LOGINShare
บทที่ 37 สามีของเจ้าคือข้า
Last Updated:
2025-02-10 23:55:11
Related chapters
ชะตารักพันธนาการ บทที่ 38 เริ่มต้นแผนการ
บทที่ 38 เริ่มต้นแผนการจวนโหวจัดงานฉลองวันเกิดของเจียงเสิ่นเย่ว เทียบเชิญถูกส่งออกไปยังจวนขุนนางต่างๆ รวมถึงจวนสกุลจางด้วยเช่นกันจางลู่เหวินรับเทียบเชิญดังกล่าวโดยมิได้แสดงท่าทียินดียินร้ายอันใด “พ่อบ้านแจ้งฮูหยินเตรียมตัวไปงานเลี้ยงจวนโหว” จางลู่เหวินเพียงเอ่ยปากสั่งพ่อบ้านแต่เพียงเท่านั้นนับตั้งแต่ค่ำคืนก่อนจางลู่เหวินและหยางชิวเหยาก็มีท่าทีอึดอัดและอิหลักอิเหลื่อต่อกัน จางลู่เหวินพยายามหลบเลี่ยงการเผชิญหน้าหยางชิวเหยาอย่างเห็นได้ชัด เขามักออกไปค่ายทหารแต่เช้าตรู่และกลับเข้ามาในช่วงค่ำของวัน แต่แม้เป็นเช่นนั้นจางลู่เหวินก็ยังคงกลับเข้าไปนอนเคียงข้างหยางชิวเหยาเสมอหยางชิวเหยาเองก็รับรู้ถึงสิ่งผิดปกติดังกล่าว แต่เพราะนางเองก็ยังมิอาจหาคำตอบและหนทางให้กับตนเองได้ หยางชิวเหยาจึงทำได้เพียงเงียบเฉย นางมักจะเข้านอนแต่หัวค่ำและตื่นขึ้นมาในตอนสายของวันแม้หยางชิวเหยาจะมิได้พบหน้าจางลู่เหวินแต่ไออุ่นที่ยังคงหลงเหลืออยู่ด้านข้างของเตียง ก็ทำให้นางรับรู้ถึงการกลับมาของจางลู่เหวินจวนโหวตั้งตระหง่านสะท้อนความมั่งคั่งของเจ้าของ ภายในจวนประดับประดาไปด้วยโคมไฟนับร้อย แสงไฟสีทองอ่อนสะท้อนกับกระเ
Last Updated : 2025-02-10ชะตารักพันธนาการ บทที่ 39 แผนเจ็บตัว
บทที่ 39 แผนเจ็บตัวหลังจากที่จางลู่เหวินพูดคุยธุระกับเหล่าขุนนางเสร็จสิ้น เขาก็รีบขอตัวกลับมาหาหยางชิวเหยาในทันทีด้วยความเป็นห่วงและกังวลในใจ แต่เมื่อมาถึงที่โต๊ะเขากลับไม่เห็นแม้แต่เงาของหยางชิวเหยาจางลู่เหวินที่ยังคงรู้สึกหวาดหวั่นในความสัมพันธ์ที่ยังคงเปราะบางของพวกเขาทั้งสอง จางลู่เหวินเหลียวซ้ายแลขวามองไปโดยรอบบริเวณอย่างวิตกกังวล และยิ่งเมื่อไม่พบเงาร่างของหานอี้หลง จางลู่เหวินก็แทบจะนั่งไม่ติด ความคิดฟุ้งซ่านเข้าลอยเข้ามาในหัวของเขา จางลู่เหวินหวั่นเกรงว่าคนทั้งสองจะแอบลักลอบพบกันอีกครั้งในยามที่เขาเผลอตัวจางลู่เหวินรีบเดินออกตามหาคนทั้งสอง จนกระทั่งมาพบภาพดังกล่าวภาพชายหนุ่มหญิงสาวที่ยืนพูดคุยหลอกล้อกันตามลำพังสองต่อสองในสถานที่อับผู้คน อีกทั้งท่าทางที่ดูสนิทสนมและใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มกว้างอย่างมีความสุขของหานอี้หลงและจางลู่เหวิน ทำเอาจางลู่เหวินถึงกับตะลึงค้างไปในทันที เป็นเวลากว่าห้าปีเต็มที่จางลู่เหวินเฝ้ารอหยางชิวเหยาแต่นับตั้งแต่ที่ได้พบเจอนางอีกครั้ง มิเคยมีครั้งใดที่หยางชิวเหยาจะมอบรอยยิ้มและท่าทางสนิทสนมเช่นนี้ให้กับเขาเลยสักครั้งเสียงฝีเท้าหนักแน่นดังขึ้นจาก
Last Updated : 2025-02-10ชะตารักพันธนาการ บทที่ 40 เรียกร้องความสนใจ
