เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 38 ชัยชนะ(ที่เหมือนคนแพ้)
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-02-18 11:17:15
บทที่เกี่ยวข้อง
ผู้ชายสารเลว บทที่ 39 ขอโทษ
บทที่ 39 ขอโทษ"จะเข้าใจแบบนั้นก็ตามใจ ฉันกับพี่ซันเป็นแค่พี่รหัสกับน้องรหัสกันแค่นั้น" เธอตอบกลับด้วยความน้อยใจจนเผลอกดมือลงบนหน้าแข้งเขาทำเอาภารันหลุดเสียงร้องด้วยความเจ็บ"กลับไปได้แล้ว อย่าให้ฉันหมดความอดทนกับเธอ!""..." พะพายวางถุงน้ำแข็งลงแล้วก้าวลงจากเตียงนอน "ได้! ฉันจะกลับ" เธอเดินออกไปอย่างไวหลังจากพูดจบ ภารันหลับตาลงพลางถอนหายใจหนักๆ แต่ไม่ทันจะได้คิดอะไรพะพายก็เดินเข้ามาพร้อมกับชามใส่น้ำอุ่นและผ้าขนหนูพาดแขน เดินตรงมาหาเขา "ก็ต่อเมื่อนายดีขึ้นแล้ว" เธอพูดต่อแล้วเอาผ้าชุบน้ำเช็ดหน้าให้ภารัน"กล้าขัดคำสั่งฉัน!" กดเสียงต่ำถามอย่างหงุดหงิด"เป็นประจำเดือนเหรอ อารมณ์ขึ้นๆลงๆ" ไม่ว่าเปล่าแต่ยังวางผ้าลงบนหน้าผากเขาอย่างไม่เกรงกลัวอีกต่างหาก ภารันขบกรามแน่นอย่างหงุดหงิด ไม่เคยมีใครท้าทายเขาขนาดนี้หมับ!"อ๊ะ! พี..พายเจ็บนะ" ใบหน้าสวยเหยเกเมื่อภารันจับมือเธอและออกแรงบีบเต็มแรงจนผ้าหลุดออกจากมือเธอ แววตาแข็งกร้าวไม่มีแววลดละจนพะพายต้องยอมถอยออกมาเพราะคิดว่าเขาน่าจะยังโกรธเธออยู่ประตูห้องนอนถูกล็อกจากทางด้านใน เขาไม่ให้ใครเข้าไปได้เลย พะพายได้แต่ถอนหายใจหนักๆ"ทำไมทำตัวเหมือนเด็กน้อ
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-02-18ผู้ชายสารเลว บทที่ 40 ดื้อ
บทที่ 40 ดื้อ"อื้อ!! นายเจ็บขาอยู่นะพี" พะพายพยายามดีดดิ้นเพื่อให้ตัวเองหลุดออกจากพันธนาการชายหนุ่ม ภารันมองหน้าเด็กสาวแล้วแสยะยิ้มร้ายกาจ "นายจะไปไหน หมอห้ามไม่ให้นายเดินนะ" พะพายรีบจัดระเบียบทรงผมแล้วลุกขึ้นมาเมื่อภารันเดินออกไป เธอยกแขนกำยำขึ้นมาคล้องคอตัวเองแล้วพาภารันเดินมานั่งลงบนเตียงผู้ป่วยเหมือนเดิม แต่ทว่าชายหนุ่มกลับไม่ยอมยกแขนออก เขากอดรัดคอเธอไว้หลวมๆ แถมยังเลื่อนใบหน้าเข้ามาคลอเคลียพวงแก้มนวลอีกต่างหาก"เธอเลือกใคร""ฉันไม่เลือกใคร""เหรอ" เขายอมคลายพันธนาการออกแล้วเลิกคิ้วให้พะพาย "ไม่เลือกใคร?" ภารันพึมพำกับตัวเองเสียงเบาแล้วหันหน้ามาสบตากับพะพาย"มองทำไม อยากได้อะไรเหรอ" เธอเอ่ยถามอย่างใสซื่อ ก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบกระดาษทิชชูมาเช็ดริมฝีปากให้เขาแต่กลับพลาดท่าให้ภารันยกแขนขึ้นมากอดเธอไว้แน่นโดยที่พะพายนอนเกยอยู่บนตัวเขา ใบหน้าสวยซบลงกับเอวสอบ"อื้อ!! ไอ้อ้วน! ปล่อยนะไม่งั้นพายจะฟ้องแม่น้ำ!""ขี้ฟ้องว่ะ""ก็เลิกแกล้งสิ""ใครแกล้ง""พีนั่นแหละ" เธอมองค้อนเขาอย่างไม่เกรงกลัว ก่อนจะอ้าปากกัดเอวเขาอย่างแรงหวังให้เขารู้สึกเจ็บปวดบ้างกับการที่ทำคนอื่นเจ็บเพียะ!"โอ๊ย!! ตีตูด
