บททั้งหมดของ ผู้ชายสารเลว: บทที่ 21 - บทที่ 30

บทที่ 21 หวงของหลายนาทีที่ทั้งสองต่างแยกกันไปแต่งตัว พะพายยืนเหม่ออยู่หน้ากระจกพลางติดกระดุมเสื้อนักศึกษาไปด้วย ก่อนจะถอนหายใจเบาๆ"ถ้าพี่ซันรู้ว่าเราเป็นผู้หญิงขายตัว..พี่เขาจะยังน่ารักกับเราแบบนี้ไหม" พะพายลืมตัวพูดในสิ่งที่ไม่ควรพูดออกไป โดยไม่ทันสังเกตว่าภารันได้เดินเข้ามายืนอยู่ด้านหลัง"หึ ดูเธอเป็นกังวลมากเลยนะ" ไม่ถามเปล่าแต่ยังก้าวไปประชิดตัวเธอไว้ ตวัดมือขึ้นมาเชยคางมนขึ้น ก่อนที่จะก้มลงมาซุกไซ้สูดดมกลิ่นหอมเข้าปอดเฮือกใหญ่ ขณะที่เด็กสาวยืนตัวสั่นระริกเมื่อเผลอสบตากับคนด้านหลังผ่านเงาสะท้อนในกระจกเงา"ฉะ..ฉันไม่เอาบัตรเครดิตของนาย" เธอรีบปฏิเสธแล้วปัดมือหนาออกจากปลายคาง "ฉันพอมีเงินเก็บ..จากการขายตัวให้นาย ไม่อยากได้บัตรเครดิต""อวดดี!" ภารันบีบปากพะพายอย่างลืมตัวแล้วดันตัวเธอล้มลงบนเตียงนอน กักขังเธอไว้ในอ้อมแขนแกร่ง ก่อนจะก้มลงไปซุกไซ้ลำคอระหง"อย่านะ!" เด็กสาวร้องห้ามเสียงหลงพลางดันใบหน้าคมคายออกห่าง ภารันจับมือเรียวไว้ด้วยความรำคาญก่อนที่จะผละออก "ฉันมีกิจกรรมรับน้องตอนเช้า" เธอเบี่ยงประเด็นพลางยื่นมือไปหยิบกระเป๋าสะพายข้างมาคล้องบ่าด้วย"..." มาเฟียหนุ่มยืนกอดอกจ้องหน

บทที่ 23 สับสนทุกคนต่างเงียบไปกับคำตอบของหลานชาย ก่อนที่สายฟ้าจะหัวเราะขึ้นเมื่อเห็นบรรยากาศเริ่มตึงเครียด"หลานก็ช่างเล่นนะคะ อาเชื่อใจน้องพีว่าน้องพีคงไม่ทำเรื่องแบบนั้นกับผู้หญิงตัวเล็กๆหรอกใช่ไหม""..." ภารันยกไวน์ขึ้นมาจิบเล็กน้อยแล้วตวัดสายตาดุดันมองหน้าอา "หึหึ.." เขาไม่ได้ตอบอะไรกลับไปเพียงแต่แค่นหัวเราะเบาๆในลำคอเท่านั้น"ระวังเจ็บปวดทีหลังนะ" มังกรที่นั่งอยู่ข้างๆ รีบยกมือขึ้นมาตบบ่าแกร่งของภารัน "ผู้หญิงเป็นเพศที่อ่อนโยน ถ้าได้เจ็บและจำฝังใจเรื่องอะไร ต่อให้หาดาวหาเดือนมาให้ก็ไม่มีวันได้เธอคืนกลับมา ถึงลุงจะไม่เคยมีความรู้สึกพวกนั้น ลุงก็พอรู้""จำเป็นต้องให้ราคากับผู้หญิงแบบนั้นด้วยเหรอ""เฮ้ย! ไม่หยาบคายกับลุง" มาเฟียใหญ่รีบปรามลูกชายเพราะรู้ว่าภารันกำลังไม่พอใจ เขาเลือกที่จะเงียบแล้วขอตัวออกมา ไม่วายที่จะหยิบขวดไวน์มานั่งดื่มคนเดียวในห้องทำงานด้วย@คอมโดฯพะพายเด็กสาวนั่งกอดเข่าอยู่บนโซฟาในห้องนั่งเล่น สมองกำลังประมวลภาพและคำพูดของภารันจนเหม่อลอยไม่รับรู้ว่าคนรอบข้างจะทำอะไร"คุณหนูคะ กินข้าวค่ะป้าทำกับข้าวเสร็จแล้ว" ชุ่มเดินนวยนาดมาเรียกเด็กสาวแต่พะพายกลับนั่งเหม่อลอยไ

