LOGINShare
บทที่ 1 คำต้องห้าม
Last Updated:
2025-02-15 00:12:11บทที่ 1 คำต้องห้าม
@วันต่อมา โรงเรียนเอกชนแห่งหนึ่ง
"พาย!" มิลินเพื่อนสนิทของพะพายเอ่ยเรียกเพื่อนอยู่ไม่ไกลนัก เธอรีบวิ่งเข้ามาหาและสวมกอดพะพายไว้แน่นเพราะเธอเพิ่งรู้ข่าวที่บ้านของพะพายล้มละลาย "ไม่เป็นไรนะ ฉันอยู่ตรงนี้อยู่กับแกตลอดนะพาย"
"ลินรู้เรื่องแล้วเหรอ.." พะพายเอ่ยถามเพื่อนเสียงสั่น อันที่จริงเธอไม่จำเป็นต้องถามแบบนั้น เพราะข่าวคงดังและทุกคนคงรู้หมดแล้วว่าบ้านเธอล้มละลายแล้วยังเป็นหนี้อีกหลายล้านบาท พะพายบีบมือตัวเองแน่นหวังจะให้กำลังใจตัวเองแต่ก็ยากที่จะทำ ตอนนี้ทั้งจิตใจและร่างกายเธออ่อนแอ ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วจนเธอตั้งรับไม่ทันและไม่ทันได้เตรียมใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
"แกเอาเงินนี้ไป ไม่ต้องคืนฉัน" มิลินยัดเงินจำนวนหนึ่งใส่มือของพะพายพานทำให้น้ำตาที่กลั้นไว้หยดลงบนหลังมือของเพื่อนรัก สิ่งที่เห็นทำให้มิลินสะเทือนใจเอามากๆ
"ฉันรับไว้ไม่ได้.."
"ไม่! แกต้องรับไว้นะ ฉันเป็นเพื่อนแกเพื่อนลำบากฉันก็ต้องช่วย ฉันไม่ได้สนใจคำพูดพวกนั้นหรอกนะ"
"ฉันเกลียดสายตาของคนพวกนั้น..ฉันไม่อยากฟังสิ่งที่คนพวกนั้นพูด มันยิ่งทำให้ฉันรู้สึกสมเพชตัวเอง บ้านล้มละลายงั้นเหรอ..พ่อเป็นหนี้ก้อนโตงั้นเหรอ..ฉันไม่อยากได้ยิน" มิลินบีบมือเพื่อนเบาๆ เป็นเชิงบอกว่าเธออยู่ตรงนี้และจะไม่ไปไหน ก่อนจะรั้งตัวพะพายมากอดให้กำลัง
"ไม่เป็นไรนะ ฉันอยู่ตรงนี้"
"พ่อฉันเป็นหนี้ไอ้พวกมาเฟียเลือดเย็นนั่น..พวกมันโหดร้าย"
"มาเฟียงั้นเหรอ หรือว่า.." มิลินทำหน้าตกใจสุดขีดเมื่อนึกถึงบุคคลอันตรายคนหนึ่งซึ่งใครๆก็ขนานนามเขาว่าปีศาจร้าย
"มันชื่อ..ภารัน"
"แก! ห้ามเอ่ยถึงชื่อผู้ชายคนนี้นะ"
"ทำไมเหรอ" พะพายผละออกจากอ้อมกอดของมิลินเธอมองหน้าเพื่อนด้วยความอยากรู้ ขณะที่มิลินทำหน้าลำบากใจที่ต้องพูดชื่อผู้ชายอันตรายคนนั้น พะพายเม้มริมฝีปากแน่นเก็บซ่อนความอยากรู้ไว้ภายใต้ใบหน้าแดงซ่านจากการร้องไห้แล้วยื่นมือไปจับมือเพื่อนรักไว้
"มันเป็นผู้ชายโหดเหี้ยม! ร้ายกาจ ถ้าใครพูดถึงชื่อมัน...จะได้เจอมันทุกคนและเคยได้ยินมาว่า คนที่ได้เจอภารัน ไม่เคยรอดสักคน"
"ขะ..เขาโหดขนาดนั้นเลยเหรอ แล้วพ่อพายจะเป็นอะไรไหม พ่อพายเป็นหนี้เขาอยู่" เกิดความกังวลใจขึ้นในทันทีเมื่อได้ฟังเรื่องราวจากปากเพื่อนรัก
"เคยได้ยินมาแบบนั้นนะ ภารัน ผู้ชายอันตราย" มิลินตอบคำถามเพื่อนพลางยื่นมือมาเช็ดน้ำตาออกจากพวงแก้มให้พะพายอย่างอ่อนโยน "เพราะฉะนั้นเขาถึงห้ามเรียกหาไอ้มาเฟียบ้านั่น เพราะไม่มีใครอยากเจอมันไง"
"ขนาดนั้นเลยเหรอ" พะพายกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ด้วยความหวาดหวั่น ก่อนจะรีบยกมือขึ้นมาปิดปากตัวเอง "พะ..พายกลัวมันมาทำร้ายพ่อ"
"แกต้องหนีนะพาย หนีไปไหนก็ได้ พาพ่อแกไปด้วย"
"พายเป็นห่วงพ่อ พ่ออยู่บ้านคนเดียว" เธอรู้สึกร้อนใจเอามากๆ ด้วยกลัวว่ามาเฟียคนนั้นจะมาทำร้ายพ่อของเธอเรื่องหนี้สินที่ติดค้างไว้ "แจ้งตำรวจได้ไหม พายเป็นห่วงพ่อจัง" เหงื่อเม็ดเล็กๆ เหงื่อเริ่มผุดออกจากกรอบหน้าสวยด้วยความกังวลและขณะเดียวกันเสียงออดหมดเวลาพักก็ดังขึ้น เธอสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ ทำตัวให้ผ่อนคลายก่อนเข้าห้องสอบอีกรอบ
18:00
"ขอให้ผลการสอบออกมาดีอย่างที่คิดไว้ทีเถอะ" มิลินยกมือไหว้พลางหลับตาแน่น พะพายเองก็ยกมือขึ้นมาประสานกันไว้ระดับอก ขอพรพระเจ้าเหมือนกัน "ไป! เดี๋ยวฉันไปส่งบ้าน"