บทที่ 40 เรียกร้องความสนใจภายในจวนของจางลู่เหวิน เงียบสงัดจนได้ยินเสียงลมพัดผ่านหน้าต่าง หยางชิวเหยาทรุดตัวลงนั่งที่เก้าอี้ ดวงตานางแดงก่ำ น้ำตาไหลรินด้วยความอึดอัดใจ“ลู่เหวิน...ท่านทำแบบนี้ทำไม” หยางชิวเหยาถามออกมาด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ “เหตุใดต้องใช้กำลังด้วย”จางลู่เหวินที่ยืนอยู่กลางห้อง เขาหันกลับมาด้วยสีหน้าเต็มไปด้วยความกราดเกรี้ยว “ชิวเหยา...เจ้าควรขอบคุณข้าที่ข้าไม่ฆ่ามันเจ้าเสีย”“ท่านเป็นบ้าไปแล้ว ข้ากับพี่หานอี้ต่างบริสุทธิ์ใจต่อกัน” หยางชิวเหยาร้องออกมา “เป็นท่านที่จิตใจคับแคบ...พี่หานอี้มิใช่คนเช่นใดหรอกนะ”“พี่หานอี้งั้นหรือ...บริสุทธิ์ใจงั้นหรือ” จางลู่เหวินหัวเราะอย่างขมขื่น “เจ้าคิดว่าข้าเป็นคนโง่งมหรืออย่างใดกัน ท่าทีที่เจ้าแสดงความห่วงใยมันต่อหน้าข้า เจ้าคิดว่าข้าตาบอดไปแล้วหรือ”“ท่านทำร้ายพี่หานอี้ก่อน” คำพูดของจางลู่เหวินเหมือนเข็มที่ทิ่มแทงหัวใจของหยางชิวเหยา นางยืนประจันหน้ากับจางลู่เหวินด้วยใบหน้าที่แสดงความโกรธออกมา“พี่หานอี้ของเจ้าถูกเสมอ...ส่วนข้ามันคนต่ำช้าในสายตาของเจ้าข้าย่อมเป็นคนผิดอยู่วันยังค่ำ” จางลู่เหวินเข้าไปคว้าข้อมือนางไว้แน่น สายตาของเขาเต็ม
Last Updated : 2025-02-10ชะตารักพันธนาการ บทที่ 41 ลอบทำร้าย
บทที่ 41 ลอบทำร้ายหลังจากที่หยางชิวเหยาออกจากจวนสกุลหานไปแล้ว หานอี้หลงก็พยุงตัวขึ้นโดยมีโม่ป่ายหรูคอยช่วยประคอง “เจ้าทำดีมาก...ต่อไปเจ้าคงรู้นะว่าต้องทำเช่นใด” หานอี้หลงกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นเยือกโม่ป่ายหรูรีบคุกเข่าลงตรงหน้าหานอี้หลง “บ่าวทราบเจ้าค่ะ...”หานอี้หลงโบกมือไล่โม่ป่ายหรูออกจากห้องไป ก่อนจะตะโกนเรียกองครักษ์คู่ใจเข้ามา “จ้าวกง...เรื่องที่ข้าให้ไปจัดการเป็นเช่นใดบ้าง”จ้าวกงโค้งกายลง “เรียนนายท่าน...ข้าพยายามให้คนเจรจาติดสินบนรองแม่ทัพซ่งแต่ทว่าคนผู้นี้กลับดื้อด้านยิ่งนัก”“บัดซบ” หานอี้หลงตะคอกออกมา พร้อมเขวี้ยงถ้วยที่วางด้านข้างลงกับพื้น “เพล้ง”“นายท่านโปรดระงับอารมณ์ด้วยขอรับ...แม้ข้าจะมิอาจดึงรองแม่ทัพซ่งมาเป็นพวกได้ แต่ข้าได้จัดกำลังพลเข้าไปเป็นสายภายในกองทัพแล้วขอรับ” จ้าวกงรีบรายงานความคืบหน้าในทันทีเพื่อบรรเทาโทสะของชายหนุ่มตรงหน้า“สืบความเคลื่อนไหวทั้งหมดของกองทัพและรีบรายงานกลับมาให้ข้า...ข้าไม่สนว่าพวกเจ้าจะใช้วิธีการใดทั้งสิ้น”“ขอรับ” จ้าวกงรีบรับคำในขณะที่จางลู่เหวินเองก็เอาแต่หมกตัวอยู่แต่ค่ายทหารด้วยอารมณ์ที่ฉุนเฉียวและหม่นหมองในคราวเดียวกัน ยิ่งใน
Last Updated : 2025-02-10ชะตารักพันธนาการ บทที่ 42 ต้องธนูพิษ
