All Chapters of ผู้ชายสารเลว: Chapter 31 - Chapter 40

บทที่ 30 เผลอไผล"ฉันคงเป็นได้แค่สิ่งของที่นายหวงไว้เพื่อระบายอารมณ์สินะ" คำพูดตัดพ้อดังขึ้นในตอนที่ภารันหันหลังให้เธอ พะพายก้มหน้าเดินไปหยุดยืนข้างรถมอเตอร์ไซค์ ในขณะที่ภารันพยายามระงับอารมณ์ตัวเอง เขาถอดแจ็คเก็ตหนังสีดำออกมาโยนให้พะพายพร้อมกับถอดหมวกกันน็อกไปครอบศีรษะให้ ร่างบางโยกไปมาเบาๆในตอนที่ภารันเช็กความเรียบร้อย "ว้าย!! อุ๊บ!" เธอเผลอร้องออกไปเสียงดังทำให้ทุกคนหันมาสนใจอีกครั้งเพราะจู่ๆภารันก็อุ้มเธอขึ้นมานั่งบนถังน้ำมัน"ระริกระรี่จังเลยนะ..ตอนอยู่กับมัน!" เขาเว้นวรรคแล้วเลื่อนใบหน้าเข้ามาพูดใกล้ๆหูพะพายทำเอาเธอไปต่อแทบไม่ถูก ได้แต่นั่งนิ่ง ภารันเลื่อนหน้ากากบังลมลงก่อนจะบิดกุญแจสตาร์ทรถแล้วขับออกมา นักศึกษาสาวหลายคนต่างกรี๊ดกร๊าดให้กับความเท่ของชายหนุ่มหนึ่งในนั้นคือมิลินที่กระโดดโบกมือลาเพื่อนและยังทำหน้าปลาบปลื้มอีกต่างหาก"ฉันกับพี่ซันไม่ได้เป็นอะไรกัน เขาเป็นพี่รหัสฉัน" เธอไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมต้องอธิบายให้ภารันฟังด้วย ทั้งที่เขาไม่เคยสนใจหรือฟังคำอธิบายจากเธอเลยสักครั้งภารันขับรถเข้ามาจอดลานจอดรถหน้าเพนท์เฮ้าส์หรู เขาก้าวลงจากรถก่อนโดยที่พะพายยังนั่งก้มหน้า

บทที่ 32 ซ้อมก่อนลงแข่ง@เช้าวันต่อมาสองหนุ่มสาวนอนกอดกันอยู่บนเตียงนอนในสภาพร่างกายเปลือยเปล่า โดยที่พะพายซบหน้าลงกับอกแกร่ง ใช้ท่อนแขนกำยำรองศีรษะ แสงแดดอ่อนๆ เริ่มสาดส่องผ่านม่านระเบียงมากระทบใบหน้าเกลี้ยงเกลาของภารันช่วยปลุกให้เขาตื่น"อื้อ~" มาเฟียหนุ่มเปล่งเสียงครางเบาๆ ในลำคอแล้วก้มมองคนข้างกาย พะพายยังหลับสนิทด้วยความเหนื่อยล้า เขาเองก็เพิ่งได้นอนพักเมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านมา"อื้อ..หนาว" พะพายซุกหน้าเข้าหาความอบอุ่นจากคนข้างกาย ในขณะที่ภารันไม่สามารถขยับตัวไปไหนได้ เขาเอื้อมมือไปหยิบรีโมทมาปรับแอร์ลง แล้วดันใบหน้าจิ้มลิ้มออกจากอก "อื้อ!!" พะพายเบ้ปากด้วยความไม่พอใจแล้วกอดร่างหนาไว้แนบแน่นโดยไม่รู้ตัว"ฉันต้องไปทำงาน" มาเฟียหนุ่มเอ่ยบอกคนตัวเล็กเสียงพร่าทำให้พะพายรู้สึกตัว เธอปรือตาขึ้นมาอย่างงัวเงียแล้วจึงดันตัวลุกขึ้นนั่ง เปิดเปลือกตามองภารันเต็มตา"นาย!""หึ!" ชายหนุ่มแค่นหัวเราะในลำคอเบาๆ แล้วก้าวลงจากเตียงด้วยสภาพร่างกายเปลือยเปล่า แล้วเดินไปหยิบผ้าขนหนูขึ้นมาพันรอบเอวสอบ ก่อนเดินย้อนกลับมาหาพะพายอีกครั้ง "ดูสายตาเธอไม่ค่อยพอใจนะ""ใครมันจะไปพอใจ! ไอ้โรคจิต!""ตื่นมาก็ป

