All Chapters of ผู้ชายสารเลว: Chapter 41 - Chapter 50

บทที่ 40 ดื้อ"อื้อ!! นายเจ็บขาอยู่นะพี" พะพายพยายามดีดดิ้นเพื่อให้ตัวเองหลุดออกจากพันธนาการชายหนุ่ม ภารันมองหน้าเด็กสาวแล้วแสยะยิ้มร้ายกาจ "นายจะไปไหน หมอห้ามไม่ให้นายเดินนะ" พะพายรีบจัดระเบียบทรงผมแล้วลุกขึ้นมาเมื่อภารันเดินออกไป เธอยกแขนกำยำขึ้นมาคล้องคอตัวเองแล้วพาภารันเดินมานั่งลงบนเตียงผู้ป่วยเหมือนเดิม แต่ทว่าชายหนุ่มกลับไม่ยอมยกแขนออก เขากอดรัดคอเธอไว้หลวมๆ แถมยังเลื่อนใบหน้าเข้ามาคลอเคลียพวงแก้มนวลอีกต่างหาก"เธอเลือกใคร""ฉันไม่เลือกใคร""เหรอ" เขายอมคลายพันธนาการออกแล้วเลิกคิ้วให้พะพาย "ไม่เลือกใคร?" ภารันพึมพำกับตัวเองเสียงเบาแล้วหันหน้ามาสบตากับพะพาย"มองทำไม อยากได้อะไรเหรอ" เธอเอ่ยถามอย่างใสซื่อ ก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบกระดาษทิชชูมาเช็ดริมฝีปากให้เขาแต่กลับพลาดท่าให้ภารันยกแขนขึ้นมากอดเธอไว้แน่นโดยที่พะพายนอนเกยอยู่บนตัวเขา ใบหน้าสวยซบลงกับเอวสอบ"อื้อ!! ไอ้อ้วน! ปล่อยนะไม่งั้นพายจะฟ้องแม่น้ำ!""ขี้ฟ้องว่ะ""ก็เลิกแกล้งสิ""ใครแกล้ง""พีนั่นแหละ" เธอมองค้อนเขาอย่างไม่เกรงกลัว ก่อนจะอ้าปากกัดเอวเขาอย่างแรงหวังให้เขารู้สึกเจ็บปวดบ้างกับการที่ทำคนอื่นเจ็บเพียะ!"โอ๊ย!! ตีตูด

บทที่ 42 เพื่อนสนิท"อ๊ะ! อื้อ!!ฉันจะหักคะแนนยี่สิบ!""จะหักกี่คะแนนก็หักไป ฉันไม่สนใจเรื่องปัญญาอ่อนแบบนั้นหรอก" ว่าจบเขาก็ถอดเสื้อผู้ป่วยออก แล้วเดินเข้าไปเปลี่ยนชุดในห้องน้ำ พะพายยืนนิ่งมองบานประตูห้องน้ำที่เปิดแง้มไว้ "จะแอบดู ฉันก็ไม่ว่าอะไรนะ""ไอ้โรคจิต!""รึต้องเป็นแบบที่เธอว่าจริงๆ น่าจะตื่นเต้นดีนะว่าไหมพลอยขวัญ""..." พะพายส่ายหน้าไปมาอย่างเอือมระอาแล้วจึงเดินไปเก็บของใช้ส่วนตัวเพื่อที่จะกลับคอนโดฯ ไปอาบน้ำและเปลี่ยนชุดเพื่อไปทำงานกับภารันนานหลายนาทีที่พะพายนั่งรอภารันอยู่ในห้องพักฟื้น ขณะที่ชายหนุ่มเพิ่งก้าวออกมาจากห้องน้ำด้วยผ้าขนหนูผืนเดียวพันรอบเอวสอบ"ทะ..ทำไมไม่ใส่เสื้อผ้าให้ดีๆ!" เธอผลักอกแกร่งออกห่างเมื่อเขาเดินเข้ามาประชิดตัว แล้วหันไปหยิบกระเป๋าขึ้นมาคล้องบ่า "ฉันต้องกลับแล้ว แล้วเจอกันที่บริษัทนะ" ไม่ทันจะได้เดินออกไปไกลมากนักภารันก็รั้งร่างบางไว้ด้วยมือหนาทำให้พะพายต้องหันมามองอย่างเลี่ยงไม่ได้"ไปพร้อมกัน รออีกสิบนาทีเดย์จะเอาเสื้อผ้ามาให้ฉัน""ให้ฉันรอนายเหรอ""รอได้ไหมล่ะ""ได้ถ้านายต้องการ" ภารันแสยะยิ้มมุมปากแล้วก้มลงมา เอาหน้าผากสัมผัสกับริมฝีปากจิ้มลิ้ม