"ไม่เป็นไร ฉันกลับเองได้" เด็กสาวรีบปฏิเสธความช่วยเหลือจากเพื่อน แม้จะยังไม่ชินกับการนั่งรถโดยสารประจำทางกลับบ้านก็ตาม เพราะคนขับรถและแม่บ้านก็ต่างลาออกหมดแล้ว เหลือเพียงป้าชุ่มที่ยังยืนกรานจะอยู่กับเธอ
"ฉันเป็นห่วงแกนะ แกไม่เคยขึ้นรถโดยสารเลยสักครั้งนะพะพาย"
"ไม่เคยขึ้น..ยังไงก็ต้องขึ้นอยู่ดี เดี๋ยวก็คงชินเอง" พะพายบอกเพื่อนเพื่อไม่ให้มิลินเป็นห่วง "งั้นพายกลับก่อนนะ ต้องไปดูแลพ่อก่อน ท่านไม่ค่อยสบาย"
"ฝากบอกคุณพ่อด้วยนะ ฉันเป็นห่วง"
"ได้ เดี๋ยวพายบอกให้" พะพายกับมิลินแยกย้ายกันไป เธอมองตามหลังเพื่อนรักที่เพิ่งก้าวเข้าไปในรถยนต์หรูแต่เธอต้องยืนรอรถโดยสารประจำทาง บอกตรงๆเธอยังไม่ค่อยชิน ภาพความทรงจำเมื่อครั้งที่เธอมีคนขับรถมารับมาส่งที่โรงเรียนฉายเข้ามาซ้ำๆ พานทำให้หัวใจดวงน้อยกระตุกวูบ น้ำตาอุ่นๆเริ่มคลอเบ้า แต่ไม่ทันที่จะได้ไหลออกมารถโดยสารก็ขับมาจอดเทียบป้ายเสียก่อน
@บ้านพะพาย
"ทำไมบ้านเงียบจัง..ป้าชุ่มคะ" เด็กสาวเรียกหาแม่บ้านวัยกลางคนท่ามกลางความมืดสลัวก่อนจะเดินเลี่ยงไปที่ห้องครัว แต่ก็ไม่มีใครอยู่เมื่อเห็นแบบนั้นพะพายจึงเดินออกมาและตรงไปหาพ่อซึ่งคิดว่าเขาอยู่ในห้องทำงาน
กึก!
เท้าทั้งสองข้างหยุดชะงักกะทันหันเมื่อเห็นควันบุหรี่ลอยออกมาจากเก้าอี้ทำงาน พะพายคลี่ยิ้มบางๆแล้วเดินเข้าไปใกล้ๆโต๊ะทำงานของพ่อ
"พ่อคะ พายซื้อโจ๊กมาฝากค่ะ" พะพายยกถุงโจ๊กขึ้นมาวางบนโต๊ะทำงานแต่คนที่นั่งหันหลังให้อยู่ก็ไม่ได้สนใจ ควันบุหรี่ยังลอยคละคลุ้งเรื่อยๆ และภายในห้องก็ดูแปลกไป มันให้ความรู้สึกวังเวงจนน่าขนลุก เท้าเรียวค่อยๆก้าวถอยหลังอัตโนมัติ
แกรก...
เสียงหมุนเก้าอี้ดังขึ้นเรียกความสนใจจากพะพายที่กำลังเงยหน้าขึ้นมองบรรยากาศรอบห้องทำงานให้หันกลับมามอง หัวใจดวงน้อยกระตุกวูบเมื่อได้เห็นใบหน้าคมคายของคนที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ทำงานของพ่อ เท้าเรียวก้าวถอยหลังอัตโนมัติจนเธอสะดุดพรมล้มลง เธอสะดุดลมหายตัวเองเมื่อเจ้าของใบหน้าคมคายลุกออกมาจากเก้าอี้ทำงาน
ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!
เสียงนิ้วเคาะกับโต๊ะทำงานอย่างใจเย็นดังขึ้นภายใต้ความมืดสลัว
เสียงฝีเท้าหนักๆ ของคนตรงหน้าใกล้เข้ามาเรื่อยๆ และเธอก็ยิ่งขยับถอยหลังไปอีกเรื่อยๆ จนแผ่นหลังชนกับประตูห้องทำงานด้วยความหวาดกลัว และในตอนนั้นก็มีผู้ชายร่างสูงใหญ่เดินออกมาจากความมืด ในมือเขามีเลือดสีแดงสดเปรอะเปื้อนอยู่ น้ำตาแห่งความกลัวเอ่อคลอเบ้าทันที ขณะนั้นคำพูดของมิลินก็ผุดขึ้นมาในสมองเธอ
'เขาโหดเหี้ยม!'
"ภะ..ภารัน!"
Related chapters
ผู้ชายสารเลว บทที่ 2 โหดเหี้ยม
บทที่ 2 โหดเหี้ยม"รู้จักฉัน?" น้ำเสียงเยือกเย็นเอ่ยถามเด็กสาวที่เพิ่งเห็นหน้ากันเป็นครั้งแรก พานทำเอาหัวใจดวงน้อยของพะพายหล่นไปอยู่ตาตุ่มด้วยความหวาดกลัว แววตาคู่นั้นชั่งแข็งกร้าวไม่มีแม้ความอ่อนโยนแอบแฝงพอให้เธอต่อรองอะไรกับเขาได้"คุณหนู!"ปึก!"ป้า!" พะพายรีบเช็ดน้ำตาออกจากพวงแก้มแล้วคลานเข่าไปหาป้าชุ่มที่ถูกผลักล้มลงกับพื้นอย่างไร้ความปรานีใดๆ"..." ภารันย่อเข่านั่งลงตรงหน้าพะพายก่อนจะยื่นมือเย็นเฉียบไปเชยปลายคางมนขึ้นเล็กน้อย "ไอ้ดิเรกอยู่ไหน!" มาเฟียหนุ่มเค้นเสียงถามอย่างเหลืออด และลูบไล้พวงแก้มนวลเบาๆหมับ!"อึก! อื้อ!! ปะ..ปล่อยฉันนะ อะ..ไอ้คนสารเลว""หึหึ..สารเลว?""อ๊ะ!" ภารันออกแรงบีบลำคอระหงแรงขึ้นจนพะพายตัวลอย ปลายเท้าเธอสัมผัสกับพื้นเพียงนิด ร่างบอบบางกระตุกเล็กน้อยเพราะเริ่มหายใจไม่ออก"คุณหนู..ปล่อยคุณหนูเถอะค่ะ ป้าขอร้อง..ถือว่าเห็นแก่คนแก่ใกล้ตายคนนี้" แม่บ้านวัยกลางคนรีบกอดขาภารันไว้แน่น ขอร้องชายหนุ่มเสียงสั่นแต่ภารันก็ไม่ได้สนใจ"พะ..พายไม่รู้" พะพายพูดขึ้นพลางแกะมือหนาออกจากลำคอตัวเองด้วยเรี่ยวแรงที่มีทำให้ภารันหันกลับมามองเธอแล้วยอมคลายมือออกไปเฮือก!ทันทีที่ไ
