All Chapters of ชะตารักพันธนาการ: Chapter 51 - Chapter 60

บทที่ 52 กลับเมืองหลวงเสียงกลองและแตรดังขึ้นภายในเมืองหลวงต้อนรับการกลับมาของขบวนทัพของจางลู่เหวิน ข่าวกับรบชนะเหนือข้าศึกและสามารถป้องกันเมืองเตียนหยงได้นำมาซึ่งความยินดีปรีดาไปทั่วทั้งเมืองหลวง ชาวบ้านต่างพากันออกมายืนรอต้อนรับขบวนทัพตามท้องถนน เสียงโห่ร้องดังกึกก้องอวยชัยและขอบคุณเหล่าทหารกล้าที่ปกป้องแว่นแคว้นอย่างสุดกำลังในขณะที่จวนโหวกลับมีบรรยากาศอันน่าตึงเครียดขึ้นจากข่าวคราวดังกล่าว เจียงเสิ่นเย่วถึงกับตบโต๊ะเสียงดังพร้อมตวาดใส่หานอี้หลงอย่างไม่อาจควบคุมอารมณ์ได้ “ใต้เท้าหาน เหตุใดจึงเกิดเหตุการณ์เช่นนี้ได้ ไหนท่านบอกว่าตระเตรียมทุกอย่างไว้พร้อมแล้ว บัดนี้ข้าเสียทั้งพันธมิตรและกำลังคนไปจำนวนมาก กลับคว้าน้ำเหลวมาได้เช่นนี้”หานอี้หลงได้แต่ปิดปากเงียบ หัวคิ้วของเขาขมวดจนเป็นปมแน่น ดวงตาแดงก่ำด้วยโทสะที่ลุกโชน เขาไม่คิดว่าจางลู่เหวินจะช่างโชคดีเช่นนี้ไปได้ หากไม่เป็นเพราะหยางชิวเหยา หญิงสาวที่ตนรักติดตามจางลู่เหวินไปด้วย เขาหรือจะยอมใจอ่อนถอนกำลังและคว้าน้ำเหลวกลับมาในที่สุดเจียงเสิ่นเย่วพยายามควบคุมอารมณ์อีกครั้ง “แล้วท่านมีแผนการเช่นใดต่อไป”หานอี้หลงถอนหายใจออกมาอย่างนึกหง

บทที่ 54 สมรสพระราชทานงานสมรสของหานอี้หลงและองค์หญิงหงอวิ๋นชิวถูกจัดขึ้นอย่างยิ่งใหญ่สมพระเกียรติ ท้องพระโรงของวังหลวงถูกประดับประดาอย่างงดงามด้วยผ้าแพรสีแดงสด พู่ดอกไม้ทอง และโคมไฟประดับที่ให้แสงสลัวงามราวสรวงสวรรค์ เสียงพิณและขลุ่ยล่องลอยไปทั่วสร้างบรรยากาศชวนให้ทุกคนที่มาร่วมงานรู้สึกอบอุ่นและชื่นมื่นทว่าในหมู่ผู้คนที่ยิ้มแย้มแจ่มใสนั้น คงมีเพียงเจ้าบ่าวที่ยังคงเคร่งขรึมดุจภูผานิ่ง หานอี้หลงในชุดเจ้าบ่าวที่ตัดเย็บอย่างวิจิตร สะท้อนถึงฐานะและความสูงศักดิ์ เขาก้าวเดินเคียงข้างองค์หญิงหงอวิ๋นชิวในขณะที่หงอวิ๋นชิวเองก็เพียงยิ้มบางเล็กน้อย ท่าทางนิ่งสงบราวกับตุ๊กตาปั้น ชุดเจ้าสาวสีแดงสดที่ปักลายด้วยดิ้นทองยิ่งขับให้นางงดงามและสวยสง่ามากยิ่งขึ้น แต่ในแววตาของหงอวิ๋นชิวกลับแฝงไว้ด้วยความสงบนิ่ง มิได้ปรากฏความยินดีหรือตื่นเต้นอย่างที่เจ้าสาวคนหนึ่งพึงมีหลังจากพิธีการสำคัญเสร็จสิ้น หงอวิ๋นชิวก็ขึ้นเกี้ยวเจ้าสาวพร้อมกับหานอี้หลงที่ขึ้นขี่บนหลังม้าออกเดินทางไปยังจวนสกุลหานตามธรรมเนียมเมื่อองค์หญิงแต่งงานแล้วย่อมต้องออกจากวังหลวงในทันทีหานอี้หลงพาหงอวิ๋นชิวก้าวเข้ามาภายในจวนที่ถูกจัดเตรีย

