All Chapters of ผู้ชายสารเลว: Chapter 11 - Chapter 20

บทที่ 10 ผู้ชายสารเลว"ฉะ..ฉันไม่ไหว มันเจ็บ" พะพายส่ายหน้าไปมาด้วยความเจ็บปวด และยิ่งเขาเริ่มขยับความใหญ่โตเข้ามา ร่างกายเหมือนจะแตกเป็นเสี่ยงๆ หัวใจดวงน้อยกระตุกวูบแทบลืมเต้น "อื้อ!!""หึหึ..ห่วยแตก!" เขารั้งใบหน้าสวยลงมาประกบปากจูบด้วยความเอาแต่ใจจนริมฝีปากอวบอิ่มเป็นแผล พะพายร้องไห้จนน้ำตาไม่มีกับความทรมานนี้ เธอพยายามเบือนหน้าหนี้เพราะไม่อยากมองหน้าเขา มาเฟียหนุ่มแสยะยิ้มอย่างพอใจแล้วรั้งสะโพกมนไว้ ก่อนจะเป็นฝ่ายกระแทกกระทั้นขึ้นมาจนร่างบอบบางกระเด้งกระดอนไปตามจังหวะการกระแทก"กรี๊ด!!" เด็กสาวกรีดร้องสุดเสียง ร่างกายเกร็งอย่างหนัก สติสัมปชัญญะเธอไม่หลงเหลือกับความป่าเถื่อนของชายหนุ่ม บทรักหยาบโลนถูกบรรเลงขึ้นภายใต้ความเงียบในสวนหลังบ้านซึ่งเดวิดยังคงยืนก้มหน้าอยู่ที่เดิม พะพายวางหน้าผากลงกับบ่าแกร่ง "ฉะ..ฉันเกลียดนาย! ฉันเกลียดนาย!" เธอพึมพำในลำคอด้วยความโกรธแค้น ก่อนจะถูกภารันยกออกจากหน้าขาแล้วจับเธอนั่งลงในท่าหันหน้าไปทางเดียวกัน"...อีกหน่อยเธออาจจะร้องขอให้ฉันทำทุกวัน" ริมฝีปากอุ่นกดจูบลงบนแผ่นหลังขาวเนียนของหญิงสาว ในขณะที่พะพายหลับตาแน่นเพราะรู้ว่าเดวิดอยู่ตรงหน้า เธอกำหมัด

บทที่ 12 เศษเสี้ยวความเป็นห่วง"เดี๋ยวป้าจะออกไปซื้อยามาให้ คุณหนูรอหน่อยนะคะ" ว่าจบแม่บ้านสาวก็เดินออกไปจากห้องนอน พะพายมองร่องรอยความป่าเถื่อนด้วยหัวใจที่ห่อเหี่ยว ก่อนที่จะก้าวลงจากเตียง แล้วค่อยๆก้มลงไปเก็บเสื้อเชิ้ตตัวเดิมมาสวมใส่ และเป็นจังหวะเดียวกันที่เดวิดเปิดประตูเข้ามาโดยไม่ได้เคาะ"..!!" เด็กสาวนั่งลงแล้วใช้เสื้อเชิ้ตปกปิดร่างกาย เธอมองสิ่งของที่เดวิดให้แม่บ้านขนเข้ามาอย่างมึนงง ก่อนจะเอ่ยถาม "นี่อะไร""ชุดนักศึกษาพร้อมกับเสื้อผ้าสตรีครับ""ชุดนักศึกษา?" เธอดึงผ้าห่มมาคลุมตัวแล้วนั่งลงขอบเตียง หยิบชุดนักศึกษาและเสื้อผ้าตัวอื่นขึ้นมาดูด้วย "หมายความว่ายังไง""นายให้คุณอยู่ที่นี่ จนกว่าจะได้คอนโดฯที่ถูกใจ""..ฉันไม่อยากอยู่ที่นี่" ใช่! เธอไม่อยากอยู่ที่นี่ ไม่อยากเห็นหน้าภารันเลยด้วยซ้ำ"ไม่ใช่ตัวเลือก แต่นี่เป็นคำสั่งครับ" ว่าจบลูกน้องหนุ่มก็โค้งตัวให้เล็กน้อย แล้วเดินออกไปจากห้องนอน เด็กสาวมองเสื้อผ้าบนเตียงอีกครั้ง หัวใจดวงน้อยเต้นแรงระรัวเมื่อรู้ว่าตัวเองจะได้เรียนมหาวิทยาลัยที่ตนสอบติด เธอถอนหายใจเบาๆ20:00พะพายนั่งกินข้าวอยู่บนเตียงนอนคนเดียว โดยไม่รู้ว่าข้างนอกเกิดอะ

