All Chapters of ผู้ชายสารเลว: Chapter 51 - Chapter 60

บทที่ 50 งอแง"พรุ่งนี้ฉันมีงานต้องทำ เธอน่าจะรู้อยู่แล้วใช่ไหม" นานหลายนาทีที่ภารันเงียบไป แล้วเอ่ยถามทำลายความเงียบภายในรถลง พะพายพยักหน้าหงึกๆ ก่อนจะยื่นโทรศัพท์มือถือของตัวเองให้ชายหนุ่ม"งานนี้ใช่ไหมคะ" ถามแต่ไม่ยอมหันมามองหน้า ภารันจิปากให้แล้วปัดมือถือลง"เงยหน้า!""..." เธอกัดปากแน่นแล้วยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆ ใบหน้าชายหนุ่มด้วยความยากเอาคืน แต่มันกลับเป็นจังหวะที่เขาเบรคพอดีทำให้ใบหน้าเธอซบลงกับแผงอกแกร่ง ภารันปล่อยมือจากพวงมาลัยมากดศีรษะพะพายไว้ "อื้อ!!! ไอ้อ้วนปล่อยนะ""เลิกทำหน้าบึ้งก่อนสิ แล้วจะปล่อย""นายทำฉันหมดแรงนะ""เดี๋ยวก็เรียนเสร็จแล้ว เดี๋ยวให้กลับไปนอนยาวๆเลย""ไม่ต้องมาพูดเลย ปล่อยก่อนได้ไหม""อ๊ะ!" ภารันทำหน้าเหยเกเมื่อถูกคมเขี้ยวของพะพายกัดเข้าที่หน้าอกจนลิปสติกสีชมพูระเรื่อเปื้อนเสื้อเขาและมันเป็นจุดที่สามารถเห็นได้ชัดเจนแม้จะมีเสื้อสูทปกปิด "อยากเป็นหมามากรึไง""ถ้าเป็นหมาได้ฉันจะกัดนายให้ตายตอนนี้เลย!""ปอมๆ เหรอ? หรือชิวาวาดี?""อื้อ!! ฉันไม่อยากคุยกับนายแล้ว ปล่อยสิ""ปล่อยก็ได้ เห็นว่าเป็นเมียหรอกนะ""ไม่ใช่! ไม่อยากเป็นแล้ว" เธอจัดแจงเสื้อผ้าแล้วปัดผมออกจา

บทที่ 52 ตามใจ@กลางดึก"พี่พี~" น้ำเสียงแหบพร่าดังขึ้นใกล้ๆหูภารันทำเอาคนรู้สึกตัวเร็วลืมตาขึ้นเต็มตาแล้วหันมามองพะพายที่เอาหน้าซบคอเขาอยู่ รับรู้ได้ถึงไอความร้อนจากเธอ "พายปวดหัว พายอยากอ้วกด้วย" เธอกำมือเข้าหากันแน่นแล้วค่อยๆดันตัวลุกขึ้น"เดินไปห้องน้ำไหวไหม""ไหว.." เมื่อพูดจบพะพายก็เดินเข้ามาในห้องน้ำโดยมีภารันเดินประกบหลังอย่างใกล้ชิด "อยากอ้วก หิวด้วย" ภารันถอนหายใจพรืดใหญ่แล้วรวบผมเด็กสาวขึ้น เธออ้วกออกมาจนหมดเรี่ยวแรง"ไปโรงพยาบาลเถอะ ฉันว่าเธอไม่ไหวแล้ว""หิว~ พายหิวข้าว" เธอเงยหน้าขึ้นมาสบตากับชายหนุ่มตาแป๋ว และเสียงท้องเธอก็ร้องโครมครามขึ้น เด็กสาวที่ได้สติแล้วคลี่ยิ้มให้บางๆ ก่อนจะถูกภารันอุ้มออกมาจากห้องน้ำ"นั่งรอ เดี๋ยวไปเอาข้าวมาให้" ภารันดันตัวพะพายนั่งลงบนโซฟาแล้วรีบเดินไปที่ห้องครัว ตักข้าวต้มที่ป้าชุ่มทำไว้มาให้เธอ เด็กสาวมองตามร่างหนาด้วยความแปลกใจ"พายนึกว่ากลับไปแล้วซะอีก""นอนกอดฉันแน่นขนาดนั้นคงดิ้นไปไหนได้มั้ง" เขาตอบแบบขอไปทีแล้วตักข้าวต้มมาจ่อปากพะพาย เด็กสาวอมยิ้แล้วอ้าปากกินข้าว"ขอบคุณค่ะ...""หึ!" ภารันแค่นหัวเราะในลำคอเบาๆ แล้วตักข้าวป้อนเธอจนเกือบหม