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-02-18ผู้ชายสารเลว บทที่ 41 เลขาส่วนตัว
บทที่ 41 เลขาส่วนตัว"หือ..หนูกลัวทำไม่ได้ ภารันร้ายกาจมากนะคะ""แม่รู้ แม่ถึงให้หนูช่วยไง แม่เห็นภารันมองหนูด้วยแววตาที่ดูอ่อนลงบ้าง แม่คิดว่าหนูน่าจะช่วยได้" พะพายทำหน้าลำบากใจเข้าไปใหญ่ เธอหันกลับไปมองภารันด้วยสีหน้าเป็นกังวล หากเธอรับปากชีวิตเธออาจจะติดอยู่ในพันธนาการนี้ไม่จบสิ้น"แต่หนูขออะไรได้ไหมคะ""หนูอยากได้อะไร แม่ให้ได้" เด็กสาวเลื่อนใบหน้าเข้ามาป้องปากกระซิบข้างหูธารน้ำ เมื่อเสร็จแล้วเธอก็รับปากว่าจะทำตามที่ธารน้ำต้องการ"ขอบคุณนะคะ งั้นหนูเริ่มงานวันนี้เลยนะ""จัดการให้อยู่หมัด!" ธารน้ำพ่นลมหายใจออกอย่างโล่งอก เธอเชื่อมั่นในพะพายว่าเธอจะทำงานนี้สำเร็จ เพราะจากที่สังเกตมาสักระยะแล้ว เด็กทั้งสองต่างฝ่ายต่างมีความรู้สึกดีๆให้กันอยู่ไม่น้อย โดยเฉพาะลูกชายหัวแก้วหัวแหวนเธอที่ปากแข็งกว่าหินอีก"ต้องเข้าห้องพักผ่อนแล้ว อีกสิบนาทีหมอจะมาตรวจ ถ้านายไม่ดื้อหมออาจจะให้กลับบ้านพรุ่งนี้" ภารันกระตุกยิ้มมุมปากกับการที่พะพายเอาโทรศัพท์มือถือขึ้นมาอ่านรายละเอียด"ทำอะไรของเธอ""ฉันขอลาออกจากการเป็นหุ่นส่วน""อะไรวะ?" ภารันทำหน้ามึนงงเข้าไปใหญ่กับคำพูดไม่ประติประต่อของพะพาย และมึนงงที่เ
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-02-18ผู้ชายสารเลว บทที่ 42 เพื่อนสนิท
บทที่ 42 เพื่อนสนิท"อ๊ะ! อื้อ!!ฉันจะหักคะแนนยี่สิบ!""จะหักกี่คะแนนก็หักไป ฉันไม่สนใจเรื่องปัญญาอ่อนแบบนั้นหรอก" ว่าจบเขาก็ถอดเสื้อผู้ป่วยออก แล้วเดินเข้าไปเปลี่ยนชุดในห้องน้ำ พะพายยืนนิ่งมองบานประตูห้องน้ำที่เปิดแง้มไว้ "จะแอบดู ฉันก็ไม่ว่าอะไรนะ""ไอ้โรคจิต!""รึต้องเป็นแบบที่เธอว่าจริงๆ น่าจะตื่นเต้นดีนะว่าไหมพลอยขวัญ""..." พะพายส่ายหน้าไปมาอย่างเอือมระอาแล้วจึงเดินไปเก็บของใช้ส่วนตัวเพื่อที่จะกลับคอนโดฯ ไปอาบน้ำและเปลี่ยนชุดเพื่อไปทำงานกับภารันนานหลายนาทีที่พะพายนั่งรอภารันอยู่ในห้องพักฟื้น ขณะที่ชายหนุ่มเพิ่งก้าวออกมาจากห้องน้ำด้วยผ้าขนหนูผืนเดียวพันรอบเอวสอบ"ทะ..ทำไมไม่ใส่เสื้อผ้าให้ดีๆ!" เธอผลักอกแกร่งออกห่างเมื่อเขาเดินเข้ามาประชิดตัว แล้วหันไปหยิบกระเป๋าขึ้นมาคล้องบ่า "ฉันต้องกลับแล้ว แล้วเจอกันที่บริษัทนะ" ไม่ทันจะได้เดินออกไปไกลมากนักภารันก็รั้งร่างบางไว้ด้วยมือหนาทำให้พะพายต้องหันมามองอย่างเลี่ยงไม่ได้"ไปพร้อมกัน รออีกสิบนาทีเดย์จะเอาเสื้อผ้ามาให้ฉัน""ให้ฉันรอนายเหรอ""รอได้ไหมล่ะ""ได้ถ้านายต้องการ" ภารันแสยะยิ้มมุมปากแล้วก้มลงมา เอาหน้าผากสัมผัสกับริมฝีปากจิ้มลิ้ม
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-02-18ผู้ชายสารเลว บทที่ 43 น้อยใจ