Last Updated : 2025-02-15ผู้ชายสารเลว บทที่ 3 ลำบาก
บทที่ 3 ลำบาก"อึก..ป้า นะ..หนูไม่มีเงินจ้างนะคะ" หลายนาทีที่พะพายนั่งร้องไห้ด้วยความเจ็บปวด เธอหันมาบอกป้าชุ่มเสียงสั่นพลางเธอนึกขึ้นได้ว่ามีเงินที่มิลินให้มาในกระเป๋ากระโปรง เธอควักเงินนั้นออกมายัดใส่มือแม่บ้าน "ป้าเอาเงินนี้ไปนะคะ หนูขอโทษด้วย..อึก หนูให้ป้ามาลำบากกับหนูไม่ได้""ไม่เอา..เราลำบากไปด้วยกัน คุณหนูเก็บเงินนี้ไว้ใช้ตอนไปโรงเรียนนะคะ ป้าพอมีเงินเก็บอยู่บ้าง" คำพูดของป้าชุ่มทำเอาพะพายปล่อยโฮออกมาอีกครั้งด้วยความซึ้งใจ พะพายโผเข้ากอดป้าชุ่มแนบแน่น รับไออุ่นจากอ้อมกอดของเธอพานทำให้น้ำตาเหือดแห้งไป"คุณพ่อเป็นคนฉลาด หนูว่าคุณพ่อต้องซ่อนของบางอย่างไว้ให้เราแน่นอนค่ะ" ว่าจบเธอก็ลุกขึ้น เดินไปรื้อของในห้องทำงานพ่อเพื่อหาของบางอย่าง จนกระทั่งเธอเดินมาถึงกรอบรูปขนาดใหญ่หลังโต๊ะทำงาน พะพายปาดน้ำตาแล้วยื่นมือไปลูบไล้เบาๆกึก!พรึบ!"..!!!" พะพายก้มมองของบางอย่างที่หล่นลงพื้น ใบหน้าสวยเปื้อนรอยยิ้มบางๆ เมื่อเห็นเงินจำนวนหนึ่งซึ่งถูกห่อไว้อย่างดี "เรามีเงินจ่ายค่าเช่าห้องแล้วค่ะ" เด็กสาววิ่งเข้าไปกอดป้าแม่บ้านด้วยความดีใจและยื่นเงินให้เธอ"คุณหนูเก็บไว้นะคะ""ไม่เอา พายให้ป้าเก็บไว้ค
Last Updated : 2025-02-15ผู้ชายสารเลว บทที่ 4 กังวล
บทที่ 4 กังวล@เช้าวันต่อมาพะพายรีบมัดผมและจัดแจงเสื้อผ้าให้เรียบร้อยเพราะวันนี้สอบครั้งสุดท้ายก่อนจะปิดเทอมใหญ่ เท้าเรียวเล็กเดินวนไปวนมาอยู่หน้ากระจกบานเล็กๆ และเมื่อเสร็จเรียบร้อยแล้วเธอก็เดินออกมารอภูผาอยู่หน้าบ้านซึ่งเขาบอกเธอว่าจะไปส่งที่โรงเรียน"จะไปด้วยเหรอ" อิงฟ้าที่เพิ่งเดินออกมาเอ่ยถามคนเป็นพี่ พะพายหันมาพยักหน้าให้เป็นคำตอบแล้วหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาเล่น "นั่งหลังนะ" อิงฟ้าพูดขึ้นลอยๆ แล้วรีบเดินไปที่โรงจอดรถ เธอเปิดประตูก้าวเข้าไปนั่งที่นั่งข้างคนขับด้วยกลัวว่าจะถูกพะพายแย่งที่นั่ง"ไปกัน" ภูผาเดินเข้ามากอดคอหลานสาวเดินมาขึ้นรถ ท่าทางสนิทของทั้งสองทำอิงฟ้าและนาตยาไม่พอใจ "เดี๋ยวตอนเย็นอาไปรับที่โรงเรียนนะ" ผู้เป็นอาเอ่ยบอกในตอนที่พะพายก้าวเข้ามาในรถ เธอนั่งเบาะหลัง"ไม่ได้ค่ะ! ตอนเย็นอิงมีเรียนพิเศษ คุณพ่อต้องไปรับอิงก่อน...ส่วนคนมาขออาศัยรอไปก่อน" อิงฟ้าหันมาเบ้ปากใส่พะพายแต่เธอก็ไม่ได้ใส่ใจแล้วยิ้มน้อยให้อาด้วยความเกรงใจ"พายกลับเองได้ค่ะ อาไม่ต้องเป็นห่วง""ไปได้แล้วค่ะ เดี๋ยวหนูเข้าเรียนไม่ทัน" อิงฟ้าพูดแทรกขึ้นอย่างเสียมารยาท พะพายได้แต่ยิ้มน้อยๆให้อาแล้วจึงหันไปม
Last Updated : 2025-02-15ผู้ชายสารเลว บทที่ 5 ต่อรอง
