บทที่ 3 แรกพบ

ไคโรก้าวเข้ามาในผับคู่แข่งอย่าง เดอะ กลาส เนื่องจากจู่ ๆ พวกเพื่อนของเขาก็เกิดอยากเปลี่ยนบรรยากาศซะงั้น

ตั้งแต่ร่างสูงเข้ามาที่ผับ สายตาของหญิงสาวหลายคน ก็มองมายังเขาแถมยังส่งสายตาเชิญชวนจนออกนอกหน้า เขาส่งสายตาเย็นชาก้าวเดินผ่านพวกสาว ๆ ไปอย่างไม่สนใจ

ลีโอมือขวาของเขาเปิดประตูห้อง VIP ที่เพื่อนของเขาจองเอาไว้ ก่อนจะเห็นพวกเพื่อน ๆ ของเขาที่มากันครบทุกคนแล้ว

“มึงมาช้า” วิคเตอร์หนึ่งในเพื่อนของเขาบ่นออกมาทันทีที่เห็นหน้าเขา

“มึงมาช่วยเขาปิดผับ?” ลีออนถามเขาด้วยสีหน้ากวนตีนตามนิสัยของมัน

“กูต้องเคลียร์งานที่ผับกูก่อนไหม”

ไคโรตอบก่อนจะหยิบแก้วเครื่องดื่มที่สาวข้างกายลีออนชงส่งมาให้ ในห้องนี้นอกจากจะมีเพื่อนของเขาทั้งสามคน ก็ยังมีสาว ๆ ที่วิคเตอร์และลีออนเรียกเข้ามาดูแล

“แต่นี่มันตี 1 อีกชั่วโมงเดียวผับก็ปิดแล้วไหม” ลีออนยังคงบ่นต่อไป

ไคโรไม่ได้สนใจจะตอบคำถามของลีออน เขามองไปยังภายนอกห้องกระจกที่เห็นโซนผับด้านนอก

“ทำไมเลือกมาผับไอ้เควิน”

“เบื่อผับมึงไง” วิคเตอร์ตอบ ก่อนจะหันกลับไปนัวเนียสาวที่เขาเรียกเข้ามาดูแล

“ถือว่ามาดูคู่แข่งแล้วกัน”

ไคโรส่ายหัวให้กับคำตอบของวิคเตอร์ ไอ้พวกนี้คงแค่อยากมาดูสาว ๆ หน้าใหม่ ๆ บ้างแค่นั้น เพราะพวกมันไปที่ผับของเขาบ่อย พนักงานสาวในร้านพวกมันคงก็เห็นหน้าจนเบื่อ

“มึงก็พูดบ้างเถอะไอ้นิกซ์ ตั้งแต่มาถึงร้านกูแทบจำไม่ได้เลยว่ามึงพูดอะไรบ้าง” ลีออนหันไปพูดกับโอนิกซ์ หนึ่งในกลุ่มเพื่อนของเขาอีกคน

“มึงพูดแต่เรื่องไร้สาระ” โอนิกซ์ตอบกลับลีออนไป แต่สายตาไม่ได้ละไปจากแก้วเหล้าสีอำพันที่ตัวเองถือโคลงไปมา

“ไอ้นี่ก็เงียบเสมอต้นเสมอปลาย มึงสื่อสารทางจิตหรือเปล่าวะ”

โอนิกซ์ไม่ได้ตอบอะไรกลับมาแค่ยักไหล่แล้วกลับไปอยู่ในโลกส่วนตัวอีกครั้ง

หลังจากที่ออกมาจากห้องทำงานของเควิน มิลินก็เลือกเข้าไปนั่งตั้งสติในห้องน้ำสักพัก ก่อนจะตัดสินใจว่าคงต้องขอความช่วยเหลือจากคลีโอดีกว่า เธอทำงานที่ผับของพี่ชายเพื่อนคงปลอดภัยกว่าทำงานที่นี่แน่นอน แต่คงต้องให้หมดวันนี้ไปก่อน แล้วจะไปคุยเรื่องขอลาออกกับพี่ผู้จัดการหลังเลิกงาน

“อ้าวมิลิน ไปไหนมาเนี้ย ทำไมหน้าดูซีด ๆ” พี่ใบชาทักถามเธอขณะที่เธอเดินกลับมายังบริเวณบาร์เครื่องดื่มเพื่อทำงานต่อ

“เอ่อ...ลินรู้สึกไม่ค่อยสบายนิดหน่อยค่ะ”

“ทำงานต่อไหวไหมนั่น”