บทที่ 34 ความลับของภารัน"เหอะ! นายจะพูดให้ฉันรู้สึกดีไปทำไม ก็ในมะ..""ตั้งแต่ฉันพรากความบริสุทธิ์เธอมา ฉันก็ไม่เคยนอนกับผู้หญิงคนอื่น นอกจากเธอ" ภารันพูดแทรกขึ้นมาก่อนเพราะรู้ว่าพะพายจะพูดอะไรออกมา เด็กสาวกัดปากเบาๆเมื่อได้ยิน แล้วเบือนหน้าหนี ก่อนจะเดินมาขึ้นรถ เธอนั่งเงียบจนถึงเพนท์เฮ้าส์ภารันในช่วงเย็น บรรยากาศภายในบ้านดูแปลกตาไปมาก บอดี้การ์ดคนที่เธอไม่เคยเห็นหน้าก็ยืนรักษาการณ์อยู่รอบบ้าน เรียกได้ว่าที่นี่ปลอดภัยสุดๆกึก!"..." เท้าทั้งสองข้างหยุดชะงักเมื่อหางตาเหลือบไปเห็นร่างบอบบางของหญิงสาวคนหนึ่งที่กำลังจัดโต๊ะอาหารอยู่ที่สวนหลังบ้าน เธอมีใบหน้าที่สวยงดงามเหมือนภารันไม่มีผิด และยังดูสาวและสวยกว่าที่เธอคิด "นะ..นั่นแม่นายเหรอ""ใช่ แม่ฉันเอง""หน้าเหมือนกันมากเลยอ่ะ""หึ!""มาแล้วเหรออ้วน" พะพายหลุดยิ้มกับสรรพนามที่ผู้เป็นแม่ใช้เรียกลูกชาย เธอกัดปากเบาๆอย่างประหม่าเมื่อถูกจ้องมอง "ผู้หญิงคนนี้เหรอ" ธารน้ำเอ่ยถามภารัน สีหน้าเธอบ่งบอกว่าไม่ค่อยชอบพะพายนัก"สวัสดีค่ะ หนูพะพาย" เด็กสาวยกมือไหว้อย่างนอบน้อมแล้วขยับเข้ามายืนด้านหลังภารัน เธอรู้สึกหวาดหวั่นกับสายตาของผู้เป็นแม่"ลู

บทที่ 36 เคยชินหลายนาทีต่อมา"เชิญครับ" ทันทีที่เท้าทั้งสองข้างก้าวเข้ามายืนในอาณาเขตของภารันมือขวาคนสนิทเขาก็ผายมือไปในบ้าน พะพายกำสายกระเป๋าแน่นแล้วเดินตามเดวิดไปแต่เธอสังเกตเห็นท่าทางเขาดูแปลกไปจากเดิม"จะพาฉันไปไหน""ผมไม่มีหน้าตอบคำถาม""เฮ้อ~" เธอถอนหายใจอย่างเบื่อหน่ายกับคำตอบของเดวิด แต่ทางที่เขาพามากลับไม่ใช่ที่ที่เธอเคยผ่านตาเลยสักครั้งไม่รู้ว่าในบ้านภารันมีที่แบบนี้ด้วย มือเรียวเริ่มยกขึ้นมาผสานกันไว้ระดับอก ยิ่งเดินเข้ามายิ่งมืดแทบไม่เห็นเดวิดที่เดินนำไปก่อนปัง! ปัง! ปัง!เฮือก!!เท้าทั้งสองข้างหยุดชะงักค้าง เนื้อตัวสั่นเทาราวกับลูกนกเมื่อเสียงปืนดังขึ้น เสียงของมันยังดังก้องอยู่ในหูและทำให้เท้าทั้งสองข้างเธอก้าวไปไหนไม่ได้อีก พะพายหลับตาแน่นด้วยความกลัวหมับ!"อื้อ!! ปล่อยนะปล่อย!!" เธอกรีดร้องสุดเสียงแล้วฟาดกำปั้นน้อยๆใส่ต้นแขนของใครบางคนที่เข้ามากอดเธอจากทางด้านหลัง แต่ต้องหยุดชะงักเมื่อได้กลิ่นน้ำหอมจากตัวเขา กลิ่นที่เธอคุ้นเคยดี "ภารัน! นายเล่นบ้าอะไรของนาย""ไม่ได้เล่น" เขาเลื่อนใบหน้าเข้ามาใกล้ๆ คลอเคลียลำคอระหง กดริมฝีปากจูบแอ่งชีพจรเธอเบาๆ แล้วจูงมือพะพายเดินไปย

บทที่ 38 ชัยชนะ(ที่เหมือนคนแพ้)"ฉันมีกำลังใจขึ้นเยอะแล้ว ขอบใจ" เขาพูดแกมหยอกล้อแล้ววอร์มร่างกายต่อ ทีมภารันมีเดวิดและลูกน้องส่วนทีมซันมีเพื่อนรุ่นเดียวกันและรุ่นพี่ที่มาเตะช่วย "รอดูชัยชนะฉันแล้วกัน" เขาก้าวเข้าไปยืนตรงหน้าพะพาย แล้วก้มลงไปหอมศีรษะทุยเล็กก่อนที่ทุกคนจะวิ่งออกไปหากรรมการ"คงไม่เป็นไรหรอกมั้ง" พะพายมองท่าทางสดใสของภารันแล้วหายห่วง เธอเดินกลับไปหามิลินกับเต้ที่แสตน เสียงปรบมือพร้อมเสียงโห่ร้องดังขึ้นอย่างคับคั่งในตอนที่ทั้งสองฝ่ายจับมือกัน"เขาดูเท่จังเลยเนอะ..หุ่นก็ดี๊ดีแน่ะ" มิลินทำหน้าปลาบปลื้ม สายตาเธอจ้องมองภารันตลอดในขณะที่พะพายมองพี่รหัสตลอดเวลาไม่ทันสังเกตว่าภารันหันมามองเธอเหมือนกัน มาเฟียหนุ่มมองตามสายตาของคนตัวเล็กก่อนถอนหายใจหนักๆปรี๊ด!!เสียงนกหวีดดังขึ้น ฝ่ายซันได้เขี่ยบอลก่อน ภารันที่เป็นกองหน้าวิ่งเข้าไปแย่งบอลจากซันมาได้ เขาวิ่งเลี้ยงบอลตรงไปยังประตูและเตะแต่ก็พลาดชนเสาประตู เสียงโห่ร้องดังขึ้นพร้อมกับเสียงกองเชียร์ พะพายถอนหายใจหนักๆ รู้สึกนั่งไม่ติดเลย ยิ่งเห็นตอนที่ภารันทำท่าเหมือนคนขาไม่มีแรงเธอยิ่งเป็นห่วง"ไหนบอกไม่เป็นไรไง" เธอทนไม่ไหวจนต้องเดิ