บทที่ 5 ต่อรอง"เขาว่าไงบ้าง" มิลินรีบยื่นหน้าเข้ามาถามด้วยความอยากรู้ทันทีที่พะพายยกโทรศัพท์ออกจากหู คนถูกถามพ่นลมหายใจออกอย่างหนัก เธอไม่กล้าพอที่จะเดินเข้าไปหาความตายจากภารัน "ฉันจะไปกับแก" มิลินจับมือเรียวไว้"ฉันกลัว""ไม่ต้องกลัว เป็นไงเป็นกัน""ถ้าเราไม่ได้ออกมาจากบ้านหลังนั้นล่ะลิน""...งั้นฉันจะเขียนข้อความไว้ ถ้าเราไม่กลับออกมาเกินสามชั่วโมง ข้อความนี้จะส่งหาพ่อฉันอัตโนมัติ" ว่าจบมิลินก็ยกโทรศัพท์ขึ้นมาพิมพ์ข้อความ เมื่อเสร็จแล้วก็จับมือพะพายเดินออกมา ทั้งที่วันนี้ทั้งสองจะได้ไปฉลองวันเรียนจบเหมือนคนอื่นๆ แต่ต้องมาเสี่ยงอันตรายเสี่ยงตาย@เพนท์เฮ้าส์มาเฟียใหญ่สองสาวเดินเกาะแขนกันมาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าประตูรั้วสูงตระหง่าน ใบหน้าสวยของทั้งสองเงยขึ้นมองประตูรั้วสีดำพร้อมกันและต้องตกใจแรงเมื่อประตูค่อยๆเลื่อนเปิดออก เสียงเอี๊ยดอ๊าดมันชั่งฟังแล้วน่าขนลุก"เชิญทางนี้ครับ""..!!" สองสาวทำหน้าตกใจสุดขีดที่อยู่ๆ เดวิดก็โผล่มาจากความมืด บรรยากาศรอบๆตัวบ้านมืดสลัว มีเพียงแสงไฟตรงทางเดินเท่านั้นที่พอให้ความสว่างได้มองเห็นรอบๆ แต่เมื่อเดินเข้ามาก็ต้องตกใจสุดขีดจนเท้าก้าวไปไหนไม่ได้ ชายฉกรร
Last Updated : 2025-02-15ผู้ชายสารเลว บทที่ 6 ข้อเสนอ
บทที่ 6 ข้อเสนอ"..." เด็กสาวกัดปากแน่น ร่างกายเริ่มสั่นเทาด้วยความหนาวเหน็บ ในขณะที่ภารันยังใช้นิ้วมือลูบไล้ลำคอนะหงของเธอ"ถ้าเธอยินดีรับข้อเสนอฉัน..พ่อเธอจะรอด""ฉันไม่รับ!""จุๆ เด็กน้อย เธอเก็บเอาไปคิดก่อนก็ได้ ฉันไม่ค่อยให้โอกาสใครง่ายๆนะ" ภารันพูดขึ้นพลางปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตสีขาวแล้วถอดออก เผยให้เห็นรอยสักบนแผงอกแกร่ง มัดกล้ามเนื้อเป็นลอนๆ จากการออกกำลังกายสม่ำเสมอ"กะ..แกจะทำอะไร""หึหึ.." เขายกยิ้มมุมปากแล้วทิ้งเสื้อเชิ้ตลง ก่อนจะกระโดดลงไปในสระว่ายน้ำ ว่ายน้ำเล่นสบายใจเฉิบ"ใช้นี่คลุมไว้ครับ" พะพายรีบสะบัดหน้ามามองเดวิดที่ยื่นผ้าขนหนูให้ เธอรับมาคลุมตัวแล้วหันไปมองภารันที่ว่ายน้ำอยู่ บางทีเธอก็อยากรู้ว่าเขาเป็นคนยังไงกันแน่ การกระทำบางอย่างที่เขากระทำมันโหดร้ายจนเกิดความเป็นมนุษย์ "เดี๋ยวผมให้คนขับรถไปส่งคุณที่บ้าน""แต่พ่อพาย! ไม่ค่ะพายต้องพาพ่อกลับด้วย""ถ้าอยากให้คุณดิเรกรอด ช่วยทำตามที่ผมบอก" ว่าจบเดวิดก็ผายมือไปทางออก เด็กสาวกำหมัดแน่นอย่างไม่มีทางเลือก ชีวิตพ่อก็สำคัญกับเธอเหมือนกัน ก่อนจะเดินตามเดวิดไป"อ่า!" ภารันโผล่หน้าขึ้นมาจากน้ำ เสียงคำรามดังก้องไปทั่วบริเวณ ก่อน
Last Updated : 2025-02-15ผู้ชายสารเลว บทที่ 7 ซื้อพรหมจรรย์
บทที่ 7 ซื้อพรหมจรรย์"กะ..แก!""หึ! แต่ฉันไม่ทำเธอเจ็บฟรีหรอกนะ""...""พรหมจรรย์สาววัยแรกแย้มเนี่ย..." มือหนายื่นไปลูบไล้ต้นแขนพะพายเบาๆ "ใครๆ ก็อยากได้และให้ราคาสูง..เพราะเลือดมันหอมหวานน่าริมลอง" ใบหน้าคมคายเลื่อนเข้ามาพูดใกล้ๆ ในขณะที่อีกฝ่ายยืนนิ่งหากแต่ร่างกายกลับสั่นระริก สมองเธอกำลังทำงานอย่างหนักกับข้อเสนอที่ภารันให้"แล้วฉันจะได้เท่าไหร่""..ถ้าฉันพอใจ เธอจะเรียกกี่ล้านก็ได้""แล้วฉันจะมั่นใจได้ยังไงว่าพ่อจะปลอดภัย""งั้นเธอก็ขายพรหมจรรย์ให้ฉันสิสาวน้อย จะได้รู้ว่าพ่อจะปลอดภัยไหม" น้ำเสียงและท่าทางเยือกเย็นของภารันไม่ได้ทำให้เธอมั่นใจขึ้นเลย แถมยังทำเอาไรขนอ่อนตามร่างกายพะพายลุกซู่อัตโนมัติ เธอกัดปากแน่นพลางหลับตาอย่างใช้ความคิด หากมันเป็นทางเลือกเดียวที่พ่อเธอจะพ้นจากอันตรายและผู้ชายคนนี้ได้ เธอยอม.."ห้าสิบล้าน" พะพายต่อรองเสียงสั่น"..ได้ แต่ราคาต้องขึ้นอยู่กับความพึงพอใจของฉัน ถ้าฉันพอใจ ห้าสิบล้านแค่เรื่องเล็กน้อย แต่ถ้าไม่พอใจ...ฉันจะตัดสินใจเองว่าจะให้เท่าไหร่ และฉันเป็นคนบอกเองว่าจะเอาเธอตอนไหน""ฉันต้องมีสิทธิ์ต่อรอง ไม่ใช่นายหยิบยื่นทุกอย่างแล้วคิดเองเออเองแบบนี้"
Last Updated : 2025-02-15ผู้ชายสารเลว บทที่ 8 ขายตัว
