All Chapters of หลงรักนายมาเฟีย: Chapter 1 - Chapter 10

@เดอะ กลาสเสียงเพลงสากลบีทหนักๆ ที่ถูกเปิดโดยดีเจบนเวที ดังกระหึ่มทั่วบริเวณของผับหรู เหล่านักเที่ยวต่างดื่มน้ำเมาสีอำพัน วาดลวดลายโยกย้ายไปตามจังหวะเพลงมันส์ ๆส่วนหลักที่กินพื้นที่ประมาณ 3 ใน 4 เป็นโซนธรรมดาสำหรับคนทั่วไป ส่วนห้องกระจกทึบด้านหลัง เป็นโซน VIP ที่ค่าเปิดโต๊ะแพงมาก แต่ก็เหมาะกับพวกดารา นางแบบ เหล่าคนดัง หรือบุคคลมีชื่อเสียงเนื่องจากหากมองจากด้านนอกจะมองไม่เห็นด้านใน เห็นเป็นเพียงเงาสะท้อนเท่านั้น แต่ภายในห้องสามารถมองเห็นบรรยากาศภายในผับได้ โดยแต่ละห้องจะแยกกัน เพื่อความเป็นส่วนตัวของลูกค้าผู้คนที่อัดแน่นเบียดเสียดบริเวณโซนธรรมดาของผับ บวกกับแสงไฟวิบวับและเพลงที่ดังกระหึ่ม ทำเอามิลินที่คอยเดินจดออเดอร์จากลูกค้าและเสิร์ฟเครื่องดื่มเริ่มมึน แม้เธอจะไม่ได้ดื่มก็ตามเธอต้องพยายามเดินหลบเลี่ยงเพื่อไม่ให้ชนกับเหล่าลูกค้า ทั้งกันเครื่องดื่มในมือหก และปัญหาที่อาจเกิดด้วย“เฮ้อ” มิลินถอนหายใจออกมา ร่างเล็กยืนพิงอยู่กับบาร์เครื่องดื่ม ด้านข้างของตัวผับ หลังจากตอนนี้ยังไม่มีลูกค้าเรียก“เหนื่อยเหรอมิลิน ถอนหายใจเสียงดังเลย” เสียงของพี่ซี รุ่นพี่ที่ทำงานเดินเข้ามายังจุดเดียวกับเ

@คอนโดมิลินแสงอาทิตย์ยามเช้าลอดผ่านผ้าม่านบางเข้ามากระทบร่างของหญิงสาวที่นอนหลับอยู่บนเตียงนุ่ม ทำให้เธอเริ่มรู้สึกตัวตื่น“อื้ออออ~” ร่างเล็กของมิลินบิดขี้เกียจขับไล่ความง่วง เธอหยิบโทรศัพท์มือถือที่วางอยู่ข้างเตียงขึ้นมาเพื่อดูเวลา“เกือบ 10 โมง แล้วเหรอเนี่ย”เธอบ่นพึมพำกับตัวเองเบา ๆ นอนมองเพดานสีขาวเหนือเตียง ครุ่นคิดเกี่ยวกับเรื่องเมื่อคืน เธอขอลาออกกับผู้จัดการร้านที่ผับแล้ว พี่ผู้จัดการดูหงุดหงิดเล็กน้อยที่จู่ ๆ เธอมาขอลาออก หลังเพิ่งเข้ามาทำงานได้เพียง 2 สัปดาห์ แต่ก็ไม่ได้รั้งอะไรเธอไว้มิลินยังไม่ได้เล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นให้เพื่อนสนิทอย่างคลีโอฟัง เธอกังวลว่าเพื่อนสาวจะไม่ยอมปล่อยผ่านเรื่องนี้ไปเพราะที่ผ่านมามีหลายครั้งที่คลีโอออกหน้าเอาเรื่องกับคนที่มารังแกเธอให้ หญิงสาวไม่อยากให้เพื่อนมีปัญหากับคนน่ากลัวแบบเควิน...ครืด ครืด-LINE-CLEO: ตื่นยางงงงงCLEO: ไปช็อปปิ้งเป็นเพื่อนหน่อยLin Lin: กี่โมง?CLEO: อีกชั่วโมงเดี๋ยวไปรับที่ห้องนะคะLin Lin: ยังไม่ได้รับปากว่าจะไปเลยอีกฝ่ายไม่ตอบกลับอะไรข้อความเธออีก แม้ข้อความที่เธอส่งไปจะขึ้นว่าอ่านแล้ว เห็นทีแบบนี้อีกฝ่ายคงไม่รั

