Semua Bab ชะตารักพันธนาการ: Bab 21 - Bab 30

บทที่ 21 คืนของคำพูดและแววตาของหานอี้หลงในวันนี้ทำเอาหยางชิวเหยาถึงกับนอนไม่หลับเลยทีเดียว ความสิ้นหวังที่หานอี้หลงแสดงออกมาต่อหน้านางทำเอาหยางชิวเหยาถึงกับเจ็บร้าวไปทั้งร่างกายหลังจากพลิกกายไปมาอยู่บนเตียงนอนอย่างมิอาจข่มตาหลับ หยางชิวเหยาก็ตัดสินใจลุกขึ้นจากเตียง ก่อนจะจุดเทียนให้ห้องส่องสว่างขึ้นอีกครั้ง ในอีกสองวันจะเป็นงานเทศกาลโคมลอย หยางชิวเหยาอยากใช้โอกาสนี้ปรับความเข้าใจกับหานอี้หลงอีกครั้งหยางชิวเหยาตัดสินใจแล้วที่จะเปิดใจให้กับหานอี้หลง ความรักที่มีแต่เก่าก่อนถึงเวลาที่นางควรลืมเสียให้หมดสิ้นไปจากใจเสียที เมื่อคิดได้เช่นนั้นหยางชิวเหยาจึงบรรจงจรดปลายพู่กันเขียนจดหมายขึ้นมาฉบับหนึ่งเพื่อนัดหมายหานอี้หลงไปพบกันที่ริมฝั่งน้ำในคืนเทศกาลโคมลอยดังกล่าวเมื่อหยางชิวเหยาเขียนจดหมายเสร็จ นางก็ยกยิ้มขึ้นมาด้วยความหวังว่าต่อไปชีวิตของนางและหานอี้หลงจะกลับมาสุขสงบอีกครั้งหนึ่งวันเทศกาลโคมลอยมาถึง หยางชิวเหยารีบแต่งกายด้วยชุดที่เตรียมตัดเย็บขึ้นมาใหม่ หานอี้หลงยังคงไม่กลับมาที่จวน นางจึงให้คนส่งจดหมายฉบับดังกล่าวไปให้เขายังที่ว่าการหลังจากสำรวจตนเองจนเป็นที่เรียบร้อย หยางชิวเหยาก็ข

บทที่ 23 ข้ายินดีร่วมหอกับท่านในช่วงเช้าสายของวันหานอี้หลงลืมตาตื่นขึ้นด้วยความปวดหัวอย่างรุนแรง ฤทธิ์สุราที่สะสมในร่างกายทำให้เขาถึงกับยกมือข้างหนึ่งขึ้นกุมศีรษะ เขาพยายามขยับตัวลุกขึ้นแต่ก็พบว่ามืออีกข้างถูกกอบกุมไว้โดยมือบางหยางชิวเหยาฟุบหลับลงที่ด้านข้างของเตียง สองมือบางยังคงกอบกุมมือหนาเอาไว้ไม่ยอมปล่อย หานอี้หลงทอดสายตามองหยางชิวเหยาตรงหน้าด้วยความรู้สึกสับสนและวุ่นวายใจ เขานึกอยากจะกระชากนางเข้ามาหาพร้อมระบายโทสะที่มีในใจใส่นางให้หมดสิ้น แต่เมื่อได้เห็นใบหน้าที่หลับตาพริ้มกับท่าทางที่ดูไม่สบายนักที่ต้องนั่งในท่านั้นเกือบทั้งคืนก็ทำให้หัวใจของเขาอ่อนวูบลงไปหานอี้หลงยกมือขึ้นลูบไล้ไปที่ใบหน้าของหยางชิวเหยา “ข้าควรทำเช่นใดกัน”ในขณะนั้นหยางชิวเหยาขยับกายตื่นขึ้น เมื่อเห็นว่าหานอี้หลงตื่นอยู่ก่อนแล้ว นางก็รีบประคองร่างของหานอี้หลงลุกขึ้นในทันที “ท่านพี่...ท่านเป็นเช่นใดบ้าง”หยางชิวเหยารีบลุกขึ้นเตรียมรินน้ำชามาให้หานอี้หลง แต่เพราะความขบเมื่อยและจังหวะที่นางลุกอย่างรวดเร็ว ทำให้หยางชิวเหยาถึงกับซวนเซไปเล็กน้อยหานอี้หลงรีบปรี่เข้ามาประคองร่างของหยางชิวเหยาด้วยความห่วงใย แม้เขา

