All Chapters of ชะตารักพันธนาการ: Chapter 41 - Chapter 50

บทที่ 42 ต้องธนูพิษหยางชิวเหยายังคงนั่งอยู่ด้านข้างของเตียง ร่างระหงอิงกับแสงเทียนที่ไหวริบ หญิงสาวจ้องมองจางลู่เหวินที่ยังคงนอนหมดสติ ใบหน้าของเขาซีดขาวราวกับไร้เลือดหล่อเลี้ยง ดวงตาปิดสนิทเผยให้เห็นเพียงริ้วรอยความเจ็บปวด ร่างกายเริ่มร้อนขึ้นจากพิษไข้ที่เริ่มสุมในร่างกาย “คุณหนู ยาสำหรับท่านแม่ทัพเจ้าค่ะ” เสี่ยวเว่ยยื่นชามยาให้หยางชิวเหยาตามคำสั่งของหมออย่างเคร่งครัดหยางชิวเหยารับชามยามาไว้กับตน ก่อนจะใช้มือบางประคองศีรษะของจางลู่เหวินขึ้นเล็กน้อย “ลู่เหวิน ท่านดื่มยาก่อนเถิด” เสียงของหยางชิวเหยาแผ่วเบาราวกับต้องการให้ร่างที่ยังคงสงบนิ่งรับรู้ขึ้นมาบ้างหยางชิวเหยาตักยาขึ้นพร้อมเป่ารดความร้อนให้บรรเทาลง ก่อนจะจรดช้อนลงป้อนไปที่ริมฝีปากของจางลู่เหวิน แต่ยานั้นกลับไหลหยดเลอะออกจากมุมปากของเขาจนหกเลอะไปทั่ว หยางชิวเหยามองดูอย่างกระวนกระวาย ก่อนจะตัดสินใจยกชามยาขึ้นจรดริมฝีปากของตน จากนั้นนางจึงจรดริมฝีปากนุ่มลงบนริมฝีปากของจางลู่เหวินช้าๆ ยาค่อยๆ ไหลเข้าซึมสู่ปากของจางลู่เหวินทีละนิด หยางชิวเหยารู้สึกถึงการตอบสนองเพียงเล็กน้อยเมื่อร่างแกร่งเริ่มกลืนยาเข้าไปในร่างกายเสียงถอนหายใจเบาๆ

บทที่ 44 ออกศึกภายในท้องพระโรงอันมีบรรยากาศตึงเครียดขึ้นเป็นอย่างมากเมื่อข่าวด่วนจากเมืองเตียนหยงถูกส่งตรงถึงพระราชวัง ข้าศึกจากแดนเหนือเคลื่อนพลเข้ามาโจมตีโดยไม่มีสัญญาณเตือน การประชุมฉุกเฉินจึงถูกจัดขึ้นอย่างเร่งด่วนเสียงอื้ออึงที่ดังขึ้นไม่หยุดยิ่งทำให้บรรยากาศในห้องยิ่งดูกดดันหนักขึ้น ทุกสายตาจับจ้องไปยังหงจูเหลียงที่ประทับอยู่บนบัลลังก์มังกร ความหนักอึ้งในสายพระเนตรบ่งบอกถึงความกังวลที่ซ่อนเร้น แม้พระองค์จะพยายามแสดงออกด้วยความสงบนิ่งดั่งภูผาหานอี้หลงสวมชุดขุนนางสีน้ำเงินเข้มพร้อมกับท่าทางที่สุขุมเยือกเย็นจนน่าเกรงขาม เขาก้าวขึ้นมากลางห้องพระโรงด้วยท่าทางที่สงบนิ่ง พร้อมกับปรายตามองไปที่ด้านข้างที่ซึ่งจางลู่เหวินกำลังยืนนิ่งด้วยสีหน้าเรียบเฉยแม้จางลู่เหวินจะยังคงมีอาการบาดเจ็บและยังไม่หายดีแต่เพราะเรื่องด่วนที่ถูกรายงานเข้ามา เขาจึงฝืนร่างกายเร่งรีบมาเข้าเฝ้าโดยพยายามเก็บสีหน้าและอาการเอาไว้อย่างมิดชิดหานอี้หลงยกยิ้มขึ้นมาที่มุมปาก แววตาฉายความเจ้าเล่ห์ที่ซ่อนอยู่ภายใต้ท่าทางที่สงบนิ่งนั้น “ทูลฝ่าบาท...บัดนี้ข้าศึกจากแดนเหนือเหิมเกริมยิ่งนัก ชาวบ้านต่างได้รับความเดือดร้อนไปท