“ไหวค่ะ อีกชั่วโมงเดียวก็เลิกงานแล้ว ลินโอเคค่ะ” เธอพยายามฝืนยิ้มให้อีกฝ่าย เพื่อให้พี่ใบชาไม่ต้องกังวลกับเธอ

“เอางั้นเหรอ”

“ค่า ลินแค่มึนหัวเฉย ๆ ค่ะ น่าจะเพราะแสงไฟในผับ”

“โอเค ๆ งั้นช่วยเอาออเดอร์นี้ไปเสิร์ฟ VIP3 ทีนะ ตอนนี้ลูกค้าก็เบาลงเยอะแล้ว” พี่ใบชาเลื่อนถาดบรรจุเครื่องดื่มมาให้เธอ หญิงสาวก็พยักหน้าก่อนจะหมุนตัวออกไปทำหน้าที่ของเธอต่อ

เธอยืนถือถาดเครื่องดื่มอยู่หน้าห้อง VIP3 ภาพของเหล่าชายใส่สูทชุดดำ คอยยืนอยู่แต่ละจุดรวมถึงหน้าห้องที่เธอต้องเข้าไปเสิร์ฟ ทำให้หญิงสาวรู้สึกกลัวขึ้นเล็กน้อย

เธอพยายามก้มหน้าก้มตาไม่สนอะไรมาก เพราะเหตุการณ์ที่เพิ่งผ่านมาเมื่อครู่ก็คล้ายแบบนี้ หวังว่าคงไม่มีคนน่ากลัวอยู่ในห้องนั้นนะ “คงแค่ลูกค้ามีชื่อเสียง เลยมีคนดูแลเยอะ” มิลินปลอบใจตัวเอง

“เครื่องดื่มที่สั่งได้แล้วค่ะ” เธอก้มหน้าพูดกับชายชุดดำที่ยืนอยู่หน้าห้อง VIP

                …ก๊อก ก๊อก ก๊อก

“เครื่องดื่มครับนาย” หนึ่งในชายหนุ่มที่ยืนเฝ้าอยู่หน้าประตูห้อง เคาะประตูห้องขออนุญาต

“เข้ามา”

บอดี้การ์ดหนุ่มเปิดประตูห้อง VIP ให้เธอเดินเข้าไป มิลินเดินเข้าไปในห้อง เห็นว่ามีชายหนุ่มหน้าตาดี 4 คน และผู้หญิงที่ทำหน้าที่ดูแลนั่งดื่มกับลูกค้า 2 คน

“ขออนุญาตค่ะ” มิลินพูดก่อนที่เธอวางเครื่องดื่มลงบนโต๊ะ

“อื้อฮือ พนักงานที่นี่เขาคัดหน้าตาหรือเปล่า” เสียงทะเล้นของชายหนุ่มคนหนึ่งเอ่ยขึ้นมา “ทำไมผับมึงไม่มีแบบนี้บ้างวะ”

ร่างสูงที่นั่งอยู่ริมสุดใกล้กับจุดที่เธอยืนไม่ได้ตอบคำถามเพื่อนตัวเองแต่ยังคงจ้องมองหญิงสาวเงียบ ๆ

“หึหึ ใบ้แดกเลยโว้ยไอ้ไค”

“หุบปากมึงเถอะ” ชายหนุ่มละสายตาจากสาวเสิร์ฟ เอื้อมมือไปหยิบแก้วเหล้าขึ้นมาดื่ม แต่ก็ยังไม่วายแอบชำเลืองมองใบหน้าหวานของหญิงสาวอีกครั้ง

มิลินจัดวางเครื่องดื่มใหม่ไว้บนโต๊ะ แล้วเก็บขวดแก้วเปล่าไว้บนถาดแทน เธอโค้งตัวเล็กน้อยเป็นการขอตัวกับลูกค้าก่อนจะหันกลับออกมา

เธอเปิดประตูออกมาจากห้อง VIP ก่อนจะชะงักไปเล็กน้อย เมื่อสังเกตเห็นใบหน้าของชายหนุ่มที่ยืนเฝ้าอยู่หน้าห้องชัด ๆ

“อะ พี่ลีโอ”

เธอเคยเจอพี่ลีโอเนื่องจากบางครั้งเขาจะเป็นคนมารับมาส่งเพื่อนสนิทของเธอที่มหาลัย แสดงว่าหนึ่งในชาย 4 คนภายในห้อง คงจะต้องมีพี่ชายของเพื่อนเธออย่างแน่นอน

เสียงของมิลินที่เรียกชื่อมือขวาของไคโรอย่างสนิทสนม เรียกความสนใจจากบุคคลทั้งสี่ที่นั่งอยู่ภายในห้องให้หันไปมอง เนื่องจากประตูยังเปิดค้างอยู่