บทที่ 43 น้อยใจ"หึหึ..กิดีใจนะที่พีทำมันได้ และยินดีที่พีมีคนที่ชอบ" มิกิยื่นมือมาจับมือหนาด้วยความยินดี "ไปตามน้องเขามานั่งกินต่อสิ ดูท่าจะน้อยใจอยู่นะ""หึหึ.." ภารันหันไปมองตามร่างบางก่อนจะลุกออกมา เดินตามพะพายโดยที่เธอไม่ทันสังเกต"เฮ้อ~ เหมือนเป็นก้างขวางคอเขาเลย ก็ไหนบอกมีคู่หมั้นแล้วไง" เด็กสาวยู่ปากเข้าหากันด้วยความน้อยใจยิ่งภาพแววตาที่ภารันมองมิกิมันฉายเข้ามาในสมอง เธอยิ่งรู้สึกเจ็บแปลบที่หัวใจอย่างหาสาเหตุไม่ได้ "นายน่าจะลืมเขาได้แล้วนะภารัน นายอยู่แบบนี้มีแต่จะเสียใจ""งั้นเหรอ""อ๊ะ! พะ..พีมาตั้งแต่เมื่อไหร่""ก็นานพอที่จะได้ยินเธอบอกให้ฉันลืมมิกิ" ภารันเดินเข้ามายืนซ้อนด้านหลังโดยที่พะพายนั่งอยู่บนเก้าอี้ เธอเงยหน้าขึ้นมองเขาจนศีรษะทุยเล็กสัมผัสกับหน้าท้องแกร่ง"ฉัน..ฉันไม่ได้หมายความแบบนั้นนะ นะ..นายอย่าเข้าใจผิดนะพี""ฉันว่าฉันเข้าใจถูกแล้วนะ""..." คนตัวเล็กกัดปากแน่นก่อนที่มือหนาจะเชยปลายคางเธอขึ้นมาสบตากันตรงๆ ภารันก้มลงไปจุมพิตหน้าผากมนเบาๆ แล้วออกแรงดึงมือพะพายน้อยๆ เพื่อให้เธอเดินตามเขากลับไปกินอาหารต่อ"งอนพีเหรอ" ทันทีที่นั่งลงมิกิก็ยื่นหน้ามาถามอย่างอยากรู้ แต
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-02-18ผู้ชายสารเลว บทที่ 44 ข้อเสนอของภารัน
บทที่ 44 ข้อเสนอของภารัน00:01พะพายหลับไปด้วยความเพลียโดยไม่ได้สนใจข้อความที่ภารันฝากมา ใบหน้าจิ้มลิ้มเกลี้ยงเกลาแนบลงกับหมอนใบใหญ่ แพขนตางอนยาวซ้อนทับกับเมื่อยามเปลือกตาปิดสนิท@เพนท์เฮ้าส์หรู ภารันนั่งจิบไวน์อยู่ริมสระว่ายน้ำ สายตาจ้องมองห้องโถงใหญ่ที่สามารถมองเห็นคนเข้าออกได้ชัดเจน นิ้วชี้เรียวยาวเคาะกับโต๊ะกระจกเบาๆ"เที่ยงคืนสิบนาที" เขามองเวลาแล้วถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะผลุนผลันลุกขึ้น "เดย์""ครับนาย""กูจะไปหาพะพาย พรุ่งนี้มีงานอะไรไหม""ไม่มีครับ เดี๋ยวผมเคลียร์งานเล็กๆน้อยๆให้" ภารันยิ้มมุมปากแล้วเดินเข้าไปตบบ่าเดวิดเบาๆ"ขอบใจ เพิ่มเงินเดือนให้โดยไม่ระบุจำนวน อยากได้อีกเท่าไหร่ส่งข้อความเข้ามาในไลน์""ขอบคุณนายมากครับ" แต่ในตอนที่เดวิดจะเดินตามมาภารันกลับยกมือขึ้นมาห้าม "แต่มันอันตรายนะครับนาย ขานายยังไม่หายดีเลยนะครับ" เขาพูดด้วยความเป็นห่วงเจ้านาย"ไม่เป็นไร แค่ไปคอนโดฯพะพาย" ว่าจบเขาก็เดินออกมา ขับรถยนต์หรูออกไปจากเพนท์เฮ้าส์ขณะที่เดวิดมองตามด้วยความเป็นห่วงเขาขับรถออกมาจากเพนท์เฮ้าส์โดยไม่ทันสังเกตว่ามีรถมอเตอร์ไซค์ขับตามหลังมาจนถึงคอนโดฯพะพาย ภารันเปิดประตูก้าวลงจากรถ หย
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-02-18ผู้ชายสารเลว บทที่ 45 คาดหวังมากเกินไป