บทที่ 8 ขายตัว"อึก..ฮือ~ ขะ..ขอร้อง" พะพายร่ำไห้จวนจะขาดใจ เขากลายเป็นผู้ชายคนแรกของเธอโดยที่เธอไม่เต็มใจ ใบหน้าสวยเปียกปอนด้วยน้ำตาผสมเหงื่อเม็ดเล็กๆ ความเจ็บปวดตรงใจกลางความเป็นสาวไม่ได้ทุเลาลงเลยแม้แต่น้อย"หึหึ.." มือหนาลูบไล้หน้าท้องแบนราบเบาๆ และบีบเคล้นหน้าอกอวบใหญ่เต็มแรงทำเอาพะพายสะดุดลมหายใจตัวเองด้วยความเจ็บก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!"นายครับ นายใหญ่กับคุณผู้หญิงมาครับ" ภารันขบกรามแน่นเมื่อถูกขัดจังหวะ เขาหยุดการกระทำทุกอย่างแล้วถอดแก่นกายออกจากช่องทางรักคับแคบที่เขาเพิ่งพรากสิ่งที่เธอหวงแหนมาทั้งชีวิต ส่งผลให้มีเลือดไหลออกมาเปรอะเปื้อนผ้าปูที่นอนสีขาว รอยยิ้มร้ายกาจปรากฏขึ้นบนใบหน้าคมคาย ก่อนที่เขาจะเดินอาดๆ ไปหยิบเสื้อคลุมมาสวมทับแล้วเดินออกไป"เฝ้าไว้ อย่าให้ใครเข้าไปด้านใน นายใหญ่ก็ห้ามแม่ก็ห้าม!" เขาสั่งเดวิดเสียงเรียบแล้วเดินไปสวมใส่เสื้อผ้าอีกห้อง ก่อนที่จะเดินลงไปหาพ่อกับแม่"อึก..ฮือ~" พะพายปล่อยโฮออกอย่างหนักเมื่อไร่ร่างหนาแล้ว นึกสมเพชตัวเองที่นอนพลีกายให้กับคนชั่วร้ายอย่างภารันโดนไม่มีทางสู้ "พะ..พายขอโทษที่ทำแบบนี้" เธอกล่ำกลืนความเจ็บปวดไว้ภายใต้ใบหน้าเปียกปอนด้วยน้ำ
Last Updated : 2025-02-15ผู้ชายสารเลว บทที่ 9 เจ็บปวด
บทที่ 9 เจ็บปวด"อื้อ~" พะพายรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาในช่วงเย็น เธอมองเพดานห้องนอนที่คุ้นเคยด้วยความเมื่อยล้า ปวดตามเนื้อตามตัวจนขยับไปไหนลำบาก ก่อนที่ความเย็นจากผ้าเปียกจะวางลงบนหน้าผากเธอ"นอนพักเลย แกเป็นไข้เดี๋ยวกินข้าวกินยาเสร็จก็นอนกับฉันที่นี่เลย ไม่ต้องกลับแล้ว" มิลินเอ่ยขึ้นด้วยความเป็นห่วง พะพายพยักหน้าเข้าใจแล้วหลับตาลงอีกครั้ง ทว่าเสียงโทรศัพท์มือถือที่กำลังสั่นสะเทื่ออยู่ในกระเป๋าสะพายก็ทำให้เธอลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง"เดี๋ยวฉันรับให้""อือ.." มิลินล้วงโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋าสะพายของเพื่อนเมื่อได้รับอนุญาตแล้ว เธอกดรับสายแล้วกดเปิดลำโพงเพื่อให้พะพายได้ยินด้วย(อีพาย! แกกลับบ้านเดี๋ยวนี้นะ! แกทำอะไรไว้มารับผิดชอบเดี๋ยวนี้!) เสียงแหลมๆ ของนาตยาดังขึ้นจนมิลินเอียงหน้าหนี"ไม่กลับ เพื่อนฉันไม่สบาย"(มีคนมาทวงหนี้แก! อย่าทำให้อาแกต้องเดือดร้อน) นาตยาวางสายใส่ทำเอาพะพายต้องรีบลุกขึ้น เธอเหวี่ยงขาลงจากเตียงแต่ในตอนที่จะลุกขึ้นกลับถูกมิลินจับไหล่ไว้"แกไม่สบายอยู่นะพาย""ฉันต้องกลับไป พวกนั้นมันโหดร้ายเดี๋ยวมันจะทำร้ายอาฉัน""งั้นฉันพาไปเอง" มิลินช่วยพยุงร่างบางขึ้นมาพร้อมกับตวัดแขนโอบเอว
Last Updated : 2025-02-15
Latest chapter
ผู้ชายสารเลว บทที่ 25 คู่ชีวิต (จบ) (เดวิด-มิลิน)
บทที่ 25 คู่ชีวิต (จบ)"ถ้าป๋ายังไหว ลินขออนุญาตจองตัวป๋าไว้ให้เป็นคู่ชีวิตได้ไหมคะ""อย่าพูดเล่นไป เดี๋ยวมีคนงอแง""ไม่งอแงหรอก ออกจะชอบ..." เธอเอาหน้าซบกับอกแกร่งแล้วเกลือกไปมาเบาๆ ไม่สนใจสายตาของนักศึกษาที่อยู่บริเวณนั้น เต้ที่เพิ่งเดินตามมาเห็นก็ลอบเบ้ปากให้ด้วยความระอา"นี่! อ้อนกันขนาดนี้รีบกลับห้องไหม" มิลินแสยะยิ้มมุมปากให้กับคำพูดประชดประชันเพื่อน"ไปกันเถอะค่ะป๋า ลินอยากขึ้นให้ป๋าแล้ว" เธอกระแนะกระแหนกลับแล้วหันไปแลบลิ้นใส่เพื่อน และกระโดดขึ้นโบกมือลาพะพายที่กำลังวิ่งตรงมาทางนี้ "ไปก่อนน้า..บาย พรุ่งนี้เจอกัน""บาย.." พะพายโบกมือให้เพื่อนรักแล้วควงแขนเต้เดินไปที่รถเพราะวันนี้เธอนัดกับเต้ไว้ว่าจะไปกินชาบูกัน"ป๋าจะแวะซื้ออะไรไปให้พ่อกับแม่หนูไหม""คงไม่แล้ว เพราะแม่หนูบอกไม่ต้องซื้ออะไรเข้าไปแล้ว วันนี้แม่หนูทำผัดเผ็ดลูกชิ้นปลากรายของชอบป๋าด้วย" เด็กสาวทำหน้าบูดบึ้ง"เนี่ย..พอมีลูกเขยคนโปรดแล้วก็ลืมลูกสาว""เด็กขี้งอน""ต้องปลอบหนูนะ คืนนี้น่ะ" มือเรียวบางลูบเป้ากางเกงยีนส์แฟนหนุ่มเบาๆก่อนจะก้าวขึ้นไปนั่งหน้าตักเดวิดแล้วประกบปากจูบชายหนุ่มอย่างดูดดื่ม "เดี๋ยวคืนนี้หนูจะทำให้