บทที่ 44 ข้อเสนอของภารัน00:01พะพายหลับไปด้วยความเพลียโดยไม่ได้สนใจข้อความที่ภารันฝากมา ใบหน้าจิ้มลิ้มเกลี้ยงเกลาแนบลงกับหมอนใบใหญ่ แพขนตางอนยาวซ้อนทับกับเมื่อยามเปลือกตาปิดสนิท@เพนท์เฮ้าส์หรู ภารันนั่งจิบไวน์อยู่ริมสระว่ายน้ำ สายตาจ้องมองห้องโถงใหญ่ที่สามารถมองเห็นคนเข้าออกได้ชัดเจน นิ้วชี้เรียวยาวเคาะกับโต๊ะกระจกเบาๆ"เที่ยงคืนสิบนาที" เขามองเวลาแล้วถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะผลุนผลันลุกขึ้น "เดย์""ครับนาย""กูจะไปหาพะพาย พรุ่งนี้มีงานอะไรไหม""ไม่มีครับ เดี๋ยวผมเคลียร์งานเล็กๆน้อยๆให้" ภารันยิ้มมุมปากแล้วเดินเข้าไปตบบ่าเดวิดเบาๆ"ขอบใจ เพิ่มเงินเดือนให้โดยไม่ระบุจำนวน อยากได้อีกเท่าไหร่ส่งข้อความเข้ามาในไลน์""ขอบคุณนายมากครับ" แต่ในตอนที่เดวิดจะเดินตามมาภารันกลับยกมือขึ้นมาห้าม "แต่มันอันตรายนะครับนาย ขานายยังไม่หายดีเลยนะครับ" เขาพูดด้วยความเป็นห่วงเจ้านาย"ไม่เป็นไร แค่ไปคอนโดฯพะพาย" ว่าจบเขาก็เดินออกมา ขับรถยนต์หรูออกไปจากเพนท์เฮ้าส์ขณะที่เดวิดมองตามด้วยความเป็นห่วงเขาขับรถออกมาจากเพนท์เฮ้าส์โดยไม่ทันสังเกตว่ามีรถมอเตอร์ไซค์ขับตามหลังมาจนถึงคอนโดฯพะพาย ภารันเปิดประตูก้าวลงจากรถ หย

บทที่ 46 ความรู้สึกตรงกัน"..." พะพายกัดปากแน่นและหลบสายตา แค่คำสั้นๆที่หลุดออกจากปากภารัน แต่มันกลับทำให้หัวใจดวงน้อยของเธอเต้นแรงระรัวแทบผิดจังหวะ "นะ..นายแกล้งฉัน" เธอเอนตัวหลบแล้วนั่งลงเมื่อถูกคนตรงหน้ายื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆ จนสัมผัสได้ถึงลมหายใจที่มีกลิ่นแอลกอฮอล์เจือมาด้วย "นายเมาเหรอ""นิดหน่อย ดื่มรอเธอ...แต่เธอไม่มาตามนัด""ใครมันจะไปรู้ นายเขียนมาแค่ตัวเลข อยากให้ไปหาก็บอกสิ มันยากตรงไหน" พะพายทำเสียงดุกลบเกลื่อนความเขินอายพร้อมกับเสมองไปทางอื่นด้วย"เดินมาหาฉัน" ภารันออกคำสั่งเสียงเข้ม พะพายค่อยๆก้าวไปยืนตรงหน้าภารันอย่างใสซื่อ"ว้าย!!" ร่างบางถูกตวัดขึ้นมาแนบอกในท่าเจ้าสาว เขาอุ้มเธอเดินออกมาจากห้องนอนตรงไปที่ห้องครัว แล้ววางเธอลง "ทำอะไร ไม่เอานะมันน่าอายเดี๋ยวป้าชุ่มออกมาเห็น""แค่จะให้เจียวไข่ให้กิน มันน่าอายขนาดนั้นเหรอ?" ภารันเอียงคอถาม แต่คนที่คิดไปไกลเกินกว่านั้นได้แต่ก้มหน้าซ่อนพวงแก้มแดงระเรื่อ 'หน้าแตกไหมยัยพาย'"หิวเหรอ เดี๋ยวทำให้กินนะ" เธอเงยหน้าขึ้นมาถามอย่างเลิ่กลั่ก แล้วทำไข่เจียวให้ชายหนุ่มโดยที่ภารันยืนกอดอกพิงเคาน์เตอร์มองอยู่ตลอด "อ๊ะ! พะ..พีทำไร" ร่างบางส

บทที่ 48 ไม่ไว้ใจ@ร้านหมูกระทะ 17:40"กินอะไรดี เดี๋ยวฉันย่างให้" พะพายยิ้มแป้นจนตาแทบปิดเมื่อถูกตามใจ ภารันตวัดสายตามองหน้าเต้กับมิลินแล้วจึงก้มมองหมูสามชั้น "หมูสามชั้นเหรอ ใจตรงกันเลย" เธอไม่รู้ตัวเลยว่าเผลอพูดอะไรออกไป จนอีกฝ่ายชะงักไปเล็กน้อยกับคำคำนั้น"เด็กน้อย" ภารันแสยะยิ้มมุมปากก่อนจะใช้ตะเกียบของตัวเองคีบหมูขึ้นมาย่างบนเตา พะพายมองหน้าเพื่อนเลิ่กลั่กขณะที่มิลินกับเต้มองเธอราวกับจะจับผิด"เลิกมองฉันด้วยสายตาแบบนั้นสักทีได้ไหม กินไม่อร่อย""แหมๆ ไม่มองด้วยสายตาแบบนี้ก็น่าจะอร่อยไหม" มิลินกระแนะกระแหนพะพายและหันไปมองภารันที่นั่งคีบผักต้มใส่ปากอยู่ พะพายเหลือบตามองคนข้างกายแล้วเชิดหน้าหนึ่ง รวบรวมความมั่นใจ"ตอนนี้ฉันเป็นเลขาของภารัน ฉันต้องใกล้ชิดเขามากๆ ถึงมากที่สุด ไม่ได้มีอะไรเกินเลยเหมือนที่ลินกับเต้คิด" เธอรีบแก้ต่างเพราะถูกเพื่อนจับผิดอยู่ แต่หารู้ไม่ว่าคำพูดของเธอมันเหมือนคำแก้ตัวมากกว่า มิลินมองหน้าเต้แล้วทั้งสองก็หลุดขำพรืดใหญ่รวมถึงภารันด้วย"นะ..นี่นายขำฉันเหรอ" เด็กสาวทำหน้ามุ่ยที่ถูกเพื่อนและภารันหัวเราะเยาะ ภารันเลิกคิ้วขึ้นก่อนจะคีบกุ้งมาแกะแล้วป้อนใส่ปากพะพายใ