บทที่ 25 คุมขังภายในคุกหลวงอันมืดทึบและอับชื้น แสงสว่างลอดผ่านลงมาเพียงเล็กน้อย หานอี้หลงนั่งลงอยู่ที่มุมห้องด้วยความคิดอันสับสน ใบหน้าที่เคยเกลี้ยงเกลาบัดนี้เต็มไปด้วยหนวดเคราขึ้นเป็นบริเวณเขียวครึ้ม ผมเผ้ายาวหลุดลุ่ยปรกเสื้อผ้าที่สกปรกมอมแมมหานอี้หลงยังคงนั่งนิ่งอย่างใช้ความคิดและเมื่อเขาได้มีเวลาไตร่ตรองและพิจารณาเรื่องราวอย่างถ้วนถี่ก็ได้ตระหนักว่านี่เป็นแผนการร้ายของจางลู่เหวินที่ต้องการทำลายตน แต่สิ่งที่หานอี้หลงยังคงขบคิดอย่างไม่ตกนั่นคือท่าทีของหงจูเหลียง ตระกูลหานต่างรับใช้ราชสำนักด้วยความซื่อสัตย์เสมอมา เรื่องดังกล่าวต่างเป็นที่ประจักษ์แจ้ง แต่เหตุใดองค์ฮ่องเต้กลับหูเบาเชื่อคำของจางลู่เหวินโดยง่ายอย่างมิคิดจะไต่สวนอันใดหานอี้หลงได้แต่ทอดถอนใจออกมา ในใจได้แต่กลัดกลุ้มและเป็นห่วงหยางชิวเหยาที่อยู่ภายนอก ค่ำคืนที่พวกเขาทั้งสองต่างคิดจะร่วมเรียงเคียงหมอนกัน บัดนี้ได้พลันสลายลงไปในพริบตาหานอี้หลงหายตัวไปนับจากวันที่เดินทางเข้าวังเป็นเวลากว่าห้าวันแล้ว หยางชิวเหยาได้แต่ร้อนใจจนแทบนั่งไม่ติด นางพยายามสอบถามกับขุนนางต่างๆ ที่พอรู้จักอยู่บ้างแต่กลับมิมีใครทราบเรื่องของหานอี้หลงแม

บทที่ 27 หนังสือหย่าในวันต่อมาหยางชิวเหยานำตะกร้าอาหารที่นางลงมือทำเองกับมือพร้อมกับม้วนกระดาษฉบับหนึ่งเดินทางมายังเรือนของจางลู่เหวิน ใบหน้าที่เรียบเฉยกลับฉายแววตาที่ดูเศร้าหมองยิ่งนัก“ชิวเหยา...เจ้ามาเร็วยิ่งนัก...ดูท่าเจ้าจะรีบร้อนกว่าที่ข้าคิด” จางลู่เหวินกล่าวคำทักทายที่ชวนให้รู้สึกโกรธขึ้งขึ้นมาในทันที“แม่ทัพจาง...ท่านเลิกเล่นลิ้นกับข้าได้แล้ว...เชิญท่านนำทางเสียเถิด” หยางชิวเหยาตอบกลับด้วยท่าทางที่ดูเหินห่าง คำกล่าวขานในอดีตแปรเปลี่ยนเป็นคำเรียกขานอย่างเป็นทางการและถือตัวจางลู่เหวินพ่นลมหายใจด้วยความหงุดหงิดกับคำกล่าวนั้น แต่เขาจำเป็นต้องอดทนอย่างไม่ต้องการให้เสียเรื่อง ในเมื่อเขาเฝ้ารอคอยนางมาถึงห้าปีเต็ม แค่เพียงชั่วอึดใจเท่านั้น ขอเพียงเขาได้นางกลับคืนมา จางลู่เหวินเชื่อมั่นเป็นอย่างยิ่งว่าเขาจะสามารถรื้อฟื้นและกลับคืนความรักที่มีดังเดิมให้จงได้หยางชิวเหยานั่งนิ่งไปตลอดทาง ใบหน้าที่เชิดและมองตรงไปด้านหน้าอย่างมิได้สนใจบุรุษที่นั่งด้านข้างนางแม้แต่น้อย สองมือบางกอบกุมตะกร้าเอาไว้แน่นราวกับเป็นสิ่งของหวงแหนที่กลัวใครจะแย่งชิงไป“ชิวเหยา...เจ้ามิคิดจะพูดจาอันใดกับข้าหรือ”

บทที่ 29 งานแต่งงานแต่งงานของหยางชิวเหยาและจางลู่เหวินถูกประกาศขึ้นอย่างกะทันหันและฉุกละหุก สร้างความประหลาดใจให้แก่ผู้คนเป็นจำนวนมาก ฎีกาถูกถวายขึ้นร้องเรียนการกระทำดังกล่าวอย่างไม่ขาดสายภายในท้องพระโรงที่มีบรรยากาศเคร่งเครียดอย่างยิ่ง จางลู่เหวินยังคงยืนนิ่งด้วยท่าทางผ่าเผยไร้ความกังวลใจอันใด ใบหน้าของเขายังเรียบเฉยและไม่สะทกสะท้านต่อสายตาของเหล่าขุนนางที่จับจ้องเขาอย่างไม่วางตา“เรียนฝ่าบาท...เรื่องงานแต่งงานของแม่ทัพจางและ...เอ่อ...อดีตฮูหยินหานนั้น หม่อมฉันเห็นว่าเป็นเรื่องที่ไม่เหมาะสมยิ่งนัก อีกทั้งหลายวันมานี้ใต้เท้าหานก็มิได้ออกมานอกจวน ซ้ำยังมิได้เข้าเฝ้าตามปกติที่เคยพ่ะย่ะค่ะ”“ใต้เท้า...เรื่องข้าแต่งงานหาใช่ธุระอันใดของใครไม่” จางลู่เหวินหันไปกล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบต่ำแต่กลับเน้นต่ำอย่างไม่สบอารมณ์“แม่ทัพจาง...เดิมทีฮูหยินหานนั้นมิได้มีข่าวคราวเรื่องการหย่าร้างมาก่อน บัดนี้อยู่ๆ ท่านก็แจ้งว่าข่าวแต่งงานอย่างกะทันหัน หนำซ้ำใต้เท้าหานเองก็หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย เรื่องนี้แม้เป็นเรื่องส่วนตัวของท่าน แต่ความขัดแย้งของขุนนางย่อมสร้างความระคายเคืองต่อฝ่าบาทได้” ใต้เท้าคนดังกล่