บทที่ 45 คาดหวังมากเกินไป"อึก! อื้อ~ พะ..พีฉันไม่อยากทำ พรุ่งนี้ฉันมีเรียนนะ" พะพายขอร้องด้วยแววตาเว้าวอนสุดๆ แต่มันช้าไปสำหรับเธอเพราะภารันดันความใหญ่โตเข้ามาในกายเธอจนสุดลำแล้ว"เข้าแล้วก็ต้องขยับ ออกก็ต่อเมื่อเสร็จแล้ว""ตะ..แต่ฉันง่วงนอน""เข้าไปจนสุดขนาดนี้ เธอยังง่วงเหรอ?""อือ~""งั้นฉันจะทำให้เธอรู้สึกตื่นเต็มตาเอง" ว่าจบภารันก็เคลื่อนไหวสะโพกสอบเข้าออกเป็นจังหวะเนิบนาบ ดวงตาคมกริบจ้องมองหน้าอกที่ใหญ่เกินขนาดซึ่งมันกำลังกระเพื่อมไปมาตามจังหวะการกระแทกของเขาด้วยความหลงใหล"อ๊ะ..อ๊า~ ภารันฉันสะ...เสียว" พะพายร้องออกไปด้วยความเสียวซ่าน รู้สึกวูบวาบไปทั่วร่างกายเมื่อภารันจงใจกระแทกกระทั้นแก่นกายเข้ามาจนสุดความยาว กลีบดอกไม้แดงระเรื่อจากการถูกกระแทกกระทั้นแรงๆ"...ดูเหมือนเธอจะชอบซะแล้วสาวน้อย" ภารันกระซิบบอกข้างใบหูคนตัวเล็กก่อนจะหยุดเคลื่อนไหวร่างกายกะทันหันแล้วอุ้มพะพายขึ้นมา กระเตงเด็กสาวไปที่ระเบียงห้องนอน พะพายที่เห็นแบบนั้นรีบยกมือขึ้นมาปิดปากและหลับตาแน่นด้วยความกลัว"อ๊ะๆ..อ๊า~" แต่ก็หลุดปากครางเมื่อคนข้างหลังดันแก่นกายเข้ามาในช่องทางรักเปียกแฉะ พะพายยกมือขึ้นมาจับราวระเบ
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-02-18ผู้ชายสารเลว บทที่ 46 ความรู้สึกตรงกัน
บทที่ 46 ความรู้สึกตรงกัน"..." พะพายกัดปากแน่นและหลบสายตา แค่คำสั้นๆที่หลุดออกจากปากภารัน แต่มันกลับทำให้หัวใจดวงน้อยของเธอเต้นแรงระรัวแทบผิดจังหวะ "นะ..นายแกล้งฉัน" เธอเอนตัวหลบแล้วนั่งลงเมื่อถูกคนตรงหน้ายื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆ จนสัมผัสได้ถึงลมหายใจที่มีกลิ่นแอลกอฮอล์เจือมาด้วย "นายเมาเหรอ""นิดหน่อย ดื่มรอเธอ...แต่เธอไม่มาตามนัด""ใครมันจะไปรู้ นายเขียนมาแค่ตัวเลข อยากให้ไปหาก็บอกสิ มันยากตรงไหน" พะพายทำเสียงดุกลบเกลื่อนความเขินอายพร้อมกับเสมองไปทางอื่นด้วย"เดินมาหาฉัน" ภารันออกคำสั่งเสียงเข้ม พะพายค่อยๆก้าวไปยืนตรงหน้าภารันอย่างใสซื่อ"ว้าย!!" ร่างบางถูกตวัดขึ้นมาแนบอกในท่าเจ้าสาว เขาอุ้มเธอเดินออกมาจากห้องนอนตรงไปที่ห้องครัว แล้ววางเธอลง "ทำอะไร ไม่เอานะมันน่าอายเดี๋ยวป้าชุ่มออกมาเห็น""แค่จะให้เจียวไข่ให้กิน มันน่าอายขนาดนั้นเหรอ?" ภารันเอียงคอถาม แต่คนที่คิดไปไกลเกินกว่านั้นได้แต่ก้มหน้าซ่อนพวงแก้มแดงระเรื่อ 'หน้าแตกไหมยัยพาย'"หิวเหรอ เดี๋ยวทำให้กินนะ" เธอเงยหน้าขึ้นมาถามอย่างเลิ่กลั่ก แล้วทำไข่เจียวให้ชายหนุ่มโดยที่ภารันยืนกอดอกพิงเคาน์เตอร์มองอยู่ตลอด "อ๊ะ! พะ..พีทำไร" ร่างบางส
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-02-18
บทล่าสุด
ผู้ชายสารเลว บทที่ 25 คู่ชีวิต (จบ) (เดวิด-มิลิน)
