All Chapters of ผู้ชายสารเลว: Chapter 71 - Chapter 80

บทที่ 71 หลงใหล"อ๊ะ! จะ..เจ็บแผลค่ะ" พะพายทำหน้าเหยเกราวกับเจ็บนักหนา พลางเอามือกุมบาดแผลซึ่งมันหายแล้ว ภารันแสยะยิ้มมุมปากอย่างคาดเดาอะไรไม่ได้แล้วอุ้มพะพายขึ้นมาบนห้องนอนส่วนตัว "จะ..เจ็บจริงๆนะคะ""ก็ไม่ได้ว่าอะไรนิ เจ็บแผลใช่ไหม?" เด็กสาวพยักหน้าหงึกๆ เป็นเชิงบอกว่าเจ็บและยังทำหน้าเหยเกด้วย ภารันวางพะพายลงบนเตียงนอนแล้วก้าวขึ้นมาคร่อมพะพายไว้"ทะ..ทำอะไรคะ" เธอถามเสียงสั่นเพราะภารันเอาแต่มองหน้าเธอแล้วก็ยิ้ม แต่เธอไม่ชอบยิ้มเจ้าเล่ห์แบบนั้นเอาเสียเลย "อื้อ!! พายเจ็บแผล""เดี๋ยวทำเบาๆ ไม่ให้เจ็บ""ไม่เอา รอให้พายหายดีกว่านี้ก่อนได้ไหมคะ""...ถ้ารอถึงตอนนั้น เกรงว่าจะไม่ไหว""อื้อ!" ไม่รอให้อีกฝ่ายได้พูดอะไรต่อภารันก็ฉกริมฝีปากลงมาปิดผนึกกลีบปากอวบอิ่มไว้ มอบจูบละมุนให้พะพายจนอีกฝ่ายเคลิ้มตามเขา มือหนาค่อยๆลูบไล้เรียวขาสวยจนไรขนอ่อนตามร่างกายเธอลุกซู่"ไม่เอา..แต่จูบตอบแบบนี้หมายความว่ายังไง?" ภารันแสยะยิ้มอย่างนึกเอ็นดูแล้วจัดการถอดเสื้อพะพายออกอย่างช่ำชองตามด้วยบราเซียร์ในขณะที่เธอนอนมองการกระทำรีบร้อนของภารันเงียบๆ"พะ..พี่พี จะทำจริงๆเหรอคะ""อ้อนไปก็เท่านั้น""แต่หนูเจ็บแผลจริ

บทที่ 73 หวง@ผับหรูใจกลางเมืองแห่งหนึ่งพะพายยิ้มกริ่มด้วยความดีใจ เธอควงแขนแฟนหนุ่มเดินเข้ามาในผับหรูท่ามกลางเสียงเพลงดังกระหึ่มจนเธอเผลอโยกศีรษะตามเบาๆ และนั่นก็ทำภารันหลุดขำ เด็กสาวกวาดสายตามองไปรอบๆด้วยความตื่นเต้น ทุกคนที่มาที่นี่ต่างมีจุดหมายเดียวกันคือพักผ่อนและปลดปล่อยอารมณ์ไปกับเสียงเพลงที่เปิดโดยดีเจสุดหล่อ"ทางนี้!" แดเนียลโบกมือให้เพื่อนรักไวๆ ตอนนี้เขานั่งอยู่บนชั้นสองโซนวีไอพีของผับหรูที่ประจำสำหรับเขากับภารันที่ชอบมานั่งดื่มด้วยกันเมื่อก่อน พะพายคลี่ยิ้มหวานทักทายชายหนุ่มเพื่อนของแฟนแล้วนั่งลงข้างๆภารันเมื่อทั้งสองขึ้นมาบนชั้นสองแล้ว"ว้าว วันนี้สาวน้อยคนสวยก็มาด้วย""พายขอร้องให้พี่พีพามาเองค่ะ อยากมาเที่ยวบ้าง..นอนอยู่บ้านคนเดียวเหงา""..." ภารันเหลือบตามองหน้าคนตัวเล็กด้วยสีหน้าระอาที่เธอทำตัวสนิทสนมกับแดเนียลได้เกินไป"หึหึ..เสือมันหวงเหยื่อนะเนี่ย""..." เด็กสาวก้มหน้างุดแล้วสอดมือไปจับมือหนาไว้แน่น ภารันแสยะยิ้มมุมปากแล้วสั่งเครื่องดื่มที่ไม่มีแอลกอฮอล์มาให้แฟนสาว ส่วนเขานั่งดื่มเตกีล่ากับเพื่อนรัก คุยกันเรื่อยเปื่อยโดยที่พะพายนั่งฟังเงียบๆ และแอบโยกศีรษะไปตามจัง

