All Chapters of ชะตารักพันธนาการ: Chapter 1 - Chapter 10

บทที่ 1 ตัดขาดสัมพันธ์“ชิวเหยา เจ้าให้ข้ามาพบอย่างเร่งด่วนเช่นนี้ มีเรื่องอันใดหรือ” จางลู่เหวินวิ่งกระหืดกระหอบเข้ามาหาหยางชิวเหยาคนรักของเขาตรงหน้า พร้อมเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงนุ่ม ในขณะที่ดวงตาทั้งสองของเขาจ้องมองนางด้วยความรักใคร่และอ่อนโยนหยางชิวเหยาที่มีสีหน้าเคร่งเครียด นางสูดลมหายใจเข้าลึกพร้อมพยายามเก็บซ่อนความสั่นไหวในน้ำเสียง ก่อนจะเบือนหน้าหลบสายตาดังกล่าว “ลู่เหวิน ข้ามีเรื่องสำคัญจะพูดกับเจ้า” หยางชิวเหยากล่าวเสียงเย็นเยือกและจริงจังสายลมเย็นแห่งยามพลบค่ำพัดผ่านร่างทั้งสองที่ยืนอยู่ด้านหน้าของจวนสกุลหยาง ความหนาวเย็นที่พัดผ่านร่างบางยังไม่เหน็บหนาวเท่ากับหัวใจของนางในตอนนี้ เรือนผมดำขลับของนางถูกรวบไว้อย่างประณีต ชุดกระโปรงสีฟ้าอ่อนปักลายดอกเหมยทำให้นางดูอ่อนหวานและสง่างาม แต่ใบหน้าที่งดงามราวภาพวาดนั้นกลับเต็มไปด้วยความกังวลและความเศร้าลึกที่ไม่อาจปิดบังได้หยางชิวเหยากำมือแน่นพยายามกลั้นน้ำตาที่เอ่อคลอออกมา ในใจของนางเจ็บปวดและหนักอึ้ง คำพูดที่หยางชิวเหยาจำต้องต้องเอื้อนเอ่ยออกมาเป็นคำพูดที่นางไม่เคยคิดว่าเรื่องราวจะต้องจบลงเช่นนี้ จางลู่เหวินในชุดผ้าฝ้ายธรรมด

บทที่ 3 แต่งงานแสงตะวันยามเช้าส่องผ่านม่านบางเข้ามาภายในเรือนหลังเล็ก สวนดอกไม้ที่เต็มไปด้วยดอกพุดซ้อนขาวสะอาดมอบกลิ่นหอมอ่อนๆ คล้ายกับบรรยากาศที่กำลังอบอวลด้วยความหวานและความขมขื่นในเวลาเดียวกัน ภายในจวนถูกตกแต่งประดับประดาอย่างงดงามด้วยผ้าสีแดงสด อีกทั้งโคมไฟที่ลวดลายวิจิตรถูกจัดเตรียมไว้อย่างสมฐานะของเจ้าบ่าวผู้เป็นบุตรชายตระกูลใหญ่แห่งแผ่นดินหานอี้หลง เป็นบุตรชายคนเดียวของสกุลหาน บิดาของเขา หานอ้าวเว่ย เป็นเสนาบดีเจ้ากรมโยธา ในขณะที่หานอี้หลงเป็นรองเสนาบดีเจ้ากรมโยธา ด้วยหานอ้าวเว่ยนั้นมีบุตรชายค่อนข้างช้า ทำให้หานอี้หลงนั้นนับว่าเป็นบุตรชายหัวแก้วหัวแหวนของตระกูล อีกทั้งหานอ้าวเว่ยก็ใกล้จะเกษียณอายุเต็มที ตำแหน่งเสนาบดีเจ้ากรมโยธานั้นอีกไม่นานย่อมตกทอดเป็นของหานอี้หลงในไม่ช้าทีเดียวหยางชิวเหยายืนอยู่หน้าโต๊ะเครื่องแป้งในห้องแต่งตัว นางสวมชุดเจ้าสาวสีแดงสดปักลวดลายด้วยไหมทอง ด้านหน้าของผ้าคลุมหน้าสีแดงสดพาดอยู่บนศีรษะ ทว่าใบหน้าของนางกลับซีดเซียวราวกับคนไร้ชีวิต ดวงตาของนางเต็มไปด้วยความเศร้าสร้อยและอ่อนล้า“คุณหนู... เอ่อ...หลังจากแต่งงาน ท่านก็จะได้เป็นฮูหยินของคุณชายหาน นับไ