บทที่ 25 คิดไปเอง"อึก..ฮือ~" เธอร้องไห้โฮออกมาพลางยกมือขึ้นมากุมศีรษะด้วย ภารันตวัดแขนขึ้นมากอดเธอไว้โดยไม่พูดอะไร ก่อนจะใช้มือหนากุมมือเรียวเล็กไว้อีกที "คนใจร้าย! นายไม่ต้องมาตบหัวฉันแล้วลูบหลังแบบนี้ อึก..ไอ้คนใจร้าย""..." ภารันลอบถอนหายใจ แล้วจึงขับรถออกมาจากลานจอดรถใต้คอนโดมิเนียมหรู ตรงไปที่ห้างสรรพสินค้าโดยที่เด็กสาวยังสะอื้นไห้อยู่ในอ้อมกอดเขา"ฉันไม่ไป!" เด็กสาวจับขอบประตูไว้แน่นไม่ยอมลงจากรถจนผู้คนที่อยู่บริเวณนั้นหันมามองตามเสียงเอะอะโวยวาย พะพายมองภารันตาขวางอย่างไม่ชอบใจ ก่อนจะใช้มือปัดมือหนาออกจากเรียวแขนแต่นั่นกลับเปิดโอกาสให้ภารันอุ้มเธอออกจากรถ เขายกพะพายขึ้นมาพาดบ่า"อยู่นิ่งๆ!" เขากัดฟันสั่งคนบนบ่าที่เอาแต่ดิ้นไปมาและยังกรีดร้องใกล้ๆ หูเขาอีก"ปล่อยฉันนะ ปล่อย!!!" เด็กสาวตะเบ็งเสียงดังลั่นไปทั่วลานจอดรถชั้นใต้ดินของห้างสรรพสินค้าดัง แต่ภารันกลับหยุดชะงักฝีเท้าแล้ววางเธอลง "พาฉันมาที่นี่ทำไม ฉันจะกลับบ้าน!""เธอรับเงินไปแล้ว และนี่คืองานเธอ" พะพายหยุดนิ่งแล้วหันไปมองทางเข้าห้างแล้วดึงสายตากลับมามองหน้าชายหนุ่ม"..." เธอหอบหายใจแรงก่อนจะถูกภารันจับมือเดินเข้าไปด้าน

บทที่ 27 อับอาย"ฉันขอไปนั่งรอได้ไหม รู้สึกปวดท้องนิดหน่อย" เด็กสาวเลื่อนใบหน้าเข้ามากระซิบข้างหูชายหนุ่มพานทำให้รู้สึกเขินอายอย่างบอกไม่ถูกเมื่อภารันหันมาสบตาพอดี ทำให้ริมฝีปากหนาสัมผัสกับปลายจมูกเชิดของเธอ"ได้""งั้นเดี๋ยวไปนั่งด้วยกัน" สายฟ้าจับมือเรียวแล้วพาพะพายไปนั่งโต๊ะเดียวกัน เด็กสาวเก้ๆกังๆ ทำอะไรไม่ถูกเมื่อถูกอีกฝ่ายมองไม่ละสายตา "สวยมากค่ะ""ขอบคุณค่ะ อันที่จริงหนูไม่ได้สวยขนาดนั้น อาจจะเป็นเพราะพี่ๆช่างแต่งหน้าทำผมที่แปลงโฉมหนูจากคนใช้ให้เป็นเจ้าหญิง" สายฟ้าป้องปากหัวเราะเบาๆ ให้กับความไม่ประสาของเด็กสาว"ไม่สวยแต่ทำให้ใครบางคนหลง มันคุ้มค่าอยู่นะ""ใครบางคนหลง ใครเหรอคะ" พะพายยื่นหน้าไปถามอย่างใกล้ชิดและเป็นจังหวะเดียวกันที่ภารันนั่งลงข้างๆเธอ "ว้าย!" ร่างบางถูกยกขึ้นมานั่งบนหน้าตักเขาโดยที่เธอไม่ทันตั้งตัว ทำเอาสายฟ้าพลอยตกใจไปด้วยกับการกระทำอุกอาจของหลานชาย"พูดอะไร""เปล่า พี..ฉันขอกลับก่อนได้ไหม รู้สึกปวดท้องประจำเดือน""..." ภารันไม่ได้ตอบอะไร เขากวาดสายตามองไปรอบงานก่อนดึงสายตากลับมามองหน้าคนตัวเล็ก "อีกหนึ่งชั่วโมง ค่อยกลับพร้อมกัน""ทำไมนานจัง" พะพายทำหน้าลำบากใ

บทที่ 29 ท้าแข่งหลายนาทีที่แม่บ้านช่วยกันจับพะพายอาบน้ำ และเมื่อเสร็จก็พาเธอมานอนอีก เด็กสาวอยู่ในชุดนอนกางเกงขายาวและเสื้อยืดเช่นเดียวกับเขา"อื้อ~ น้องพายหนาว" พะพายขยับเข้าไปหาความอบอุ่นจากร่างหนาทันทีที่ภารันหย่อนตัวนั่งลงขอบเตียง เธอซบหน้าลงกับแผ่นหลังของเขาและยังตวัดแขนขึ้นมากอดเอวสอบอีก "กอดน้องพายหน่อย.." พะพายพูดอู้อี้ในลำคอและยังออกแรงดึงร่างหนาลงมากอด"ตื่นมาช่วยจำให้ได้ด้วยนะ" ภารันถอยหายใจเบาๆ แล้วล้มตัวนอนลง ทันทีที่เขานอนลงเธอก็ยกศีรษะขึ้นมาบนอกเขา แล้วหลับไป@เช้าวันต่อมา"อื้อ~ ปวดหัว" ใบหน้าสวยบิดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวดทันทีที่สมองเริ่มประมวลผล ร่างกายร้าวระบมไปหมดราวกับผ่านการออกกำลังกายมา "อ๊ะ! โอ๊ย!" ใบหน้าสวยถูกผลักออกจากอกอย่างแรง เธอสอดตัวลงไปใต้ผ้าห่มเมื่อรู้ว่าเจ้าของการกระทำเมื่อครู่คือใคร"ฉันคิดว่าเธอคงอยากรู้ว่าพ่อเธออยู่ไหน"พรึบ!"พ่ออยู่ไหน" พะพายรีบเปิดผ้าห่มออกมาถามภารันเสียงตื่น แต่เธอไม่รู้เลยว่านั่นคือแผนของชายหนุ่ม มาเฟียหนุ่มขบกรามแน่น จ้องมองเด็กสาวด้วยสายตาดุดันก่อนจะยื่นมือไปบีบคางเธอจนหน้าสั่น"เธอคิดว่าตัวเองเป็นใครถึงกล้ามาหลอกคนอย่างฉัน!"