ผู้ชายสารเลว บทที่ 24 ความสุขของคนแก่ (เดวิด-มิลิน)
บทที่ 24 ความสุขของคนแก่"ไม่รู้แหละ จะว่าลินร้ายกาจยังไงก็ยอมรับเพราะลินต้องจัดการแฟนลินให้อยู่หมัด" เธอยู่ปากเข้าหากันอย่างกระเง้ากระงอดแล้วรั้งใบหน้าคมคายลงมาจูบเอง ก็ใครบอกให้มาจุดไฟสวาทในตัวเธอ เขาก็รู้ว่ามันติดง่ายแค่ไหน... รสจูบเริ่มหนักหน่วงขึ้นเรื่อยๆตามอารมณ์และความปรารถนาของทั้งสอง"เด็กร้ายกาจ..ชอบเซ็กซ์""หรือป๋าไม่ชอบ เห็นซี๊ดปากครางมีความสุขเชียว" เธออ้าปากกัดริมฝีปากหนาเบาๆแล้วสอดมือลงไปลูบไล้หน้าท้องเหนือส่วนนั้นขึ้นมาเพียงนิด ขณะที่เรียวขาสวยเกี่ยวเอวสอบไว้ เดวิดเริ่มหายใจหนักๆ"อย่ายั่วนะ เพราะป๋าไม่ได้สนว่าที่นี่มันที่ไหน""เป็นหมารึไงถึงเอาไม่เลือกที่""ก็อยากเป็นนะ" เขาไม่เปิดโอกาสให้มิลินพูดอะไรก็เลื่อนใบหน้าลงไปจูบเนินอกอวบอิ่มจนเด็กสาวหลุดเสียงครางหวาน น้ำกระเซ็นถูกใบหน้าคมคายจนเปียกปอนก่อนที่เดวิดจะจัดการกับผ้าชิ้นน้อยเบื้องล่างออก แพนตี้ตัวน้อยพร้อมกับกางเกงขาสั่นลอยขึ้นมาเหนือน้ำทำเอามิลินตกใจ เพราะไม่คิดว่าเขาจะกล้าทำจริงๆ แต่เธอกลับชอบในความบ้าบิ่นนี้ซะแล้วสิ"หึ!" มิลินสอดนิ้วลูบไล้ตามไรผมดกดำของคนตัวโตและออกแรงขยุ้มเบาๆเมื่อมีบางสิ่งบางอย่างรุกล้ำเข้ามา
ผู้ชายสารเลว บทที่ 23 สองเรา (เดวิด-มิลิน)
บทที่ 23 สองเรา"เดี๋ยวพายจะทำให้ลายมันหายไปเอง ไม่กลัวพายก็อย่าลืมว่าพายทำได้มากว่าการยืนร้องไห้แล้วกัน!" น่าแปลกที่ภารันรู้สึกยอมแพ้ให้กับคำขู่พะพาย มิลินหันมาจ้องหน้าแฟนหนุ่มแล้วหยิกแขนเขาเบาๆ"ไอ้แก่! ตามลงมาเลยนะ""ครับ" เดวิดยอมเดินตามมิลินไปอย่างว่าง่าย แม้ภารันจะพยายามเดินตามหลังมาแต่ก็ถูกพะพายรั้งเอาไว้ก่อน "ลิน เรื่องนั้นป๋าอธิบายได้นะ" เดวิดรั้งเอวคอดคนตัวเล็กไว้แล้วเลื่อนใบหน้าลงไปหมายจะหอมแก้มแต่ก็ถูกมือเรียวดันใบหน้าออกเสียก่อน"ไม่ต้องมาพูดเลย ป๋าเนี่ยแหละตัวดี ดีนะที่พี่พีหลับไปก่อน ไม่งั้นยัยพายช้ำหมดแน่ ยิ่งไม่ค่อยทันผัวอยู่" เธอบ่นกระปอดกระแปดพลางตวัดสายตาใส่คนข้างๆ แล้วเดินนวยนาดไปหยิบจานอาหารเช้ามาให้เขาพร้อมกับรินกาแฟดำร้อนๆให้อีกด้วย ผิดก็อีกเรื่องแต่หน้าที่ที่เธอควรทำก็ต้องทำให้เขาเช่นกัน"ขอหอมแก้มได้ไหม""ไม่ได้!" ตอนนี้มิลินดุราวกับแม่เสือดาวตัวร้ายที่คอยระแวงเขาอยู่ตลอด เดวิดเองก็รู้สึกผิดไม่น้อยเพียงแต่..เขาแสดงออกทางสีหน้าไม่เก่งเท่านั้นเธอเลยคิดว่าเขาไม่รู้สึกรู้สาอะไรกับสิ่งที่ทำ"ลิน...ป๋าอยากพาไปเดินเล่นที่หาด""ลินตั้งใจไว้แบบนั้นอยู่แล้ว แต่จะไปกับ
ผู้ชายสารเลว บทที่ 22 เสือไม่ทิ้งลาย (เดวิด-มิลิน)
บทที่ 22 เสือไม่ทิ้งลายหลายชั่วโมงต่อมา"อยากนอนกับลินจังแต่พี่พีคงไม่ยอมแน่ๆ" พะพายยิ้มแห้งเพราะรู้ว่าภารันคงไม่ยอมให้เธอกับมิลินนอนด้วยกัน แต่ก็นะผู้หญิงเขาก็มีเรื่องอยากคุยกันมากมาย ขนาดเขากับเดวิดยังนั่งดื่มด้วยกันเลย"ป๋าคงไม่ยอมเหมือนกัน เอาเป็นว่าเราสองคนแยกห้องกันนั่นแหละ จะได้ไม่มีปัญหาอะไร เดี๋ยวป๋างอนขี้เกียจง้อ ฉันง้อคนไม่เก่ง""พี่พีนะ ตัวพ่อของการงอนเลยแหละ เคยงอนพายตั้งหลายครั้ง""แล้วง้อยังไงถึงหาย?" มิลินถามด้วยความอยากรู้"ก็อ้อน