บทที่ 42 ต้องธนูพิษหยางชิวเหยายังคงนั่งอยู่ด้านข้างของเตียง ร่างระหงอิงกับแสงเทียนที่ไหวริบ หญิงสาวจ้องมองจางลู่เหวินที่ยังคงนอนหมดสติ ใบหน้าของเขาซีดขาวราวกับไร้เลือดหล่อเลี้ยง ดวงตาปิดสนิทเผยให้เห็นเพียงริ้วรอยความเจ็บปวด ร่างกายเริ่มร้อนขึ้นจากพิษไข้ที่เริ่มสุมในร่างกาย “คุณหนู ยาสำหรับท่านแม่ทัพเจ้าค่ะ” เสี่ยวเว่ยยื่นชามยาให้หยางชิวเหยาตามคำสั่งของหมออย่างเคร่งครัดหยางชิวเหยารับชามยามาไว้กับตน ก่อนจะใช้มือบางประคองศีรษะของจางลู่เหวินขึ้นเล็กน้อย “ลู่เหวิน ท่านดื่มยาก่อนเถิด” เสียงของหยางชิวเหยาแผ่วเบาราวกับต้องการให้ร่างที่ยังคงสงบนิ่งรับรู้ขึ้นมาบ้างหยางชิวเหยาตักยาขึ้นพร้อมเป่ารดความร้อนให้บรรเทาลง ก่อนจะจรดช้อนลงป้อนไปที่ริมฝีปากของจางลู่เหวิน แต่ยานั้นกลับไหลหยดเลอะออกจากมุมปากของเขาจนหกเลอะไปทั่ว หยางชิวเหยามองดูอย่างกระวนกระวาย ก่อนจะตัดสินใจยกชามยาขึ้นจรดริมฝีปากของตน จากนั้นนางจึงจรดริมฝีปากนุ่มลงบนริมฝีปากของจางลู่เหวินช้าๆ ยาค่อยๆ ไหลเข้าซึมสู่ปากของจางลู่เหวินทีละนิด หยางชิวเหยารู้สึกถึงการตอบสนองเพียงเล็กน้อยเมื่อร่างแกร่งเริ่มกลืนยาเข้าไปในร่างกายเสียงถอนหายใจเบาๆ
Last Updated : 2025-02-10ชะตารักพันธนาการ บทที่ 43 ปรับความเข้าใจ
บทที่ 43 ปรับความเข้าใจหยางชิวเหยายังคงนั่งอยู่ด้านข้างเตียงของจางลู่เหวินอยู่มิห่าง สายตาที่ห่วงใยและเป็นกังวลยิ่งทำให้หานอี้หลงรู้สึกเจ็บช้ำมากยิ่งขึ้น เขาข่มกลั้นกัดริมฝีปากเอาไว้เพื่อมิให้แสดงพิรุธอันใดออกมา “ในเมื่อเป็นเช่นนั้น ข้าไม่รบกวนพวกเจ้าแล้ว ข้าขอตัวกลับก่อน”หยางชิวเหยาเพียงพยักหน้ารับโดยมิได้แสดงท่าทางจะเดินออกมาส่งหานอี้หลงแต่ประการใด หานอี้หลงได้แต่ขมวดคิ้วพร้อมสะบัดกายเดินออกจากจวนสกุลหานไปด้วยความขุ่นเคืองยิ่งนักเป็นเวลาล่วงเลยกว่าสามวันเต็มที่จางลู่เหวินยังคงมิได้สติ จนกระทั่งค่ำคืนหนึ่งในขณะที่หยางชิวเหยากำลังเช็ดเนื้อเช็ดตัวให้จางลู่เหวินอยู่นั้น จางลู่เหวินก็ปรือตาลืมขึ้น ร่างกายหนาเคลื่อนไหวเพียงเล็กน้อย “ชิวเหยา...” เสียงแหบพร่าร้องเรียกหญิงสาวคนรักออกมาตามสัญชาตญาณที่มีหยางชิวเหยาที่คอยปรนนิบัติอยู่ไม่ห่าง นางรับรู้ถึงปฏิกิริยาดังกล่าวได้ในทันที รอยยิ้มกว้างพร้อมสีหน้าตื่นเต้นดีใจฉายชัดขึ้นมาบนใบหน้าที่บัดนี้ดูอิดโรยยิ่งนักหยางชิวเหยารีบกอบกุมมือของจางลู่เหวินไว้แน่น “ลู่เหวิน เจ้าฟื้นแล้ว”จางลู่เหวินที่มองเห็นหยางชิวเหยาตรงหน้าราวกับกำลังฝันไป “ข้าฝันอ
Last Updated : 2025-02-10ชะตารักพันธนาการ บทที่ 44 ออกศึก