บทที่ 25 คู่ชีวิต (จบ)"ถ้าป๋ายังไหว ลินขออนุญาตจองตัวป๋าไว้ให้เป็นคู่ชีวิตได้ไหมคะ""อย่าพูดเล่นไป เดี๋ยวมีคนงอแง""ไม่งอแงหรอก ออกจะชอบ..." เธอเอาหน้าซบกับอกแกร่งแล้วเกลือกไปมาเบาๆ ไม่สนใจสายตาของนักศึกษาที่อยู่บริเวณนั้น เต้ที่เพิ่งเดินตามมาเห็นก็ลอบเบ้ปากให้ด้วยความระอา"นี่! อ้อนกันขนาดนี้รีบกลับห้องไหม" มิลินแสยะยิ้มมุมปากให้กับคำพูดประชดประชันเพื่อน"ไปกันเถอะค่ะป๋า ลินอยากขึ้นให้ป๋าแล้ว" เธอกระแนะกระแหนกลับแล้วหันไปแลบลิ้นใส่เพื่อน และกระโดดขึ้นโบกมือลาพะพายที่กำลังวิ่งตรงมาทางนี้ "ไปก่อนน้า..บาย พรุ่งนี้เจอกัน""บาย.." พะพายโบกมือให้เพื่อนรักแล้วควงแขนเต้เดินไปที่รถเพราะวันนี้เธอนัดกับเต้ไว้ว่าจะไปกินชาบูกัน"ป๋าจะแวะซื้ออะไรไปให้พ่อกับแม่หนูไหม""คงไม่แล้ว เพราะแม่หนูบอกไม่ต้องซื้ออะไรเข้าไปแล้ว วันนี้แม่หนูทำผัดเผ็ดลูกชิ้นปลากรายของชอบป๋าด้วย" เด็กสาวทำหน้าบูดบึ้ง"เนี่ย..พอมีลูกเขยคนโปรดแล้วก็ลืมลูกสาว""เด็กขี้งอน""ต้องปลอบหนูนะ คืนนี้น่ะ" มือเรียวบางลูบเป้ากางเกงยีนส์แฟนหนุ่มเบาๆก่อนจะก้าวขึ้นไปนั่งหน้าตักเดวิดแล้วประกบปากจูบชายหนุ่มอย่างดูดดื่ม "เดี๋ยวคืนนี้หนูจะทำให้
ผู้ชายสารเลว บทที่ 24 ความสุขของคนแก่ (เดวิด-มิลิน)
บทที่ 24 ความสุขของคนแก่"ไม่รู้แหละ จะว่าลินร้ายกาจยังไงก็ยอมรับเพราะลินต้องจัดการแฟนลินให้อยู่หมัด" เธอยู่ปากเข้าหากันอย่างกระเง้ากระงอดแล้วรั้งใบหน้าคมคายลงมาจูบเอง ก็ใครบอกให้มาจุดไฟสวาทในตัวเธอ เขาก็รู้ว่ามันติดง่ายแค่ไหน... รสจูบเริ่มหนักหน่วงขึ้นเรื่อยๆตามอารมณ์และความปรารถนาของทั้งสอง"เด็กร้ายกาจ..ชอบเซ็กซ์""หรือป๋าไม่ชอบ เห็นซี๊ดปากครางมีความสุขเชียว" เธออ้าปากกัดริมฝีปากหนาเบาๆแล้วสอดมือลงไปลูบไล้หน้าท้องเหนือส่วนนั้นขึ้นมาเพียงนิด ขณะที่เรียวขาสวยเกี่ยวเอวสอบไว้ เดวิดเริ่มหายใจหนักๆ"อย่ายั่วนะ เพราะป๋าไม่ได้สนว่าที่นี่มันที่ไหน""เป็นหมารึไงถึงเอาไม่เลือกที่""ก็อยากเป็นนะ" เขาไม่เปิดโอกาสให้มิลินพูดอะไรก็เลื่อนใบหน้าลงไปจูบเนินอกอวบอิ่มจนเด็กสาวหลุดเสียงครางหวาน น้ำกระเซ็นถูกใบหน้าคมคายจนเปียกปอนก่อนที่เดวิดจะจัดการกับผ้าชิ้นน้อยเบื้องล่างออก แพนตี้ตัวน้อยพร้อมกับกางเกงขาสั่นลอยขึ้นมาเหนือน้ำทำเอามิลินตกใจ เพราะไม่คิดว่าเขาจะกล้าทำจริงๆ แต่เธอกลับชอบในความบ้าบิ่นนี้ซะแล้วสิ"หึ!" มิลินสอดนิ้วลูบไล้ตามไรผมดกดำของคนตัวโตและออกแรงขยุ้มเบาๆเมื่อมีบางสิ่งบางอย่างรุกล้ำเข้ามา
ผู้ชายสารเลว บทที่ 23 สองเรา (เดวิด-มิลิน)
บทที่ 23 สองเรา"เดี๋ยวพายจะทำให้ลายมันหายไปเอง ไม่กลัวพายก็อย่าลืมว่าพายทำได้มากว่าการยืนร้องไห้แล้วกัน!" น่าแปลกที่ภารันรู้สึกยอมแพ้ให้กับคำขู่พะพาย มิลินหันมาจ้องหน้าแฟนหนุ่มแล้วหยิกแขนเขาเบาๆ"ไอ้แก่! ตามลงมาเลยนะ""ครับ" เดวิดยอมเดินตามมิลินไปอย่างว่าง่าย แม้ภารันจะพยายามเดินตามหลังมาแต่ก็ถูกพะพายรั้งเอาไว้ก่อน "ลิน