All Chapters of ผู้ชายสารเลว: Chapter 61 - Chapter 70

บทที่ 61 คิดถึง"อิจฉาว่ะ...ฉันต้องทำยังไงถึงจะเจอผู้ชายแบบภารันบ้าง" พะพายแอบย่นจมูกใส่เมื่อมิลินที่ทำหน้าเคลิ้ม"มันดีตรงไหน""หน้าตา รวย แล้วก็เลวอีกอย่างนะ..รักเมียคนเดียว" คำพูดสุดท้ายทั้งเต้และมิลินเอ่ยขึ้นพร้อมกันเสียงดังจนนักศึกษาที่อยู่บริเวณนั้นหันมามองพวกเธอ พะพายขมวดคิ้วทำหน้าบึ้งเมื่อถูกแซว"เลิกแซวเลย เดี๋ยวไม่ซื้อขนมเลี้ยงนะ""หือ!! เงินในบัญชีนี้ใครให้มา" มิลินกับเต้ทำตาโตเมื่อเห็นตัวเลขเงินในบัญชีของพะพายซึ่งมันมีมากกว่าสิบล้าน เด็กสาวอมยิ้มแล้วตอบแบบเขินๆ"พี่พีให้มาไง..แต่ไม่กล้าใช้หรอก""อิจฉา...."เพียะ!"ตื่นครับตื่น ไปเรียนกันได้แล้วครับ" เต้ดับฝันมิลินด้วยการตีแขนเบาๆ ก่อนที่ทั้งสามคนจะเดินจูงมือกันไปเรียน@สองวันต่อมา อิตาลีนิ้วชี้เรียวยาวเคาะโต๊ะทำงานเบาๆ อย่างใช้ความคิดขณะที่ลูกน้องเขากำลังนั่งทำงานอยู่ข้างๆ"พรุ่งนี้กูต้องการเจอไอ้ชาตรี จับเป็นให้ได้" เขาหยิบเอกสารสำคัญที่ดิเรกทิ้งไว้ให้เขาก่อนถูกยิง มันคือรายชื่อของหุ้นส่วนบริษัทของดิเรกและทุกคนรวมหัวกันโกงหุ้นบริษัทแต่ทว่าเขาสะดุดกับชื่อๆหนึ่ง "...ภูผา" ภารันทำหน้าครุ่นคิดก่อนจะเงยหน้าขึ้นมามองคนที่เพิ่ง

บทที่ 63 ฝันร้ายพะพายทำหน้าลำบากใจเข้าไปใหญ่เพราะเธอรู้อนาคตเลยว่ามิลินกับเดวิดต้องทะเลาะกันแบบนี้ไปเรื่อยแน่ เธอคลี่ยิ้มให้เดวิดด้วยควมเกรงใจแล้วเดินเข้ามาในห้องนอนส่วนตัวของมิลิน “ยัยลินทำไมแกไปพูดกับเดย์แบบนั้น เขาแค่มาดูแลฉันนะ” พะพายเอ็ดเพื่อนอย่างไม่จริงจังนัก"ก็ฉันไม่ชอบขี้หน้ามันนิ. ดูทำหน้าเข้า คิดว่าตัวเองหล่อตายแหละ" เด็กสาวเบะปากอย่างนึกหมั่นไส้ จนพะพายยกมือขึ้นมากุมขมับแทบไม่ทันกับความไม่ยอมคนง่ายๆของเพื่อนรัก เต้ที่ได้ยินแบบนั้นก็พลอยหนักใจไปตามพะพายด้วย "แกไม่ต้องมาแก้ตัวให้มันเลยนะ เดี๋ยวฉันงอนแกด้วยคนหรอก" มิลินหันมาขู่เพื่อนรักแล้วหันหน้ามาทำงานต่อแต่ก็เห็นเต้กำลังทำหน้าล้อเลียนอยู่"ปากดีไปเถอะแก ระวังได้เขามาเป็นผัวนะ" เต้พูดแซวแกมหยอกแต่กลับทำให้มิลินไม่ชอบใจจนเผลอตีต้นแขนเพื่อนแรงๆ"ฉันไม่ชอบไอ้แก่นั่นหรอกย่ะ คนบ้าอะไรน่าหมั่นไส้ชะมัด" ว่าจบมิลินก็หันมาถลึงตาใส่พะพายเป็นเชิงห้ามปรามเธอแล้วทั้งสามคนก็นั่งทำรายงานช่วยกันจนเสร็จ และในตอนที่พะพายจะเปิดประตูออกมาเธอก็ได้กลิ่นหอมออกมาจากห้องครัวของมิลินเลยรีบเดินมาดู ก็เห็นเดวิดกำลังทำกับข้าวอยู่ซึ่งมันก็น่ากินมากจนน