บทที่ 44 ออกศึกภายในท้องพระโรงอันมีบรรยากาศตึงเครียดขึ้นเป็นอย่างมากเมื่อข่าวด่วนจากเมืองเตียนหยงถูกส่งตรงถึงพระราชวัง ข้าศึกจากแดนเหนือเคลื่อนพลเข้ามาโจมตีโดยไม่มีสัญญาณเตือน การประชุมฉุกเฉินจึงถูกจัดขึ้นอย่างเร่งด่วนเสียงอื้ออึงที่ดังขึ้นไม่หยุดยิ่งทำให้บรรยากาศในห้องยิ่งดูกดดันหนักขึ้น ทุกสายตาจับจ้องไปยังหงจูเหลียงที่ประทับอยู่บนบัลลังก์มังกร ความหนักอึ้งในสายพระเนตรบ่งบอกถึงความกังวลที่ซ่อนเร้น แม้พระองค์จะพยายามแสดงออกด้วยความสงบนิ่งดั่งภูผาหานอี้หลงสวมชุดขุนนางสีน้ำเงินเข้มพร้อมกับท่าทางที่สุขุมเยือกเย็นจนน่าเกรงขาม เขาก้าวขึ้นมากลางห้องพระโรงด้วยท่าทางที่สงบนิ่ง พร้อมกับปรายตามองไปที่ด้านข้างที่ซึ่งจางลู่เหวินกำลังยืนนิ่งด้วยสีหน้าเรียบเฉยแม้จางลู่เหวินจะยังคงมีอาการบาดเจ็บและยังไม่หายดีแต่เพราะเรื่องด่วนที่ถูกรายงานเข้ามา เขาจึงฝืนร่างกายเร่งรีบมาเข้าเฝ้าโดยพยายามเก็บสีหน้าและอาการเอาไว้อย่างมิดชิดหานอี้หลงยกยิ้มขึ้นมาที่มุมปาก แววตาฉายความเจ้าเล่ห์ที่ซ่อนอยู่ภายใต้ท่าทางที่สงบนิ่งนั้น “ทูลฝ่าบาท...บัดนี้ข้าศึกจากแดนเหนือเหิมเกริมยิ่งนัก ชาวบ้านต่างได้รับความเดือดร้อนไปท
Last Updated : 2025-02-10ชะตารักพันธนาการ บทที่ 45 ออกเดินทาง
บทที่ 45 ออกเดินทางภายในจวนแม่ทัพจาง ลมเย็นยามค่ำคืนพัดผ่านหน้าต่างที่เปิดไว้ปะทะผ้าม่านสีครามเข้มจนปลิวไหวเบาๆ แสงจันทร์ส่องผ่านเข้ามาเพิ่มความสงัดให้กับห้องที่เต็มไปด้วยบรรยากาศของความตึงเครียด หยางชิวเหยาในชุดสีเขียวอ่อนเรียบง่ายเดินไปเดินมาด้วยสีหน้ากังวล นางหยุดยืนตรงหน้าของจางลู่เหวินที่กำลังนั่งนิ่งอยู่ที่โต๊ะกลางห้องด้วยใบหน้าที่ยังคงดูสงบเรียบไร้ความกังวลอันใด แต่ทว่ารอยบาดแผลใต้เนื้อผ้ายังคงทำให้หยางชิวเหยารู้สึกอดเป็นห่วงไม่ได้“ลู่เหวิน ท่านยังไม่หายดี เหตุใดจึงต้องดื้อดึงออกรบในครั้งนี้ด้วยเล่า” หยางชิวเหยาที่อดรนทนไม่ไหวกล่าวขึ้นด้วยเสียงที่เปี่ยมไปด้วยความกังวลใจจางลู่เหวินเงยหน้ามองนาง ริมฝีปากหนาเหยียดยิ้มอ่อน พร้อมกับพยายามฉายความมุ่งมั่นให้หญิงสาวตรงหน้าคลายความวิตกกังวลลง “ชิวเหยา...ข้ามิอาจปล่อยให้เมืองเตียนหยงถูกข้าศึกรุกรานไปมากกว่านี้ได้ การศึกครั้งนี้สำคัญเกินกว่าที่ข้าจะหลีกเลี่ยง” น้ำเสียงเขาหนักแน่นและเด็ดเดี่ยวที่ทำให้หยางชิวเหยาถึงกับสะอึก“แล้วบาดแผลของท่านเล่า พิษในร่างกายของท่านยังขับออกมาไม่หมด หากท่านยังต้องเดินทางไกลไปถึงเมืองเตียนหยง ข้าเกรงว่าท่
Last Updated : 2025-02-10
Latest chapter
ชะตารักพันธนาการ บทที่ 64 ข้าจะรอเจ้า