เรื่องนั้นป๋าอธิบายได้นะ" เดวิดรั้งเอวคอดคนตัวเล็กไว้แล้วเลื่อนใบหน้าลงไปหมายจะหอมแก้มแต่ก็ถูกมือเรียวดันใบหน้าออกเสียก่อน"ไม่ต้องมาพูดเลย ป๋าเนี่ยแหละตัวดี ดีนะที่พี่พีหลับไปก่อน ไม่งั้นยัยพายช้ำหมดแน่ ยิ่งไม่ค่อยทันผัวอยู่" เธอบ่นกระปอดกระแปดพลางตวัดสายตาใส่คนข้างๆ แล้วเดินนวยนาดไปหยิบจานอาหารเช้ามาให้เขาพร้อมกับรินกาแฟดำร้อนๆให้อีกด้วย ผิดก็อีกเรื่องแต่หน้าที่ที่เธอควรทำก็ต้องทำให้เขาเช่นกัน"ขอหอมแก้มได้ไหม""ไม่ได้!" ตอนนี้มิลินดุราวกับแม่เสือดาวตัวร้ายที่คอยระแวงเขาอยู่ตลอด เดวิดเองก็รู้สึกผิดไม่น้อยเพียงแต่..เขาแสดงออกทางสีหน้าไม่เก่งเท่านั้นเธอเลยคิดว่าเขาไม่รู้สึกรู้สาอะไรกับสิ่งที่ทำ"ลิน...ป๋าอยากพาไปเดินเล่นที่หาด""ลินตั้งใจไว้แบบนั้นอยู่แล้ว แต่จะไปกับ
ผู้ชายสารเลว บทที่ 22 เสือไม่ทิ้งลาย (เดวิด-มิลิน)
บทที่ 22 เสือไม่ทิ้งลายหลายชั่วโมงต่อมา"อยากนอนกับลินจังแต่พี่พีคงไม่ยอมแน่ๆ" พะพายยิ้มแห้งเพราะรู้ว่าภารันคงไม่ยอมให้เธอกับมิลินนอนด้วยกัน แต่ก็นะผู้หญิงเขาก็มีเรื่องอยากคุยกันมากมาย ขนาดเขากับเดวิดยังนั่งดื่มด้วยกันเลย"ป๋าคงไม่ยอมเหมือนกัน เอาเป็นว่าเราสองคนแยกห้องกันนั่นแหละ จะได้ไม่มีปัญหาอะไร เดี๋ยวป๋างอนขี้เกียจง้อ ฉันง้อคนไม่เก่ง""พี่พีนะ ตัวพ่อของการงอนเลยแหละ เคยงอนพายตั้งหลายครั้ง""แล้วง้อยังไงถึงหาย?" มิลินถามด้วยความอยากรู้"ก็อ้อน แล้วก็จบที่เตียง" เด็กสาวเจ้าของรอยยิ้มหวานคลี่ยิ้มจนตาหยี"ลิน" เสียงเข้มของเดวิดดังขึ้นเรียกความสนใจจากสองสาวให้หันไปมอง มิลินเลิกคิ้วให้แต่ไม่ได้พูดอะไร "เข้าห้องดีกว่า ป๋าเริ่มเมาแล้ว" มิลินที่นั่งหย่อนขาอยู่ขอบสระว่ายน้ำพยักหน้ารับรู้แล้วดึงมือพะพายลุกขึ้นเหมือนกันเพราะคิดว่าไม่นานภารันก็คงเรียก"เมาแล้วเหรอคะ นี่กินไปกี่ขวด" เด็กสาวถูกท่อนแขนแกร่งตวัดกอดคอเข้ามาหาขณะที่เธอมองขวดไวน์ที่วางอยู่ใต้โต๊ะ "ดื่มหนักเหมือนกันนะเนี่ยแล้วยืนอาบน้ำไหวไหมคะ" เธอเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง"ได้..นั่งก็ได้ ยืนก็ได้ครับ" ใบหน้าแดงซ่านบ่งบอกว่าสติสัมปชัญ
ผู้ชายสารเลว บทที่ 21 แผนร้าย (เดวิด-มิลิน)
บทที่ 21 แผนร้าย@วันต่อมา"ป๋าคะ ลินว่าเราไปเที่ยวทะเลดีไหม" เด็กสาวออกความคิดเห็นเพราะทั้งสองนั่งเสิร์ชหาข้อมูลแหล่งท่องเที่ยวมาหลายนาทีแล้ว แต่ก็ยังไม่มีที่ที่ถูกใจ เดวิดหันมามองหน้าแฟนสาวแล้วเลิกคิ้วเป็นเชิงถามว่ามิลินต้องการไปที่ไหน บางทีเขาอาจต้องตามใจเธอบ้างเพราะเขาเองก็ไม่ค่อยสันทัดเรื่องพวกนี้เท่าไหร่"หนูอยากไปที่ไหนก็เลือกมาเลย ป๋าไปได้หมดถ้ามีหนู" มิลินยิ้มกริ่มด้วยความเขินอายกับคำหวานล้ำแล้วเข้าเน็ตเสิร์ชหาข้อมูลและทะเลสวยๆใกล้บ้าน "ไปชลบุรีดีไหมคะ ใกล้ดี ไม่ต้องเล่นน้ำก็ได้....