บทที่ 56 ตบแต่งฮูหยินรองข่าวการตกแต่งฮูหยินรองเข้าจวนสกุลหานแพร่กระจายออกไปอีกครั้ง พร้อมกับงานแต่งที่ถูกจัดขึ้นอย่างรวดเร็ว จวนสกุลหานถูกประดับประดาอย่างงดงาม เสียงขลุ่ยและกลองดังสนั่นหวั่นไหว ขุนนางต่างพากันมาร่วมแสดงความยินดี ทว่ากลับมีเสียงโจษจันขึ้นในเรื่องการแต่งงานที่กะทันหันและไล่เลี่ยกันเช่นนี้ รวมถึงเสียงกระซิบกระซาบเกี่ยวกับความสัมพันธ์ของหานอี้หลงและหงอวิ๋นชิวในเวลานี้หานอี้หลงยืนนิ่งด้วยสีหน้าเรียบเฉย ในขณะที่หงอวิ๋นชิวกลับแสดงสีหน้ายิ้มแย้มราวกับเป็นเรื่องยินดีเพิ่มขึ้น นางมิได้มีความรู้สึกฉันชายหญิงกับหานอี้หลงแม้แต่น้อย ตราบใดที่ตำแหน่งฮูหยินใหญ่ของตนยังคงมั่นคงอยู่ ดังนั้นการรับเจียงอันเล่อเข้ามาเป็นฮูหยินรองของจวนหรือแม้กระทั่งหญิงสาวคนใดเข้ามาในจวนก็มิได้ทำให้นางรู้สึกสะเทือนใจอันใด แต่เพราะหงอวิ๋นชิวนั้นมีความฉลาดอยู่มากทำให้นางรับรู้ได้อย่างรวดเร็วว่าเจียงอันเล่อนั้นนับเป็นหมากตัวหนึ่งบนกระดานของหานอี้หลงในการแย่งชิงอำนาจในอนาคตอันใกล้นี้ นั่นยิ่งนับเป็นเรื่องน่ายินดีสำหรับตนยิ่งนักเจียงอันเล่อในชุดเจ้าสาวสีแดงสด ก้าวลงจากเกี้ยวด้วยรอยยิ้มหวานอย่างรู้สึกมีความส

บทที่ 58 ตัดสัมพันธ์หานอี้หลงและหยางชิวเหยาดึงรั้งขัดขืนกันไปมาอย่างอลหม่าน ในความวุ่นวายที่เกิดขึ้นทันใดนั้นบานประตูก็ถูกผลักออกอย่างแรง จางลู่เหวินปรากฏกายขึ้นตรงด้านหน้าพร้อมกับสายตาที่คุกรุ่นราวกับเปลวไฟ “หานอี้หลง...เจ้า...”จางลู่เหวินตวาดออกมาด้วยความเดือดดาลก่อนจะปรี่เข้ามากระชากตัวหานอี้หลงออกห่างจากหยางชิวเหยาอย่างรุนแรง ตามมาด้วยกำปั้นหนักที่ซัดเข้าหน้าของหานอี้หลงจนร่างของเขาเซถลาถอยหลังไปกระแทกกับขอบโต๊ะ“หานอี้หลง...เจ้าช่างต่ำช้ายิ่งนัก” จางลู่เหวินตวาดด้วยน้ำเสียงกร้าว สองมือกำหมัดแน่น สายตาคมดุดันของเขาจ้องมองหานอี้หลงราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ ก่อนจะหันไปหาหยางชิวเหยาที่อยู่ด้านหลัง “ชิวเหยา...เจ้าเป็นอันใดหรือไม่”หยางชิวเหยาน้ำตาเอ่อล้นออกมาอาบแก้มแต่นางก็ทำเพียงส่ายหน้าไปมาอย่างไม่ต้องการให้เกิดเรื่องอื้อฉาวอันใดขึ้นมาอีกหานอี้หลงทรงตัวยืนขึ้นอีกครั้ง มือหนายกขึ้นกุมแก้มที่บวมแดงจากแรงชก แต่สายตายังคงจ้องจางลู่เหวินด้วยความคั่งแค้น ในขณะที่สายตากลับทอดมองหยางชิวเหยาด้วยความเจ็บปวดและนึกน้อยใจยิ่งนัก “จางลู่เหวิน...เจ้ายังกล้ามาพูดเช่นนี้กับข้าหรือ...เจ้าเป็นคนพราก

บทที่ 60 ก่อกบฏทหารที่ยืนเฝ้ายามที่รอบบริเวณจวนสกุลจาง ทำให้หยางชิวเหยาอดนึกหวาดหวั่นและตกใจขึ้นมาไม่ได้ “ลู่เหวิน...นี่เกิดเรื่องอันใดขึ้นกันแน่”จางลู่เหวินเดินเข้ามาสวมกอดหยางชิวเหยาเอาไว้อย่างต้องการปลอบขวัญ “ชิวเหยา...เจ้าอย่าได้เป็นกังวลไป อีกไม่นานทุกอย่างก็จะคลี่คลาย” จางลู่เหวินปลุกปลอบหยางชิวเหยาให้คลายความกังวลใจ“ท่านจะไม่เป็นอันใดใช่หรือไม่” หยางชิวเหยายังคงอดห่วงจางลู่เหวินไม่ได้“ข้ามีเจ้าอยู่เคียงข้าง...ข้าย่อมไม่กล้าเป็นอันใดเป็นอันขาด” จางลู่เหวินกล่าวตอบออกมาด้วยน้ำเสียงหนักแน่น“ท่านมิได้หลอกข้าใช่หรือไม่” หยางชิวเหยายังคงไม่แน่ใจกับคำกล่าวของจางลู่เหวินเสียทีเดียว“ข้ามิได้พักผ่อนเสียนาน...ถือโอกาสนี้นอนกกกอดเจ้าทั้งวันทั้งคืนดีหรือไม่” จางลู่เหวินพูดจากรุ้มกริ่มใส่หยางชิวเหยาอย่างอารมณ์ดี“ลู่เหวิน...ท่านนี่นะ...เรื่องราวหน้าสิ่วหน้าขวานเช่นนี้...ท่านยังมีแก่ใจมาพูดเล่นอยู่อีก” หยางชิวเหยาบ่นกระปอดกระแปดออกมาจางลู่เหวินหัวเราะออกมาเสียงดังอย่างอารมณ์ดี หยางชิวเหยาเห็นเช่นนั้นก็ค่อยผ่อนคลายความวิตกกังวลที่มีลงไปเป็นอันมากในขณะเดียวกันที่จวนโหวก็เริ่มมีการเคลื่อ