แล้วก็จบที่เตียง" เด็กสาวเจ้าของรอยยิ้มหวานคลี่ยิ้มจนตาหยี"ลิน" เสียงเข้มของเดวิดดังขึ้นเรียกความสนใจจากสองสาวให้หันไปมอง มิลินเลิกคิ้วให้แต่ไม่ได้พูดอะไร "เข้าห้องดีกว่า ป๋าเริ่มเมาแล้ว" มิลินที่นั่งหย่อนขาอยู่ขอบสระว่ายน้ำพยักหน้ารับรู้แล้วดึงมือพะพายลุกขึ้นเหมือนกันเพราะคิดว่าไม่นานภารันก็คงเรียก"เมาแล้วเหรอคะ นี่กินไปกี่ขวด" เด็กสาวถูกท่อนแขนแกร่งตวัดกอดคอเข้ามาหาขณะที่เธอมองขวดไวน์ที่วางอยู่ใต้โต๊ะ "ดื่มหนักเหมือนกันนะเนี่ยแล้วยืนอาบน้ำไหวไหมคะ" เธอเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง"ได้..นั่งก็ได้ ยืนก็ได้ครับ" ใบหน้าแดงซ่านบ่งบอกว่าสติสัมปชัญ
ผู้ชายสารเลว บทที่ 21 แผนร้าย (เดวิด-มิลิน)
บทที่ 21 แผนร้าย@วันต่อมา"ป๋าคะ ลินว่าเราไปเที่ยวทะเลดีไหม" เด็กสาวออกความคิดเห็นเพราะทั้งสองนั่งเสิร์ชหาข้อมูลแหล่งท่องเที่ยวมาหลายนาทีแล้ว แต่ก็ยังไม่มีที่ที่ถูกใจ เดวิดหันมามองหน้าแฟนสาวแล้วเลิกคิ้วเป็นเชิงถามว่ามิลินต้องการไปที่ไหน บางทีเขาอาจต้องตามใจเธอบ้างเพราะเขาเองก็ไม่ค่อยสันทัดเรื่องพวกนี้เท่าไหร่"หนูอยากไปที่ไหนก็เลือกมาเลย ป๋าไปได้หมดถ้ามีหนู" มิลินยิ้มกริ่มด้วยความเขินอายกับคำหวานล้ำแล้วเข้าเน็ตเสิร์ชหาข้อมูลและทะเลสวยๆใกล้บ้าน "ไปชลบุรีดีไหมคะ ใกล้ดี ไม่ต้องเล่นน้ำก็ได้....ไปเอาบรรยากาศเนอะ" เธอหันมาอ้อนแฟนหนุ่มตาแป๋ว เดวิดพยักหน้ารับรู้ก่อนที่ทั้งสองจะแยกย้ายกันไปเก็บเสื้อผ้านานเกือบสองชั่วโมงที่ทั้งสองแยกกันไปเตรียมของ เดวิดที่เตรียมของเสร็จก่อนก็มารอแฟนสาวที่ด้านล่างคอนโดเธอเพราะเขาไม่ได้มีอะไรที่ต้องเอาไปมากขนาดนั้น"พี่เดย์" พะพายเดินตรงมาหาเขาด้วยชุดสบายๆ เสื้อยืดกางเกงยีนส์และนั่นก็ทำให้เขามึนงงไม่น้อยที่เห็นเธออยู่ที่นี่แต่ต้องมึนงงมากกว่าที่เห็นลูกน้องคนสนิทเขาลากกระเป๋าเดินทางมาสองใบและไม่กี่วินาที่ต่อมาเจ้านายเขาก็ปรากฏตัว"มึงจะไปเที่ยว?" ภารันเอ่ยถามลู
ผู้ชายสารเลว บทที่ 20 แฟนคนแรก (เดวิด-มิลิน)
บทที่ 20 แฟนคนแรกทั้งสองหนุ่มสาวยิ้มให้กันด้วยความดีใจ มิลินยื่นมือไปจับมือหนาไว้แน่น"ขอบคุณนะคะที่กล้าพูดกล้าทำ ลินเชื่อแล้วว่าพี่เดย์อยากเป็นแฟนลินจริงๆ" มิลินเอ่ยขอบคุณเสียงหวานพร้อมกับเอนตัวไปอ้อนชายหนุ่มต่อหน้าแม่ มือหนาใหญ่อบอุ่นยกขึ้นมาลูบผมคนตัวเล็กด้วยความเอ็นดู"ถึงจะแก่ยังไง แต่ก็จริงใจนะ""บ้า..ชอบพูดจาแบบเนี่ย ไปแอบเอามาจากเน็ตอีกแล้วใช่ไหม""หึหึ รู้ทัน""แต่ชอบนะ""ชอบที่พูดเหรอ?" เดวิดเลิกคิ้วถาม"เปล่า...ชอบพี่เดย์" ตอนนี้เธอคงไม่ต้องเก็บอาการหรือโกหกความรู้สึกตัวเองแล้ว เพราะเธอชอบเขาแล้วจริงๆ และตอนนี้จากชอบกำลังจะเลื่อนขั้นไปเป็นความรักแต่เขาและเธอก็คงต้องศึกษาดูใจกันไปเรื่อยๆ"เอาล่ะ แม่เตรียมอาหารไว้แล้ว""ขอบคุณครับ" ชายหนุ่มยกมือไหว้อย่างนอบน้อม แม้เขาจะเป็นคนแข็งกระด้างในบางเรื่องแต่กับผู้ที่มีอายุมากกว่าเขาก็นอบน้อมเสมอ"ว่าแต่เดย์ทำงานอะไรเหรอจ๊ะ""ผมทำงานบริษัทครับ เป็นที่ปรึกษาของประธานบริษัท""อ่อ..""และ...ผมเป็นมาเฟีย""...ป๋า พูดแบบนั้นแม่ตกใจแย่แล้ว" มิลินจิปากว่าให้เดวิด ทุกอย่างกำลังไปได้สวยแล้วเชียว"มาเฟีย? หึหึ..ยินดีต้อนรับมาเฟียคนแรกของบ้านแล
ผู้ชายสารเลว บทที่ 19 พ่อตา-แม่ยาย (เดวิด-มิลิน)