ไ‍ค‍โ‍รนั่งมองสองสาวที่เริ่มลุกขึ้นเต้นจากชั้น 3 ของผับ ด้วยความไม่พอใจ ภายในห้องทำงานโอ่โถงสไตล์โมเดิร์น ตกแต่งด้วยเฟอร์นิเจอร์โทนสีดำตามรสนิยมของเขา ด้านหนึ่งของห้องเป็นกระจกทึบบานใหญ่ที่ด้านนอกจะมองไม่เห็น มีเพียงคนในห้องเท่านั้นที่จะมองเห็นภายนอกได้ แก้วเหล้าในมือถูกยกขึ้นมาดื่มเป็นครั้งที่เท่าไหร่ก็จำไม่ได้ แต่มันไม่อาจช่วยลดความหงุดหงิดภายในใจได้เลยสองสาวไม่ได้รู้ตัวเลยว่าตัวเองเรียกความสนใจจากผู้ชายในผับเขาแค่ไหน แม้จะส่งลูกน้องไปยืนเฝ้าแล้ว แต่สายตาโลมเลียที่พวกนั้นมองทั้งคู่ก็ทำให้เขาไม่พอใจอยู่ดีแขนเรียวที่ตึงแน่นไปด้วยมัดกล้ามอย่างคนออกกำลังกายสม่ำเสมอยกขึ้น กำและคลายมือออกซ้ำ ๆ พลางก้มดูนาฬิกา เพิ่งจะ 5 ทุ่ม! เมื่อไหร่ทั้งคู่จะกลับกันเสียที อยู่แบบนี้เขาไม่มีสมาธิจะจดจ่อกับงานเลย..ก๊อก ก๊อก ก๊อก“ขออนุญาตครับ”ไม่รอให้คนในห้องตอบอะไรกลับมา ประตูก็ถูกเปิดเข้ามาแล้ว ไ‍ค‍โ‍รไม่ได้ใส่ใจกับท่าทีไร้มารยาทของมือขวาคนสนิท“ของที่เตรียมจะส่งเรียบร้อย นายจะเข้าไปตรวจเช็คอีกทีไหม”“ถ้ามึงเช็คแล้ว ก็เตรียมส่งได้เลย” ร่างสูงตอบโดยไม่ได้ละสายตาไปจากร่างของคนตัวเล็กที่ร่อนสะโพกตามเสีย