บทที่ 75 ว่าที่ลูกสะใภ้"ขอบคุณลูก ขอบคุณจริงๆ" ทั้งสองต่างสวมกอดกันด้วยความโหยหา ความอบอุ่นที่ได้รับมันทำให้เธอเกิดความรู้สึกหลายอย่างจนบอกไม่ถูก น้ำตาที่ไหลออกมามันมีแต่ความดีใจและโล่งอก"ขอบคุณนะคะที่ยังรักพายเหมือนเดิม ทั้งที่พายเกลียดแม่มาตลอดชีวิต""ช่างเถอะลูก อะไรที่แล้วมาก็ให้มันผ่านไป เราเริ่มต้นกันใหม่นะลูก""ค่ะ.." พะพายคลี่ยิ้มให้แม่บางๆ หากเธอไม่ให้อภัยแม่วันนี้เธออาจจะเสียใจในวันข้างหน้า ในวันที่เธอต้องยืนอย่างโดดเดี่ยวจริงๆ "พายไม่โกรธไม่เกลียดแม่แล้วนะ พายเหลือแม่คนเดียวแล้วจริงๆ ขอบคุณที่ทำให้พายไม่รู้สึกโดดเดี่ยวอีก ขอบคุณจริงๆที่เดินเข้ามาพูดความจริง ถ้าพายไม่ได้ฟังความจริงจากปากแม่วันนี้พายคงเป็นเด็กเนรคุณที่เกลียดแม่ผู้ใหญ่กำเนิด""อย่าพูดแบบนั้นเลย แม่เข้าใจพาย..ไม่ไม่อยากให้พายโทษตัวเองอีกแล้ว เรากลับมาอยู่ด้วยกันนะลูก" เด็กสาวพยักหน้าเบาๆแล้วกอดแม่อีกครั้ง"แม่รู้ไหมว่ากอดของแม่อบอุ่นแค่ไหน""มันเป็นกอดที่แม่เฝ้ารอเหมือนกัน แม่รักพายนะลูก""ขอบคุณค่ะ แต่ตอนนี้พายต้องเข้าเรียนแล้ว เอาไว้พายจะโทรหาแม่นะคะ""จ้ะ..แล้วเจอกันนะลูก" ทั้งสองกอดล่ำลากันอีกครั้งแล้วแยก

