บทที่ 59 เอาแต่ใจ

บทที่ 59 เอาแต่ใจ

"อ๊า~ กรี๊ด!!" พะพายกรีดร้องสุดเสียงอย่างไม่อายเมื่อจู่ๆภารันก็กระแทกท่อนลำเขื่องขึ้นมา ความจุกเล่นงานจนเหงื่อเม็ดเล็กๆผุดออกตามร่องอกอวบใหญ่ที่กำลังกระเพื่อมขึ้นลงตามแรงกระแทกกระทั้นของชายหนุ่ม

"หึ!" ภารันมองสิ่งเร้าตรงหน้าอย่างพอใจจนเผลอแสยะยิ้มร้ายกาจ ก่อนที่จะรั้งใบหน้าสวยลงมาจูบอย่างรุนแรงจนพะพายได้กลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งในโพรงปาก มือน้อยๆพยายามดันใบหน้าคมออกแต่ภารันกลับกดศีรษะเธอลงส่งผลให้ริมฝีปากล่างกระทบกับคมเขี้ยวจนมีเลือดออก

"อื้อ!! พี่พียะ..หยุดนะพายเจ็บอ๊าๆ..อ๊า~"

"เจ็บ? แต่ก็ครางไม่หยุดปาก มันดูย้อนแย้งนะพลอยขวัญ"

"อึก..อื้อ~ อย่าทำแรงได้ไหมมันสะ..เสียว" เมื่อทนความรู้สึกไม่ไหวเธอจึงยอมรับออกไปตรงๆว่ามันเสียวมากแค่ไหนและนั่นก็ทำให้ภารันพอใจเป็นอย่างมาก ใบหน้าสวยเลื่อนขึ้นมาจูบหน้าผากชายหนุ่มเบาๆ แล้ววางมือลงบนไหล่กว้าง แอ่นสะโพกขึ้นน้อยๆจนอีกฝ่ายได้จังหวะการกระแทกกระทั้นขึ้นมาอย่างบ้าคลั่ง

ปึก! ปึก! ปึก! ปึก!

สะโพกสอบสะบัดเข้าออกอย่างหนักหน่วงจนพะพายครางไม่เป็นศัพท์ เธอไม่คิดว่าจะต้องมาทำเรื่องน่าอายแบบนี้กลางที่โล่งแจ้งในบ้านภารัน แต่ร่างกายไม่รักดีก็คล้อ