ไปเอาบรรยากาศเนอะ" เธอหันมาอ้อนแฟนหนุ่มตาแป๋ว เดวิดพยักหน้ารับรู้ก่อนที่ทั้งสองจะแยกย้ายกันไปเก็บเสื้อผ้านานเกือบสองชั่วโมงที่ทั้งสองแยกกันไปเตรียมของ เดวิดที่เตรียมของเสร็จก่อนก็มารอแฟนสาวที่ด้านล่างคอนโดเธอเพราะเขาไม่ได้มีอะไรที่ต้องเอาไปมากขนาดนั้น"พี่เดย์" พะพายเดินตรงมาหาเขาด้วยชุดสบายๆ เสื้อยืดกางเกงยีนส์และนั่นก็ทำให้เขามึนงงไม่น้อยที่เห็นเธออยู่ที่นี่แต่ต้องมึนงงมากกว่าที่เห็นลูกน้องคนสนิทเขาลากกระเป๋าเดินทางมาสองใบและไม่กี่วินาที่ต่อมาเจ้านายเขาก็ปรากฏตัว"มึงจะไปเที่ยว?" ภารันเอ่ยถามลู
ผู้ชายสารเลว บทที่ 20 แฟนคนแรก (เดวิด-มิลิน)
บทที่ 20 แฟนคนแรกทั้งสองหนุ่มสาวยิ้มให้กันด้วยความดีใจ มิลินยื่นมือไปจับมือหนาไว้แน่น"ขอบคุณนะคะที่กล้าพูดกล้าทำ ลินเชื่อแล้วว่าพี่เดย์อยากเป็นแฟนลินจริงๆ" มิลินเอ่ยขอบคุณเสียงหวานพร้อมกับเอนตัวไปอ้อนชายหนุ่มต่อหน้าแม่ มือหนาใหญ่อบอุ่นยกขึ้นมาลูบผมคนตัวเล็กด้วยความเอ็นดู"ถึงจะแก่ยังไง แต่ก็จริงใจนะ""บ้า..ชอบพูดจาแบบเนี่ย ไปแอบเอามาจากเน็ตอีกแล้วใช่ไหม""หึหึ รู้ทัน""แต่ชอบนะ""ชอบที่พูดเหรอ?" เดวิดเลิกคิ้วถาม"เปล่า...ชอบพี่เดย์" ตอนนี้เธอคงไม่ต้องเก็บอาการหรือโกหกความรู้สึกตัวเองแล้ว เพราะเธอชอบเขาแล้วจริงๆ และตอนนี้จากชอบกำลังจะเลื่อนขั้นไปเป็นความรักแต่เขาและเธอก็คงต้องศึกษาดูใจกันไปเรื่อยๆ"เอาล่ะ แม่เตรียมอาหารไว้แล้ว""ขอบคุณครับ" ชายหนุ่มยกมือไหว้อย่างนอบน้อม แม้เขาจะเป็นคนแข็งกระด้างในบางเรื่องแต่กับผู้ที่มีอายุมากกว่าเขาก็นอบน้อมเสมอ"ว่าแต่เดย์ทำงานอะไรเหรอจ๊ะ""ผมทำงานบริษัทครับ เป็นที่ปรึกษาของประธานบริษัท""อ่อ..""และ...ผมเป็นมาเฟีย""...ป๋า พูดแบบนั้นแม่ตกใจแย่แล้ว" มิลินจิปากว่าให้เดวิด ทุกอย่างกำลังไปได้สวยแล้วเชียว"มาเฟีย? หึหึ..ยินดีต้อนรับมาเฟียคนแรกของบ้านแล
ผู้ชายสารเลว บทที่ 19 พ่อตา-แม่ยาย (เดวิด-มิลิน)
บทที่ 19 พ่อตา-แม่ยาย@วันต่อมา 15:40เดวิดยืนพิงรถยนต์หรู กอดอกจ้องมองเข้าไปในอาคาร สายตาดุดันกวาดมองไปรอบๆทำเอานักศึกษาสาวๆที่อยู่บริเวณนั้นกรีดร้องเพราะความเท่ของเขา ก็วันนี้เขาต้องไปกินข้าวบ้านมิลินเลยแต่งตัวธรรมดาๆ เสื้อโปโลสีกรมและกางเกงยีนส์ขายาวสุภาพๆ แต่นั้นก็ทำให้เขาเท่จนเป็นที่สะดุดตาของสาวๆนักศึกษา"...โน้นแฟนนักฆ่ามารอรับแล้ว" เต้บุ้ยปากไปทางเดวิดเมื่อเขากับเพื่อนเพิ่งเดินออกมาจากลิฟต์ มิลินแยกเขี้ยงใส่เพื่อนแล้วเดินไปหาเดวิด "เดี๋ยวนะ พี่เดย์แต่งตัวแบบนี้ก็หล่อไปอีกแบบ ไม่ใส่สูทอย่างเป็นทางการก็เท่ไปอีกแบบ แล้วแต่งตัวแบบนี้เขาจะไปไหนกันวะ" เต้หันมาถามพะพาย"เห็นพี่เดย์บอกจะไปกินข้าวบ้านลินน่ะ""หึหึ..โดนแน่ พี่เดย์ของมึงโดนแกงแน่""พ่อกับแม่ลินใจดีจะตาย""กับเราอะใจดี แต่กับคนที่ยัยลินจะพาไปหาในฐานะผัวเนี่ยเตรียมตัวตายเลย!""เต้ก็พูดไป พายว่าอย่างมากก็คงนอนหยอดน้ำข้าวต้ม" พะพายทำท่าสยดสยองแล้วรีบสาวเท้าเดินไปหาชายหนุ่ม เดวิดก้มศีรษะให้พะพายเล็กน้อย"ขออนุญาตพามิลินกลับก่อนสักวันนะครับนายหญิง""ไม่เป็นไรค่ะ พายเข้าใจเดี๋ยวพี่พีก็มาแล้ว สู้ๆนะ""ครับ" เดวิดหันมามองหน้ามิลิ