บทที่ 14 ดื้อดึง"..." เดวิดถอนหายใจให้กับคำพูดกระแทกแดกดันของเด็กสาว แล้วหยิบหนังสือนิตยสารขึ้นมาอ่าน เขาไม่ได้สนพะพายอีก"อึดอัด" เธอพึมพำกับตัวเองเบาๆ บรรยากาศภายในห้องถูกปกคลุมด้วยความเงียบจนน่าเบื่อ ตอนนี้เธออยากให้ป้าชุ่มเข้ามาในห้องมากๆ "คุณเดวิด คือ..คือฉันอยากเจอป้าชุ่ม""..." ลูกน้องหนุ่มทำเป็นหูทวนลม"..ฉันปวดฉี่ ลุกไปเข้าห้องน้ำเองไม่ไหว นายจะช่วยฉันเหรอ" เธอทำหน้านิ่งเอ่ยถามและมันได้ผลเมื่อเดวิดยอมลดหนังสือที่กำลังอ่านลง เขาหรี่ตามองพะพายแล้วยกหนังสือขึ้นมาปิดหน้าอีก"เดี๋ยวให้พยาบาลเข้ามาช่วย""แต่ฉันไม่สนิทใจ ฉันอยากให้ป้าชุ่มช่วยมากกว่า""บางทีคุณน่าจะพูดให้น้อยนะครับ อาจจะเป็นผลดีกับคุณ" พะพายปิดปากเงียบกับคำพูดตรงไปตรงมาของเดวิด เธอค่อยๆดันตัวลุกขึ้นนั่งพิงหัวเตียง"..ภารันถามหาคนชื่อวิเชียรทำไมเหรอ""ผมไม่ได้ถูกสั่งให้มาตอบคำถามคุณ" เด็กสาวกลอกตาไปมากับความเย็นชาของเดวิด ก่อนจะนึกอะไรขึ้นได้ มุมปากบางกระตุกยิ้มร้ายกาจ"ฉันขอยืมโทรศัพท์หน่อยได้ไหม ฉันต้องกินยา""..."!"นายคงไม่อยากให้เจ้านายเดือดร้อนหรอกใช่ไหม มันเป็นยาสำหรับผู้หญิงน่ะ" เธอทำหน้านิ่งเมื่อพูดจบประโยคน

บทที่ 16 บ่วงพันธนาการ"ฆ่าเหรอ? ไม่เอาน่า...ยังไงเราก็เป็นหุ้นส่วนกันอยู่แล้ว" พะพายปัดมือหนาออกจากศีรษะในตอนที่ภารันยื่นมาหมายจะลูบผมเธอ เด็กสาวกำหมัดแน่นอย่างเคียดแค้นกับคำพูดร้ายที่หลุดออกจากปากเขา หากวันใดที่เธอมีโอกาสได้เอาคืนผู้ชายคนนี้ แน่นอนเธอจะทำทันที"ฉันจะรอดูวันที่นายถูกเหยียบย่ำนะภารัน และวันนั้นฉันสาบานได้เลยว่าฉันจะยืนยิ้มให้นายเหมือนที่นายทำกับฉันตอนนี้!" พะพายแสยะยิ้มมุมปาก พูดประโยคนั้นด้วยน้ำตาแห่งความเกลียดชัง"ก็ขอให้สมพรปากแล้วกันนะ จะได้ไม่ต้องเพ้อเจ้ออีก" ว่าจบเขาก็หันหลังไปหยิบเสื้อสูทที่เขาพาดไว้บนพนักเก้าอี้ในตอนที่เข้ามาขึ้นมาพาดแขน ภารันเหลือบมองพะพายเพียงนิดแล้วเดินออกมา"วันนี้นายมีประชุมที่บริษัทคุณมนัสครับ" เดวิดรีบก้าวเข้ามารายงานทันทีที่ภารันเดินออกมาจากห้องผู้ป่วย มาเฟียหนุ่มพยักหน้าเข้าใจก่อนจะหันไปมองหญอบสาวผ่านช่องประตูเล็กๆ"ให้คนเปลี่ยนเวรยามมาเฝ้า อย่าให้คาดสายตา ให้ผู้หญิงสองคนนั้นเข้าไปได้ คนอื่นห้าม!" เขาออกคำสั่งเสียงเข้มแล้วจึงหันมายื่นเงินจำนวนหนึ่งให้เดวิด "ซื้อของที่คนป่วยจำเป็นต้องกิน" เขาบอกลูกน้องคนสนิทเพียงเท่านั้นแล้วเดินออกไปพร

บทที่18 แตกแยก"..!!" พะพายสะดุ้งตกใจตัวโยนกับเสียงแหลมๆ ของนาตยา เธอก้มมองกองเสื้อผ้าและของใช้วางเกลื่อนกราดอยู่พื้น ก่อนจะเดินเข้าไปเก็บเสื้อผ้าตัวเองยัดใส่กระเป๋าแต่กลับถูกอิงฟ้ากระชากเสื้อเธอไปแล้วใช้เท้าเหยียบ "อิงทำแบบนี้ทำไม! นั่นมันเสื้อพี่นะ""เสื้อแกแต่เป็นพรมเช็ดเท้าฉัน!" เด็กสาวตอบกลับอย่างเย้ยหยันโดยไม่สนใจคนที่เดินเข้ามาเลยแม้แต่น้อย ภารันมองการกระทำของสองแม่ลูกเงียบๆ แล้วหันมามองพะพายที่นั่งอยู่กับพื้น"แกเป็นใคร อ๋อ..เนี่ยเหรอผู้ชายที่แกวิ่งตามเขา กล้าดีนี่ที่พาผู้ชายของแกมาเหยียบที่นี่""พายมาเก็บของ พายจะมาลาคุณอาด้วย พายมีที่อยู่ใหม่แล้วคงไมลำบากอานาอีก" พะพายตอบกลับก่อนจะลุกขึ้นยืนเต็มความสูง เธอกอดกระเป๋าเสื้อผ้าแน่นแล้วหันหลังเดินออกไป แต่ก็ช้ากว่านาตยาที่วิ่งไปกระชากผมพะพายจนร่างบางล้มลง กระเป๋าเสื้อผ้าหลุดลงจากอ้อมกอดเธอ ทำให้เสื้อผ้ากระจายออก"..." ภารันแสยะยิ้มมุมปากมองหน้านาตยาด้วยสายตาดุดัน แล้วยื่นมือไปลูบแก้มนวลของพะพายอย่างใจเย็น "ยังอยากให้ฉันทำอยู่ไหม" ภารันทวนคำถามเมื่อครั้งที่เธอบอกให้เขาจัดการกับสองแม่ลูกนี้ พะพายเม้มปากแน่น"อ๊ะ! อะ..อานาพายเจ็บนะ"