียวเขายังเป็น..ยังเป็นนักฆ่าอย่างที่พะพายบอกไว้อีกด้วย มิลินเผลอสบตากับชายหนุ่มตรงๆ ทันที่ก้าวลงจากรถก็ก้าวถอยหลังอัตโนมัติ"นาย..นายไม่ได้ไปทำงานชั่วร้ายมาใช่ไหม" เธอเอ่ยถามเสียงสั่น มองมือเขาสลับกับมองใบหน้าคมคาย เดวิดยกยิ้มมุมปากแล้วก้าวเดินไปใกล้มิลิน ส่วนเธอก็ก้าวถอยหลังไปเรื่อยๆจนหลังชนกับเสาและถูกมือหนายื่นมาค้ำกับเสาไว
ผู้ชายสารเลว บทที่ 17 คิดถึง (เดวิด-มิลิน)
บทที่ 17 คิดถึงมิลินนั่งมองโทรศัพท์บนโซฟาในห้องนั่งเล่น ใบหน้าสวยบูดบึ้งบอกบุญไม่รับและริมฝีปากยังเม้มเข้าหากัน "ไหนบอกจะรายงานทุกย่างก้าว แค่นี้ก็ไม่มีอะไรเป็นความจริงแล้ว โกหก! หลอกลวงที่สุด" น้ำตาเริ่มคลอเบ้าเมื่อนึกถึงคำพูดเดวิดที่บอกจะรายงานเธอทุกอย่าง นี่เขาก็ไปทำงานเป็นวันที่สามแล้วเธอยังไม่ได้รับสายหรือข้อความอะไรจากเขาเลย สักสายสักข้อความก็ไม่มีครืด~ ครืด~โทรศัพท์มือถือสั่นสะเทือนอยู่บนโต๊ะหน้าโซฟา มิลินแค่นหัวเราะในลำคออย่างเย้ยหยันเมื่อเห็นชื่อของคนที่โทรเข้ามาทางแอพพลิเคชันไลน์ ก่อนจะกดรับสาย"ฉันไม่อยากคุยกับคนโกหก"(ฉันไม่ได้โกหก เพิ่งว่างเลยรีบโทรหา ขอโทษที่เงียบไป งานสำคัญมากฉันต้องมีสมาธิกับมัน) เดวิดอธิบายอย่างไวเพื่อให้อีกฝ่ายเข้าใจ แต่ดูเหมือนคำอธิบายของเขาไม่ได้ทำให้มิลินเข้าใจเท่าไหร่นัก"นายจะพูดยังไงก็ได้ เพราะยังไงฉันก็ไม่เห็นอยู่แล้ว แค่นี้นะ"(งั้นเปิดกล้องสิ) เขาเป็นฝ่ายเปิดกล้องก่อนขณะที่อีกฝ่ายยังลังเลใจ ก่อนจะยกโทรศัพท์ขึ้นเหนือใบหน้าเล็กน้อยแล้วกดเปิดกล้อง"ว้าย! ไอ้บ้าไอ้แก่บ้า!" มิลินรีบหันกล้องไปทางอื่นเพราะเดวิดกำลังเปลือยกายอยู่ในห้องน้ำ ไม่นานเ