บทที่ 77 มาเฟียง้อเมีย"พาย...เปิดประตูก่อน อย่าหนีหน้าแบบนี้ มาคุยกันก่อน" ภารันยังยืนกรานอยู่หน้าห้องเพื่อให้พะพายมาเปิดประตูห้องให้เขา แต่คนข้างในกลับเงียบเฉยไม่ได้สนใจอะไรเลย"เย็นสดชื่นดีจัง" พะพายยืนอาบน้ำอยู่ใต้ฝักบัวอย่างสบายใจเฉิบ เพราะเสียงน้ำตกกระทบพื้นกระเบื้องกลบเสียงภารันหมด เธอเลยไม่ได้สนใจเขานานหลายนาทีที่เด็กสาวอาบน้ำและเมื่ออาบเสร็จก็เดินนวยนาดออกมาจากห้องน้ำด้วยเสื้อคลุมอาบน้ำสวมทับร่างกายเปลือยเปล่าไว้ พะพายยิ้มแป้นเมื่อเห็นชุดนอนกระโปรงลายการ์ตูนวางอยู่บนเตียงนอน"คุณแม่ก็วัยรุ่นดีนะเนี่ย ชอบใส่ชุดนอนแบบนี้ด้วย" เธอคลายปมเชือกออกแล้วถอดเสื้อคลุม หยิบชุดนอนกระโปรงมาสวมใส่และเมื่อเสร็จแล้วก็เดินไปเป่าผมหน้ากระจก แม้จะแอบหวั่นใจไม่น้อยเพราะภารันเงียบไปแบบนี้เขาคงคิดหาทางทำอะไรอยู่แน่ๆ "ขนลุก พี่พีต้องคิดทำอะไรอยู่แน่ๆ" ว่าจบเธอก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรหาภารัน รอไม่นานเขาก็รับสาย(ออกมาคุยกันหน่อย)"พี่พีคิดจะทำอะไร บอกพายมาเดี๋ยวนี้นะ"(ฉันไม่ได้จะทำอะไร ออกมาคุยกันหน่อย ฉันนอนคนเดียวไม่ได้ เธอก็รู้ว่าฉันติดเธอมากแค่ไหน) พะพายย่นจมูกใส่แล้ววางโทรศัพท์ลงบนเตียง"ไม่ค

บทที่ 79 แปลกใหม่"ทำไมชอบหื่นกับพายจัง ที่นี่มันห้องทำงานพี่พีนะคะ""บางทีฉันก็อยากให้มันเป็นสนามรบ...ที่มีเธอนอนครางอยู่ใต้ร่างฉัน" ใบหน้าคมคายเกลือกไปมากับร่องอกขาวผ่อง พลางสูดดมกลิ่มหอมจากตัวพะพายเข้าปอดเฮือกใหญ่ "ฉันต้องการเธอตอนนี้" เขาเปล่งเสียงครางแหบพร่าใกล้ๆยอดปทุมถันสีสวยจนมันหดแข็งเป็นไต"อ๊ะ! พะ..พี่พี" ไม่ทันที่เธอจะได้ตั้งตัวภารันก็อ้าปากครอบยอดถันแล้วใช้ริมฝีปากกดเม้มเบาๆ นวดคลึงจนเธอหลุดเสียงครางในลำคอ ร่างกายเริ่มสั่นระริกกับสัมผัสชายหนุ่ม"อืม~" มาเฟียหนุ่มครางอื้อในลำคออย่างพอใจ มือหนาหยาบกร้านจากการจับปืนตะปบหน้าอกข้างซ้ายพะพายและออกแรงบีบเคล้นจนเธอรู้สึกเจ็บ "น่ากินขนาดนี้ เธอปฏิเสธฉันได้ยังไง""อ๊า~ พี่พีขา..พายจะ..เจ็บ" เธอแอ่นอกขึ้นพลางส่งสายตาหวานเยิ้มให้เขา ภารันแสยะยิ้มพอใจแล้วถอดริมฝีปากออก แล้วเลื่อนใบหน้าขึ้นมาซุกไซ้ลำคอระหงก่อนจะอ้าปากกัดคอเธอเบาๆ และมันสร้างความเจ็บปวดให้พะพายจนเธอเผลอกรีดร้องออกมา"หึหึ..คิดถึงสัมผัสนี้ไหม" เขาเอ่ยถามขณะที่มือหนากำลังยุ่มย่ามอยู่กับแก่นกายใหญ่ซึ่งมันพองตัวเต็มที่อยู่ใต้กางเกง ภารันจับแก่นกายออกมาชักรูดเบาๆแล้วเกี่ยวข