อีกฝ่ายไม่ได้ตอบอะไรเธอกลับมา เพียงแค่พยักหน้าให้เธอเท่านั้น

“แหะ ๆ ลินขอตัวก่อนนะคะ”

“อื้อ” อีกฝ่ายตอบกลับเพียงสั้นๆ มิลินจึงเดินเลี่ยงออกไป

หลังจากที่หญิงสาวตัวเล็กเดินออกไปแล้ว ลีโอจะเอื้อมมือมาปิดประตูห้องก็ชะงัก เพราะสายตาของทุกคนหันมามองที่เขา

“ไม่ธรรมดานี่หว่า เห็นเงียบ ๆ แบบนี้” ลีออนเอ่ยแซวออกมา

“มึงนี่มีเวลาหาหญิงด้วยเหรอวะ” ตามมาด้วยวิคเตอร์ ที่จ้องมองเขาด้วยสายตาล้อเลียน

“….” ไคโรเจ้านายหนุ่มของลีโอแม้ไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่มองเขานิ่ง ๆ ลีโอก็รู้ความหมายของเจ้านายแล้ว

“เพื่อนสนิทคุณหนูครับ”

“เพื่อนยัยคลี  ?” ไคโรขมวดคิ้วมองมือขวาด้วยความสงสัย ด้วยเขาก็เป็นพี่ชายที่ค่อนข้างสนิทกับน้องสาว แต่ไม่เคยเห็นหญิงสาวที่มือขวาบอกว่าเป็นเพื่อนสนิท

“ครับ”

ไคโรพยักหน้าให้กลับคำตอบ แล้วกลับมาสนใจเหล้าในมือแทน แต่ก็ยังคงครุ่นคิดถึงหญิงสาวที่เดินออกไปอยู่

“ท่าทางแบบนี้ สนใจล่ะสิ” วิคเตอร์หันกลับมาพูดกับเขา

“วู้ววว เห็นมึงแสดงอาการแบบนี้กูยกให้มึงก็ได้” ลีออนพูดเย้าแหย่อีกราย

“เขาไม่ใช่ของมึงไหม มึงมีสิทธิ์อะไรจะยกหรือไม่ยกให้กู”

“หูยย ออกตัวแรงวะ น่ารักแบบนี้ก็สเปคกูเหมือนกัน ถ้ามึงไม่เอา งั้นกูขอนะ”

ม‍า‍เ‍ฟี‍ยหนุ่มตวัดตาไปมองลีออนเมื่อมันพูดจบประโยค เรียกรอยยิ้มของเพื่อนทั้งสามแม้กระทั่งโอนิกซ์ก็ยังแสยะยิ้มล้อเลียนเขา

“มึงคิดว่าไงไอ้นิกซ์”

“อื้อ น่ารักดี” โอนิกซ์ตอบกลับนิ่ง ๆ โดยที่สายตามองตรงมาที่เขา ราวกับต้องการปั่นประสาทเขาอีกคน

“ฮ่า ๆๆๆ เอาโว้ย ไอ้นิกซ์ยังร่วมด้วย” ลีออนหัวเราะสะใจ เมื่อเพื่อนที่นิ่งที่สุดในกลุ่มร่วมวงแซวเขา

“ไม่ได้สนใจจริงดิ”

“กูแค่สงสัยว่าทำไมเป็นเพื่อนสนิทน้องสาวกู กูถึงไม่เคยเห็น”

“ใช่หรือเปล่า” ลีออนยังคงสนใจกับท่าทีที่ไคโรมีให้หญิงสาว

“พวกกูก็เพื่อนสนิทมึง แต่กูก็ไม่เคยเห็นน้องสาวมึงเหมือนกัน” วิคเตอร์ส่ายหน้าตอบคำถามเขา ก่อนจะหันกลับไปสนใจสาวข้างกาย

“จริง! ทำไมไม่พาน้องสาวมาเจอพวกกูบ้าง”

“เพราะพวกมึงมันเลวไง” นิสัยพวกมันเป็นยังไงทำไมเขาจะไม่รู้ แม้จะเป็นเพื่อนที่ดี แต่ทุกคนก็คือเสือผู้หญิงดี ๆ นี่เอง เปลี่ยนผู้หญิงควงไม่เคยซ้ำหน้า ถึงแม้ว่าโอนิกซ์จะไม่ค่อยสนใจเรื่องผู้หญิง แต่มันก็ไม่ใช่คนที่พี่ชายอยากจะให้น้องสาวคบหาด้วยเท่าไหร่