บทที่ 64 ข้าจะรอเจ้าลมเย็นโบกสะบัดพัดผ่านยอดเขาส่งเสียงหวีดหวือประสานกับเสียงใบไม้ที่เสียดสีกันคล้ายบทสวดที่ธรรมชาติคอยขับกล่อม อารามอันเงียบสงบตั้งอยู่ท่ามกลางป่าสนที่สูงชะลูดโอบล้อมรอบบริเวณอารามแห่งนี้ราวกับถูกตัดขาดจากโลกภายนอกโดยสิ้นเชิง แสงตะวันอ่อนของยามเช้าสาดส่องลอดผ่านหมอกบางๆ ที่ปกคลุม ไม้ระแนงเก่าแก่ของอารามส่งกลิ่นหอมอ่อนๆ ของไม้จันทน์ชวนให้รู้สึกสงบใจหยางชิวเหยาสวมอาภรณ์สีขาวอย่างเรียบง่าย ใบหน้าที่เคยเต็มไปด้วยความทุกข์ใจและหม่นหมองในวันวาน เวลานี้กลับดูสงบนิ่งอย่างผู้ที่ผ่านการขัดเกลาจากธรรมะและกาลเวลาจนจิตใจของนางสงบและเยือกเย็นลงดวงตาคู่งามของหยางชิวเหยาไม่เหลือร่องรอยของความเศร้าโศกอย่างที่เคยเป็นแต่กลับแฝงไปด้วยความสงบนิ่งและการปล่อยวางได้เป็นอย่างมากหลังจากที่หยางชิวเหยาเข้ามาถือศีลในอารามแห่งนี้ นับเป็นเวลากว่าสามปีเต็มที่นางมิเคยติดต่อกับผู้ใดอีกเลย นางละทิ้งโลกภายนอกไว้เบื้องหลังราวกับมันมิเคยเกิดขึ้นและมีอยู่จริง ในทุกวันนางจะใช้เวลาอยู่กับการถือศีล ท่องบทสวดมนต์ และทำจิตใจให้เบาบางลงเมื่อสามปีก่อนหลังจากที่หานอี้หลงถูกประหารชีวิตลง หยางชิวเหยาก็ได้แต่ทน
ชะตารักพันธนาการ บทที่ 63 ประหารชีวิต
บทที่ 63 ประหารชีวิตลมหนาวพัดโชยในช่วงเวลาเช้าจนชวนให้รู้สึกขนลุกชันขึ้นมา บรรยากาศภายในเมืองหลวงต่างอึมครึมและหนักอึ้งไปด้วยความตึงเครียดจากเหตุการณ์กบฏที่เกิดขึ้น หน้าประตูวังหลวงที่ใหญ่โตโอ่อ่าในวันนี้กลับคลาคล่ำไปด้วยฝูงชนที่ต่างมารอดูจุดจบของเหล่านักโทษกบฏเสียงฝีเท้าของเหล่าทหารที่เหยียบย่างไปตามพื้นอย่างหนักหน่วงและมั่นคง แสงแดดยามเช้าที่ตะวันเริ่มเคลื่อนคล้อยขึ้นลอยเหนือหัวขึ้นมาทุกทีทั่วทั้งเมืองหลวงต่างได้ยินข่าวเกี่ยวกับการประหารชีวิตของหานอี้หลงและคนสกุลเจียงทั้งครอบครัว ทุกคนต่างอยู่ในความตื่นตะลึงและใจหายขึ้นมาอย่างไม่อาจห้ามได้หานอี้หลงผู้ซึ่งเป็นบุรุษที่สง่างามน่าเคารพ บุรุษที่ต่างเป็นที่หมายปองของเหล่าหญิงสาวในเมืองหลวง บัดนี้กลับกลายเป็นนักโทษกบฏที่รอเวลาประหารชีวิตในขณะที่ท่านโหวเจียงเสิ่นเย่วผู้มีจิตใจเมตตาและเป็นที่เคารพยำเกรงของผู้คนทั่วทั้งเมืองหลวง บัดนี้ต่างมีจุดจบอันเลวร้ายไม่ต่างกันหานอี้หลงและเจียงเสิ่นเย่วถูกนำตัวมายังลานประหารที่หน้าวังหลวง หานอี้หลงนั่งคุกเข่าลงบนพื้นดินด้วยสีหน้าที่ยังคงราบเรียบและดูสงบนิ่ง ในขณะที่เจียงเสิ่นเย่วกลับมีท่าทางคอตกดั
ชะตารักพันธนาการ บทที่ 62 คุมขัง
บทที่ 62 คุมขังภายในคุกกรมอาญา ความมืดมิดและความเงียบสงัดทำให้บรรยากาศรอบตัวหานอี้หลงดูราวกับถูกกลืนกินด้วยความสิ้นหวัง ทุกอย่างรอบตัวเต็มไปด้วยความเย็นเยียบจนแทบจะสัมผัสได้ ราวกับอากาศในที่แห่งนี้ถูกผนึกด้วยความเจ็บปวด ความโหดร้าย และการทรมานทางจิตใจที่ไม่รู้จักจบสิ้นหานอี้หลงนั่งอยู่บนพื้นหินที่เย็นชืด ข้อมือถูกตรึงด้วยโซ่ที่มีความหนาและหนักหน่วง มือขวาของเขาถูกยึดแน่นจนไม่สามารถขยับได้อย่างอิสระ ดวงตาของเขาหม่นหมองไปด้วยความเศร้าโศกที่ไม่สามารถบรรยายออกมาได้ ทุกสิ่งในชีวิตของเขาดูเหมือนจะพังทลายลงไปแล้วอย่างสิ้นเชิงหานอี้หลงไม่สามารถหนีจากโชคชะตาที่ถูกบีบบังคับมาได้ ในขณะที่รอคอยวันที่จะเป็นการประหารชีวิตของเขา ความคิดที่ทำให้หัวใจเขาเจ็บปวดและหนักอึ้งจนมิอาจปล่อยวางลงได้ยังคงมีเพียงเรื่องเดียวในชีวิตนั่นคือหยางชิวเหยา และเขาจะไม่มีโอกาสได้พบกับคนที่เขารักอีกต่อไปแล้วในขณะที่หานอี้หลงกำลังหลับตาและข่มกลั้นความเจ็บปวดรวดร้าวในใจอยู่นั้น พลันเสียงฝีเท้าหนึ่งก็ก้าวเข้ามาใกล้เขาขึ้นเรื่อยๆทันทีที่หานอี้หลงเงยหน้าขึ้นมาจ้องมองคนตรงหน้าผ่านลูกกรงเหล็กแข็งนั้น ดวงตาของหานอี้หลงก็เบิก
ชะตารักพันธนาการ บทที่ 61 แผนซ้อนแผน
บทที่ 61 แผนซ้อนแผนสิ้นเสียงของหงจูเหลียง เหล่าทหารก็กรูกันเข้ามาด้านในห้อง พร้อมกับร่างใหญ่ที่สาวเท้าเข้ามาด้วยท่าทางหยิ่งทะนง ร่างของจางลู่เหวินปรากฏตัวขึ้นในความมืด เขาสวมชุดเกราะทหารที่ทำให้เขาดูสง่าผ่าเผยพร้อมใบหน้าราบเรียบแต่เย็นชายิ่งนักหานอี้หลงตกตะลึงเป็นอย่างมาก ภาพของจางลู่เหวินตรงหน้าราวกับสายฟ้าที่ฟาดเข้ามาตรงกลางหน้าผากของเขาเข้าอย่างจัง หานอี้หลงไม่คาดคิดเลยว่าในช่วงเวลาที่เขาคิดว่ากำลังจะชนะ จางลู่เหวินกลับมาปรากฏตัวในแบบที่ไม่คาดฝัน “จางลู่เหวิน...เจ้า...”“หานอี้หลง...เจ้าคงคิดสินะว่าแผนการของเจ้าฉลาดล้ำลึกจนมิมีผู้ใดเทียบ” จางลู่เหวินกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นเยือก “เจ้า...เจ้า...” หานอี้หลงพึมพำในลำคอด้วยความตกใจ รู้สึกเหมือนโลกทั้งใบกำลังถล่มลงมาจางลู่เหวินยิ้มเยาะออกมาอย่างเหนือกว่าด้วยความเย็นชา “หานอี้หลง ข้ารู้ทุกอย่างเกี่ยวกับแผนการของเจ้า แต่เพื่อให้เจ้าตายใจ ข้ากับฝ่าบาทจึงเลือกที่จะเล่นงิ้วตามพวกเจ้าก็เพียงเท่านั้น”คำพูดของจางลู่เหวินทำให้หานอี้หลงรู้สึกเหมือนถูกฟันไปที่หัวใจ เขารู้สึกถึงความเจ็บปวดที่แทรกซึมเข้ามาภายในร่างกาย “เจ้า... เจ้า...” หานอี
ชะตารักพันธนาการ บทที่ 60 ก่อกบฏ
บทที่ 60 ก่อกบฏทหารที่ยืนเฝ้ายามที่รอบบริเวณจวนสกุลจาง ทำให้หยางชิวเหยาอดนึกหวาดหวั่นและตกใจขึ้นมาไม่ได้ “ลู่เหวิน...นี่เกิดเรื่องอันใดขึ้นกันแน่”จางลู่เหวินเดินเข้ามาสวมกอดหยางชิวเหยาเอาไว้อย่างต้องการปลอบขวัญ “ชิวเหยา...เจ้าอย่าได้เป็นกังวลไป อีกไม่นานทุกอย่างก็จะคลี่คลาย” จางลู่เหวินปลุกปลอบหยางชิวเหยาให้คลายความกังวลใจ“ท่านจะไม่เป็นอันใดใช่หรือไม่” หยางชิวเหยายังคงอดห่วงจางลู่เหวินไม่ได้“ข้ามีเจ้าอยู่เคียงข้าง...ข้าย่อมไม่กล้าเป็นอันใดเป็นอันขาด” จางลู่เหวินกล่าวตอบออกมาด้วยน้ำเสียงหนักแน่น“ท่านมิได้หลอกข้าใช่หรือไม่” หยางชิวเหยายังคงไม่แน่ใจกับคำกล่าวของจางลู่เหวินเสียทีเดียว“ข้ามิได้พักผ่อนเสียนาน...ถือโอกาสนี้นอนกกกอดเจ้าทั้งวันทั้งคืนดีหรือไม่” จางลู่เหวินพูดจากรุ้มกริ่มใส่หยางชิวเหยาอย่างอารมณ์ดี“ลู่เหวิน...ท่านนี่นะ...เรื่องราวหน้าสิ่วหน้าขวานเช่นนี้...ท่านยังมีแก่ใจมาพูดเล่นอยู่อีก” หยางชิวเหยาบ่นกระปอดกระแปดออกมาจางลู่เหวินหัวเราะออกมาเสียงดังอย่างอารมณ์ดี หยางชิวเหยาเห็นเช่นนั้นก็ค่อยผ่อนคลายความวิตกกังวลที่มีลงไปเป็นอันมากในขณะเดียวกันที่จวนโหวก็เริ่มมีการเคลื่อ
