บททั้งหมดของ ชะตารักพันธนาการ: บทที่ 31 - บทที่ 40

บทที่ 32 ขอความเป็นธรรมหานอี้หลงยังคงนั่งจมจ่ออยู่ที่ด้านหน้าจวนของจางลู่เหวินอย่างไม่ย่อท้อ แม้จะถูกเหล่าทหารยืนขวางกั้นเอาไว้ แต่ด้วยฐานะขุนนางสูงศักดิ์ทำให้พวกเขามิกล้าทำอันตรายอันใดหานอี้หลงได้มากกว่านี้ราตรีที่เนิ่นนานผ่านไปราวกับเวลาที่หมุนผ่านไปนับเป็นสิบๆ ปี แสงอรุณที่เริ่มสาดส่องกระทบใบหน้าของหานอี้หลงที่ในเวลานี้ซีดเซียวจนแทบไร้สีบนใบหน้า“นายท่าน...พวกเรากลับกันก่อนเถิดขอรับ” พ่อบ้านพยายามคอยเตือนสติของหานอี้หลงด้วยความเป็นห่วง“ข้าจะรอเหยาเอ๋อร์...” หานอี้หลงเพ้อออกมาโดยที่สายตาอันเลื่อนลอยยังคงจับจ้องอยู่ที่ประตูจวนเฉกเช่นเคยทหารองครักษ์นายหนึ่งเดินออกมาจากจวนจางลู่เหวิน ก่อนจะโค้งกายคำนับหานอี้หลงด้วยความเกรงใจอยู่ในท่าที “เรียนใต้เท้าหาน...เชิญท่านกลับก่อนเถิด ท่านแม่ทัพและฮูหยินยังมิอาจมาต้อนรับท่านได้ในเวลานี้...ขอใต้เท้าอย่าทำให้พวกเราลำบากใจเลย”หานอี้หลงกัดฟันแน่นด้วยความแค้นเคืองเมื่อได้ยินคำเรียกขานภรรยาของเขาเช่นนั้น หัวใจของเขาราวกับถูกบีบเคล้นจนหลากสลายเมื่อคิดถึงภาพของหยางชิวเหยาหญิงสาวที่เขารักอยู่ในอ้อมกอดของจางลู่เหวินพ่อบ้านจึงมาสะกิดและกระซิบบอกหานอี

บทที่ 34 ความหวังครั้งใหม่ในขณะเดียวกันหานอี้หลงเดินทางกลับมาจากการเข้าเฝ้าในวังหลวง เสียงฝีเท้าของเขาที่ก้าวเข้ามาภายในจวนด้วยความเดือดดาลอย่างเห็นได้ชัดเจน บ่าวรับใช้ต่างพากันหลบสายตาจากเจ้านายของตนด้วยความหวาดหวั่นกับสีหน้าและอารมณ์ที่มิสู้ดีเท่าใดนักของหานอี้หลง เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นภายในจวนสกุลหานนั้นพลิกผันอย่างมาก นับตั้งแต่ฮูหยินหานจากไป หานอี้หลงก็มีอารมณ์ปรวนแปรจนใครๆ ต่างพากันเข้าหน้าเขาไม่ติดแทบทั้งสิ้นหานอี้หลงก้าวเดินไปตามทางมุ่งหน้าไปยังเรือนของหยางชิวเหยาที่เคยพักอาศัยอยู่ สองเท้าก้าวเดินไปตามทางเดินด้วยสีหน้าหนักอึ้ง สองมือกำแน่นจนเห็นเส้นเลือดปูดโปน ใบหน้าเคร่งเครียดและดวงตาแดงก่ำสะท้อนถึงความผิดหวังรุนแรงจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ความรู้สึกขุ่นมัวจากความลำเอียงของหงจูเหลียงทำให้หานอี้หลงได้แต่อัดอั้นใจแต่เขาเองก็ได้แต่น้ำท่วมปากกับคำขู่ที่หงจูเหลียงประกาศก้องออกมา"พ่อบ้าน นำสุรามาให้ข้า" หานอี้หลงเอ่ยเสียงเข้มเมื่อก้าวเข้ามาภายในเรือนนอน เขาทรุดกายนั่งลงข้างเตียงนอนพร้อมเอนศีรษะแนบไปกับพื้นเตียงด้วยท่าทางหมดอาลัยตายอยาก กลิ่นกายและสัมผัสของหยางชิวเหยายังคงติดตรึงอยู