บทที่ 54 ลอบฆ่าภารันแค่นหัวเราะในลำคอราวกับคนเสียสติ เขาเพิ่งได้สัมผัสกับความกลัวในใจตัวเองเป็นครั้งแรกและแน่นอนว่าสาเหตุที่ทำให้เขาเป็นแบบนี้คงจะมีเพียงพะพายคนเดียวเท่านั้น"น่าขำฉิบหาย" เขาแสยะยิ้มมุมปากอย่างคาดเดาอะไรไม่ได้ก่อนจะหันไปมองเดวิดที่เดินถือขวดไวน์เข้ามาอย่างรู้งาน"ผมคิดว่านายน่าจะต้องการมัน""รู้ใจกูไปทุกอย่าง""นายคงเครียดเลยถือติดมือมาด้วย" ลูกน้องหนุ่มวางขวดไวน์ลงแล้วเปิดรินให้ผู้เป็นนาย ภารันปัดแก้วไวน์ออกแล้วยกขวดขึ้นมากระดกไวน์รสชาติดีเข้าปากอึกใหญ่"มึงทำงานกับกูมากี่ปีแล้ว""สิบปีแล้วครับนาย""กูไว้ใจมึง มึงตามพะพายไปทุกที่ ดูแลเธอเหมือนดูแลกู""ครับ""อย่าให้ใครทำอะไรเธอได้""ครับ แล้วผมเรียกเธอว่านายหญิงได้หรือยัง""แล้วแต่มึงจะเรียก" มาเฟียหนุ่มแสยะยิ้มมุมปากอย่างพอใจแล้วกระดกไวน์เข้าปากเรื่อยๆจนกระทั่งหมดขวด "ไปเอามาอีก กูซ้อมยิงปืนอยู่ในนี้ ใครมีธุระเข้ามาหาได้" เขาหันไปสั่งเดวิดก่อนที่จะลุกขึ้นมายิงปืน เสียงปืนดังก้องทั่วห้องซ้อม แต่มันก็กลบเกลื่อนความกลัวในใจเขาไม่ได้@เช้าวันต่อมาภารันนั่งถอนหายใจอยู่ในห้องรับประทานอาหาร รอคนตัวเล็กลงมากินข้าวด้วยกันแ

บทที่ 56 ตกหลุมรักพะพายกัดปากแน่นกับประโยคคำถามที่ยากจะตอบกลับไป เธอไม่กล้าสบตากับเขาตอนนี้ จู่ๆก็เกิดความกลัวภายในใจขึ้นมากมาย เหตุการณ์มากมายในอดีตที่ภารันทำไว้ฉายเข้ามาในหัวอีกครั้ง"เธออาจจะยังกลัวฉัน ไม่เป็นไร ให้เธอพร้อมกว่านี้ก็ได้ ขอให้เธอเดินเข้ามาบอกฉันสักคำ" ภารันค่อยๆ แสยะยิ้มมุมปากให้เพื่อไม่ให้เด็กสาวเกิดอาการเกร็งจนเกินไป มือหนาค่อยๆยกขึ้นมาลูบผมออกจากใบหน้าสวยเบาๆ ก่อนที่เขาจะกดริมฝีปากลงบนหน้าผากมนของเธอ พะพายหลับตาพริ้มอย่างเต็มใจ ตอนนี้ภายในใจเธอมันว้าวุ่นไปหมด และรับรู้ว่าอีกฝ่ายก็คงรู้สึกแบบเดียวกัน‘ฉันจะไม่หลงกลความดีของนาย อย่าทำให้ฉันสับสนไปมากกว่านี้ และได้โปรดอย่าทำให้ฉันเข้าใจผิดและคิดอยู่ฝ่ายเดียวว่ารักนาย อย่าเอ่ยคำนั้นเพราะนายแค่สงสารฉัน’"นอนเถอะ เมื่อคืนเธอเองก็คงไม่ได้นอน" ภารันดึงผ้าห่มมาห่มให้พะพาย ก่อนจะหันหลังให้ ตั้งท่าจะก้าวลงจากเตียงแต่กลับถูกมือเรียวจับแขนไว้"อย่าไปไหนได้ไหมคะ พายต้องการพี่พี" พะพายขอร้องชายหนุ่มเสียงอ่อน ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมต้องการเขาขนาดนี้ "พายอยากนอนบนอกพี่พี" ภารันหันกลับมาสบตากับเด็กสาว แต่เขาไม่ได้นอนลงหรือ

บทที่ 58 มาเฟียอ้อนเมีย"พะ..พูดให้เบาๆหน่อยได้ไหมคะ" เธอตวัดสายตาตำหนิชายหนุ่มที่เขาพูดเสียงดังเกินไป แต่คนโดนตำหนิกลับลอยหน้าลอยตาไม่ได้สะทกสะท้าน"ก็มันเป็นเรื่องจริง""แล้วยังไงคะ จะเอาเรื่องส่วนตัวมาพูดในโต๊ะอาหารแบบนี้เหรอ พายงอนแล้วนะ" ใบหน้าสวยงอง้ำเข้าไปใหญ่ที่ชายหนุ่มทำท่าไม่ฟังแถมยังทำหน้าไม่สะทกสะท้านใส่อีก"กินข้าวเถอะ" เมื่อเห็นอีกฝ่ายเอาแต่นั่งทำหน้าบึ้งเขาจึงยอมเธอแล้วตักกับข้าวใส่จานให้ด้วย "กินข้าวเยอะๆ จะได้มีแรงสู้""พายไม่ใช่เด็กแล้วนะคะ""เหรอ.." "นี่อย่ามากวนได้ไหม พายไม่เล่นด้วยหรอกนะ" ริมฝีปากอวบอิ่มเริ่มเบะคว่ำเมื่อไม่ได้ดั่งใจ แต่ภารันกลับหัวเราะขบขันที่สามารถแกล้งอีกฝ่ายได้ เขาตักผัดผักไปจ่อปากพะพายแต่เด็กสาวเบือนหน้าหนี"คำเดียว แล้วจะไม่กวน" "ชอบแกล้ง.." เธออ้าปากกินผัดผักพร้อมกับตักข้าวใส่ปากเคี้ยวจนแก้มทั้งสองข้างป่อง ก็คนเจ้าเล่ห์น่ะสิชอบแกล้งเธออยู่เรื่อย และยังมาทำให้หัวใจเธอเต้นแรงไม่เป็นส่ำอีก "พรุ่งนี้เธอไปเรียนไหวใช่ไหม" ภารันเอ่ยถามอย่างจริงจัง"ไหวค่ะ พายจะพยายาม""พรุ่งนี้ฉันต้องบินไปต่างประเทศ...เดวิดจะดูแลเธอทุกอย่าง ห้ามดื้อกับเดย์เข้าใจ