ชะตารักพันธนาการ บทที่ 59 มิอาจรั้งรอได้อีก
บทที่ 59 มิอาจรั้งรอได้อีกช่วงสายวันต่อมาหานอี้หลงลืมตาตื่นขึ้นด้วยความรู้สึกปลอดโปร่ง ในยามค่ำคืนที่ผ่านมา ภาพความทรงจำที่เขามีทั้งสัมผัสอันเร่าร้อนและไออุ่นของหยางชิวเหยายังคงตราตรึงอยู่ในความนึกคิดของเขา จนหานอี้หลงอดยกยิ้มขึ้นมาอย่างลืมตัว หานอี้หลงพลิกกายหันไปดึงรั้งร่างบางเข้ามาในอ้อมกอดราวกับคนละเมอ “เหยาเอ๋อร์...”ฉับพลันอ้อมแขนของหานอี้หลงก็ชะงักค้างเมื่อเพ่งสายตามองร่างบางตรงหน้า หญิงสาวในอ้อมกอดของเขามิใช่หยางชิวเหยาแต่กลับกลายเป็นเจียงอันเล่อหานอี้หลงหยัดกายขึ้นพร้อมกุมศีรษะด้วยความปวดหัวจากฤทธิ์สุราที่มี เจียงอันเล่อลืมตาตื่นขึ้นมาด้วยความงัวเงีย เนื่องจากค่ำคืนที่ผ่านมาหานอี้หลงเคี่ยวกรำนางจนแทบมิได้พัก แต่เมื่อเห็นปฏิกิริยาของหานอี้หลง เจียงอันเล่อก็ตาสว่างขึ้นมาในทันที“ท่านพี่...” เจียงอันเล่อเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา“เจ้ามาอยู่ที่นี่ได้เช่นใด” หานอี้หลงเบือนหน้าหนีร่างเปลือยเปล่าตรงหน้า“เมื่อคืนข้ากับท่านร่วมหอกันทั้งคืน...ท่านพี่จำมิได้หรือ” เจียงอันเล่อเอ่ยออกมาแม้ว่าจะรู้ดีว่าเมื่อคืนคนที่หานอี้หลงคิดว่าร่วมหลับนอนด้วยคือหยางชิวเหยา“เมื่อคืนข้าคงเมามากไปหน
ชะตารักพันธนาการ บทที่ 58 ตัดสัมพันธ์
บทที่ 58 ตัดสัมพันธ์หานอี้หลงและหยางชิวเหยาดึงรั้งขัดขืนกันไปมาอย่างอลหม่าน ในความวุ่นวายที่เกิดขึ้นทันใดนั้นบานประตูก็ถูกผลักออกอย่างแรง จางลู่เหวินปรากฏกายขึ้นตรงด้านหน้าพร้อมกับสายตาที่คุกรุ่นราวกับเปลวไฟ “หานอี้หลง...เจ้า...”จางลู่เหวินตวาดออกมาด้วยความเดือดดาลก่อนจะปรี่เข้ามากระชากตัวหานอี้หลงออกห่างจากหยางชิวเหยาอย่างรุนแรง ตามมาด้วยกำปั้นหนักที่ซัดเข้าหน้าของหานอี้หลงจนร่างของเขาเซถลาถอยหลังไปกระแทกกับขอบโต๊ะ“หานอี้หลง...เจ้าช่างต่ำช้ายิ่งนัก” จางลู่เหวินตวาดด้วยน้ำเสียงกร้าว สองมือกำหมัดแน่น สายตาคมดุดันของเขาจ้องมองหานอี้หลงราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ ก่อนจะหันไปหาหยางชิวเหยาที่อยู่ด้านหลัง “ชิวเหยา...เจ้าเป็นอันใดหรือไม่”หยางชิวเหยาน้ำตาเอ่อล้นออกมาอาบแก้มแต่นางก็ทำเพียงส่ายหน้าไปมาอย่างไม่ต้องการให้เกิดเรื่องอื้อฉาวอันใดขึ้นมาอีกหานอี้หลงทรงตัวยืนขึ้นอีกครั้ง มือหนายกขึ้นกุมแก้มที่บวมแดงจากแรงชก แต่สายตายังคงจ้องจางลู่เหวินด้วยความคั่งแค้น ในขณะที่สายตากลับทอดมองหยางชิวเหยาด้วยความเจ็บปวดและนึกน้อยใจยิ่งนัก “จางลู่เหวิน...เจ้ายังกล้ามาพูดเช่นนี้กับข้าหรือ...เจ้าเป็นคนพราก