บทที่ 36 ประจันหน้าภายในท้องพระโรงแห่งวังหลวง สะท้อนแสงแดดจ้าที่ลอดผ่านหน้าต่างบานสูง แต่บรรยากาศกลับอบอวลไปด้วยความอึมครึมและตึงเครียด จางลู่เหวินยืนหลังตรงพร้อมใบหน้าที่เชิดขึ้นอย่างทะนง ในขณะที่หานอี้หลงเองก็ยืนนิ่งด้วยใบหน้าที่ราบเรียบราวกับน้ำแข็ง ทั้งสองตั้งตัวเป็นคู่อริอันอย่างเห็นได้ชัด บรรดาขุนนางทั้งหลายก็ต่างแบ่งฝักแบ่งฝ่ายกันอย่างชัดเจน“ฝ่าบาท ในเวลานี้แคว้นเจี้ยนต่างสงบร่มเย็น แต่คลังเสบียงกว่าครึ่งกลับถูกมอบให้กองทัพ หม่อมฉันเห็นว่าสิ่งนี้มิสมควรยิ่ง หากต้องการส่งเสริมให้แคว้นเจี้ยนเจริญรุ่งเรือง หม่อมฉันเห็นว่าควรตัดทอนเสบียงคลังเพื่อนำมาใช้ในการก่อสร้างและส่งเสริมการค้าพ่ะย่ะค่ะ” ขุนนางฝ่ายบุ๋นผู้หนึ่งที่อยู่ข้างหานอี้หลงรีบกล่าวรายงานออกไป“ฝ่าบาท โปรดทรงพิจารณาด้วย แคว้นเจี้ยนแม้ยามนี้จะมิได้มีศึกสงคราม แต่เมืองน้อยใหญ่ที่รายล้อมล้วนจับจ้องแคว้นเจี้ยนตาเป็นมัน หากการทหารของแคว้นหละหลวมย่อมเป็นช่องโหว่ให้ข้าศึกฉวยโอกาสรุกรานได้พ่ะย่ะค่ะ” ขุนนางฝ่ายบู๊ที่อยู่ฝั่งจางลู่เหวินรีบกล่าวแทรกขึ้นมาในทันที“แม่ทัพจาง ท่านเห็นเป็นเช่นใด” หานอี้หลงก้าวออกมาจากตำแหน่ง เขาประสาน

บทที่ 38 เริ่มต้นแผนการจวนโหวจัดงานฉลองวันเกิดของเจียงเสิ่นเย่ว เทียบเชิญถูกส่งออกไปยังจวนขุนนางต่างๆ รวมถึงจวนสกุลจางด้วยเช่นกันจางลู่เหวินรับเทียบเชิญดังกล่าวโดยมิได้แสดงท่าทียินดียินร้ายอันใด “พ่อบ้านแจ้งฮูหยินเตรียมตัวไปงานเลี้ยงจวนโหว” จางลู่เหวินเพียงเอ่ยปากสั่งพ่อบ้านแต่เพียงเท่านั้นนับตั้งแต่ค่ำคืนก่อนจางลู่เหวินและหยางชิวเหยาก็มีท่าทีอึดอัดและอิหลักอิเหลื่อต่อกัน จางลู่เหวินพยายามหลบเลี่ยงการเผชิญหน้าหยางชิวเหยาอย่างเห็นได้ชัด เขามักออกไปค่ายทหารแต่เช้าตรู่และกลับเข้ามาในช่วงค่ำของวัน แต่แม้เป็นเช่นนั้นจางลู่เหวินก็ยังคงกลับเข้าไปนอนเคียงข้างหยางชิวเหยาเสมอหยางชิวเหยาเองก็รับรู้ถึงสิ่งผิดปกติดังกล่าว แต่เพราะนางเองก็ยังมิอาจหาคำตอบและหนทางให้กับตนเองได้ หยางชิวเหยาจึงทำได้เพียงเงียบเฉย นางมักจะเข้านอนแต่หัวค่ำและตื่นขึ้นมาในตอนสายของวันแม้หยางชิวเหยาจะมิได้พบหน้าจางลู่เหวินแต่ไออุ่นที่ยังคงหลงเหลืออยู่ด้านข้างของเตียง ก็ทำให้นางรับรู้ถึงการกลับมาของจางลู่เหวินจวนโหวตั้งตระหง่านสะท้อนความมั่งคั่งของเจ้าของ ภายในจวนประดับประดาไปด้วยโคมไฟนับร้อย แสงไฟสีทองอ่อนสะท้อนกับกระเ

บทที่ 40 เรียกร้องความสนใจภายในจวนของจางลู่เหวิน เงียบสงัดจนได้ยินเสียงลมพัดผ่านหน้าต่าง หยางชิวเหยาทรุดตัวลงนั่งที่เก้าอี้ ดวงตานางแดงก่ำ น้ำตาไหลรินด้วยความอึดอัดใจ“ลู่เหวิน...ท่านทำแบบนี้ทำไม” หยางชิวเหยาถามออกมาด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ “เหตุใดต้องใช้กำลังด้วย”จางลู่เหวินที่ยืนอยู่กลางห้อง เขาหันกลับมาด้วยสีหน้าเต็มไปด้วยความกราดเกรี้ยว “ชิวเหยา...เจ้าควรขอบคุณข้าที่ข้าไม่ฆ่ามันเจ้าเสีย”“ท่านเป็นบ้าไปแล้ว ข้ากับพี่หานอี้ต่างบริสุทธิ์ใจต่อกัน” หยางชิวเหยาร้องออกมา “เป็นท่านที่จิตใจคับแคบ...พี่หานอี้มิใช่คนเช่นใดหรอกนะ”“พี่หานอี้งั้นหรือ...บริสุทธิ์ใจงั้นหรือ” จางลู่เหวินหัวเราะอย่างขมขื่น “เจ้าคิดว่าข้าเป็นคนโง่งมหรืออย่างใดกัน ท่าทีที่เจ้าแสดงความห่วงใยมันต่อหน้าข้า เจ้าคิดว่าข้าตาบอดไปแล้วหรือ”“ท่านทำร้ายพี่หานอี้ก่อน” คำพูดของจางลู่เหวินเหมือนเข็มที่ทิ่มแทงหัวใจของหยางชิวเหยา นางยืนประจันหน้ากับจางลู่เหวินด้วยใบหน้าที่แสดงความโกรธออกมา“พี่หานอี้ของเจ้าถูกเสมอ...ส่วนข้ามันคนต่ำช้าในสายตาของเจ้าข้าย่อมเป็นคนผิดอยู่วันยังค่ำ” จางลู่เหวินเข้าไปคว้าข้อมือนางไว้แน่น สายตาของเขาเต็ม