ขณะมิ‍ลิ‍นนั่งทานข้าวต้มอยู่คนเดียวในห้องอาหารขนาดใหญ่ เพื่อนสาวก็เดินเข้ามาสมทบ หญิงสาวมองท่าเดินแปลก ๆ ของเพื่อนด้วยความสงสัย“ทำไมเดินแบบนั้น” ร่างเล็กขมวดคิ้วถามออกไป“...ละ ล้มมั้ง หรือเดินชนอะไรสักอย่าง จำไม่ได้”“ไม่เอาแล้วนะ ฉันภาพตัดไปเลย ยังดีที่พี่ชายแกเขาพากลับ”“อื้ม ฉันก็จำ...อะไรไม่ค่อยได้” ค‍ลี‍โ‍อตอบเพื่อนเบา ๆ นั่งลงกินข้าวของตัวเอง ก่อนจะหันมามองมิ‍ลิ‍นอีกครั้ง“แกใส่เสื้อพี่ฉันเหรอ”..พรวด!“แค่ก ๆ ๆ” มิ‍ลิ‍นสำลักอาหารในปากด้วยความตกใจ ไอจนหน้าแดง รีบหยิบน้ำขึ้นมาดื่มเธอก้มหน้างุดมองเสื้อผ้าตัวเองอีกครั้ง รู้สึกไม่ค่อยสบายใจ ก่อนจะเอ่ยตอบเสียงเบา“ฉันจำไม่ได้เลย ฉันมาอยู่ที่นี่ได้ไงยังไม่รู้”“….”“....” เราทั้งคู่ต่างคนต่างเงียบ ได้แค่มองหน้ากันโดยไร้คำพูด“ไม่ได้รู้สึกผิดปกติอะไรกับร่างกายตัวเองใช่ไหม” ค‍ลี‍โ‍อย้ำถาม“ไม่มีปกติทุกอย่าง”“งั้นก็คง...ไม่มีอะไรหรอก ถึงพี่ชายฉันจะไม่ใช่คนดี แต่คงไม่เลวขนาดทำอะไรเพื่อนน้องสาวตัวเองตอนเมา...มั้ง” เพื่อนรักพยายามพูดให้เธอสบายใจ แม้สีหน้าตัวเองจะไม่ค่อยมั่นใจเท่าไหร่ก็ตาม“วันนี้ขอยืมเสื้อผ้าแกใส่กลับก่อนนะ”“ได้อยู่แล้

“วันหลังเลิกงานแล้วรอฉัน เดี๋ยวฉันไปส่ง” ชายห‍นุ่‍มพูดทำลายความเงียบบนรถ“อย่าดีกว่าค่ะ ลินไม่อยากรบกวนคุณไ‍ค‍โ‍รไปมากกว่านี้” มิ‍ลิ‍นตอบกลับเสียงเรียบชายห‍นุ่‍มละสายตาจากถนนหันมองใบหน้าหวานที่เสมองไปนอกหน้าต่าง ร่างสูงสับสนกับท่าทางห่างเหินของหญิงสาวตัวเล็ก“เป็นอะไร”“เปล่านี่ค่ะ ลินเป็นแค่พนักงาน คุณไ‍ค‍โ‍รเป็นเจ้านายมารับส่ง ลินว่ามันดูไม่ค่อยดี” สาวน้อยหันมาจ้องกลับเขา ดวงตาคู่สวยไหววูบไปครู่หนึ่ง“แต่เธอก็เป็นเพื่อนน้องฉันด้วย” ชายห‍นุ่‍มตอบไม่เต็มเสียง“ฉันไปส่งดีแล้ว”“แต่คุณไ‍ค‍โ‍รคงมีธุระอื่นด้วย คงไม่ว่างมาส่งลินได้ตลอดหรอกใช่ไหมคะ” เมื่อคิดถึงเรื่องที่พนักงานในร้านคุยกันก็อดหงุดหงิดใจไม่ได้ เผลอพูดเสียงแข็งออกไปตามอารมณ์ เธอพยายามรักษาระยะห่างจากเขาแล้ว เหตุใดชายห‍นุ่‍มกลับพยายามเข้ามาใกล้ชิดเธอ“ถ้าฉันไม่ว่าง ก็ให้กลับกับลูกน้องฉัน” เขาตอบกลับอย่างไม่คิดอะไร แต่ยิ่งสร้างความอึดอัดให้อีกฝ่าย“คุณไ‍ค‍โ‍รทำแบบนี้ทำไมคะ” เธอตัดสินใจกลั้นใจถามออกไปในที่สุด“เรื่องอะไร”“ทำไมต้องคอยดูแล ใส่ใจลินเป็นพิเศษแบบนี้...”“…เพราะลินเป็นเพื่อนยัยคลีเหรอคะ” ใบหน้าหวานจ้องเขาจริงจัง แม้เ