บทที่ 46 ล้อมสังหารกองทัพของจางลู่เหวินเดินทางมาจนถึงกลางหุบเขาที่ทั้งเลี้ยวลดและคดแคบ แสงแดดยามบ่ายส่องลงมาเป็นลำเล็กๆ ระหว่างยอดเขาสูงตระหง่าน หุบเขานี้เต็มไปด้วยโขดหินน้อยใหญ่และต้นไม้ที่ขึ้นอย่างหนาแน่น หุบเขานี้เป็นเส้นทางบังคับที่กองทัพของจางลู่เหวินต้องผ่าน ทหารนับร้อยเคลื่อนขบวนไปอย่างระมัดระวัง เสียงกีบม้าดังก้องสะท้อนไปทั่วพื้นที่แคบเมื่อกองทัพของจางลู่เหวินเคลื่อนผ่านเส้นทางสายนี้จางลู่เหวินควบขี่ม้านำหน้าขบวนทัพ ใบหน้าของเขาเคร่งขรึมฉายแววความระแวดระวังในทุกย่างก้าวที่เดินทาง “สั่งทหารทุกคนให้คอยระวังตัวไว้ อย่าได้ประมาทไป” จางลู่เหวินตะโกนสั่งด้วยน้ำเสียงอันขึงขังและดุดัน สายตาคมกริบจับจ้องไปยังเส้นทางเบื้องหน้าอย่างเตรียมความพร้อมตลอดเวลาหยางชิวเหยาและเสี่ยวเว่ยนั่งอยู่ภายในรถม้าที่ติดตามกองทัพไปอย่างไม่ห่างโดยมีซ่งหลี่กวนคอยอารักขาอย่างใกล้ชิดตามคำสั่งของจางลู่เหวินทันใดนั้นเสียงธนูแหวกอากาศก็ดังก้องทั่วหุบเขา “ฟิ้ว” ธนูดอกแรกปักลงบนพื้นดินตามด้วยอีกหลายดอก พริบตาเดียวหินขนาดใหญ่บนยอดผาก็ถูกดันให้ร่วงหล่นลงมา เสียง “ตูม” ดังกระหึ่มไปทั่วพื้นที่แคบ“มีข้าศึกซุ่มโจมตี

บทที่ 48 สุรามงคล“บัดซบที่สุด...” เสียงสบถดังก้องไปทั่วห้องอักษรของจวนสกุลหาน เมื่อจ้าวกงเข้ามารายงานข้อมูลให้แก่หานอี้หลงเรื่องทหารลับของข้าศึกถูกกำจัดไปจนหมดด้วยฝีมือของซ่งหลี่กวน“นายท่าน...แม่นางหยางติดตามกองทัพไปด้วย พวกข้าจึงมิกล้าบุ่มบ่ามมากนัก” จ้าวกงรีบรายงานต่อในทันที เดิมทีจ้าวกงนำกำลังดักซุ่มโจมตีสมทบกับทหารลับของข้าศึกแต่เมื่อเห็นหยางชิวเหยาคนรักของเจ้านายตนเอง เขาจึงมิกล้าเข้าไปประจันหน้ากับกองทัพของจางลู่เหวิน ด้วยรู้ดีว่าหานอี้หลงนั้นรักใคร่และหลงใหลในตัวนางยิ่งนัก“เหยาเอ๋อร์...เหตุใดกัน...เหตุใดต้องเป็นเช่นนี้” หานอี้หลงคว้าแท่นหมึกบนโต๊ะเขวี้ยงลงกับพื้นด้วยโทสะอันคุกรุ่น แผนที่เขาวางเอาไว้อย่างดิบดี กลับถูกทำลายลงเพียงเพราะหญิงคนรักของตนกลับเดินทางติดตามจางลู่เหวินไป“นายท่าน...จะให้ข้าทำเช่นใดต่อไป”หานอี้หลงกัดฟันกรอดพร้อมหมุนวนนิ้วมือไปมาอย่างใช้ความคิด “ไม่ว่าอันใดเมืองเตียนหยงจะต้องแตกพ่าย เจ้าส่งคนไปคุ้มกันเหยาเอ๋อร์และพานางกลับมาอย่างปลอดภัยให้จงได้”“ขอรับ”กองทัพของจางลู่เหวินเดินทางมาถึงเมืองเตียนหยง จางลู่เหวินก้าวลงจากรถม้าด้วยท่าทางที่สุขุมเยือกเย็นผิด

บทที่ 50 ออกรบสนามรบที่ลุกเป็นไฟ พื้นดินเต็มไปด้วยเลือดที่ไหลอาบไปทั่วบริเวณกว้าง กลางทุ่งโล่งกว้างนอกเมืองเตียนหยง เสียงคำรามของทหารดังก้องสะท้านฟ้า เสียงปะทะของดาบและหอกแทรกด้วยเสียงร้องเจ็บปวดจากผู้บาดเจ็บ สายลมที่พัดแรงหอบเอากลิ่นโลหิตคลุ้งไปทั่วทั้งสนามรบจางลู่เหวินนั่งอยู่บนหลังม้า ร่างสูงสง่าในชุดเกราะเหล็กสีดำเปื้อนฝุ่นและเลือดที่สาดรดจนส่งกลิ่นคาวคละคลุ้ง ใบหน้าคมเข้มของเขาแฝงไปด้วยความเด็ดเดี่ยว ดวงตาที่เฉียบคมดั่งเหยี่ยวกวาดมองรอบทิศอย่างระมัดระวัง“กระชับแนวรบด้านซ้าย พวกมันกำลังบุกเข้ามา” เขาตะโกนสั่งเสียงดังก้องเหล่าทหารต่างพร้อมใจแปรแถวขบวนตามคำสั่งของจางลู่เหวินอย่างเคร่งครัด พวกเขาฟาดฟันดาบเข้าโต้ตอบตามคำสั่งอย่างมิเกรงกลัวความตายใดๆ แม้สภาพร่างกายจะเหน็ดเหนื่อย แต่ทุกคนยังคงสู้อย่างสุดกำลัง ยิ่งจางลู่เหวินที่ยังคงยืนหยัดอยู่ด้านหน้าอย่างมิได้นึกครั่นคร้ามอันใดก็ยิ่งสะกดใจให้เหล่าทหารรู้สึกฮึกเหิมมากขึ้นเท่านั้นจางลู่เหวินยกดาบในมือขึ้นฟันศัตรูตรงหน้าที่กรูกันเข้ามา ดาบคมกริบเฉือนไปยังจุดสำคัญของศัตรูจนล้มไปทีละคนทีละคน แม้ว่าจางลู่เหวินจะยังบาดเจ็บที่บริเวณบาดแผล