บทที่ 65 ความจริงภารันตะโกนลั่นป่าด้วยความโกรธจัด มันแค่เสี้ยววินาทีที่เธอคาดสายตาเขา และเสียงปืนเมื่อครู่ทำให้ทุกคนมารวมตัวกันตรงจุดที่พะพายหายตัวไป แดเนียลพาลูกน้องมากว่าสิบคนและอาวุธสงครามอีก"..พะพาย กูพลาดแล้ว" ภารันพูดออกไปด้วยความเสียใจ มือหนากำหมัดแน่นจนสั่นเทิ้ม"มันกล้ามากที่บุกมาถึงที่""นายครับ มีรอยหญ้าล้มอยู่ตรงนี้ คาดว่ามีคนมานั่งตรงนี้เป็นเวลานานแล้วครับ" ลูกน้องของแดเนียลเอ่ยขึ้น ภารันกระโดดลงจากหลังม้าเดินเข้าไปดู ก่อนที่เขาจะเดินตามรอยเท้าไปจนเจอกับกองขี้เถ้าที่ยังคงมีอายความร้อนอยู่ ภารันกำหมัดแน่นอย่างเดือดดาล"มันกล้ามากที่ทำเรื่องแบบนี้""แม่ว่าพีใจเย็นๆก่อนนะลูก" ธารน้ำเดินเข้ามาห้ามปรามลูกชายแต่ภารันกลับไม่ฟังอะไร เขาควบม้ากลับมายังที่พัก แดเนียลที่เห็นท่าไม่ดีก็รีบตามมาเตือนสติเพื่อนรัก"มึงต้องใจเย็นกว่านี้นะเว้ย มึงก็รู้ว่านั่นคือแผนที่ล่อมึงออกไป" มาเฟียหนุ่มตาน้ำข้าวพยายามเตือนสติเพื่อนรัก ภารันกำหมัดแน่นแล้วชกเข้ากับผนังปูนอย่างแรง ใครก็ไม่เข้าใจความรู้สึกเขาในตอนนี้"มันเอาตัวพะพายไป มึงยังจะให้กูใจเย็นอีกเหรอวะ!" มือหนากำคอเสื้อแดเนียลอย่างแรง แต่เขาก

บทที่ 67 รู้สึกผิดหลายชั่วโมงต่อมาภารันยังนั่งอยู่ที่เดิมโดยมีแดเนียลนั่งเป็นเพื่อนข้างๆ ไม่นานหมอเจ้าของคนไข้ของทั้งสองก็เดินออกมาด้วยสีหน้าเคร่งเครียด"แฟนผมเป็นยังไงบ้างครับ" เขารีบปรี่เข้าไปถามหมอด้วยท่าทางร้อนรน มองเข้าไปในห้องผ่าตัดก่อนประตูจะปิดสนิทด้วยหัวใจห่อเหี่ยว หมอหนุ่มถอนหายใจเบาๆ"หมออยากให้ทำใจนะครับ มีดถูกจุดสำคัญมากๆ ต้องเฝ้าระวังอาการในห้องปลอดเชื้อก่อน ตอนนี้คุณพลอยขวัญยังอยู่ในขั้นวิกฤตอยู่""..." ภารันถอนหายใจหนักๆ ตอนนี้เขาไม่รู้จะทำยังไงก่อนดี ก่อนจะหันไปมองหน้าหมอเจ้าของไข้เดวิด "ลูกน้องผมเป็นยังไงบ้าง" หมอหนุ่มทำหน้าไม่ต่างจากหมอคนที่รักษาพะพายเลย"ห้าสิบห้าสิบครับ ถ้าเขาพ้นคืนนี้ไปได้..." หมอหยุดพูดก่อนจะเดินออกไป ภารันทรุดตัวนั่งลงกับเก้าอี้อย่างหมดแรง แดเนียลที่ได้ฟังทุกอย่างก็ยิ่งสงสารเพื่อนรัก"เฮ้ย! ไม่เป็นไรนะ" มือหนาลูบหลังภารันเบาๆ ภารันนั่งเงียบอยู่หน้าห้องไอซียูนานหลายชั่วโมง ความรู้สึกผิดดำดิ่งลงก้นเหวลึกภายในใจ ขอบตาแดงก่ำราวกับคนร้องไห้ เขารู้สึกเจ็บปวดที่หัวใจและไม่อาจอธิบายความรู้สึกนี้ให้ใครฟังได้"กูผิดเอง..""มันไม่ใช่ความผิดมึง อย่าคิดแบ

บทที่ 69 ดูแลเด็กสาวเบะปากคว่ำอย่างน้อยใจแต่ก็อ้าแขนออกกว้าง รอรับกอดจากชายหนุ่ม การได้รับความอบอุ่นจากเขาทำให้เธอไม่รู้สึกโดดเดี่ยว"ไม่เสียใจได้ไหม" เขากำลังขอร้องเธอไม่ให้เสียใจงั้นเหรอ..พะพายเม้มปากแน่นแล้วหยุดร้องไห้ "ฉันไม่ได้อยากให้ทุกอย่างเป็นแบบนี้ ตั้งแต่ความรู้สึกที่มีให้เธอเปลี่ยนไป ฉันก็ไม่อยากให้เธอสัมผัสถึงความเสียใจอีก""พายขอโทษที่ไม่มีเหตุผลกับพี่พี แต่พายเสียใจ.." ภารันยิ้มบางๆ แล้วก้มลงไปหอมหน้าผากพะพายอีกครั้ง "พายขอโทษที่ทำให้พี่พีหนักใจ..""เลิกขอโทษกันไปมาเถอะ เจ็บมากไหม" เขาเปิดเสื้อเธอขึ้น ดูแผลด้วยความเป็นห่วง "เลิกงอแงเลยนะ เดี๋ยวแผลติดเชื้อ""แล้วพี่เดย์เป็นยังไงบ้างคะ" เธอเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง"เดวิดยังน่าเป็นห่วง เหล็กถูกจุดสำคัญ...ต้องเฝ้าระวังอย่างใกล้ชิด""พี่เดย์รักพี่พีมากนะคะ เขาเป็นลูกน้องที่ซื่อสัตย์มากๆ อย่าปล่อยเขาให้อ้างว้างนะคะ พายขอร้อง..ช่วยพี่ชายพายด้วย""ไม่ต้องห่วง ไอ้เดย์มันก็เหมือนน้องชายฉัน มันต้องรอดอยู่แล้ว""อย่าให้พี่เดย์เป็นอะไรนะคะ""ห่วงตัวเองให้มากๆ เรื่องไอ้เดย์น่ะไม่ต้องห่วงหรอก""พายรู้สึกเจ็บซี่โครงด้านซ้ายค่ะ" พะพายทำห