ชะตารักพันธนาการ บทที่ 57 ข้ารักเจ้า
บทที่ 57 ข้ารักเจ้าตลาดในยามสายคึกคักด้วยเสียงผู้คนที่เดินสวนกัน เสียงหัวเราะของเด็กเล็กผสานกับเสียงตะโกนเรียกลูกค้าของพ่อค้าแม่ขาย กลิ่นหอมของอาหารทอดลอยมาตามลม ชวนให้ผู้คนหยุดมองหาแหล่งที่มาของกลิ่น ร่มผ้าหลากสีปกคลุมแผงลอย เรียงรายไปตามถนนหินกรวดที่สะอาดสะอ้านและเปล่งประกายเมื่อแสงแดดตกกระทบหยางชิวเหยากำลังเลือกดูผ้าแพรพรรณจากร้านค้าที่มีชื่อในเมืองหลวง นางตั้งใจตัดเย็บชุดใหม่ให้จางลู่เหวินผลัดเปลี่ยนเสียบ้าง หยางชิวเหยาใส่ชุดผ้าแพรบางเบาสีฟ้าครามที่ทำให้นางดูโดดเด่นกว่าใครในหมู่ลูกค้าทั้งหลาย นางดูงดงามราวกับบุปผาที่หมู่มวลภมรต่างหมายปองดอมดม ดวงตาคู่งามกวาดมองพับผ้าที่เถ้าแก่เนี้ยพยายามแนะนำด้วยรู้ดีว่าการค้าครั้งนี้ย่อมหมายถึงกำไรอันมากโข หยางชิวเหยาจ้องมองผืนผ้าพร้อมยกมือขึ้นลูบสัมผัสไปทีละผืนอย่างใส่ใจ“เหยาเอ๋อร์” เสียงเรียกหนึ่งดังขึ้นจากด้านหลัง หยางชิวเหยาชะงักค้างก่อนจะหันไปมองตามเสียงเรียกดังกล่าวหานอี้หลงหยุดยืนอยู่ด้านหลังของหยางชิวเหยา พร้อมรอยยิ้มกว้างอย่างรู้สึกดีใจยิ่งนัก เขาสวมใส่ชุดสีขาวปักลายเมฆสีน้ำเงินที่ทำให้ดูภูมิฐานและสง่างามอย่างไม่เปลี่ยนแปลง ใบหน้าคมค
ชะตารักพันธนาการ บทที่ 56 ตบแต่งฮูหยินรอง
บทที่ 56 ตบแต่งฮูหยินรองข่าวการตกแต่งฮูหยินรองเข้าจวนสกุลหานแพร่กระจายออกไปอีกครั้ง พร้อมกับงานแต่งที่ถูกจัดขึ้นอย่างรวดเร็ว จวนสกุลหานถูกประดับประดาอย่างงดงาม เสียงขลุ่ยและกลองดังสนั่นหวั่นไหว ขุนนางต่างพากันมาร่วมแสดงความยินดี ทว่ากลับมีเสียงโจษจันขึ้นในเรื่องการแต่งงานที่กะทันหันและไล่เลี่ยกันเช่นนี้ รวมถึงเสียงกระซิบกระซาบเกี่ยวกับความสัมพันธ์ของหานอี้หลงและหงอวิ๋นชิวในเวลานี้หานอี้หลงยืนนิ่งด้วยสีหน้าเรียบเฉย ในขณะที่หงอวิ๋นชิวกลับแสดงสีหน้ายิ้มแย้มราวกับเป็นเรื่องยินดีเพิ่มขึ้น นางมิได้มีความรู้สึกฉันชายหญิงกับหานอี้หลงแม้แต่น้อย ตราบใดที่ตำแหน่งฮูหยินใหญ่ของตนยังคงมั่นคงอยู่ ดังนั้นการรับเจียงอันเล่อเข้ามาเป็นฮูหยินรองของจวนหรือแม้กระทั่งหญิงสาวคนใดเข้ามาในจวนก็มิได้ทำให้นางรู้สึกสะเทือนใจอันใด แต่เพราะหงอวิ๋นชิวนั้นมีความฉลาดอยู่มากทำให้นางรับรู้ได้อย่างรวดเร็วว่าเจียงอันเล่อนั้นนับเป็นหมากตัวหนึ่งบนกระดานของหานอี้หลงในการแย่งชิงอำนาจในอนาคตอันใกล้นี้ นั่นยิ่งนับเป็นเรื่องน่ายินดีสำหรับตนยิ่งนักเจียงอันเล่อในชุดเจ้าสาวสีแดงสด ก้าวลงจากเกี้ยวด้วยรอยยิ้มหวานอย่างรู้สึกมีความส