บทที่ 19 พ่อตา-แม่ยาย@วันต่อมา 15:40เดวิดยืนพิงรถยนต์หรู กอดอกจ้องมองเข้าไปในอาคาร สายตาดุดันกวาดมองไปรอบๆทำเอานักศึกษาสาวๆที่อยู่บริเวณนั้นกรีดร้องเพราะความเท่ของเขา ก็วันนี้เขาต้องไปกินข้าวบ้านมิลินเลยแต่งตัวธรรมดาๆ เสื้อโปโลสีกรมและกางเกงยีนส์ขายาวสุภาพๆ แต่นั้นก็ทำให้เขาเท่จนเป็นที่สะดุดตาของสาวๆนักศึกษา"...โน้นแฟนนักฆ่ามารอรับแล้ว" เต้บุ้ยปากไปทางเดวิดเมื่อเขากับเพื่อนเพิ่งเดินออกมาจากลิฟต์ มิลินแยกเขี้ยงใส่เพื่อนแล้วเดินไปหาเดวิด "เดี๋ยวนะ พี่เดย์แต่งตัวแบบนี้ก็หล่อไปอีกแบบ ไม่ใส่สูทอย่างเป็นทางการก็เท่ไปอีกแบบ แล้วแต่งตัวแบบนี้เขาจะไปไหนกันวะ" เต้หันมาถามพะพาย"เห็นพี่เดย์บอกจะไปกินข้าวบ้านลินน่ะ""หึหึ..โดนแน่ พี่เดย์ของมึงโดนแกงแน่""พ่อกับแม่ลินใจดีจะตาย""กับเราอะใจดี แต่กับคนที่ยัยลินจะพาไปหาในฐานะผัวเนี่ยเตรียมตัวตายเลย!""เต้ก็พูดไป พายว่าอย่างมากก็คงนอนหยอดน้ำข้าวต้ม" พะพายทำท่าสยดสยองแล้วรีบสาวเท้าเดินไปหาชายหนุ่ม เดวิดก้มศีรษะให้พะพายเล็กน้อย"ขออนุญาตพามิลินกลับก่อนสักวันนะครับนายหญิง""ไม่เป็นไรค่ะ พายเข้าใจเดี๋ยวพี่พีก็มาแล้ว สู้ๆนะ""ครับ" เดวิดหันมามองหน้ามิลิ
ผู้ชายสารเลว บทที่ 18 เด็กป๋าเดย์ (เดวิด-มิลิน)
บทที่ 18 เด็กป๋าเดย์"จะพาฉันไปเจอพ่อกับแม่เธอวันไหน บอกก่อนล่วงหน้าหนึ่งวันนะ" เขาหันมาบอกมิลินในตอนที่เลี้ยงรถเข้ามาในคอนโดเธอ เด็กสาวลอบยิ้มมุมปากอย่างร้ายกาจ"กลัวเหรอ แต่บอกไว้ก่อนนะ พ่อกับแม่ฉันไม่ได้ใจดีอย่างที่นายคิดแน่""ก็ไม่ได้กลัว ไม่รู้ว่าใครจะกลัวใครกันแน่" มือขวาคนสนิทมาเฟียหนุ่มยิ้มอย่างเหนือกว่าแล้วเปิดประตูก้าวลงจากรถ มิลินเองก็รีบเปิดประตูทั้งที่เขากำลังเดินมาเปิดให้ "พ่อกับแม่เธอจะรับได้ไหม ถ้ารู้ว่าฉันเป็นใคร" ประโยคถัดมาเดวิดถามอย่างจริงจัง"ไม่รู้..นายไม่ต้องบอกว่าทำงานอะไรหรือเป็นใคร""ทำแบบนั้นท่านทั้งสองคนคงไม่เชื่อใจ ถ้าฉันบอกความจริงไปหวังว่าพ่อกับแม่เธอคงไม่ช็อคไปก่อนนะ" เธอเองก็ลืมไปเสียสนิท เดวิดไม่ได้ทำงานเป็นบอดี้การ์ดภารันอย่างเดียวเขายังเป็น..ยังเป็นนักฆ่าอย่างที่พะพายบอกไว้อีกด้วย มิลินเผลอสบตากับชายหนุ่มตรงๆ ทันที่ก้าวลงจากรถก็ก้าวถอยหลังอัตโนมัติ"นาย..นายไม่ได้ไปทำงานชั่วร้ายมาใช่ไหม" เธอเอ่ยถามเสียงสั่น มองมือเขาสลับกับมองใบหน้าคมคาย เดวิดยกยิ้มมุมปากแล้วก้าวเดินไปใกล้มิลิน ส่วนเธอก็ก้าวถอยหลังไปเรื่อยๆจนหลังชนกับเสาและถูกมือหนายื่นมาค้ำกับเสาไว
ผู้ชายสารเลว บทที่ 17 คิดถึง (เดวิด-มิลิน)
บทที่ 17 คิดถึงมิลินนั่งมองโทรศัพท์บนโซฟาในห้องนั่งเล่น ใบหน้าสวยบูดบึ้งบอกบุญไม่รับและริมฝีปากยังเม้มเข้าหากัน "ไหนบอกจะรายงานทุกย่างก้าว แค่นี้ก็ไม่มีอะไรเป็นความจริงแล้ว โกหก! หลอกลวงที่สุด" น้ำตาเริ่มคลอเบ้าเมื่อนึกถึงคำพูดเดวิดที่บอกจะรายงานเธอทุกอย่าง นี่เขาก็ไปทำงานเป็นวันที่สามแล้วเธอยังไม่ได้รับสายหรือข้อความอะไรจากเขาเลย สักสายสักข้อความก็ไม่มีครืด~ ครืด~โทรศัพท์มือถือสั่นสะเทือนอยู่บนโต๊ะหน้าโซฟา มิลินแค่นหัวเราะในลำคออย่างเย้ยหยันเมื่อเห็นชื่อของคนที่โทรเข้ามาทางแอพพลิเคชันไลน์ ก่อนจะกดรับสาย"ฉันไม่อยากคุยกับคนโกหก"(ฉันไม่ได้โกหก เพิ่งว่างเลยรีบโทรหา ขอโทษที่เงียบไป งานสำคัญมากฉันต้องมีสมาธิกับมัน) เดวิดอธิบายอย่างไวเพื่อให้อีกฝ่ายเข้าใจ แต่ดูเหมือนคำอธิบายของเขาไม่ได้ทำให้มิลินเข้าใจเท่าไหร่นัก"นายจะพูดยังไงก็ได้ เพราะยังไงฉันก็ไม่เห็นอยู่แล้ว แค่นี้นะ"(งั้นเปิดกล้องสิ) เขาเป็นฝ่ายเปิดกล้องก่อนขณะที่อีกฝ่ายยังลังเลใจ ก่อนจะยกโทรศัพท์ขึ้นเหนือใบหน้าเล็กน้อยแล้วกดเปิดกล้อง"ว้าย! ไอ้บ้าไอ้แก่บ้า!" มิลินรีบหันกล้องไปทางอื่นเพราะเดวิดกำลังเปลือยกายอยู่ในห้องน้ำ ไม่นานเ