บทที่ 5 ฮูหยินจวนสกุลหานหานอี้หลงและหยางชิวเหยาแต่งกายอย่างสุภาพเรียบร้อย ก่อนจะเดินตรงไปยังโถงใหญ่เพื่อคำนับหานอ้าวเว่ยและหานเซียงหนิง บิดาและมารดาของหานอี้หลงหานอ้าวเว่ยและหานเซียงหนิงนั่งรอคนทั้งสองที่โต๊ะกลางโถงอยู่ก่อนแล้ว เมื่อหานอี้หลงและหยางชิวเหยาย่างเท้าเข้ามาภายในห้องโถง ทั้งสองเดินตรงมายังด้านหน้า ก่อนจะย่อกายคำนับผู้อาวุโสอย่างสุภาพ“คารวะท่านพ่อ...คารวะท่านแม่”จากนั้นสาวใช้จึงนำแก้วชามายื่นให้หยางชิวเหยา นางยื่นแก้วชาให้หานอ้าวเว่ย จากนั้นจึงหยิบแก้วชาอีกถ้วยยื่นให้หานเซียงหนิงตามพิธี“ข้าน้อยชิวเหยา ขอคารวะท่านพ่อ...ท่านแม่”หานเซียงหนิงยิ้มกว้างออกมา ก่อนจะรีบเข้ามาประคองหยางชิวเหยาอย่างเอ็นดู หญิงสาวตรงหน้าทั้งหน้าตางดงามหมดจด มารยาทและการวางตัวก็มิได้ด้อยไปกว่าคุณหนูตระกูลใด ทำให้หานเซียงหนิงรู้สึกยินดียิ่ง“ชิวเหยา...เจ้าอย่าได้เกรงใจพวกข้าเลย...ต่อไปพวกข้าทั้งสองก็เป็นดั่งบิดามารดาของเจ้าแล้ว...ขอให้พวกเจ้าทั้งสองรักใคร่ปรองดองและรีบมีหลานหลายๆ คนให้ข้าอุ้มในเร็ววันก็พอ”คำกล่าวเช่นนั้นทำให้หยางชิวเหยายิ้มเจื่อนขึ้นมา นางรู้สึกตื้นตันใจยิ่งนักที่ได้รับการต้อนรับ

บทที่ 7 เสียงเล่าลือนับจากวันนั้นเป็นต้นมาหยางชิวเหยาก็มิได้ข่าวคราวอันใดจากจางลู่เหวินอีกเลย นางพยายามให้เสี่ยวเว่ยไปสืบดูที่ลานสอบจอหงวนแต่กลับมิพบจางลู่เหวินที่นั่น แม้แต่นางให้เสี่ยวเว่ยไปดูที่เรือนพักของจางลู่เหวินกลับได้พบเพียงชาวบ้านที่บอกกล่าวว่าคนเช่าดังกล่าวได้ย้ายออกไปที่อื่นแล้วนับเป็นเวลาผ่านมาถึงห้าปีเต็มนับตั้งแต่วันที่หยางชิวเหยาแต่งเข้ามาในจวนสกุลหาน บัดนี้หานอี้หลงได้เลื่อนเป็นเสนาบดีเจ้ากรมโยธาแทนที่บิดาของตน ในขณะที่หานอ้าวเว่ยและหานเซียงหนิงเมื่อได้ปลดภาระอันหนักอึ้งออกจากบ่า เขาทั้งสองก็เลือกจะย้ายไปอยู่ต่างเมืองกับญาติคนหนึ่งและใช้ชีวิตบั้นปลายอย่างสงบสุขหานอี้หลงนับได้ว่าเป็นขุนนางผู้มีชื่อเสียงในความสุภาพและปัญญาเลิศล้ำ ความฉลาดเฉลียวและความสุขุมทำให้เขาได้รับการยอมรับจากฮ่องเต้และราชสำนักไม่น้อยไปกว่าบิดาของตนเลยทีเดียวหานอี้หลงยังคงปฏิบัติต่อหยางชิวเหยาอย่างให้เกียรติเสมอมา ในขณะที่หยางชิวเหยาก็ทำหน้าที่ฮูหยินของเขาอย่างมิขาดตกบกพร่อง แต่ทว่าการแต่งงานของพวกเขาทั้งสองกลับมิได้สร้างสายใยแห่งครอบครัวตามที่คนอื่นคาดหวัง หยางชิวเหยาแม้จะนอนร่วมห้องกับหานอี้ห

บทที่ 9 อย่าผลักไสข้าจนกระทั่งช่วงเย็นของวัน หานอี้หลงกลับมาจากการทำงานที่หนักอึ้ง แม้ใบหน้าจะฉายความเหนื่อยล้าอยู่ในที แต่เมื่อได้เห็นหยางชิวเหยาที่ยืนรอเขาอยู่ในจวน หานอี้หลงก็ยิ้มกว้างออกมาในทันทีทั้งสองเดินกลับไปที่เรือนพัก ก่อนที่หานอี้หลงจะผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าในชุดลำลอง โดยมีหยางชิวเหยาคอยปรนนิบัติหานอี้หลงตามหน้าที่เป็นอย่างดีอย่างเช่นที่เคยเป็นมา“ข้าขอตัวไปจัดการเรื่องเอกสารเสียหน่อย งานราชการมากล้นจนข้ามิอาจอยู่ทานข้าวร่วมกับเจ้าได้...เจ้าอย่าได้นึกโกรธเคืองข้าเลยนะ” หานอี้หลงกล่าวอย่างขอตัวกลับไปทำงานที่ห้องอักษรสักชั่วครู่หนึ่ง ด้วยก่อนหน้านี้ที่สำนักโยธามีงานสร้างเขื่อนกั้นน้ำที่ฮ่องเต้ทรงมอบหมายมาให้ ทำให้หานอี้หลงนั้นยุ่งวุ่นวายกับเรื่องดังกล่าวจนแทบมิอาจมีเวลาได้พัก แต่เพราะเขาอยากเห็นหน้าหยางชิวเหยาเสียหน่อย สุดท้ายหานอี้หลงจึงกลับมาที่จวนพร้อมกองเอกสารที่มีติดตัวมาด้วย“ท่านพี่...ท่านจะรับอาหารรองท้องเสียหน่อยหรือไม่เจ้าคะ” หยางชิวเหยาพูดพลาง สองมือก็ยังคงจัดการเสื้อผ้าของหานอี้หลงไปพลางอย่างใส่ใจ“ตามใจเจ้าเถิด...”หานอี้หลงตอบกลับพร้อมจ้องมองหยางชิวเหยาด้วยสายตารั