ผู้ชายสารเลว บทที่ 18 เด็กป๋าเดย์ (เดวิด-มิลิน)
บทที่ 18 เด็กป๋าเดย์"จะพาฉันไปเจอพ่อกับแม่เธอวันไหน บอกก่อนล่วงหน้าหนึ่งวันนะ" เขาหันมาบอกมิลินในตอนที่เลี้ยงรถเข้ามาในคอนโดเธอ เด็กสาวลอบยิ้มมุมปากอย่างร้ายกาจ"กลัวเหรอ แต่บอกไว้ก่อนนะ พ่อกับแม่ฉันไม่ได้ใจดีอย่างที่นายคิดแน่""ก็ไม่ได้กลัว ไม่รู้ว่าใครจะกลัวใครกันแน่" มือขวาคนสนิทมาเฟียหนุ่มยิ้มอย่างเหนือกว่าแล้วเปิดประตูก้าวลงจากรถ มิลินเองก็รีบเปิดประตูทั้งที่เขากำลังเดินมาเปิดให้ "พ่อกับแม่เธอจะรับได้ไหม ถ้ารู้ว่าฉันเป็นใคร" ประโยคถัดมาเดวิดถามอย่างจริงจัง"ไม่รู้..นายไม่ต้องบอกว่าทำงานอะไรหรือเป็นใคร""ทำแบบนั้นท่านทั้งสองคนคงไม่เชื่อใจ ถ้าฉันบอกความจริงไปหวังว่าพ่อกับแม่เธอคงไม่ช็อคไปก่อนนะ" เธอเองก็ลืมไปเสียสนิท เดวิดไม่ได้ทำงานเป็นบอดี้การ์ดภารันอย่างเดียวเขายังเป็น..ยังเป็นนักฆ่าอย่างที่พะพายบอกไว้อีกด้วย มิลินเผลอสบตากับชายหนุ่มตรงๆ ทันที่ก้าวลงจากรถก็ก้าวถอยหลังอัตโนมัติ"นาย..นายไม่ได้ไปทำงานชั่วร้ายมาใช่ไหม" เธอเอ่ยถามเสียงสั่น มองมือเขาสลับกับมองใบหน้าคมคาย เดวิดยกยิ้มมุมปากแล้วก้าวเดินไปใกล้มิลิน ส่วนเธอก็ก้าวถอยหลังไปเรื่อยๆจนหลังชนกับเสาและถูกมือหนายื่นมาค้ำกับเสาไว
ผู้ชายสารเลว บทที่ 17 คิดถึง (เดวิด-มิลิน)
บทที่ 17 คิดถึงมิลินนั่งมองโทรศัพท์บนโซฟาในห้องนั่งเล่น ใบหน้าสวยบูดบึ้งบอกบุญไม่รับและริมฝีปากยังเม้มเข้าหากัน "ไหนบอกจะรายงานทุกย่างก้าว แค่นี้ก็ไม่มีอะไรเป็นความจริงแล้ว โกหก! หลอกลวงที่สุด" น้ำตาเริ่มคลอเบ้าเมื่อนึกถึงคำพูดเดวิดที่บอกจะรายงานเธอทุกอย่าง นี่เขาก็ไปทำงานเป็นวันที่สามแล้วเธอยังไม่ได้รับสายหรือข้อความอะไรจากเขาเลย สักสายสักข้อความก็ไม่มีครืด~ ครืด~โทรศัพท์มือถือสั่นสะเทือนอยู่บนโต๊ะหน้าโซฟา มิลินแค่นหัวเราะในลำคออย่างเย้ยหยันเมื่อเห็นชื่อของคนที่โทรเข้ามาทางแอพพลิเคชันไลน์ ก่อนจะกดรับสาย"ฉันไม่อยากคุยกับคนโกหก"(ฉันไม่ได้โกหก เพิ่งว่างเลยรีบโทรหา ขอโทษที่เงียบไป งานสำคัญมากฉันต้องมีสมาธิกับมัน) เดวิดอธิบายอย่างไวเพื่อให้อีกฝ่ายเข้าใจ แต่ดูเหมือนคำอธิบายของเขาไม่ได้ทำให้มิลินเข้าใจเท่าไหร่นัก"นายจะพูดยังไงก็ได้ เพราะยังไงฉันก็ไม่เห็นอยู่แล้ว แค่นี้นะ"(งั้นเปิดกล้องสิ) เขาเป็นฝ่ายเปิดกล้องก่อนขณะที่อีกฝ่ายยังลังเลใจ ก่อนจะยกโทรศัพท์ขึ้นเหนือใบหน้าเล็กน้อยแล้วกดเปิดกล้อง"ว้าย! ไอ้บ้าไอ้แก่บ้า!" มิลินรีบหันกล้องไปทางอื่นเพราะเดวิดกำลังเปลือยกายอยู่ในห้องน้ำ ไม่นานเ
